zondag 31 december 2017

259 Ritme





Het is inmiddels aan het sneeuwen zoals was verwacht, ik hoorde vanmorgen op de radio dat er natte sneeuw werd verwacht, alsof sneeuw niet altijd nat is.

Eigenlijk moet ik de deur uit, maar dat stel ik nog maar even uit en met de Top 2000 op de achtergrond is dat zeker geen ramp. Een beetje ritmische gymnastiek achter het toetsenbord kan geen kwaad.

Mijn laatste blog van dit jaar en met trots sluit ik hiermee ook vijf jaar bloggen af.

Mijn eerste lustrum (klik) en eerlijk gezegd had ik nooit gedacht het zover te brengen toen ik met het wekelijkse schrijven begon. Ik lees weleens oude edities terug en soms sta ik versteld van de woorden die ik schreef. Ik leer daardoor ook anders te kijken naar mijzelf en naar anderen. Maar hoewel ik geen last heb van een writer’s block, vraag ik mij weleens af of ik moet stoppen.

De muziek en het ritme van de regen, die inmiddels valt, lijken nu gelijk op te gaan. Bij nummer 674, Everywhere van Fleetwood Mac, besluit ik er toch maar even op uit te gaan. Het weer wordt er niet beter op, wat voor muziek er ook uit de box komt. Maar dan volgt nummer 673 Liefde van later en ik blijf nog even luisteren, wat een prachtige tekst. Ik trek tegelijk mijn schoenen aan, soms is moeten noodzaak.


Warme wintertruien-weer


Pas twee dagen erna vervolg ik het schrijven, ik kwam er niet eerder aan toe. Ik hoor nummer 321 She’s Always a Woman van Billy Joel, een prachtig nummer waarbij je bijna als vanzelf gaat meezingen.

In de buurtsuper werd mijn oog getrokken naar de woorden: “We gaan verkeerd om met onze welvaart”. Ik kan altijd heel moeilijk langs het tijdschriftenvak lopen, zonder stil te blijven staan. Deze keer werd ik getrikkerd door een dubbelinterview met Jan Terlouw en Sanne Wallis de Vries in de Libelle. Het blad ging mee naar huis en het interview met die twee prachtige mensen bevestigd maar weer dat er nog idealisten zijn in de wereld.

Het is bizar maar terwijl ik dit schrijf hoor ik dat de eerste dode al gevallen is bij het afsteken van vuurwerk. Voor de toeschouwers, buren en kinderen zal dat voor altijd zijn sporen nalaten. Vuurwerk wordt duur betaald.


De tijd vliegt, waar blijven de jaren


Natuurlijk komt het touwtje uit de brievenbus ter sprake in het interview met Jan Terlouw, de man is 86 jaar en heeft andere tijden meegemaakt. Maar hij geeft toe dat hij over die uitspraak had nagedacht. Hij heeft hoe dan ook een punt als hij zegt: We kunnen niet zonder vertrouwen, het loopt mis als wantrouwen overheerst.

Zeker we hebben het goed, beter dan ooit en toch maken we er met elkaar een puinhoop van. Alles draait om meer winst, meer geld en meer macht. De verantwoordelijkheid voor anderen, voor de natuur, onze aarde en onze planeet staat nog steeds niet in hoofdletters geschreven bovenaan de agenda.

Ook de woorden van Sanne Wallis de Vries in het interview raken mij. Ook ik geloof nog altijd in het goede van de mens en daar kan niemand mij van afbrengen.

Ik dwaal af en moet weer in een vrolijker ritme komen en de Top 2000 helpt mij weer op weg. ”I Can’t Get No Satisfaction” zing ik mee, maar wat mij betreft is het tegenovergestelde waar. Als ik geen voldoening had in het schrijven, dan was ik al veel eerder gestopt met bloggen, misschien kan ik zelfs niet meer zonder.


Tiktak, tiktak is het ritme van de tijd die verstrijkt


Die vijf jaar zijn omgevlogen en als ik terugkijk heb ik beslist niet stilgezeten.

In 2017 groeiden het aantal volgers en viewers, die werkelijk overal in de wereld zitten. Dat laatste verbaasd mij nog wel het meest, wat zou ik die lezers eens wat beter willen leren kennen. De grootste groep viewers zit in Nederland, daarna volgt de Verenigde Staten en als derde Rusland. En dan volgen landen als Ierland, België, Duitsland, Frankrijk, Oekraïne, Singapore, Polen, Brazilië, Italië.

Maar het meest trots ben ik nog op de lezers die de moeite nemen om te reageren op de door mij geschreven woorden, hun waardering uitspreken of hun mening durven geven en mij soms heel persoonlijke dingen schrijven. Ik probeer altijd iedereen terug te schrijven, juist om te laten blijken dat ik het waardeer dat iemand die moeite neemt.

Eigenlijk zou een persoonlijke ontmoeting nog leuker zijn, wie weet komt dat er nog eens van in het nieuwe jaar.

Give away!!!

Ter gelegenheid van mijn eerste lustrum verloot ik een mooi Libanees- Mediterraan kookboek: Comptoir Libanais van uitgeverij Terra. In mijn vorige blog heb je al kunnen lezen wat je moet doen. De mooiste reactie op mijn site, op deze of mijn vorige blog maakt kans op het prachtige boek. Ik maak de gelukkige in mijn volgende blog bekend.


Nog even en het jaar is om


Tiktak, tiktak, ik hoor ineens het ritme van de klok die de laatste uren weg tikt naar het einde van het jaar. Een jaar waarin we afscheid namen, ik voor onverwachtse verrassingen kwam te staan, mijn huis werd opgeknapt, er nieuwe wegen werden bewandeld en er mooie ontmoetingen waren. 

Vandaag is het de warmste oudejaarsdag ooit het is 13 graden en ik wil daar nog even bij stilstaan. Wanneer komt het besef dat klimaat en mileu het allerbelangrijkste is voor ons voortbestaan.

Tiktak, tiktak ... , de laatste honderd toppers worden gedraaid bij de TOP 2000. Nummer 97 Bette Midler met The Rose (klik) een nummer dat ons leert dat er altijd hoop is.
  Er rest niet veel tijd meer in dit jaar en dus wens ik jullie een heel gezellige jaarwisseling en voor het nieuwe jaar veel geluk en vooral een goede gezondheid.




Doordenker:

Goede voornemens moet je niet vasthouden, je moet er iets mee doen.



In het spotlight


In het Spotlight:


Ga de komende week eens schaatsen, dat kan o.a. hier: 






Blijf ook in 2018 positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 24 december 2017

258 Sterren






Het is kersttijd, een tijd van vrede, delen en omarmen. Maar is dat niet allemaal schijn, stralen de sterren in de donkere nacht of knipogen ze hoog aan de hemel om hun tranen te bedwingen.

De kerstuitgaven is sinds jaren niet zo hoog geweest, boodschappenkarretjes reden overvol van en naar de winkels in ons land, zelfs vandaag nog. We hebben luxeproblemen, gaan we uit eten of maken we thuis een gigantisch diner. Nederland ligt al weken wakker s’nachts, reeboutjes, hazenpeper of toch struisvogelbiefstuk?

In 1984 werd Band Aid (klik) de Britse liefdadigheidsgroep opgericht door Bob Geldof en Midge Ure met als doel geld te werven om de hongersnood in Ethiopië te bestrijden. De naam Band Aid had een dubbele betekenis: een band van musici die hulp biedt voor een noodsituatie, maar tegelijkertijd ook de relativering dat dit project niet meer dan een pleister op de grote wond was. Er werd een single uitgebracht Do they now it’sChristmas (klik)  , geschreven door Bob Geldof en geproduceerd door Midge Ure. Het nummer werd op één dag opgenomen en bereikte in veel landen de eerste plaats op de hitparade.


Kerstkoken


Elk jaar wordt het nummer Do they now it’s Christmas, rond de kerstdagen grijsgedraaid en elk jaar raakt het nummer mij weer. Maar erger nog de tekst is nog steeds relevant:


It's Christmas-time

There's no need to be afraid

At Christmas-time we let in light and we banish shade
And in our world of plenty we can spread a smile of joy

Throw your arms around the world at Christmas-time
But - say a prayer - pray for the other ones

At Christmas-time it's hard but when you're having fun
There's a world outside your window

And it's a world of dread and fear
Where the only water flowing is the bitter sting of tears
And the Christmas-bells that ring
There are the clanging chimes of door
Well
Tonight thank God it's them instead of you

And there won't be snow in Africa this Christmas-time
The greatest gift they'll get this year is life
Oh
Where nothing ever grows
No rain or rivers flow
Do they know it's Christmas-time at all?
Here's to you
Raise a glas for ev'ryone

Here's to them underneath that burning sun
Do they know it's Christmas-time at all?

Feed the world
Feed the world
Feed the world
Let them know it's Christmas-time
Feed the world
Let them know it's Christmas-time
Feed the world
Let them know it's Christmas-time
Feed the world
Let them know it's Christmas-time




Winterpret


We maken de wereld vaak mooier dan hij is en ik weet wel dat niet alles door individuen is op te lossen. Maar de realiteit is, zoals de tekst in dat lied:


Er is een wereld aan de andere kant van het raam

en dat is een wereld van angst en vrees.


Toen ik de clip terug zag besefte ik dat we inmiddels 33 jaar verder zijn en de mensheid niets heeft geleerd, hoewel we grijzer en "wijzer" geworden zijn. Maar wat ik nog schokkender vond aan het filmpje is, hoeveel sterren er inmiddels niet meer zijn.

Wat er ook gebeurd in de wereld, de aarde blijft draaien en de tijd verstrijkt als vanzelf. Maar vergeet nooit dat er verschillende werelden zijn op onze aardbol, vergeleken met onze luxe, is er een hemelsbreed verschil.




Kookboek winnen?

We are the World (klik)

There comes a time when we heed a certain call
When the world must come together as one
There are people dying
And it's time to lend a hand to life
The greatest gift of all

We can't go on pretending day by day
That someone, somehow will soon make a change
We are all a part of God's great big family
And the truth, you know
Love is all we need

We are the world, we are the children
We are the ones who make a brighter day
So lets start giving
There's a choice we're making
We're saving our own lives
It's true we'll make a better day
Just you and me

Send them your heart so they'll know that someone cares
And their lives will be stronger and free
As God has shown us by turning stones to bread
So we all must lend a helping hand

We are the world, we are the children


We…



Kerstwensen aan de deur

Kerstkaarten, voor het eerst heb ik er dit jaar heel weinig gestuurd, omdat de kosten de pan uitrijzen en digitaal kan het ook met een mooi bewerkte foto. De kaarten die ik heb ontvangen, heb ik aan een lint op de deur hangen. Hoe, dat is heel eenvoudig. Knip een breed lint op 1 1/2 keer de hoogte van je deur af en knoop aan beide kanten een stuk eenvoudig elastiek. Schuif het op je deur en de kaarten niet je met een nietmachine aan het lint.

Wij zijn de wereld, wij zijn diegene die de dag mooier maken en dus even als besluit iets luchtigers.

Het was kerstochtend, 1961…  En iedereen zingt het zo mee. We lachen al jaren om Flappie van Youp (klik). Ben je een babyboomer bekijk dan zeker even het filmpje met nostalgische beelden.




Sterren

Het is kersttijd geniet van elkaar, straal als de ster, maar eet en drink met mate.


Doordenker:


De wereld is niet mooi, maar we kunnen haar een beetje kleuren.


Give away!!!


Wil jij graag het mooie kookboek van de foto ontvangen? Lees dan mijn twee laatste blogs van het jaar (deze en die van volgende week), schrijf een mooie reactie op mijn site en misschien ben jij dan de gelukkige. Half januari maak ik bekend wie de winnaar is.





Ik wens jullie mooie kerstdagen, blijf positief en deel je geluk.
Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 17 december 2017

257 Licht





De afgelopen week is zo snel als een vederlichte sneeuwvlok in een warme hand verdwenen. Soms heb de dingen ook niet in de hand en verlopen dagen zoals je van tevoren niet had kunnen plannen.

Zeven dagen van vierentwintig uur, een gewone week?

Het weer is natuurlijk een belangrijke factor in het menselijk leven. Ik hoor jullie nu denken, maar echt het weer heeft een hoofdrol gekregen in ons leven of je dat nou wel of niet wil. Hoewel niemand het weer kan sturen en het gewoon gaat zoals het gaat.

Met de hysterie van code rood werd angst ons weer met de paplepel ingegeven, maar waarom ervaar je dat in landen om ons heen toch minder, vraag ik mij af. Zijn we in ons kleine landje niet veel te betuttelend bezig, is gewoon het weerbericht (buienradar enz. enz.) niet voldoende voor de Jip en Jannekes in ons kleine landje. Dat is een vraag die mij de afgelopen dagen bezighoudt en mij niet alleen.


Kerstkaart wandeling


Maandag, code rood was aangegeven, maar er stond een reisje geboekt naar Duitsland en toch zijn we gegaan. Het was s ’morgens heerlijk rustig op de weg, de wegen waren schoon en richting het noordoosten was nog erg weinig aan de hand. Nabij Amersfoort begon het te sneeuwen, maar voorbij midden Nederland werd dat weer minder en bij de grens nabij Enschede lag zelfs veel minder sneeuw en dat was ook in Bad Bentheim, Duitsland het geval. De hoteleigenaar had duidelijk wel last van onze code rood, er hadden mensen afgebeld en dus had hij een strop.


Winter schoonheid


Natuurlijk is het belangrijk om het weer in de gaten te houden, maar ik heb vaak het idee dat wij hier in ons kleine landje te weinig winterervaring hebben en daarom als angstige sneeuwhazen bibberend luisteren naar wat de media ons influistert. Het is winter dus het kan glad zijn en er kan sneeuw vallen, maar dat is geen hel op aarde.

Misschien moet de “Hollandse Top van Vervoer” eens wat meer ervaring gaan op doen in landen als b.v. Zwitserland, Scandinavië en Canada.

Het was niet zo gek dat de week om vloog, als ik al mijn activiteiten deze week op een rij zet, zou je er licht hysterisch van worden. Achteraf denk ik, het zit nog wel goed met mijn energie.


Het kroonluchter licht van Het Loo


Als je het opschrijft blijkt het onmogelijke, mogelijk te zijn.

Zo was er een korte vakantie met familie, dus een koffertje gepakt en op reis. Gezellig samen naar een konditorei, glühwein, samen eten en erop uit met een bezoek aan de kerstmarkt in Münster (klik) , een bezoek aan de Burcht in Bad Bentheim (klik) en een bezoek aan het Loo in Apeldoorn. Bij thuiskomst s ’avonds weer uitpakken en het huis aan kant want de volgende dag stond er een lunch gepland bij mij thuis met vrienden en daarna even op bezoek bij mijn oude buurvrouw. De dag daarna de kapper, een verjaardag en samen met oud-collega’s op pad naar het theater voor de jubileumavond 100 jaar Oude Luxor (klik) ,  met Paul de Leeuw en Brigitte Kaandorp. Maar de week was nog niet om, de volgende dag een middagvoorstelling in het Zuidpleintheater waarin mijn getalenteerde achternichtje danste en daarna geheel onverwachts naar de jubileumvoorstelling in het Nieuwe Luxor, Waardenberg en de Jong en de dames van toren C. En tussendoor heb ik ook nog de fotocollages gemaakt en de kerstwensen en kaarten geregeld. Vandaag een rustdag…


Het winterpaleis Het Loo


Nog even over Paleis Het Loo (klik) , we waren eigenlijk te vroeg want vanaf 16 december 2017 is er, Winterpaleis Het Loo. Waarbij al het serviesgoed uit de kast komt en alles in kerstsfeer op tafel staat. Eigenlijk zagen wij daar nog boven verwachting veel van, er werd nog aan gewerkt, bomen versierd en tafels gedekt, maar het grootste gedeelde was al klaar.

De gedekte tafels met de glanzende kristallen glazen en karaffen en de mooie serviezen maakten het paleis, samen met de brandende kroonluchters, kandelaars en de versierde bomen en het kerstgroen nog mooier dan het altijd al is. Een en al pracht en praal, prachtig om te zien, maar je moet er toch niet aandenken hoeveel tijd en energie dat heeft gekost om alles zo te etaleren. Twee bomen van kerels waren nog bezig met het versieren van een boom, er werd bij gezongen: O, dennenboom, o dennenboom… Zouden die mannen dat thuis ook zo doen?


De heren zingend aan het werk


Er waren nog niet veel bezoekers en dus konden wij alles rustig bekijken en vastleggen. Hoewel dat laatste met een mobiel toch minder mooi is dan met een camera.

Vandaag is het zondag, code oranje en een rustdag of nou ja…

Bijkletsen tijdens de koffie met mijn nicht en daarna koken, strijken, de dagelijkse beweging, een uur lopen en natuurlijk mijn blog schrijven. Tja, met de energie zit het nog wel goed denk ik en met een glimlach denk ik aan Brigitte Kaandorp die in het Oude Luxor deze week zong: Ik heb een heel zwaar leven, echt waar heel zwaar (klik)  


Een tafel vol gepoetst zilverwerk weerkaatst in het plafond


Nog een week te gaan en dan is het alweer kerst, de komende week zal daar de hysterie weer voor losbarsten en zal er weer een vermogen worden uitgegeven aan exclusieve lekkernijen en cadeaus. Voor het gemak vergeten we gewoon even massaal dat die luxe niet voor iedereen is weggelegd.

Als code rood tijdens de feestdagen maar geen roet in de kerstmaaltijd komt gooien, want dan blijven we met de gebakken stoofpeertjes zitten.


Hoe “energiebesparend” ben jij tijdens de kerst?


Doordenker:

Soms zwijg ik in alle talen, omdat spreken niets uit zal halen.


Code rood... help!!!


In het Spotlight:


Paleis Het Loo heeft ook dit jaar weer de mooiste serviezen, tafelstukken, glas en kristal uit de kast gehaald. In verband met de aanstaande renovatie is het voorlopig de laatste keer dat de kerstopstelling met de gedekte tafels en versierde kerstbomen te zien is in het paleis. De gedekte tafels zijn te zien t/m 7 januari 2018, een mooi familie-uitje voor de kerstvakantie en vergeet dan ook je schaatsen niet, want er is ook een ijsbaan.


Een andere tip voor de komende feestdagen is de Woef Side Story, een feest voor jong en oud, deze familievoorstelling (8+) is het verhaal van Romeo en Julia op z’n hondjes. In deze voorstelling zien we de stoere straathond, Toto die de bloedmooie rashond Marina ontmoet en ze worden stapelverliefd op elkaar.
Deze award winnende musical van regisseur Pieter Kramer is, wegens succes terug en te zien t/m 15 april 2018 in verschillende theaters.


Elk jaar rond de feestdagen is er in de diverse theaters in het land ook klassiek ballet te zien. Dit jaar trekt het Ballet van de Staatsopera uit Tatarstan door het hele land met Romeo en Julia. Het ultieme en tragische liefdesverhaal wordt gedanst op de muziek van Prokofiev in een sprookjesachtig decor.  





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey


zondag 10 december 2017

256 Stuk





Het is al wat later op de ochtend en eigenlijk moet ik de deur uit voor de boodschappen, maar ik zit in een flow waar ik niet uit kom. De notities in mijn boekje zijn de afgelopen dagen chaotisch neergekrabbeld, om niet te vergeten. Telkens weer dwarrelen er teksten door mijn hoofd.

Ik hoef maar even zo te doen…

Deze week leerde ik Flip en Bep kennen, het zegt jullie waarschijnlijk niets en dat is niet zo gek. Ik zag Flip, de zoon van … en Bep, de dochter van… en wat mij raakte was de overeenkomst in twee totaal verschillende voorstellingen. Flip en Bep, beide kinderen van grote kunstenaars die al heel jong werden geconfronteerd met de schaduwzijde van het hebben van bekende ouders. Niet zomaar een moeder en niet zomaar een vader, maar bevlogen legendarische Nederlandse kunstenaars van kunst met een grote K.


In een rijtuigie...


We trekken ons er niks van aan, het is altijd zo gegaan…

Het is niet dat ik een groot musical liefhebber ben, maar ik moest deze musical zien: Was getekend Annie M.G. Schmidt (klik) en dat is achteraf gezien eigenlijk een must voor iedereen, tijdloos en dus voor jong en oud interessant. Wat een prachtig stuk! Het is een voorstelling over Nederlands meest geliefde schrijfster, gebaseerd op de bestseller Anna van Annejet van der Zijl (klik) .

In deze voorstelling leren we Flip kennen de zoon van Annie M.G. die in 1952 werd geboren, net zoals ik. Hij vindt een koffertje met brieven op zolder en zit vol vragen, er is nog zoveel dat hij niet van zijn moeder weet. De rol van Flip wordt prachtig gespeeld door William Spaaij. Flip is een innemend persoon in de voorstelling, zo puur en hij vraagt zich voortdurend af: Wie was mijn moeder nou eigenlijk en hij is de zoon van, maar wie is hij zelf eigenlijk.

In een interview met William Spaaij en de regisseur Paul Eenens (klik) hoor ik iets meer over de achtergrond van de voorstelling, die al dagen door mijn hoofd blijft dwalen.

Annie wordt groots gespeeld door Simone Kleinsma, een rol die haar als geen ander past, werkelijk briljant. Niemand anders had dit zo mooi kunnen neerzetten. Ze doet de echte Annie niet na, maar ze is het echt, ze staat er in levenden lijve. Annie maakte de waarheid altijd mooier dan die in werkelijkheid was en dat komt zo mooi naar voren. Alle kleuren in het hoofd van Annie zijn in deze voorstelling vertegenwoordigd.


Alle kleuren in het hoofd van Annie


Flip heeft na het overlijden van zijn ouders nog veel vragen en leest de brieven van zolder, de nalatenschap van zijn moeder. Je ziet hoe Annie altijd op zoek is geweest naar een bepaalde mate van vrijheid.

We zijn er nog niet aan toe, taboe, taboe…

Maar Annie zien we in deze voorstelling ook als kind, een eenzaam kind dat opgroeide in Zeeland binnen een strenggelovig gezin. En als jongvolwassene die niets liever doet dan schrijven. Ook de rollen van het kind en de jonge Annie worden fabelachtig mooi en puur neergezet. De voorstelling is geschreven door Dick van den Heuvel en de teksten van bekende en onbekende liedjes van Annie M.G. zijn aaneengeregen tot een bijzondere autobiografische voorstelling met de drie Annie’s als pareltjes in een collier.

Vluchten kan niet meer…

Als de man van Annie M.G., Dick van Duijn zwaar depressief wordt en afscheid neemt van het leven, krijgt de rol van Annie een andere lading als Simone zingt: De wereld is wonderlijk leeg zonder jou… Het was muisstil in de zaal, een kippenvel moment en je zou haar op dat moment willen omarmen en troosten.

De wereld is wonderlijk leeg zonder jou
Er staat maar zo weinig meer in
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw
Waarom? Wat heeft het voor zin?


Jeugdigheid maakt plaats voor wijsheid


Maar hoe zit dat nou met Bep, zullen jullie je inmiddels afvragen. Bep, de dochter van Rietveld (klik voor de trailer) , was een totaal andere voorstelling die ik ook deze week zag. Een theatermonoloog gespeeld door Audrey Bolder waarbij de vraag rijst, ten koste van wie of wat mag je kunstenaar zijn.

Elisabeth Rietveld, is de oudste dochter van kunstenaar, architect en meubelmaker Gerrit Rietveld (klik) . Ze laat ons door haar ogen zien hoe de kunstgroep De Stijl haar vader omarmden, een bonte stoet van personages trekt voorbij en uiteindelijk blijkt dat ook bepalend voor het leven van Bep.

Bep, de dochter van Rietveld, is een meeslepend biografisch drama. Je ziet hoe ook zij al jong werd geconfronteerd met de schaduwzijde van het hebben van een beroemde vader. Ondanks alles omarmde zijzelf, Elisabeth Eskes-Rietveld (klik) de schilderkunst en trad in de voetstappen van haar vader.

Wat voor weer zou het zijn in …

Ik kom ineens bij mijn positieve, ik was helemaal verdwaald en liep als de kleine Margootje uit Madurodam door het “Bos der Woorden”, mijn fantasie slaat op hol. Maar ik moet nog boodschappen doen en iets in mij zegt: Nou en … en dus schrijf ik verder.


Klein meisje, dit is het land waar grote mensen wonen


Aan een klein meisje

Dit is het land, waar grote mensen wonen.
Je hoeft er nog niet in: het is er boos.
Er zijn geen feeën meer, er zijn hormonen,
en altijd is er weer wat anders loos.

En in dit land zijn alle avonturen
hetzelfde, van een man en van een vrouw.
En achter elke muur zijn and're muren
en nooit een eenhoorn of een bietebauw.

En alle dingen hebben hier twee kanten
en alle teddyberen zijn hier dood.
En boze stukken staan in boze kranten
en dat doen boze mannen voor hun brood.

Een bos is hier alleen maar een boel bomen
en de soldaten zijn niet meer van tin.
Dit is het land waar grote mensen wonen...
Wees maar niet bang. Je hoeft er nog niet in.

Annie M.G. Schmidt


Dikkertje Dap zat op de trap


Dat prachtige theaterstuk over Annie laat mij niet los, aan het einde van de voorstelling kwam er direct een vraag bij mij op: Zijn wij niet allemaal Annie?

Zijn wij niet allemaal Annie, dat is tevens een prachtige doordenker. Want wij zijn allemaal uitsluitend vrij in ons hoofd, we zijn altijd ergens aan verbonden in welke context je dat ook zet. Maar ieder mens wil toch vrij zijn, vrij in bewegen, vrij in doen en laten, vrij om te zijn zoals je zelf wil zijn. Het is een mooie conclusie die ook weer vragen oproept, want niemand is vrij.

Als wij inderdaad altijd op zoek zijn naar een zekere vrijheid, waarom is het gras dan altijd groener bij de buren en waarom moet men dan altijd hebben wat een ander heeft. Veroorzaken we zelf niet de val waarin we vallen en zijn wij niet zelf de boeien waarin we vastzitten.

Naarmate mijn haren grijzer worden gaat mijn brein het leven anders zien en toch is, hoe je het ook bekijkt, vrijheid mij nog altijd heilig.

Ik hoorde kortgeleden Herman van Veen zeggen: Mijn toekomst is een andere dan toen ik 25 was en daarmee raakte hij een snaar. Uiteindelijk maakt jeugdigheid plaats voor wijsheid en dat geeft waardevolle inzichten, die mij telkens weer verbazen.


Welke Annie-woorden zijn jou bijgebleven?


Doordenker:

Alles kan stuk, maar niet alles is te lijmen.


Bewaar het kind in jezelf


In het Spotlight:


Heeft mij verhaal jullie nieuwsgierig gemaakt. De musical is nog in het land te zien t/m juli 2018 en er zijn nog kaarten te reserveren. Kijk op de site naar de mogelijkheden.


Dikkertje Dap is ook een schepseltje van Annie M.G. en Dikkertje is nu verfilmt, hoe leuk is dat. De film speelt in verschillende bioscopen in het land en lijkt mij een geweldig leuke tip voor een familie-uitje met de feestdagen.


Een andere tip voor de komende feestdagen is de Woef Side Story, deze familievoorstelling (8+) is het verhaal van Romeo en Julia op z’n hondjes. Deze award winnende musical van regisseur Pieter Kramer is, wegens succes terug en te zien t/m 15 april 2018 in verschillende theaters.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 3 december 2017

255 Later





De zon werpt lange schaduwen het huis in en schreeuwt om aandacht, het is alsof ik naar buiten word getrokken. Ik luister niet want ik moet mijn verhaal kwijt, hoewel dat ook op een later tijdstip zou kunnen. Maar mijn agenda is aardig gevuld en ik wil toch op tijd mijn blog publiceren, het schrijven is voor mij een must geworden.

Sommige gebeurtenissen in je leven doen je beseffen dat je niet eeuwig jong blijft.

Goed gemutst ging ik op weg naar de grootgrutter die op de kleintjes let, hoewel ik bij dat laatste mijn vraagtekens zet, maar dat is een andere kwestie. Een eindje voor mij zag ik haar lopen, steeds moeizamer met haar rollator, de tachtig is ze al jaren gepasseerd, ik ken haar redelijk goed. Elke dag loopt ze hoe moeilijk dat ook is haar rondje en ik zie haar steeds verder achteruit gaan. Het tempo van jarengeleden is eruit. Ze loopt steeds trager, steeds meer naar een kant gebogen, maar elke dag blijft ze het volhouden. Bewegen is nog steeds haar drijfveer.

Vlak achter mij hoor ik iemand lopen en ik kijk om, het is een vrouw van mijn leeftijd. Ik ken haar niet, maar ze zegt: “Ach, het is wat als je zo oud bent, ik zie haar regelmatig lopen”. We raken aan de praat, de vrouw deelt haar zorgen over later en ik begrijp haar volkomen.



Mijn grootmoeder


Gelukkig weet niemand hoe later eruitziet, maar later komt vaak sneller dan je had verwacht.

Deze week viel de enveloppe van het SVB op de mat en heb ik de volgende stap naar later gezet en mijn AOW (klik)  aangevraagd. Niet dat het een formulier was dat ik moest invullen, maar een eenvoudige brief met een verwijzing hoe je de AOW moet aanvragen op de site. Het kostte mij geen moeite om alles correct in te vullen, het was zo gebeurd. Maar ik ben nu nog helder van geest en bij de tijd, hoe moet dat later, als het mij tenminste gegeven is om veel later nog mee te maken.

In die gedachte moet je vooral niet blijven hangen en je moet vooral ook niet klagen, want daar wordt je alleen maar lelijk van.

De realiteit zet je soms ineens weer op beide benen en dat gebeurde zeker de afgelopen weken. Maar het is net als bij een weegschaal. De lichte mooie herinneringen komen boven, terwijl het gewicht van verdriet zwaarder weegt en dan is het van groot belang om weer in balans te komen.

Ik zocht wat oude foto’s, zwart witte plaatjes uit mijn jeugd en kwam daar ook het portret van mijn grootmoeder tegen, waarnaar ik ben vernoemd. Een krachtige vrouw die al jong weduwe werd, ze moet begin zestig zijn geweest toen mijn grootvader net voor hij 65 jaar werd plotseling overleed.



Cornelia Maaike samen met haar moeder


Soms voel ik mij ineens schatrijk, omdat ik zowel mijn ouders als grootouders goed heb leren kennen. De verhalen van de voorgaande generaties staan in mijn geheugen gegrift en daar ben ik dankbaar voor.

Cornelia Maaike, mijn grootmoeder werd in 1898 geboren, zij was de oudste van elf kinderen. Ze groeide op in een arbeidersgezin waar elk dubbeltje, meerdere keren moest worden omgedraaid. Het waren zware tijden en ze had bepaald geen gemakkelijke jeugd. Als het weekloon (in contanten) werd uit betaald aan haar vader, dan ging hij eerst langs de kroeg en ging daarna laveloos naar huis, van het weekloon was dan niet veel meer over.

Mijn overgrootvader kan ik mij ook nog vaag herinneren, wij noemden hem Opa Kooi, we kwamen er niet veel, veel later begreep ik pas waarom. In zijn kleine armoedige, vieze huisje stonden langs de wanden allemaal kleine houten kanariekooitjes, de een floot nog harder dan de ander. Er was ook een rode lapjeskat en midden op tafel stond de jeneverfles. Eén beeld is mij nog duidelijk bijgebleven, waarbij Opa Kooi zijn bord tomatensoep zat leeg te slurpen en tegenover hem zat de kat, die likte ook van het bord soep. Ik zie het nog voor me.



Een familie-vakantie in Oostvoorne, jaren '50


Mijn grootmoeder moest haar steentje al jong bijdragen in het gezin met elf kinderen, zij was immers de oudste.

Later vertelde ze ons de verhalen over vroeger in geuren en kleuren en dat was zeker het geval tijdens de gezamenlijke kampeervakanties. We hadden een eenvoudige tent met olielampjes en zowel thuis als op de camping hadden we geen tv, geen telefoon en er was nog lang geen sprake van digitale schermpjes. Er werd samen gezongen en er werden verhalen verteld en vaak vroegen wij dan: “Oma, vertel nog eens van vroeger”. En telkens opnieuw luisterden we naar haar herinneringen.

Het zijn de zoete herinneringen die mij zijn bijgebleven, hoewel het voor haar barre tijden moeten zijn geweest.

Omdat ze haar steentje moest bijdragen binnen het grote gezin, ging ze bij Frank Rademakers in Rotterdam aan de slag, het moet rond 1910 zijn geweest. Daar was het haar taak om de alom bekende Haagse Hopjes in te pakken. Dag in dag uit pakte ze de zoete koffiesnoepjes in en er mocht niet van gesnoept worden. De regels binnen de fabriek waren heel streng en niet te vergelijken met onze huidige werkvloer. Thuis was er absoluut geen geld voor die Haagse luxe en toen op een dag haar zusje onder het raam van de fabriek stond, kon ze de verleiding niet weerstaan. Ze gooide wat Haagse Hopjes door het raam, haar zusje lachte haar dankbaar toe. Helaas werd die actie ook gezien door haar meerdere, ze werd ontslagen en met lood in haar versleten schoenen kwam ze thuis en daar kreeg ze er nogmaals van langs.



Rademakers hopjes


Naast mijn laptop staat een glazen pot met Haagse Hopjes en toen ik besloot mijn grootmoeders verhaal eens te delen, besloot het snoepje eens onder de loep te nemen. En het verhaal van de oorsprong van het Haagse Hopje (klik) is een wonderlijk verhaal dat ik ook graag met jullie deel.

Het snoepje is genoemd naar baron Hendrik Hop (1723 – 1808) (klik), gezant der Staten van Holland. Toen de Fransen in 1792 Brussel innamen, werd Hop naar Den Haag teruggeroepen, waar hij tot 1801 boen het confiseurhuis van de firma Van Haaren & Nieuwerkerk op de Lange Voorhout 92 woonde. De baron was verslaafd aan koffie. Het verhaal wil dat hij op een avond zijn kop koffie met suiker en room op de kachel liet staan. De volgende ochtend bleek dat een karamel te zijn geworden. Hop vond die brokken suiker met koffiesmaak erg lekker. Toen hij korte tijd later van zijn dokter geen koffie mocht drinken, vroeg hij zijn onderbuurman, bakker Theodorus van Haaren, voor hem van die “brokken koffie” te maken. Ze werden al gauw “de brokken van baron Hop” genoemd en die kregen in 1880 de naam Haagsche Hopjes.



Verdwalen in oude foto's


Heerlijk om zo te verdwalen naar aanleiding van wat zwart wit foto’s. Ik kijk naar mijn verzameling oude foto’s die mij terugbrachten naar mijn jeugd, Ja, later is allang begonnen en de tijd is omgevlogen. Even denk ik aan een tekst van een liedje: Hier heb ik nog een foto van heel lang geleden en als ik blijf kijken, dan wordt het weer heden.

Mijn grootmoeder is 94 jaar geworden in redelijke goede gezondheid, zij bleef bewegen op haar manier en liep met 85+ nog van de vijfde etage naar beneden. Ze heeft 29 jaar “van Drees getrokken” (klik) , zoals men dat destijds noemde als je AOW ontving. Over een paar maanden ontvang ik mijn eerste AOW en ik mag hopen dat ik daar minstens zolang van mag genieten als de vrouw waarnaar ik ben vernoemd.

De schaduwen waren inmiddels uit het huis verdwenen, de maan slokte het daglicht op en ik zag op de klok dat het veel later was dan ik voor ogen had. Ik haalde even diep adem. Pff … later komt wel heel dichtbij, daar moet ik maar niet te lang bij "stil blijven staan", want we moeten vooral blijven bewegen.

De woorden zijn weer aaneengeregen, de ketting lijkt compleet en tevreden kijk ik naar een collier van letters. En soms verbaasd, vraag ik me af waar ik het toch allemaal vandaan haal.


Sta jij weleens stil bij later?


Doordenker:

Tijd is er niet om te doden, maar om te leven.


Koffie van nu


In het Spotlight:


Wil je bijzondere plaatsen in Rotterdam ontdekken? Boek dan eens een mooie wandeling met het Gilde Rotterdam. Ga wijken als Kralingen, Crooswijk of Heyplaat eens met andere ogen bekijken en het zal u verbazen wat de gids u te vertellen heeft. Boek vooraf op de site uw Rotterdamse wandeling.


In Scheveningen kun je op de zondagavonden 3, 10 en 17 december genieten van het wintervuurwerk. Het vuurwerk begint om 19.00 uur en dat is een mooie tijd om er een familie-uitje van te maken. Lekker uitwaaien op het strand, gezellig samen eten en daarna als afsluiter het vuurwerk.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey