zondag 30 juni 2019

325 Zichtbaar





Het is nog vroeg in de ochtend en de temperatuur stijgt, maar ook de spanning, want niet alleen de zon kleurt oranje. Ik schrijf met alles dicht om de warmte buiten te sluiten, die warmte zet mij in slow motion, dus doe ik het rustig aan vandaag.

Zoals ik vorige week al aankondigde nog een keer de Maand van de Architectuur in Rotterdam, omdat de plek die ik jullie wil laten zien bijzonder is.


De Rotterdam is skylinebepalend

Ik stond op de 31e etage van een skylinebepalend gebouw, De Rotterdam van Rem Koolhaas (klik) en had een prachtig zicht op Zuid. Beneden zag ik de stipjes lopen op de kade langs de Nieuwe Maas, een heerlijke plek om te slenteren of gewoon vanaf de bankjes naar de voorbijvarende schepen te kijken. Ook de plek waar Cruiseschepen aanmeren, vakanties beginnen of eindigen of waarvandaan toeristen vanuit de hele wereld, de wereldstad Rotterdam gaan verkennen.


Wat ooit was, komt nooit meer terug

De Kop van Zuid was voor de jaren 90 een treurig gebied en de wijk Wilhelminapier maakte deel uit van een verpauperd havengebied. Begin jaren 90 werd een masterplan gemaakt door Riek Bakker (klik), belangrijke elementen hierin waren de verbindingen met het centrum van Rotterdam door middel van de Erasmusbrug, een metrostation en veel voorzieningen langs de rivier en wonen langs de binnenhavens. Het was een ambitieus plan, waarvan veel Rotterdammers het onmogelijk verklaarden.

Maar inmiddels is het onmogelijke, mogelijk gebleken, de Wilhelminapier leeft.


Een parel in het lijnenspel

De Wilhelminapier is een plek met een rijke historie en vooral op de legendarische plekken die bewaard zijn gebleven, wordt nu het verhaal verteld van de haven, de landverhuizers en gelukszoekers.

Tussen al het lijnenspel van moderne architectuur staat het voormalig directiekantoor van de Holland Amerika Lijn (klik), Hotel New York. Het was een uitdaging toen Hotel New York in 1993 haar deuren opende als eerste onderneming op de toen nog niet volledig ontwikkelde Wilhelminapier. Pas in 1996 toen de Erasmusbrug werd geopend, kreeg het hotel een korte verbinding naar het centrum van de stad. Wel was er al vanaf de opening een station voor de reguliere Watertaxi. Het metrostation Wilhelminapier werd in 1997 geopend.

Ik boekte een rondleiding door Hotel New York tijdens de Architectuur dagen.



Vanuit de torenkamer van Hotel New York

Een stukje historie, in 1620 vertrokken (vluchtten) de Pilgrim Fathers (klik) vanuit Delfshaven naar Amerika. Daarna reisde een steeds grotere groep landverhuizers en gelukszoekers via Rotterdam naar Amerika. Ongeveer op de plek waar het Hotel New York staat werd in 1873 de NASM opgericht, in 1896 officieel Holland-Amerika Lijn genoemd. Tot de eeuwwisseling werden ongeveer een half miljoen mensen overgezet. Op 8 november 1971 voer de Nieuw-Amsterdam II als laatste uit vanaf de pier, daarna verdween de H.A.L. uit Rotterdam en uit New York.

Het gebouw dat wij nu kennen als Hotel New York werd in de periode 1901-1917 gebouwd als directiegebouw van de H.A.L. (klik). Het massieve blok werd enigszins verluchtigd met jugendstilornamenten en (wat later) met twee bescheiden maar karakteristieke torentjes. Het gebouw heeft de status van Rijksmonument.

Tijdens de rondleiding door Hotel New York hoorden ik de historie van het gebouw en van de Holland Amerika Lijn. Aan de wanden zagen ik de foto’s van de landverhuizers van toen, de gelukzoekers. Hoewel je anders zou denken, zijn het rijke mensen die voor veel geld een totaal reispakket in eigen land kochten. Een totaalpakket, inclusief reis en verblijf, maar van luxe was geen sprake.

Het verhaal kwam mij bekend voor, er is door de eeuwen heen heel veel veranderd, maar het gedrag van mensen eigenlijk niet?



Gelukszoekers zijn van alle tijden

De landverhuizers kochten een totaalpakket, maar dat betekende niet dat je het doel dat je thuis voor ogen had zou bereiken. Bovendien was het reizen destijds zwaar en totaal anders dan nu. Als je Rotterdam eenmaal had bereikt dan moest je eerst een medische keuring ondergaan voordat je werd ingescheept. Als je niet door die keuring kwam dan mocht je niet verder reizen en kon je blijven of terug naar huis. Maar als je wel door de medische keuring kwam begon de zeereis naar het gedroomde land, Amerika. De lange reis van Rotterdam naar New York, hoewel je daar ook niet zomaar aan land kwam.

Als je al vertrok uit Rotterdam naar de overkant, dan kwam je aan op Ellis Island (klik), dat dienstdeed als grenspost en ook wel migranteneiland werd genoemd. Maar ook daar onderging je een medische keuring en pas nadat je gezond was verklaard mocht je verder reizen, ongeveer 2% van de mensen die aankwamen na die lange ongemakkelijke reis werd de toegang geweigerd en dan begon de lange reis weer terug. Ellis Island werd dus ook wel Island of Tears genoemd, Eiland van Tranen.



Jugendstil in Hotel New York 

Het verhaal deed mij denken aan het boek: De Man die alles achterliet, dat ik ooit las van schrijfster Tanya Commandeur (klik), dat boek is gebaseerd op het verhaal van haar betovergrootvader. Het verhaal in het kort: Holland-Amerika, begin twintigste eeuw: David Buijser is elf jaar als zijn vader Johannes het gezin in de steek laat. Jaren later volgt David het spoor naar New York, waarbij hij zijn doel voor ogen houdt: de man leren kennen die zoveel op hem zou lijken. Het is een ontroerend en meeslepend verhaal, een prachtig boek.

In 2023 staat de opening gepland van het Landverhuizersmuseum, dat een plek krijgt in de Fenixloods nabij Hotel New York. In het museum zal aandacht worden geschonken aan al die miljoenen mensen die via de havens van Rotterdam uit Europa zijn vertrokken. Mensen die op zoek waren naar nieuw geluk in de Nieuwe Wereld, zoals Amerika, Canada en Australië toen werden genoemd.

De gids in Hotel New York liet ons de Tuschinski-zaal zien, die zaal is vernoemd naar de beroemde Poolse immigrant Abraham Tuschinski die op doorreis naar New York in Rotterdam bleef hangen.



Links De Rotterdam en rechts de voormalige theeopslag van Pakhuismeesteren

Ook in de Tuschinski-zaal moest ik ook denken aan een boek van Tanya Commandeur.

Het boek: Uit liefde meneer Tuschinsky, is een meeslepende historische roman over de verboden liefde van bioscoopmagnaat Abraham Tuschinski (klik). Het boek verteld waar Joodse immigranten tegenaan lopen en het geeft een goed beeld weer van de tijdgeest.

Een korte samenvatting: Abraham Tuschinski bleef in Rotterdam en samen met zijn zwagers Hermann Ehrlich en Hersch Gerschtanowitz opende hij in 1912 een exclusief theater voor film in de Hoogstraat in Rotterdam. Abraham was een man men visie, die in de eerste wereldoorlog zelfs het lef had om zijn filmtheaters uit te breiden naar Amsterdam. Alles lijkt voor de wind te gaan, tot hij verliefd wordt op de vrouw van zijn zwager. Maar dan wordt Rotterdam gebombardeerd en komen de Duitsers…

De rondleiding door Hotel New York was bijzonder en met andere ogen kijk ik nu naar het gebouw aan het Koninginnenhoofd op de Wilhelminakade.



Hotel Room Mate Bruno in het voormalige oude pakhuis 

Diezelfde dag had ik nog een rondleiding gepland staan op een heel bijzondere plek.

Het pakhuis van Pakhuismeesteren heeft er jaren onooglijk en vervallen bijgestaan, maar het heeft een verrassende transformatie ondergaan. Het voormalige theeopslaghuis van de Verenigde Oostindische Compagnie is nu een van de meest opzienbarende hotspots van de Wilhelminakade, een fantastische plek om te zijn en waar nu een Hotel en Foodhallen in gevestigd zijn. 




De entree is verrassend kleurig

Ik bracht een bezoek aan het Hotel Bruno (klik) van de Spaanse hotelketen Room Mate. Het gebouw, dat vier verdiepingen telt heeft naast een ruime lounge, ook werkruimten, vergaderzalen en natuurlijk de Foodhallen, waar je kunt proeven van allerlei soorten lokale en internationale delicatessen. Het hotel met 230 kamers is ingericht door Teresa Sapey (klik) , de avantgarde architecte die ook de Room Mate vestigingen in Barcelona en Pau ontwierp. De inrichting is indrukwekkend, verrassend en kleurrijk, een in het oog springende combinatie van traditionele en innoverende elementen. De mix van zee- en astronomische elementen neemt je mee op reis naar unieke plaatsen.



Het pand met het oude beton in takt en het glazen dak 

In het pand is de vloer op verschillende plekken weggebroken en door het plaatsen van een glazen dak, is er een enorme lichte ruimte ontstaan, die door de kleurige inrichting een uitnodigend effect heeft. Ik kreeg het gevoel van, hier wil ik zijn, hier wil ik genieten van de rust en het licht en ik had echt nog even willen blijven. Maar de rondleiding ging verder het dak op. En op het dak zijn verschillende prachtige suites gebouwd, wat een vondst.



Door het dak De Rotterdam, een prachtig lijnenspel



Het oude pakhuis van Pakhuismeesteren, de voormalige theeopslag van de V.O.C. heeft een prachtige transformatie ondergaan. De geur van thee hangt er allang niet meer, hoewel er op verschillende plekken in het pand wel thee wordt geschonken. 


Het hotel verraste mij op alle fronten en als ik een stedentripje zou maken naar Rotterdam, dan zou ik het wel weten.



Op het dak geeft het glas bijzondere weerspiegelingen

De stad Rotterdam is in de loop der jaren zichtbaar veranderd, de skyline herken je meteen en als je er eenmaal bent geweest, dan weet je dat het een stad is van “Handen uit de mouwen en schouders eronder”. Rotterdam stad zonder hart (klik) zingt Frederique, toch klopt het hart altijd van de stad die inmiddels met hoofdletters op de wereldkaart staat.

De stad die altijd weer weet te verrassen. Ja toch, niet tan, ech wel…(klik)



Wat heb jij met Rotterdam?



Doordenker:

Te midden van de moeilijkheid ligt de mogelijkheid.


Op het dak de suites en daar zie je De Hef


In het Spotlight:

Er is op de komende weken zo veel te doen in stad en land, er is bijna geen keuze te maken, dus deze keer een aantal sites op een rijtje:








Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

zondag 23 juni 2019

324 Zitvlees






Er zaten weer verschillende jaargetijden in een week, het was nog even lente, het werd zomer en het regende pijpenstelen alsof het herfst was. De lindebomen in mijn laan staan volop in bloei en omdat de deur naar buiten de hele dag open staat hangt er een zoete lindebloesemgeur in huis.

Een zomerse geur, niets staat de zomer in de weg, die is er gewoon.


In het voormalige politiebureau Eendrachtsplein, restaurant Heilige Boontje
Een werkplek voor ex-"Boontjes" die een nieuwe start krijgen in de maatschappij


Helaas zat er bij mij niet zoveel beweging in de week, ik was aan huis gebonden en dat is niets voor mij, het ontbreekt mij gewoon aan zitvlees.

Ik kan gelukkig terugkijken naar een fantastische maand, in Rotterdam was het De Maand van de Architectuur (klik), dit jaar trok dat evenement 15.000 bezoekers meer dan in 2018. Er bezochten ruim 60.000 liefhebbers van architectuur de stad Rotterdam en ik was een van de gelukkige.

Ik dronk koffie op unieke locaties, zag vergezichten en dieptes. Natuurlijk schoot ik heel veel plaatjes van bijzondere plekken en daar laat ik deze week graag wat van zien.


Nieuwe Binnenweg Rotterdam


Deze week was ook de laatste week van de Spannende Boeken Weken (klik) en zoals ik al eerder schreef lees ik dan ook spannende boeken. Inmiddels heb ik net deel 3: Gevallen, van de Georgia-serie van Karin Slaughter (klik) uitgelezen en deel 4: Genadeloos, ligt al klaar voor de komende week.

Wie de boeken van deze schrijfster kent weet dat de boeken moeilijk weg te leggen zijn als je erin begonnen bent en vooral dat laatste kwam mij deze week heel goed uit.


Art Nouveau op de Oude Binnenweg


Omdat de tegels in mijn badkamer van de muur kwamen moesten die worden vervangen en helaas voor iemand zonder zitvlees, kan die klus niet in een dag worden geklaard. Zondag maakte ik de volledige badkamer leeg, omdat de volgende dag de tegels eraf zouden gaan. Hoewel niet de hele badkamer werd gesloopt, zou het toch een puinhoop worden en ik kan heel slecht tegen troep, dus zag ik tegen die klus op.

Maandagmorgen scheen de zomerse zon al vroeg en gingen de mannen aan de slag. De tegelsloper, die ik eigenlijk tegelzetter moet noemen, werd afgelost door de loodgieter en die vervolgens weer door de tegelzetter. Ik schonk de mannen koffie en zat de meeste tijd met mijn spannende boek op mijn zitvlees.


Details tijdens de Art Nouveau-wandeling


Op zo’n dag is het altijd net of je een vreemde bent in je eigen huis. De klok tikte de uren weg, ik kwam mijn tijd wel door, hoewel ik het zonde vond dat het zulk mooi zomerweer was.

De klus duurde twee dagen en natuurlijk zat niet alles mee. Er was keurig betegeld en gevoegd, maar de afdekdopjes van de kraam bleken niet meer te passen en dus moest de loodgieter weer terugkomen voor de kraan. Ook bleek bij het schoonmaken van de badkamer, op dag drie omdat alles moest drogen, dat de douchestang scheef gemonteerd zat. Het zijn kleine dingen, maar toch moet ik er weer voor thuisblijven.


Zie jij de bekenste bakens van Rotterdam?


De dag na al het klussen was het weer hopeloos, stortregen en onweer zorgden weer voor een dag thuis. Niets om somber van te worden zo’n grijze dag, het zitvlees begon te wennen en de spanning in mijn boek liep steeds hoger op. Op het moment dat er een bloederige, afgesneden vinger onder een hoofdkussen werd gevonden, besloot ik een verse mooi rode tomatensoep te maken.

Even de keuken in, het was bijna lunchtijd, dus dat kwam mooi uit.


Hofplein en de Coolsingel vanaf het voormalig Shellgebouw


Ik zette eerst alles klaar en pakte daarna een groot scherp keukenmes, dat mij deed denken aan een scene in mijn boek. Met mijn hoofd bij mijn boek werd alles gesneden, de tomaten, de uien, de knoflook en oeps… Het paste geheel in de lijn van mijn spannende boek, het topje van mijn duim.

Met de duim in de lucht, de “vind ik leuk” houding, zocht ik de verbandtrommel. Duimpje omhoog, een populair gebaar in het hedendaagse digitale tijdperk, dat te pas en te onpas wordt gebruikt.

Maar het uiteindelijke resultaat van de (bloed)rode tomatensoep had er niet onder te lijden. Die smaakte er niet minder om, was de conclusie met de duim omhoog tijdens de lunch.


De Dakakker, gezien vanaf het dak van het voormalige Shell-gebouw


Als je de foto’s bekijkt is een duimpje omhoog voor de stad Rotterdam zeker op zijn plaats.

De maand van de Architectuur in Rotterdam biedt je ongekende mogelijkheden om de stad te verkennen vanaf plekken waar je normaliter nooit kunt komen. En dat zijn heel erg veel mooie plekken, het is dan ook onmogelijk om alles in die maand te zien. Maar de plekken die je niet kunt zien, bewaar je dan gewoon weer voor het volgende jaar.


Het "Op het Dak" café, Dakakker in het Schieblock


Ik beklom daken tijdens de Rotterdamse Dakendagen, ging op stap met een Architect van het Gilde Rotterdam om een Art Nouveau (klik) wandeling te maken en boekte ook nog wat rondleidingen door bijzondere bouwwerken. Daartussendoor bezocht ik ook nog wat, voor die maand opengestelde, vrij toegankelijke plekken. Kortom ik ging op ontdekkingsreis door dé stad van de Architectuur Rotterdam.


Schitterend gezicht vanaf Central Post, Delfsestraat


Rotterdam heeft de meeste platte daken van Nederland. Dat is onder meer het gevolg van de wederopbouw na het bombardement op 14 mei 1940. Even wat cijfers: 18,5 miljoen m2 plat dak, waarvan 1 miljoen m2 in het centrum.

Over die Rotterdamse daken is deze maand een prachtig boek uitgekomen. Het Rotterdamse Dakenboek van Esther Wienese is een informatief en inspirerend boek over wat er allemaal al wordt gedaan met de platte daken in Rotterdam en wat de ambities in de stad zijn. Aan de hand van 36 voorbeelddaken laat het zien hoe er nu al gebruik wordt gemaakt van de daken voor opvang van regenwater, natuur, wonen, werken en recreëren. Ook geeft het boek een kijkje naar toekomstige dakontwikkelingen.


POST, het voormalig Postkantoor aan de Coolsingel

Tijdens de Dakendagen dit jaar zag ik o.a. het dak van de GEB-toren aan de Rochussenstraat, het voormalig Shell-gebouw aan het Hofplein en de verrassende Dakakker op het Schieblock aan de Schiekade.

De laatst genoemde, de Dakakker (klik) is eigenlijk wel heel bijzonder, het is het eerste oogstbare dak van Nederland. Hier worden groenten, fruit en kruiden gekweekt en bijen gehouden. In de Dakboerderij zit “Op het Dak”, het Dakcafé (klik) met een heerlijk terras voor een lekkere lunch of uitgebreid ontbijt met uitzicht.


De tegels in POST komen uit Delft, rechts onder: detail van het plafond bij de entree


Ik bracht ook een bezoek aan POST, het voormalig Postkantoor op de Coolsingel. De Coolsingel krijgt een nieuw gezicht en het voormalig Postkantoor(klik) is ook duidelijk ook toe aan een opknapbeurt. De afgelopen maand was het nog even open, er stond ook een maquette, zodat je kon zien hoe de transformatie er in de toekomst uit gaat zien. Wat je er ook van vindt, bouwstijlen worden gecombineerd en oud en nieuw worden verenigd.

Uiteindelijk zal het een sterk staaltje moderne architectuur worden dat past bij de stad.


Aan veel daken in de stad wordt nog gewerkt


Ik zag veel oude en nieuwe bouwstijlen en dat allemaal in de stad die daar duidelijk, met prachtige daken, boven uitsteekt in ons kleine land. Het is gewoon een stad van niet lullen maar poetsen en dat kun je inmiddels duidelijk zien.
Het is zoals Deelder schreef:
                                                Rotterdam is geen illusie,
                                                Door de camera gewekt,
                                                Rotterdam is niet te filmen,
                                                Rotterdam is veels te ech.

Het hart van het mooie Rotterdam bonkt lees je op veel plekken in de stad.


Vanaf de 31e zag ik de Erasmusbrug en het kloppend hart van de stad


Dat klopt, de stad leeft, dat dacht ik toen ik op de 31e etage van de Rotterdam van Rem Koolhaas stond en dat beperkt zich niet alleen tot het centrum. Daarover volgende week meer, dan vertel ik jullie over de spannende plek, waar je jaren geleden niet durfden te komen na zonsondergang en waar het nu heerlijk vertoeven is.


Rotterdam is meer dan alleen het centrum en dat mag gezien worden.



Welke stad in Nederland moet ik zeker gaan zien?



Doordenker:

Je gaat het pas zien als je het door hebt.


Vanaf de 31e in De Rotterdam van Rem Koolhaas ook nog een klein hoekje van cruiseschip de Rotterdam. 
Rechts zicht op Zuid (volgende week meer daarover)


In het Spotlight:


Heb je nog niet genoeg van de bijzondere bouwwerken in Rotterdam? Het Chabotmuseum (1938) en de Van Nellefabriek (1930) zijn nauw verwant aan het Bauhaus dat zijn 100ste verjaardag viert. De Urban Guides heeft t/m 1 september 2019 iedere zaterdag en zondag, een mooie tour die start met een rondleiding in het Chabot Museum en daarna een bezoek aan de Van Nellefabriek (incl. busvervoer)



Het Theaterfestival De Parade (klik) trekt weer door het land en is nog tot 30 juni 2019 te zien in Rotterdam. Elk jaar weer een heerlijk festival voor jong en oud en zeker bij mooi weer een must. De programma’s staan online en de keuze is zeer veelzijdig. Vooraf plannen voorkomt keuzestress.



Meer weten over Rotterdam? Dan moet je zeker eens een bezoek brengen aan Museum Rotterdam locatie Timmerhuis, dat is vlak achter het voormalig Postkantoor aan de Coolsingel. Daar is permanent een tentoonstelling over de geschiedenis van de stad. De tentoonstelling: Jazz in Rotterdam verteld je het verhaal over de opkomst van de Jazz. De soundtrack van de zinderende stad is te zien tot 8 september 2019.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.



zondag 16 juni 2019

323 Diep






Er zat nogal wat grijs in de week en als het weer zo wisselvallig blijft dan zou het volgende week, weleens de kortste langste dag ooit kunnen worden. Of het weer moet echt omslaan en zomers worden. Ach we mogen niet klagen, want van klagen wordt je lelijk en de natuur heeft veel water nodig. Het tekort moet worden aangevuld en dat is niet alleen in ons belang.


Water is nodig voor mens en dier


Het is Vaderdag en natuurlijk dacht ik vanmorgen bij het opstaan aan mijn vader, die ik al ruim 13 jaar mis, de ene keer wat meer dan de andere keer, maar toch mis ik hem. Mijn vader was een man met een warm hart en zat vol humor, ook als het slecht met hem ging. Hij was de eerste man in mijn leven. Van hem heb ik heel erg veel geleerd en daar pluk ik heden ten dagen nog steeds de vruchten van.

Hoe belangrijk een goede vader en een warm nest voor een kind is, dat werd deze week nog eens extra bevestigd.


Na dat gat, de Atlantische Oceaan


Deze week voor het laatst foto’s van Madeira, niet omdat ik niet meer foto’s heb, maar omdat de tijd verder gaat en ik inmiddels alweer wat nieuwe avonturen heb beleefd.

Het eiland Madeira heeft een diep spoor van herinneringen nagelaten, wel zo diep als te zien is op die allereerste foto van deze editie. Maar dat hadden jullie inmiddels wel begrepen denk ik. Op die eerste foto zie je als je goed kijkt, op de vruchtbare grond onderaan langs de kust de plantages met o.a. druiven, te voet onbereikbaar en dus gaat daar een kabelbaantje naartoe. Ik vond het opmerkelijk tuinieren, maar op Madeira is dat geen zeldzaamheid.


Het vissersplaasje Câmara de Lobos


Deze keer laat ik jullie het kleine vissersplaatsje zien met de wel klinkende naam: Câmara de Lobos waar ik een klein kerkje zag met een prachtig beschilderd, houten plafond. Ook de hoogvlakte in het binnenland van Madeira is bijzonder indrukwekkend, koeien, stieren en kalfjes leiden daar een zorgeloos en rustig leven. En natuurlijk mag de schitterende Engelse tuin: Palheiro Gardens (klik) die ik bezocht ook niet ontbreken, want juist in de maand mei staat alles er weelderig en kleurig bij.


Het kerkje van Câmara de Lobos


Ik zag deze week een prachtige film van de maker/regisseur Dexter Fletcher (klik) die je kunt kennen van de film Bohemian Rapsody, een prachtige en ontroerende film over de rockband Queen en het leven van Eddy Mercury.

De laatste film van Dexter Fletcher is gebaseerd op het leven van de Britse zanger en pianist Elton John. De film Rocketman (klik voorde trailer) is aangrijpend en treft je recht in het hart. De liefdeloze opvoeding van de kleine Reginald Kenneth Dwight is zo bijzonder mooi verfilmd, dat het je al aan het begin van de film naar de strot grijpt. 

Hoe belangrijk de rol van een vader is in het leven van een kind werd wel heel helder neergezet


Wolken komen samen op de hoogvlakten van Madeira

.
De film is prachtig gecast en daardoor vergeet je bijna dat het niet Elton John is waar je naar kijkt, de rol is zeer treffend neergezet door acteur Taron Egerton (klik), die wat mij betreft een Oscar verdient. Succes is bepaald geen garantie voor een waardevol leven, dat maakt de film Rocketman ook zeer duidelijk. Dat roem en geld niet gelukkig maakt is volkomen helder, het gebruik van drank en drugs is een gevolg en uiteindelijk leidt dat tot eenzaamheid in hoofdletters en meer nog...

De film bleef nog lang door mijn hoofd dwalen, ook omdat het een film is over een nog in leven zijnde idool. Ik vroeg mij ook af wat Elton John van het uiteindelijke resultaat van de film vond, ik googelde en vond een veelzeggend interview met de hoofdrolspeler van de film Taron Egerton(klik)  



De Madeira hoogvlakte is een paradijs voor runderen


Vorige week zondag zag ik een nieuw programma bij NPO2: YES ik ben! Een filosofisch reisprogramma met Stine Jensen las ik in de aankondiging, een programma over de kracht en keerzijde van positief denken. 

In die eerste aflevering bracht Stine Jensen een bezoek aan het congres 365 dagen succesvol. De mannen van 365 dagen succesvol, David en Arjan schrijven elke week op zaterdag een positieve column in het AD en dat lees ik altijd met veel plezier en dus keek ik naar YES ik ben! Een boeiend programma, dat ik een paar dagen later nog eens terugkeek. Ik ben ook benieuwd naar de tweede aflevering vanavond. Hoewel ikzelf niet per se op zoek ben naar een betere versie van mijzelf, ik ben wel goed zo.

Ik hoorde in dat programma een mooie doordenker, voetbalcoach Vera Pauw zegt daarin: “Je kunt alleen succes hebben als je lef hebt om te falen.”


Een prachtige plek, te groot voor een middag


In gedachten hoorde ik mijn vader zeggen: “Als je iets wil, dan kun je het!”, met dat motto ben ik opgegroeid, zo stimuleerden mijn ouders mij. Het is zo’n beetje zoals Pippi Langkous het ook zei: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.”


De Palheiro Gardens zijn in de maand mei volledig op kleur


Veel mensen worstelen met een negatief zelfbeeld. Dat wordt ook gevoed door de maatschappij die gericht is op meer, meer, meer en beter en nog beter presteren. Maar dat kan niet iedereen, het is onmogelijk om allemaal het hoogste te bereiken en dan ook nog gelukkig te zijn. Alles draait om zin geven aan je leven en voor de een is dat simpeler dan voor de ander.

Zoals Stine aan het eind zegt in het programma: “Juist het falen is wat ons verbindt.”


Een aantal rozen in de Palheiro Gardens


Het gemiddelde inkomen van de inwoners op Madeira is 500 euro en dat is bepaald geen vetpot. Je ziet dan ook bij de eenvoudige huisjes dat groente en fruit zelf wordt gekweekt. Toch zie je dat mensen tevreden zijn en trots.

Wij zijn wellicht vergeten hoe puur het leven kan zijn, door alles wat wij bezitten?


De kracht van water is sterker dan de mens


Op een van onze mooie tochten op het eiland zag ik haar staan, een klein vrouwtje en al aardig op leeftijd met haar twee werphengels. 

Ze stond te vissen en probeerde een maaltje vis te vangen. Terwijl ik een foto maakte had ze beet, ze kwam net boven het muurtje uit en dus was het nog een hele toer om de vangst binnen te halen. De vis spartelde zo wild, dat haar vissnoer helemaal in de knoop raakte. Zij sprak alleen Portugees en ik niet, maar met een helpend handje spreek je elkaars taal. 

Dankbaar omdat ik haar even hielp de vis te pakken, poseerde ze trots met haar vis(je) voor mij. Kijk haar maar eens stralen van oor tot oor.


Mijn vriendin op Madeira


Geld en bezit maakt de mens niet gelukkiger, dat is louter klatergoud. Het gaat er niet om wat je bezit en het gaat al helemaal niet om ikke, ikke, ikke... Maar waar het wel omgaat is hoe we met elkaar omgaan, hoe we samenleven en in het leven staan.


Worstel jij met een negatief zelfbeeld?


Doordenker:

Stel niet uit, de tijd van je leven is nu.


Sta soms eens even stil en geniet


In het Spotlight:


Het Theaterfestival De Parade (klik) trekt weer door het land en van 21 t/m 30 juni 2019 staan de tenten weer in Rotterdam. Elk jaar een heerlijk festival voor oude en jong. De programma’s staan al online en de keuze is reuze. Het plannen kan dus nu al beginnen, daarmee voorkom je keuzestress.
Leuke tip voor diegene die nog een leuke vakantiebaan zoekt, er zijn nog vacatures.


North Sea Round Town is een randonderdeel van het North Sea Jazz Festival dat van 27 juni t/m 14 juli 2019 neerstrijkt in Rotterdam met het beste dat de stad te bieden heeft aan jazz, blues. Soul. Funk, hiphop, pop en improvisatie. Te zien op onverwachtse plekken, pop-up’s en jazz-podia in de stad.


Op zondag 30 juni 2019 om 14.00 start er een uniek festival met souldiva Shirma Rouse tezamen met de Codarts Big Band en vertellers Mike Boddé en John Buysman. Dit concert is onderdeel van de historische jazzroute “Van Pschorr tot Bird” die een tussenstop maakt bij het festival met een eerbetoon aan de vooroorlogse Schiedamse Dijk, bekend om zijn jazz en dames van lichte zeden.

Hoogtepunt van het festival om 20.00 uur is het Sinfonia Maritiem Concert o.l.v. Conrad van Alphen. Sinfonia Rotterdam brengt op energieke wijze een spetterend programma van opera, naar soul, naar wereldmuziek en terug. Het wordt een spektakel dat zijn weerga niet kent op een echt Rotterdamse plek met de mooiste skyline van de stad aan Plein 1940 en de Leuvehaven.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.