zondag 30 april 2017

229 Bagage





Bagage

Terwijl ik nog geregeld mijn wollen vest aan trok deze week, zag ik de schaapjes al bloot aan de dijk staan, kaalgeschoren en voorbereid op de komende zomer stonden ze bibberend in de lentegroene weide. Ik had met ze te doen en dacht, had dat niet een maandje later gekund.

Ik was in Brighton het vorige weekend, een lang weekend samen met een vriendin die ik al ruim 40 jaar ken en dan mag ik zeker spreken van een dierbare vriendschap. Elk van ons heeft een ander rugzakje met levenservaringen en gek genoeg zien we elkaar soms lange tijd niet, mede omdat we niet bij elkaar in de buurt wonen en we elk een totaal ander leven lijden. Maar nog altijd voelt het zo vertrouwd als we samen op pad zijn. 


Station Brighton


We waren in 2014 samen in Londen, om onze vriendschap te vieren en deze keer vlogen we weer naar Londen Stansted en namen vervolgens de trein naar Victoria station om de reis voort te zetten naar Brighton.

Het zicht vanuit de trein brachten herinneringen bij mij boven, het landschap veranderde in uitgestrekte groene heuvels. Ik dacht aan mijn reis van jaren geleden naar Bournemouth, ook een badplaats aan de Engelse kust en mijn wandelvakantie langs de kust van Cornwall. Engeland, het is altijd of de tijd er heeft stilgestaan en daarmee bedoel ik niet dat de klok een uur teruggaat. Buiten de wereldstad Londen is het land zo typisch Engels, het heeft iets magisch bijna, een hoog Harry Potter-gehalte. Het zijn de mensen, de prachtige taal, de beleefdheid naar elkaar, de vaak lieflijk gekleurde huizen en de ontspannen sfeer die er heerst. De klok lijkt er langzamer tijd weg te tikken.


Afternoontea in Brighton


Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat het fijn was om eens even geen blog te maken, hoewel ik dat elke week met veel plezier doe is even afstand nemen niet verkeerd. Ik had mijn notitieboekje wel meegenomen, maar er werd erg weinig in geschreven. Maar de camera maakte overuren, er was zoveel moois te zien.

Brighton is een van de bekendste en grootste badplaatsen van het Verenigd Koninkrijk in het Engelse graafschap East Sussex. In deze plaats bevinden zich nog veel oude Victoriaanse gebouwen. De grote pier in Brighton is te vergelijken met de pier van Scheveningen. Midden in de stad bevindt zich het opvallende door John Nash (klik) voor George IV verbouwde Royal Paviljoen(klik).


The Royal Pavilion


Het Royal Pavilion is een klein paleis in Brighton dat een exotische, sprookjesachtige indruk maakt met Arabische, Chinese, hindoeïstische en gotische invloeden. Oorspronkelijk was het gebouw een classicistisch landhuis. Het werd gebouwd in opdracht van prins George van Wales, hij gebruikte het om tot rust te komen, zoals zijn dokter hem had voorgeschreven, maar ook voor zijn geheime afspraakjes met zijn maîtresse.


Pracht en praal tot in de puntjes


Later besloot Koningin Victoria (klik) na een aantal verblijfperiodes, het paleis te verkopen. Een van de redenen was het gebrek aan privacy, de stad Brighton kocht het paleis in 1850 voor een bedrag van £53.000 pond. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het complex gebruikt als ziekenhuis voor soldaten uit de koloniën.

Enige tijd geleden was er een schitterende serie bij de NPO, Victoria (klik hier voor de trailer) en de tweede serie is in de maak. Ik kijk er nu al naar uit, ik denk namelijk dat daarin ook wel opnames in Brighton te zien zullen zijn. Als je de serie: Victoria hebt gemist kun je nog terugkijken via de NPO of YouTube.


Sprookjesachtig mooi 


Natuurlijk bleef het niet bij een wandeling om het imposante gebouw, het Royal Pavilion is ook vanbinnen te bezichtigen en als je er ooit bent dan mag je een bezoek zeker niet missen. Ademloos liepen we door de vertrekken, helaas mochten er een foto's worden genomen. In de Banqueting-room (klik hier voor een virtuele impressie) stond de tafel gedekt, de zaal was in het echt nog veel groter, de kristallenkroonluchter was enorm. Wij waren er stil van, het was sprookjesachtig mooi. In de Koninklijke-tearoom dronken we de thee met de pink omhoog, zoals prinsessen dat doen en het was alsof we Victoria een beetje  persoonlijk leerden kennen.

Natuurlijk bezochten we ook “The Lanes”, smalle straatjes met leuke winkeltjes, waar bovendien een hele leuke markt was met brocante, vintage en veel muziek. 


De markt in de straatjes van "The Lanes" in Brighton


Gek genoeg lijkt Brighton ineens in de picture, ik kreeg een tip van iemand dat er vorige week zaterdag een nieuwe Engelse detective: The Level (klik voor de trailer) was gestart op NPO 2 en de serie is opgenomen in Brighton. Ik heb het eerste deel teruggekeken en gisteravond was het tweede deel en ik herkende de beelden. Ik neem de serie nu maar op om er niets meer van te missen. The Level is een spannende en mysterieuze serie zoals alleen de Engelsen dat kunnen maken.

Na ons Koninklijk bezoek volgde een Koninklijke week. Ik vond het een mooi interview met onze Koning, zo menselijk. Wilfried de Jong (een Rotterdammer) verdient, naar mijn mening, een pluim omdat hij het interview op geheel eigenwijze heeft gedaan. De een vond het respectloos en de ander prees hem de hemel in. Zoveel mensen, zoveel meningen. De beide Willie’s hadden in elk geval een klik, dat was zichtbaar en pas dan kun je jezelf zijn.

Vandaag is het 30 april een gedenkwaardige datum, diepverdrietige herinneringen zijn er in veel gezinnen om het verlies van dierbare na die waanzinnige eenmansactie van een zieke ziel. Bij het opstaan dacht ik al direct aan die mensen die dat verdriet in hun bagage meedragen. Helaas kan niemand dat zware gewicht overnemen.


De badplaats Brighton


Maar er zijn ook mooie herinneringen aan die echt Hollandse Koninginnedagen van vroeger op 30 april.

Als ik eraan terugdenk zie ik mezelf als klein meisje, trots rijdend op mijn versierde fiets in de optocht. Dagen werd eraan gewerkt, we hadden geen buienradar en dus werd er geduimd voor mooi weer. Bij regen zouden de crêpepapier rozen geen stand houden. Gelukkig scheen de zon en werd het een onvergetelijke dag. De zoete herinneringen zitten onderin mijn rugzak, door de jaren heen is de bagage toegenomen.

Het is zo gemakkelijk om negatief te zijn over alles en iedereen, maar ons land heeft zoveel positiefs en waardevols, alleen zijn veel van ons het verleerd om die glans daarvan te zien. Komt dat omdat misschien omdat de huidige generatie alleen vrijheid en welvaart hebben gekend en geen dieptepunten van een oorlog of iets dergelijks?

Floortje Dessing zei ooit: Nederland is het mooiste land van de Wereld en als één iemand deskundig is, dan is zij het toch wel. Die uitspraak zit bij mij in het voorvakje van mijn bagage, het is een uitspraak die ik nooit wil vergeten. 

Mijn rugzak is nog lang niet vol, er kan nog veel meer bij.

Buiten is het te koud, de schaapjes staan bloot aan de dijk en ik heb de verwarming zelfs even aan gehad deze week. Maar ik zie het zonnig en zoet, want één ding staat vast de zomer zal komen.

Hou jij van bitter of liever van zoet?


Doordenker:

Geef elke dag de kans de mooiste van je leven te worden.


De zonsondergang in Brighton


In de Spotlight:


Van 3 t/m 7 mei is Rotterdam weer Circusstad en het festival lijkt steeds groter te worden. Tijdens het Circusstad Festival staat het centrum van de stad in het teken van vrolijke stunts en bizarre skills. Dit is het moment om dichter bij de artiesten te komen en je te laten uitdagen om het zelf ook uit te proberen. Laat je verwonderen door internationale pareltjes, er zijn verbazingwekkende voorstellingen. Maar zelf vliegen, balanceren of jongleren met ballen kun je ook leren.
De stad borrelt en bruist, mis het niet en kijk op de site voor het volledige programma.


Die eerste dagen van mei zijn gedenkwaardig en ik ben Rotterdammer, het bombardement van Rotterdam heb ik zelf niet meegemaakt. Maar het was altijd een beladen onderwerp binnen ons gezin. Iedere Rotterdammer heeft zijn eigen herinneringen aan het bombardement, ik schreef er al eens eerder over in nummer 126 Geraakt(klik).
In deze dagen is een bezoek aan Museum Rotterdam ’40 -’45 eigenlijk een must, het zal je doen beseffen hoe kwetsbaar wij mensen zijn en hoeveel leed er mensen wordt aangedaan in staat van oorlog.


Vrijheid vieren we samen en samen is met iedereen door het hele land, klik op de link voor de festivals door heel Nederland).
In Rotterdam wordt de vrijheid gevierd in Het Park bij de Euromast (klik) een gratis toegankelijk feest met mooie optredens. Mis het niet want vrijheid kan niet genoeg gevierd worden.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

woensdag 19 april 2017

228 Reiziger





Reiziger

De eerste feestdagen van het jaar liggen achter ons en we reizen verder, wij zijn immers allen tijdreizigers. Wat er ook gebeurd we trekken verder door de tijd.

Het is voor het maken van mijn wekelijkse blog een korte week, het ontbreekt mij aan tijd om er iets moois van de maken en bovendien kan ik ook zondag op de gebruikelijke tijd niets plaatsen. Ik moest dus even op zoek naar een tussenoplossing, een tussendoortje dus deze keer.

Ik ging de dag na het bereiken van mijn mijlpaal (klik) met mijn ov- kaart op pad, even naar het Centrum van Rotterdam als 65+er. Het hoogtepunt van deze week: Reizen met korting met de RET en dat scheelt. Dat is een leuke bijkomstigheid van het ouder worden, de tijd staat niet stil en je moet blijven genieten is mijn remedie.

Morgenochtend pak ik mijn koffer en vertrek, samen met een vriendin voor een korte vakantie over zee.





Tijdens een koude strandwandeling met Pasen keek ik naar de horizon, de wind kwam uit zee, de lucht was helderblauw met prachtige witte wolken en heel in de verte zag ik als kleine donkere puntjes de schepen gaan. Even was er de herinnering aan de cruise die ik eens maakte.

Overal op de wereld heeft heimwee dezelfde kleur. Dat is de een zin uit een prachtig liedje dat ik op de radio hoorde, ik zocht het op en luisterde er weer naar en omdat de tekst zo mooi is wil ik het met jullie delen, (voor het liedje klik hier) luister vooral naar de tekst, het is prachtig geschreven door Jef Hofmeister en het wordt gezongen door Manoushka Zeegelaar Breeveld.





Ik vlieg naar de overkant, naar het land van de Brexit voor een korte vakantie. Even genieten van het Engelse, de taal en de Engelsen zelf en voor mijn gevoel ga je dan altijd even terug in de tijd. Het reisdoel is Brighton en we worden daar al verwacht zag ik, de tafel is al gedekt kijk maar even mee (klik) in het Royal Pavilion.

Natuurlijk gaat mijn camera mee en als ik terug ben zijn er vast mooie avonturen beleefd. Zoals men spreekwoordelijk altijd zegt: Wie reist kan veel verhalen, dus dat belooft wat.

Op zondag 30 april publiceer ik mijn volgende blog en beloof ik jullie weer tips, maar tot die tijd knijp ik er even tussenuit.

Wat gaan jullie doen in de tussentijd?


Doordenker:

Niemand is perfect, maar iedereen is uniek.






Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 16 april 2017

227 Spiegelbeeld





Spiegelbeeld

Na die zomerse zondag vorige week, was het toch even afkicken. Ik vond het soms zelfs koud en zeker als je op de fiets zat. Maar aprilletje zoet, had gelukkig nog geen witte hoed. Het was echt Hollands weer, wisselvallig en kleurrijk.

Ik zoek altijd naar wat overeenkomsten in de week voor mijn wekelijkse blog en daarbij kwam ik toch wel tot een wonderbaarlijke conclusie. Mooi gevonden dacht ik, maar daarover ook nog eens op een verrassende manier te schrijven is geen gemakkelijke opgave. Maar ik ga de uitdaging aan en dan hoor ik graag van jullie.

Ik vond namelijk een overeenkomst met Elisabeth II, koffie distributie, de NAVO, Cuba, Bolivia, Dick Bruna, het sprookjesbos de Efteling en mij.





Maar voor ik daar dieper op door ga wil ik jullie ook nog vertellen over de prachtige tentoonstelling die ik de afgelopen week zag in Zwolle. Museum de Fundatie (klik)  is in 2012/ 2013 spectaculair uitgebreid en de ellipsvormige opbouw “het oog”, of “de wolk” zoals het museum het zelf noemt, is een ontwerp van Hubert-Jan Henket en springt al van verre in het oog. Het is een fascinerend pand op te zien.

Net zoals alles in Rotterdam bijnamen heeft, heeft het bijzondere gebouw in Zwolle ook allerlei bijnamen gekregen zoals: “het ei”, “de ufo” of “het ruimteschip”.


Museum De Fundatie in Zwolle


Op dit moment is er een prachtige tentoonstelling te zien met werk Werner Tübke (klik) , meester-schilder tussen oost en west. Het is de eerste grote overzichtstentoonstelling buiten Duitsland van deze belangrijkste schilder van de DDR. Zijn werk wordt ook wel Magisch-realisme (klik) genoemd. Tübke ontwikkelde een stijl die teruggreep op de vroeg renaissancistische schilderkunst, maar werkte die uit op basis van een strikt persoonlijke visie. Hij schilderde vooral figuratief verfijnde historische taferelen en bereidde deze steeds voor door nauwgezette en langdurige studies.

Het is een prachtige tentoonstelling, waarin ook een schaalmodel (1:10) van zijn grootste werk te zien is, het panorama over de Duitse Boerenoorlog van 1524 – 1526. Vergeet vooral niet de film over het maakproces te bekijken, als naar deze tentoonstelling gaat.


Uitzicht door het "Oog"


Ook is het werk van Joseph Klibansky, “Leap of Faith” te zien in de Fundatie in Zwolle. Zijn werk laat een weerspiegeling van de wereld van nu- of liever nog: die van morgen, zien. Daarin zag ik met recht weerspiegelingen, maar zijn kunst wordt omschreven als indrukwekkend, maar sprak mij persoonlijk minder aan.



Werk (1958) van Werner Tübke


Het was nog een hele reis naar Zwolle en op het station kwam ik haar al tegen en er nestelde een liedje in mijn hoofd. De oorwurm zoals dat ook wel wordt genoemd raakte ik niet meer kwijt die dag en telkens weer als ik haar zag, zong het lied rond in mijn bovenkamer.

Spiegelbeeld vertel eens even ben ik heus zo oud als jij, is het waar…… (klik hier)

Muziek kan heel wat in je los maken en het voorjaar is al vaak bezongen, maar nooit zo mooi als in het lied “Mooi” (klik) van Maarten van Roozendaal (klik). Het is een prachtig poëtisch lied over de lente, maar een deel van de tekst raakte mij deze week nog eens extra:


En nu de wingerd zich wellustig
En het onkruid onbezonnen
En ik mezelf aftel
Van volwassen naar bejaard

Wordt het groener dan het groen was
Nu ik grijzer dan ik grijs ben

Ach ik ben Goddank
Dus nog een keer
Een jonge lente waard

Mooi
Het is om te janken zo mooi
Mooi, om te janken zo mooi

(Tekst: Mooi van Maarten van Roozendaal)




Linksboven: Zelfportret Werner Tübke en selfie en rechts: een fragment uit het werk; Einde van de Narrenrechtspraak IV


De jonge lente ik hou er zo van, elk jaar weer blijf ik verrast door die wonderlijke explosie van kleuren in de natuur. Ik ben geboren in april, ik ben een geboren lentekind en dat blijf ik ook al word het groener dan het groen ooit was en ben ik grijzer dan ik grijs ben.

In de lente van het jaar waarin, Elisabeth II (klik) van het Verenigd Koninkrijk als koningin wordt beëdigd, wordt in Nederland de distributie van koffie afgeschaft, treden Griekenland en Turkije toe tot de NAVO, vindt er in Cuba en in Bolivia een staatsgreep plaats, startte Dick Bruna zijn loopbaan met het ontwerpen van boekomslagen en opende het sprookjesbos De Efteling.

In datzelfde voorjaar werd ik geboren, heel vroeg in de ochtend en de zon klom die dag tot hoog aan de hemel. Het werd een prachtige zomerse, lentedag en het werd die dag 22 °C. Dat ik zo van de lente hou kan geen toeval zijn.




Ach zie de lammeren nou toch lurken
Aan hun vers geschoren moeders
En hoe de jonge zwanen
Donzen in de zachte sloot
En hoe de zwoele wind de wolken waait
Tot pas gewassen luchten

Kan iets mooier dan het mooi is
Kan iets groter zijn dan groot

(Tekst: Mooi van Maarten van Roozendaal)


Waar zijn de jaren gebleven, ik kijk naar mijn spiegelbeeld en glimlach. De jaren staan mij goed, al schrijf ik het zelf. Maar, spiegelbeeld ik kan je haten want je geeft geen dag terug… 




Werner Tübke



Ik heb het boek, “Het Geheime Dagboek van Hendrik Groen” deze week uitgelezen. 
Een mooi citaat uit het boek is: "Je wordt geboren, je gaat dood en de rest is vrijetijdsbesteding." (James Joyce) Het is een heerlijk boek, ik ben met die levenslessen van Hendrik Groen op mijn toekomst voorbereid, net zoals een (niet meer zo’n) jonge meid.  Want wat de toekomst ook zal brengen, de rozen zullen bloeien, ook al denk je dat komt nooit meer terug.

Het is een mijlpaal, slechts een nummer met twee cijfers, een getal. Nog één nacht slapen dan ben ik vijfenzestig en daarna plus. Het doet geen pijn, morgen zal ik nog steeds dezelfde zijn. 


En dat is mooi, om te janken zo mooi...



Wat doen die mijlpalen met jullie?


Doordenker:

De goedkoopste facelift is een glimlach.




Joreph Klibansky


In het Spotlight:

Dick Bruna tentoonstelling(klik)

In het Atrium in Den Haag is tot 11 mei 2017 een tentoonstelling van onbekend werk van Dick Bruna (klik) want hij tekende meer dan Mijntje en dat weten veel mensen niet. Er zijn zo’n 2000 boekomslagen te zien van zijn hand.


Beeld en geluid (klik)

In 1952 werd voor het eerst de Sinterklaas in tocht op televisie uitgezonden. Wij hadden thuis nog geen televisie in die tijd. Niet alle oude televisiebeelden zijn bewaard gebleven, maar wel heel veel en bij het Instituut voor Beeld en Geluid kun je beelden van vroeger terugzien.
In de Experience (klik) kun je de wereld van de media beleven en zelf aan de gaan. Een bezoek aan het interactieve mediapretpark Beeld en Geluid is voor jong en oud een heel bijzondere ervaring. En eenmaal weer thuis is de pret nog niet voorbij, mits je een emailadres hebt achtergelaten bij Beeld en Geluid, kun je al je eigengemaakte beelden terugzien via de email die je thuis ontvangt.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.
En ik wens jullie nog mooie Paasdagen.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

zondag 9 april 2017

226 Streken





Streken

De tijd lijkt steeds sneller weg te tikken, een week vliegt om en zeker als het weer mee zit. Onbegrijpelijk de dagen lijken langer, hoewel er niet meer uren in een dag gaan. Het is zomertijd en dus trekken we nog meer naar buiten en genieten staat in hoofdletters op de agenda.

In de afgelopen week kwam ik mezelf tegen, het blijft heel confronterend als je in je eigen historie rondwandelt. Je moet er niet in blijven hangen, maar ik besefte des temeer dat dagelijks genieten een must is, welke leeftijd je ook hebt. Te vaak gaan we aan dat besef voorbij, het leven is te kort om tijd te verspillen.





De afspraak was al een keer uitgesteld omdat het weer niet mee zat, maar in de afgelopen week was het zover en bezocht ik met mijn generatie (nichten en neven) het Nederlands Openluchtmuseum (klik)  in Arnhem. En hoewel dat voor mij niet de eerste keer was, blijft het elke keer weer een verrassend uitje. Een uitje waarin streken en steden elkaar accepteren, zoals dat hoort. Alleen als je elkaar respecteert krijgt het leven een diepere dimensie.

Bij binnenkomst de Rotterdamsche Electrische Tram, de oude gele tram van de RET met het wiel als besturing springt gelijk in het oog en verrassend genoeg is de eerste halte bij de Amsterdamse Jordaan.





Een bezoek aan het Openluchtmuseum is een feest van herkenning. In de “Jordaan” zongen we even mee met een smartlap, in het café van “Tante Stien” en in het oude postkantoor stonden we even stil bij het loket “pensioenbetalingen”. Daar zagen we de postzegelautomaat, de stempels, de postwissels, de telefooncel en de postvakjes, een postkantoor uit mijn jonge jaren met alles erop en eraan.

De tijd was er stilgezet en het digitale tijdperk was er ver te zoeken.





In de Rotterdamse tram werd het groepje Rotterdammers direct opgemerkt en al snel hadden we vrienden voor één dag en telkens als de bestuurder ons zag lopen, zwaaide hij ons toe.

Na de krotwoningen in de Amsterdamse Jordaan brachten we een bezoek aan de Veluwse boerderijen uit een ver verleden en dat bracht weer andere herinneringen met zich mee bij het zien van het houten gemak of anders genaamd, de poepdoos of plee.

Mijn voorouders kwamen uit Brabant en daar hadden ze ook een gemak in de boerenschuur, in die tijd was daar nog geen riolering zoals wij dat tegenwoordig kennen. Een bezoek aan het gemak werd altijd lang uitgesteld, omdat je langs een agressief uitziende herdershond moest, die daar aan de ketting lag. De waakhond kwam nooit kwispelend naar je toe, maar blafte het hele erf bij elkaar en liet daarbij zijn tanden zien en dus ging je daar alleen bij héél hoge nood naar het gemak.

Pfff ben ik al zo oud, is het werkelijkheid of fictie?





Deze week zag ik de voorstelling “Pilp Fuction” (klik)  , gespeeld door de Ploeg en geregisseerd door Jacop Ahlbom. De Ploeg duikt in de filmwereld en gaat de confrontatie aan met de helden van het witte doek. Een avontuur van een meisje op zoek naar haar moeder, de grote filmster. Een wervelend geheel, waarin hilarische theatersketches moeiteloos overgaan in oude aangrijpende filmbeelden. Ook deze voorstelling bracht veel herinneringen boven en hoewel dit fictie was, besefte ik maar al te goed dat juist al die herkenning in de voorstelling iets over mijn leeftijd zegt.

In Arnhem werd de zuurkool opgediend in een Twentse boerderij, de geur kwam ons bij binnenkomst al tegemoet en de gastvrije boerin bood ons een maaltijd aan. In de wasserij rook het naar groene zeep en boenden we de was met een borstel op een wasbord. We aten poffertjes op de Zaanse Schans en snoven de lucht op van versgebakken brood op in de bakkerij. En de zoete geur in de snoepwinkel van kaneelstokken en duimdrop bracht weer andere herinneringen boven.





De mens heeft een geheugen voor geuren en bepaalde geuren kunnen een sterke associatie aan onze jeugd oproepen. Ik zocht even op Wikipedia en zag dat zelfs Darwin daar al onderzoek naar deed.

Het Kruisgebouw, een klein ziekenhuisje bekeken we met een glimlach, dokter Pillenmans zat er wat houterig bij, net als de zuster bij de deur die op haar solex stapte voor een huisbezoek. Het rook er naar Lysol en bij de uitgang het bordje en de collectebus: Denk aan ons busje het is voor broertje en zusje. De doucheruimte deed mij denken aan het badhuis dat we vroeger bezochten, toen we zelf nog geen douche hadden.





Met ons geheugen was niets mis, dat is wel gebleken aan de verhalen die bovenkwamen drijven. Een tijdreis, de jaren trokken aan ons voorbij, hoewel we maar één dag ouder werden. 

De tijd haalt vreemde streken met ons uit, geruisloos duwt de tijd ons naar later en later is veel te snel heden en vervolgens verleden.

Maar in tegenstelling van wat jullie nu misschien denken, ben ik juist trots op al die ervaringen en herinneringen die ik in mijn rugzakje heb verzameld. Terugkijken in de tijd is een feest van herkenning en ik besef dat al die ervaringen en ontwikkelingen mij hebben gevormd tot wie ik nu ben.

Het Openluchtmuseum in Arnhem kun je onmogelijk in één dag helemaal bekijken, maar dat is een goede reden om er nog een keer naar toe te gaan. In elk geval is het een top uitje voor de hele familie, er is van alles te zien en te beleven voor jong en oud. Bovendien zullen de verhalen van de oudste generatie binnen de familie, de jongste inspireren.

Leren doen we ons leven lang, ontwikkelingen staan niet stil en dat is maar goed ook.



Doordenker:

Stel niet uit, want morgen is zo verleden tijd.





In het Spotlight:

Er zijn ook in mijn eigen omgeving op Voorne en Putten leuke kleine musea te bezoeken, die herinneringen losweken. Bezoek bijvoorbeeld eens:


In Oostvoorne staan vier originele duinhuisjes uit 1850 tot 1910 met bijgebouwen. De eerste duinhuisjes bestonden uit aangespoeld hout, takken en riet. Simpel en goedkoop. Als de bewoners elders werk kregen, werden de huisjes afgebroken, vervoerd en weer opgebouwd. Na verloop van tijd kregen de huisjes muren van tweedehands stenen en een pannendak. Maar ze bleven uiterst eenvoudig.
Zeker eens leuk om te bezoeken en in combinatie met een wandeling door de Voornes duinen een mooi dagje uit.


In Den Halven Maen is een particulier museum nabij Tinte en geopend sinds 1991 voor publiek. Het is ontstaan door de verzamelwoede van de eigenaars. Er is een Oud Hollands snoepwinkeltje, een oud Cafeetje, een Kruidenierswinkeltje en een hoedenzolder. Vergeet ook niet de tuin met flauwe grappen te bezoeken. Op het terras kun je koffie-en theedrinken met iets lekkers.
Het is een leuke onderbreking van een zomers fietstochtje.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 2 april 2017

225 Krullen




Krullen

Ineens ziet de wereld er heel anders uit en valt er niets meer te klagen, mensen zijn anders als de lentezon schijnt. Gekrulde haren, gekrulde zinnen. De mens is van nature wispelturig, de een wat minder dan de ander, maar toch. Let maar op, als het mooie weer lang aanhoudt, gaat men weer klagen.

Mijn haren zijn geenszins gekruld, de krullen zal ik er zelf in moeten draaien als ik dat zou willen. Het is zoals in het leven, de krullen van het leven vindt je niet in je luie stoel, daar moet je voor in actie komen.


Geurenwandeling

Ik ben ook anders met mooi lente weer, energiek en vol plannen en dan moet ik naar buiten. De week begon met prachtige wandeling door de bollenvelden. Ik parkeerde mijn autootje bij een klein stationnetje. Hoewel dat al bijna op een vrolijk liedje gaat lijken, was het niet s’ morgens in de vroegte, maar aan het eind van de ochtend.

In dat stationnetje een heel gezellig restaurantje “Het tussenstation” (klik) met een heerlijk terras en het grappige was dat het station nog alles in zich had van een oud treinstation. Even was ik terug in de tijd, station Lisse aan het begin van de 20e eeuw, maar een bezoek aan het toilet hielp mij uit de droom. Daar hing een bordje: Geen stress, de volgende trein vertrekt pas over 10 minuten.


Het station Lisse

Vandaar uit liep ik een wandeling door het landgoed De Keukenhof en door het Keukenhof Bosch, een prachtige geuren-wandeltocht langs bollenvelden. Maar op het veel bezochte, drukke park de Keukenhof kwam ik (gelukkig) niet. Wat een prachtige dag, de vogels vloten het hoogste lied en ik dwaalde rond, als dwerg tussen hoge bomen. Hoewel het er even op leek dat ik was verdwaald, ben ik uiteindelijk toch met behulp van mijn telefoon teruggekomen bij het startpunt, wat een uitkomst zo'n mobiel.


Wandeling start Station Lisse

De volgende dag stond een bezoek aan Haarlem op het programma, eindelijk kwam het ervan. Doel was een bezoek aan het Teylers Museum(klik) , het eerste en oudste museum van Nederland.  

Het Teylers Museum is genoemd naar Pieter Teyler van der Hulst (1702 – 1778), een Haarlemse zijdefabrikant en bankier. Levend in de tijd van Verlichting had hij grote belangstelling voor kunst en wetenschap. Vanuit de gedachte dat kennis de mensheid kon verrijken (internet was er natuurlijk nog lang niet) legde hij op beide terreinen verzamelingen aan. In zijn testament bepaalde hij dat zijn vermogen moest worden ondergebracht in een stichting die onder meer de bevordering van kunst en wetenschap tot doel had.


Teylers Museum in Haarlem

De uitvoerders van Teylers testament besloten het eerste museum van Nederland te bouwen waarin voorwerpen van kunst en wetenschap verenigd zouden worden. De boeken dienden voor studie, de natuurkundige instrumenten werden gebruikt voor demonstraties, terwijl over de tekeningen werd gediscussieerd tijdens kunstbeschouwingen. De fossielen en mineralen speelden een rol bij de openbare lessen.

Achter Teylers woning in de Damstraat werd een “boek-en konstzael” gebouwd. De Ovale Zaal werd in 1784 opengesteld voor bezoekers en is sindsdien vrijwel onveranderd gebleven. Het Museum is sinds die tijd het eerste museum van Nederland dat vanaf 1784 onafgebroken voor publiek is opengesteld en waar de collecties in hun authentieke samenhang te zien zijn. Vijftig jaar later vonden de eerste uitbreidingen voor de bibliotheek en kunstverzamelingen plaats. Bij het eerste eeuwfeest in 1878 besloot men tot de bouw van een nieuwe entree aan het Spaarne en de twee fossielenzalen en de instrumentenzaal. Ruim honderd jaar later was Teylersmuseum weer aan uitbreiding toe en in 1996 werd de nieuwe vleugel geopend.


Kunstcollectie Teyler Museum

Het gebouw op zich is al een bezoek waard, het is fabelachtig mooi. Kunst, natuur en wetenschap, het is eigenlijk een wonderlijke combinatie. In de oude zalen is een indrukwekkende kunstcollectie te zien. En in het nieuwe gedeelte is t/m 14 mei 2017 het werk van Antoine Watteau (1684 – 1721) (klik) te zien. Zijn werk markeerde het begin van een nieuwe stijl in Frankrijk, de Rococo. Watteau houdt van het aller vroegste begin schetsboeken bij met snelle aanduidingen van figuren. Fragiel werk en in zijn tijd werd hij beschouwd als een van de grootste tekenaars.

Zijn thematiek was het geluk, in theaterscenes of huiselijke taferelen stelt de schilderkunst van die tijd het geluk voor en dat geeft hij prachtig weer.


In de nieuwe vleugel van het Teyler Museum

Ik besefte ineens dat de mens door de eeuwen heen niets is veranderd. In ons digitale tijdperk tonen wij ook met veel bravoure de gelukkigste momenten in ons leven o.a. via de media aan de buitenwereld. Maar of onze plaatjes over ruim twee eeuwen ook nog bestaan, is niet eens de vraag, ik geloof daar namelijk niet in en dat vind ik eigenlijk een schokkende gedachte.

Net zo schokkend vond ik deze week het bericht in de media dat kinderen steeds slechter gaan tekenen. Je ziet dus nu al wat bezuinigen op kunst en cultuur met de mens doet. Het creatieve brein sterft een zachte dood en dat heeft grote gevolgen. En ik vrees dat het tij niet meer te keren is of ben ik dan erg somber.

Maar nog even terug naar Watteau, hij creëerde een nieuw genre in de kunst dat licht, luchtig en elegant was. Hij was dol op Commedia dell’arte(klik) , een vorm van improvisatietheater dat zijn oorsprong heeft in het zestiende -eeuws Italië. Veel van zijn tekeningen laten juist die vorm van theater zien, studies van maskers en handen, de lijnen fijntjes en elegante gekruld.

Improvisatie, soms kruisen gebeurtenissen zich in je leven. Is dat toeval, of bestaat toeval niet?


Haarlem in de lentezon

Enige weken geleden ben ik samen met iemand waarmee ik vroeger o.a. in een muziektheaterstuk speelde gestart met “De Vloer op”  , een vorm van improvisatietheater. 

Wij ontmoetten elkaar na een voorstelling in ons plaatselijk theater en terwijl wij over die “goeie ouwe tijd” spraken gebeurde er iets magisch, anders kan ik het niet noemen. De behoefte om weer te gaan spelen was wederzijds en na wat rondsturen van een berichtje via sociaalmedia bleek al heel snel dat wij niet de enige waren. Er werd een ruimte gezocht en die eerste avond was werkelijk fantastisch. Hoewel we ook wel nerveus waren voor die eerste avond of misschien moet ik dat plankenkoorts noemen.

Maar het werd een geweldige avond de bron van inspiratie is weer sneller gaan stromen en de creativiteit groeit.

In de afgelopen week organiseerden wij een tweede avond, het onwennige was er na die eerste keer al af en ook die tweede avond was energiek, hilarisch en zeker weer voor herhaling vatbaar. We spelen puur voor onszelf, zonder gene en zonder publiek. Thuiskomen na zo’n avond is als een avond sporten, een heerlijke vermoeidheid maakt zich van je meester en de adrenaline stroomt. 

Met dit initiatief zijn de krullen weer gezet in een oude passie en ik denk dat we voorlopig nog niet zijn genezen van deze epidemie.  


Frans Hals museum Haarlem

In Haarlem bezocht ik diezelfde dag ook het Frans Halsmuseum (klik) , een prachtig gebouw (1607 – 1610) dat werd gebouwd als Oudenmannenhuis. Verrassend genoeg kom je ook nog een apotheek tegen tijdens de rondgang. Natuurlijk waren er portretten en schuttersstukken van de meester te zien, maar eigenlijk vond ik persoonlijk de schutterstukken van Frans Hals in het Rijksmuseum mooier dan het werk dat ik hier zag. Maar misschien speelde de vermoeidheid ook een rol na al die indrukken. In de prachtige binnentuin werd er nog even uitgeblazen in de zon, om vervolgens weer richting station te wandelen door het prachtige Haarlem.

Thuis aan tafel zat ik nog na te genieten van die prachtige dagen en de foto’s maken die dagen nog levendiger. Een camera is toch een prachtige uitvinding, het zou voor mij een onmogelijke opgave zijn om dit soort dagen in elegante lijnen en krullen in potlood en krijt op papier te zetten. Maar de geschiedenis leert ons dat het ooit wel zo ging en dat mogen we nooit vergeten.



Hoe levendig is het creatief brein van mijn lezers eigenlijk?



Doordenker:

Herinneringen zijn voor altijd ….


Van de hand van de meester

In het Spotlight:


De Marathon van Rotterdam op 8 en 9 april moet je een keer beleven, ook al loop jezelf niet mee, het is een spektakel van de bovenste plank. De stad bruist nog meer dan normaal het geval is en het is een groot feest. Kijk op de site naar de route en maak gebruik van het openbaar vervoer.


Op 6 t/m 8 april worden tijdens Sportfilm-festival verschillende sportfilm vertoont in het Cinerama filmtheater. Mooie combinatie, film kijken en uitrusten van de marathon. Kijk op de site voor het volledige programma.


De film kent iedereen en nu is De Marathon een must see in het theater. Natuurlijk ten tijde van de marathon in Rotterdam te zien in het Nieuwe Luxor. Herkenbaar, tragikomisch en oer Rotterdams. Dat mag je niet missen en dat hoeft ook niet want er zijn nog kaarten. Kijk zelf maar op de site.




Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey