zondag 3 april 2016

171 Bewaren

Herinneringen aan mijn moeder


Bewaren

Een week is zo voorbij en dat verbaasd mij telkens weer. Dat komt natuurlijk ook omdat ik altijd actief ben en altijd wel plannen heb. De tijd gaat snel, zeker als we de klok ook nog eens een uur naar voren zetten.

Terwijl ik de afgelopen week mijn kasten aan het opruimen was, had ik de radio aan en daar hoorde ik voor het eerst een nieuw woord dat mij deed opveren. Ik was trendy bezig, besefte ik. Nou ga ik altijd wel graag met de tijd mee, maar van “ontspullen” had ik nog niet eerder gehoord, terwijl er in de Flow al een artikel had gestaan, hoorde ik.


Voorjaarsfrisheid


In mijn hoofd ben ik mijn slaapkamer al aan het opknappen, maar zover is het nog niet omdat ik eerst eens wat spullen moet opruimen. Ik wil meer ruimte om mij heen en minder ditjes en datjes. Dus heb ik in de afgelopen weken een heel aantal spullen weggedaan. Het is een heerlijk gevoel en het geeft ook ruimte in je hoofd op de een of andere manier.

Ik hoorde dat nieuwe woord, althans voor mij nieuw, op de radio: Ontspullen en mijn oortjes waren gespitst. We worden gelukkiger van dingen doen, dan van dingen bezitten. Toen ik daar even over nadacht besefte ik dat het echt zo is en dus vulde ik nog wat dozen.

Terwijl ik verder ging met mijn kast ruimen kwam ik het sieradenkistje van mijn moeder tegen, die acht maanden geleden voorgoed is afgereisd en dacht aan haar terug met een glimlach. Ze was gek op sieraden, geen heel kostbare sieraden, maar ze zijn mij heel dierbaar. Ik liet alles een voor een door mijn handen gaan. Bij het opruimen of anders gezegd, ontspullen denk ik zeker niet aan de “schatkist” van mijn moeder.


Het leven heeft kleur nodig


Ontspullen is dus in, zonder dat ik dat wist en bij het googelen zag ik zelfs dat het heel populair is. Meer leven met minder, ik kan mij daar wel in vinden. Je kunt geen heel mensenleven alles blijven bewaren en blijven verzamelen tot alles bomvol staat, dat is gewoon niet gezond.

Toen ik deze week met de generatie van mijn moeder, de generatie van mijn moeder bezocht, kwam dat bij mij aardig binnen. Tweelingen, de zussen van mijn vader en in eerste instantie de vriendinnen van mijn moeder. Negentig jaar, de een nog gezond en actief en de ander is de herinneringen aan mooie tijden verloren. Ze lag in bed, precies zoals mijn moeder haar laatste dagen in bed lag. Het was voor mij confronterend, maar voor “haar andere helft”, zoals mijn tante dat altijd zegt, ook heel emotioneel en moeilijk.


Uit de doos met herinneringen, mijn Poeziealbum


Er zijn van die dingen die je niet weg kunt doen, omdat het een emotionele waarde heeft. En als je de dozen met die spullen opent, komen de herinneringen boven.

Het overlijden van mijn vader is dit jaar al tien jaar geleden, in zijn laatste weken zei hij over zijn verzameling postzegels: Neem het maar mee, verkoop het, het is voor jou. Het is geen waardevolle verzameling, maar het gaat niet om waarde in het leven, het gaat om emotie. Als ik de doos open met zijn postzegels, dan zie ik hem zitten aan tafel met zijn catalogus en zijn zegels.

Het opent de deurtjes met herinneringen in mijn hoofd en die ruimtes wil ik niet ontspullen.


Polderfietstocht


Thuisgekomen van mijn moedersgeneratie borrelen herinneringen boven, we hebben het weer over ooit gehad, over hoe het vroeger als kind in het gezin was waar mijn vader opgegroeide en over mijn moeder. Maar ook over mijn jeugd en de vakanties in De Hoek, verhalen die ik al zo vaak heb gehoord, maar waar ik niet genoeg van kan krijgen. Omdat ik maar al te goed besef dat het voorbij gaat, te snel voorbij gaat en daar kan niemand iets aan veranderen.

Je ontdoen van spullen die je kwijt wil geeft ruimte en dat is heerlijk, maar wat als de herinneringen gaan vervagen en er alleen een leegte in je hoofd overblijft. Ik wil er niet te lang bij stilstaan, want het lijkt mij verschrikkelijk, zeker omdat ik besef dat het kostbaarste wat ik bezit mijn herinneringen zijn.


Verkwikkende lente


Gelukkig werd het weer steeds beter deze week en fietste ik de zware gedachtes in de polder van mij af. De huppelde lammetjes en jonge ganzen leerden mij de vrolijkheid van het leven te waarderen. Want hoe je het ook bekijkt, het leven moet je vieren, want voor je het weet ben je zelf een herinnering.

Ik “ontspul” of ruim nog wel even verder alvorens ik mijn slaapkamer make-over vorm ga geven. Het moeilijkst is de juiste kleur te kiezen, want kleur is ook belangrijk in een mensenleven. Bewust ontspullen is heerlijk, maar aan ontkleuren begin ik zeker niet in mijn leven.

Ik bewaar wat voor mij nog emotionele waarde heeft nog maar in de dozen vol herinneringen.


Ben jij al aan het ontspullen?


Doordenker

Herinneringen zijn van onschatbare waarde en in geen schatkist te bewaren.


Met een ganzenveer werd ooit geschreven


In het Spotlight:

Deze keer in het kader van de voorjaarsschoonmaak en mijn zoektocht naar het voor mij nieuwe woord: Ontspullen.


Ik vond een mooi stuk (2011) op de site van Wonderlijk Werker over ontspullen en over het leven met minder. Waarvan de laatste zin mijn trof en mij anders naar het leven laat kijken:
Ik heb niet zoveel nodig. Ik heb het al. Hier vanbinnen. Het is het belangrijkste bezit dat je ooit zult hebben: je gezondheid, je energie, je aandacht, je aanwezigheid.


De Ontspullen-trend is goed voor kringloopwinkels, lees ik tijdens mijn zoektocht naar het woord: Ontspullen. Een boeiend artikel op de NOS-site die weer verwijst naar de hoofdredacteur van Flow, Astrid van der Hulst die daarin zegt: “Boeken die je al een jaar op de plank hebt staan, ga je nooit meer lezen. Die kunnen weg.”
Precies dat denk ik ook bij het opruimen als ik een jaar ergens geen gebruik van gemaakt heb.


En zo kwam ik ook terecht bij: De spullen van Astrid, dezelfde Astrid van der Hulst schrijft dus een blog over ontspullen. Een leuke blog waaruit verrassend genoeg blijkt dat zij geen leeg huis heeft.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Happy Earl Grey

©Happy Earl Grey

5 opmerkingen:

  1. Zeker ben ik aan het ontspullen! Maar ik noem het gewoon opruimen. In dozen voor de kringloop of rommelmarkt. Een ander is er blij mee. Maar net als jij hou ik de emotionele dingen. Daar wordt ik bij van. Groetjes Hetty

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zou ook wel wat willen ontspullen want het is tamelijk vol, maar wel geordend. Ik koop echter zelden spullen, dus de spullen die ik heb, hebben praktisch allemaal emotionele waarde en die doe ik niet weg of ik ze nu mooi vind of niet. Het is prettig om soms alleen in je huis te zitten en rond te kijken en bij elk object te denken dat heb ik van die of die gekregen en dat komt daar vandaan, enz. Wij wonen bijna in één grote boekenkast want ik verzamel boeken over tuinen, planten, tuinkunst en architectuur en dan nog Nederlandse literatuur, ik kan uren mijmerend naar mijn boeken kijken en als ik niet goed meer weet wat er instaat, lees ik het opnieuw of kijk er in, dat is puur genieten, gewoon thuis in mijn eigen huis. Boeken die ik lees en tegenvallen gaan naar de Kringloop of verkoop ik weer.
    Groet, Janneke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ha mooie term, ontspullen... Ik doe het wel een beetje, maar ik heb ook te maken met een man die niet gauw iets kwijt wil. Echt veel overbodigs hebben wij trouwens niet. Al lang voor de opruimhype had ik bedacht dat ik mijn kinderen niet wilde opzadelen met een lastig leeg te halen huis. Later.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Al jaren ben ik bezig met consuminderen...ook zo'n nieuwe term ;) en dus ontspullen. Toch merk ik dat ik nu wat minder fanatiek ben in wegdoen. Ook dat hoort misschien bij het proces want ik wes eerst héél gedreven ;) Misschien nu een nieuw evenwicht? Prachtige foto's weer! Liefs Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Herrlich deine Bilder, die Tierkinder und deine Blumen ... zum Träumen schön ist das wieder bei dir! Jij heb een zo mooie blog, ik hou van jij fotos! xxxjes en liefs, Elke

    BeantwoordenVerwijderen