zondag 19 februari 2017

219 Heimwee




Heimwee

Wat heerlijk dat het weer langer licht is, daar krijgt iedereen weer energie van. De griepgolf gaat nog door het land, maar is mijn deur tot nu toe gepasseerd.

Ik wandel door de bollenvelden en de kleuren zijn adembenemend mooi, elk jaar is het weer een wonder dat zoiets kan bestaan. Met een lichte tred wandel ik verder de horizon tegemoet, in de verte komen de kleuren samen. Het is als bij een regenboog waar aan het eind de pot goud te vinden is, hoewel die nog nooit door iemand is gevonden. Ik draai mij nog een keer om…



  
Vorige week bezocht ik de fiets- en wandelbeurs in Utrecht en naast het aanbod van wandel- en fietsreizen waren er ook fietsten, fietstassen, wandelschoenen, lichtgewichtstentjes en nog veel meer benodigdheden voor een perfect georganiseerde wandel- of fietsvakantie. Maar eigenlijk vond ik nog het boeiendst, de lezingen van mensen die prachtige voetreizen hadden gemaakt over diverse Pelgrimspaden.

Ik hoor het ruisen van de zee en de meeuwen die om mijn hoofd vliegen krijsen, soms lijkt het alsof ze lachen. Of de meeuwen mij uitlachen weet ik niet, het lachende geluid in combinatie met het geluid van de branding geven mij een gevoel van rust, een melancholische stemming overvalt me. Ik rek me uit en draai mij om…



  
Met een licht gevoel van jaloezie luisterde ik naar haar verhaal over een pelgrimstocht van Canterbury naar Rome, een tocht die zij helemaal alleen had gemaakt in 100 dagen. Bij een volgende lezing het verhaal van een dame van mijn leeftijd, over een Pelgrimstocht door Noorwegen en Zweden, waarbij ze soms dagen niemand tegenkwam. De foto’s illustreerde haar verhaal en waren prachtig. Wat een respect heb ik voor deze helden.

Ik moest aan mijn blog van vorige week denken, nummer 218 Kracht (klik) , waarin ik over sterke vrouwen schreef. 

Op en neer gaan de wandelpaden langs de kust van Cornwall, het is voorjaar en rotsen zijn begroeid met kleurige bloemen. De stekels van de Gaspeldoorn prikken door mijn broekspijpen, maar ik loop flink door. Aan het begin van het pad stond een waarschuwingsbord: Adders! Dan loop je wel door of je moe bent of niet. De dromerige vissersplaatsjes zijn een plaatje op zich, de tijd lijkt hier haast stilgezet. Ik draai nog een keer om, waar ben ik…




Bij de stand van: Vrienden op de Fiets (klik) bleef ik staan, ik had nog nooit van die organisatie gehoord totdat ik vorige week de tip kreeg van iemand. Vrienden op de Fiets is een organisatie die al sinds 1984 bestaat en die wandelaars en fietsers een warm onthaal, een gespreid bed en een stevig ontbijt biedt bij particulieren thuis voor een betaalbare prijs. 

Thuis las ik op de site de enthousiaste verhalen van deelnemers de een overnachting bieden en van sportievelingen die gebruik maakten van een logeeradres en ben direct lid geworden. Zo kan ik mijn plannen gaan vormgeven. 

De zon komt door en schijnt in mij gezicht als ik mij omdraai, mijn voeten zijn stijf, het is tijd voor je oefeningen denk ik. Ik open mijn ogen en moet even bij mijn positieven komen. Was het een droom?



  
Aan het ontbijt denk ik terug aan mijn dromen, het geeft mij een gevoel van heimwee naar wat ooit was. Mijn voeten zouden een wandeling van 100 dagen niet overleven, hoewel ik nog wel tot een lange wandeling in staat ben. Maar dan wandelingen zoals vorig jaar in Noorwegen, geen dagenlange trektochten met een zware rugzak, dat durf ik niet meer aan.
  
Ik draag de zoete herinneringen met mij mee aan mooie wandelvakanties langs de kust van Cornwall en door Ierland. Trektochten die voor mijn (artrose)voeten niet meer haalbaar zijn, hoe graag mijn verstand dat ook zou willen. Een Pelgrimstocht zit er niet meer in. Maar het heeft wel iets bij mij los gemaakt, er zijn nog veel meer andere mogelijkheden voor lange wandelingen.



  
Even later hoor ik een lied van Arie van der Krogt (klik) op de radio, het gaat over heimwee:

Hij is een echte Rotterdammer
Hij zag de bommen en de brand
En na het puin de kale vlakte
Hij kent de smaak nog van het zand

Hij heeft gewerkt in de haven
Hij heeft de palen hier zien slaan
En als er ergens wordt gegraven
Zie je ‘m bij de bouwput staan

Want hij is echt ’n Rotterdammer
Iemand met heimwee in het bloed
En met de tranen op z’n wangen
Staart ie de toekomst tegemoet

Zij speelde vroeger langs het water
Bij het standbeeld van Piet Heijn
En komt ze daar nu, jaren later
Dan lijkt Delfshaven half zo klein

In de krant ziet ze de foto’s
Waar je naar raden moet
Waar zo’n foto is genomen
En ze heeft het altijd goed

Want zij is echt ’n Rotterdamse
Iemand met heimwee in het bloed
En met haar tranen en verlangens
Gaat ze de toekomst tegemoet

Ik ben een echte Rotterdamse, maar heb ik heimwee in mijn bloed, zoals Arie zingt?Misschien heb ik dat van nature, dan melancholische als ik terugdenk aan wat was of heeft iedereen dat?

Gek genoeg is het een woord dat steeds weer terugkomt de afgelopen week. Heimwee is (volgens Wikipedia) een gevoel van verlangen naar huis, of algemener gezegd, naar geborgenheid en zekerheid van het bekende. Het speelt vooral als men op een onbekende plek is, bijvoorbeeld op vakantie.





Ik begon deze week aan: Zwarte sneeuw (klik) een historisch jeugdboek geschreven door Simone van der Vlugt over een boerengezin in Zuid Limburg, het speelt zich af in 1845. Het gezin raakt volledig aan de grond, kan de pacht van de boerderij niet meer betalen en worden uit hun boerderij in Slenaken gezet. Te voet vertrekken ze, een gezin met vijf kinderen naar Kerkrade om daar in de mijnen te gaan werken. Daar zwoegt het hele gezin onder de grond, om maar enigszins het hoofd boven de grond te kunnen houden. Kinderarbeid in Nederland komt aan de orde en de strijd daartegen, een boeiend boek.

Maar het verhaal verteld ook over heimwee, naar het boerenleven en de frisse lucht, ondanks dat het een heel erg arm bestaan was. Deze zin uit het boek blijft in mijn hoofd hangen: Vreemd, de dingen die ik vroeger zo gewoon vond, zijn nu zo bijzonder.

Ik laat het los en trek mijn schoenen aan en als ik even later bij de ANWB binnenstap, loop ik recht op het schap wandelen af. Er zijn ook Pelgrimspaden (klik) in Nederland, die zijn korter en dat moet haalbaar zijn in etappes. Ik heb nu immers “Vrienden” genoeg in het land, waarbij ik kan overnachten.

Je moet altijd uitdagingen blijven zoeken, dat maakt het dagelijks leven mooier en de ervaring, rijker.


Welke uitdaging ga jij aan?


Doordenker:

Niet alles wat je kwijtraakt is een gemis.





In het Spotlight:

Wandel zoekpagina (klik)

Wandelen moet je wel voorbereiden, hoelang en welke richting wil je op. Wil je met gps lopen of via de NS een wandeling lopen. Je vindt er alles over op de Wandel ziek pagina. Goed plannen is belangrijk voor een geslaagde tocht.

Museumnacht 010 (klik)

Het mooiste museumfeestje van 2017 wordt op 4 maart weer gevierd. Tijdens de Museumnacht 010 zie je de mooiste tentoonstellingen, unieke collecties, te gekke projecten en bizarre performances bij musea en culturele instellingen door de hele stad Rotterdam. Kijk voor het uitgebreide programmaoverzicht op de site.

Street-art route Rotterdam (klik)
Sinds vorig voorjaar kun je door Rotterdam een Street-art route lopen, die start bij het Centraal Station. Dat is bij mooi weer, weer eens een andere manier om het prachtige Rotterdam te bekijken. De route loopt langs verschillend werk van lokale Street-art kunstenaars. Rewriters Rotterdam organiseert speciale rondleidingen, kijk op de site voor informatie.



Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

4 opmerkingen:

  1. Wij zijn al verschillende jaren lid van "vrienden op de fiets" en hebben er goede ervaringen mee. We hebben overnachtingen in Nederland en in Belgie gedaan en het was altijd positief. Het ontbijt was altijd uitgebreid en meestal met verse broodjes soms zelfgemaakte jam, vers fruit, gekookt eitje,jus,koffie of thee,melk nou wij zijn steeds verwend. Wij waren steeds fietstochten aan het maken en onze band, die lek was, is zelfs een keer gerepareerd terwijl wij uit eten gingen. Soms lag er, wanneer je 's-avonds je dekbed terugsloeg, een bonbon op je kussen. Ja, alle lof voor onze gast adressen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Maak je al die foto's zelf? Die laatste twee schuurfoto's vind ik heerlijk om naar te kijken, fijn sfeertje, doet me aan vroeger bij mijn oma denken! De uitdaging die ik wil aan gaan is op vakantie gaan. Vroeger was dat allemaal zo simpel, we gingen gewoon, nu een grote uitdaging met een dochtertje van 5 in een electrische rolstoel. Ik wil meer van de wereld zien, wil meer meemaken en ik wil onze dochters laten zien waar ik van houd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. ja mooi elly, ik ga je uitdaging volgen :-)
    en je spreuk, niet alles wat je kwijt raakt is een gemis, ga ik bewaren :-) want die vind ik wel erg kloppen nu :-)
    dank je wel voor het delen van jouw geluk,
    xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooie blog weer Elly. Je mag altijd een nachtje bij ons overnachten in t pipowagentje. 🤗

    BeantwoordenVerwijderen