zondag 26 februari 2017

220 Spiegelend




Spiegelend

Na die onstuimige februaristorm overdenk ik mijn week, er passen zoveel mooie momenten in een week en soms weet ik niet waar ik moet beginnen. Meestal heb ik een woord in mijn hoofd, een woord voor een titel en dat woord ben ik ergens in die week tegengekomen.

Het minst leuke deze week was de lekkage die nog steeds niet is opgelost in mijn berging. De plek lijkt te groeien, alles staat aan de kant en mijn fiets staat er ingepakt bij, lekkage is om radeloos van te worden.

Tijdens de koffie zag ik niet ver van mijn tafeltje vandaan, een kleuter staan voor een spiegel in de winkel. Eerst onbewogen, alsof hij aan het dagdromen was. Zijn moeder zat net als ik in de koffiehoek, maar had het druk met haar mobiel en geen oog voor het kind. Ik zag haar naar het scherm glimlachen en ze tikte vrolijk op haar speeltje. Alsof hij plotseling de spiegel zag keek hij geïnteresseerd naar zijn spiegelbeeld en stak ineens zijn tong uit.




Wat zijn mensen toch mooi, hoe lelijk of mooi ze ook zijn, mensen blijven een boeiende inspiratiebron. Observeren is een waardevolle bezigheid, op straat, op een terras, in een museum, in een winkel, waar dan ook. Het is eigenlijk hetzelfde als naar een dierentuin gaan, om dieren te zien. Geen aapjes kijken, maar mensen.

Het jongetje voor de spiegel nam wat stoere houdingen aan, alsof hij op de vuist ging met zijn spiegelbeeld. Hij draaide zich even om en keek terug, lachte breeduit en maakte wat sprongetjes. Zijn moeder staarde naar haar scherm en had alleen oog voor de pixels op haar mobiel, haar koffie werd koud en de tijd verstreek.




Die ochtend had ik voor de vierde keer en inmiddels enigszins radeloos gebeld over de lekkage. Natuurlijk kreeg ik hetzelfde verhaal en stond ik nog steeds met lege handen. Geïrriteerd en gemangeld tussen verhuurder, VVE en het bedrijf die het moet oplossen, had ik het gesprek beëindigd. Mijn dag was niet goed begonnen, maar meer kon ik er op dit moment niet aan doen.

Zowel binnen- als buitenshuis hingen grijze wolken, het regende pijpenstelen en toen ik langs de spiegel in de gang liep en mijn gezicht zag, lachte ik mezelf toe. Het leven is te mooi om in irritatie te blijven hangen. Tijd om slingers op te hangen.




Op NPO1 had ik “Het geheime leven van een vierjarige” gezien. Met een verborgen camera worden op een kinderdagverblijf de belevenissen van vier jarigen gevolgd en onder de loep genomen door een ontwikkelingspsycholoog en een pedogoog. Kleine mensen kijken en analyseren. Daar zouden wij, volwassenen nog heel wat van kunnen leren dacht ik toen de aflevering voorbij was.

De moeder keek op haar horloge, dronk snel haar koffie op en riep het kleine ventje. Hij leek iets te zeggen tegen zijn spiegelbeeld en liep naar het tafeltje waar zijn moeder klaar stond om te vertrekken. Hij moest nog even snel zijn flesje leegdrinken, blijkbaar had ze haast, ze had haar tijd verspilt aan kille digitale contacten.  Hand in hand vertrokken ze samen. Maar toen hij langs de spiegel liep zwaaide hij nog even, met zijn vrije hand naar zijn spiegelbeeld. Prachtig!




Ergens binnen in ons schuilt nog steeds het kind van toen en dat kind kwam ik ineens tegen deze week.

Mijn mobiel ging en ik klapte het hoesje open en zag dat mijn neef belde via WhatsApp. Dat doet tie anders nooit, dacht ik nog en drukte op mijn schermpje. Tot mij grote verbazing zag ik zijn foto en op een kleiner schermpje mijn eigen beeld, ik was live te zien. Hij belde mij per ongeluk en ik drukte per ongeluk op een icoontje dat ik nog nooit had gebruikt en aan de andere kant klonk: “Kijk nou, kijk nou toch!!! Hoe kan dat nou???” Het was een hilarisch moment, twee senioren op avontuur. We hadden geen idee hoe het werkte en dus nog maar eens geprobeerd en als kleine kinderen zwaaiden we naar elkaar.

Ergens binnenin ons zit nog steeds dat kind, dat kind dat vroeger naar tante Hanny op de televisie zwaaide. Alleen ging zwaaien met twee handen moeilijk met een mobiel in je hand.




Mensen spiegelen zich aan anderen, veel mensen zien er hetzelfde uit, hoewel elk mens uniek is. Kijk maar eens als er een groep scholieren langs loopt of fietst, ze lopen hetzelfde, dragen dezelfde kleding en schoenen en hebben vaak hetzelfde kapsel. We spiegelen misschien wel onbewust, maar waarom. Willen we hebben wat anderen hebben, durven we geen eigen identiteit meer aan te nemen of is het wel lekker gemakkelijk zo.

In het Haags gemeentemuseum zag ik de tentoonstelling: Hubert de Givenchy to Audrey with love (klik) . Een prachtige tentoonstelling met in de hoofdrol Audrey Hepburn die veel van zijn creaties droeg. De prachtige creaties waren te zien en in de zwartwit filmbeelden zag je hoe Audrey haar creaties droeg. Wat een prachtig mens van buiten en vanbinnen. Deze schitterende tentoonstelling is zeker ook een ode aan Audrey Hepburn, die naast acteren ook prachtig werk voor Unicef heeft verricht. De tentoonstelling is nog te zien tot 26 maart 2017 in het Haags gemeentemuseum.




Audrey Hepburn (klik) was in de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw een wereldberoemd stijlicoon (zonder het gebruik van internet). Haar fragiele uiterlijk, grote Bambi ogen en iconische haarstijl maken haar tot de dag van vandaag nog een inspiratiebron voor velen.

Je moet lef hebben om je eigen identiteit uit te dragen. Er anders uitzien dan anderen, er zijn steeds minder mensen die dat aandurven en dat is jammer. In de etalages, van de winkels die er nog zijn, verschijnt de nieuwste voorjaarsmode, kleurige kleding opvrolijken het straatbeeld op. Maar als je goed kijkt is in de spiegeling van de etalageruit, zie je mensen lopen die bijna allemaal hetzelfde gekleed gaan.

De zon komt door en in de weerspiegeling van mijn scherm zie ik mijzelf, starend naar een kil scherm. Mijn verhaal staat er weer op, het is tijd om naar buiten te gaan en contact te maken met het echte leven.

Heb jij het lef en een eigen stijl?


Doordenker:

Tevreden zijn is een rijkdom op zich.




In het Spotlight:


Deze tentoonstelling in het museum voor Land en Volkenkunde in Leiden is nog maar één week te zien, maar is ook een modegerichte tentoonstelling. Overal ter wereld dragen mensen veren. Verwerkt in kleding, hoofdbedekkingen en als onderdeel van accessoires. Het is van alle tijden en in de tentoonstelling Wereld vol Veren wordt de bijzondere verententoonstelling afgewisseld met haute couture van hedendaagse modeontwerpers. Te zien tot 5 maart 2017 in Leiden, dus misschien een idee voor de komende week.


Tassen zijn een belangrijk item op het gebied van mode. Het tassenmuseum in Amsterdam heeft een collectie van meer dan 5.000 tassen, buidels, koffers, beurzen en bijpassende accessoires.


In het Wereldmuseum Rotterdam is een nieuwe tentoonstelling: Ik kook dus ik ben. Het is een reis door de keuken met Abdelkader Benali.
Vorig jaar was er een reis/kookprogramma op televisie in samenwerking met Abdelkader Benali en zijn vrouw, een heerlijk programma dat ik niet graag miste.
Het wordt een tentoonstelling over onze omgang met voedsel, die is omgeven met rituelen, sociale conventies, taboes en voorschriften, die voortleven in de hedendaagse kook- en eetcultuur. Het lijkt mij een must om te gaan zien.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

7 opmerkingen:

  1. ik zie het voor me, een kleuter voor een spiegel, ze zijn zo eerlijk en open. En niet bang voor hun eigen spiegelbeeld.
    je hebt het mooi verwoord.
    wat irritant zo'n lekkage, hopelijk is het leed geleden.
    ja ik heb mijn eigen lef en stijl gevonden, maar ik moest er wel jaren naar zoeken en durven. Een zekere leeftijd helpt dan.
    ik wens jou een mooie week
    met warme groet
    Manon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Het geheime leven van 4 jarigen heb ik ook gezien, ik heb echt genoten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Kinderen zijn magisch, volwassenen die zien hoe mooi een kind doet zijn nog een beetje kind, koester dat!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Het was inderdaad een super leuk programma van de vier jarigen. hoe vrouwen hoe klein ook met elkaar omgaan is verrassend om te zien. Groetjes Hetty

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Elly,
    Wat heb ik weer genoten van je geschreven woorden, ik zie het jongetje voor de spiegel zo voor me... Maar nog meer heb ik, zoals elke keer weer, genoten van je mooie foto's.
    Wat zou ik die tentoonstelling over Audrey Hepburn graag zien, maar deze week komt het er echt niet van. Toevallig staat een bezoek aan het Museum voor Volkenkunde in Leiden voor ons volgende week op het programma. En de week erna weer een keer naar het Teyler's Museum in Haarlem. Wij mogen graag musea bezoeken en hebben dit jaar voor het eerst een museum jaarkaart aangeschaft, ik ben benieuwd of dit ook echt tot meer bezoeken zal leiden.
    Ik wens je een heerlijke positieve week,
    liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hartelijk gelachen om je WhatsApp verhaal. Zie het helemaal voor me. Ik ben nu in ieder geval gewaarschuwd. Ik wist het ook niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Je hebt het jongetje in de spiegel zo mooi beschreven, Elly, een prachtig verhaal !
    Het is inderdaad durven om je eigen identiteit naar voor te brengen, we zijn allemaal uniek en anders, dat maakt het juist zo interessant !
    Zo vervelend die lekkage, hoop dat het intussen opgelost is !
    Wens je alvast een fijn weekend,
    Sylvia

    BeantwoordenVerwijderen