zondag 26 maart 2017

224 Eitje





Eitje

De zomertijd is ingegaan en het is een prachtige lentedag, wat wil je nog meer. Er valt niets te klagen, hoewel dat eigenlijk als vanzelfsprekend in onze genen zit.

In de hoofdrol deze week eten, voedsel en dat is eigenlijk juist deze week beschamend. Terwijl er in Nederland een actie op touw wordt gezet om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de hongersnood in Afrika, had ik verschillende eetafspraken. Te veel calorieën passeerden mijn neus, te veel om te weerstaan en dat laat natuurlijk zijn sporen na.

Tegenstellingen, ons leven zit er vol mee en ons dagelijks bestaan bestaat uit keuzes maken. Maar hoeveel keus heb je als je in Afrika geboren bent en er aan voedsel niet veel te kiezen valt.


FoodScape (1.20X3.00) van Tjalf Sparnaay


En in ons land gaat het over Linda, die haar overgewicht gewichtig bekend maakt en haar eigen actie start en bij Umberto zitten drie van haar volgelingen, maar dan zonder overgewicht, de casting dacht aan het perfecte plaatje natuurlijk. Waarbij ik dan denk: Goeie actie!

In de afgelopen week bezocht ik in De Kunsthal (klik) de overzichtstentoonstelling over hyperrealistische schilderkunst, ook wel fotorealisme genoemd. Ik stond oog in oog met o.a. een mega spiegelei (80x80) en een mega hamburger. Een stevig staaltje kunst zo perfect geschilderd, adembenemend fijn precisiewerk om op te vreten.


Hyperrealisme is een fascinerende schilderkunst


Het hyperrealisme ontstaat eind jaren ’60 in Amerika, een groep kunstschilders neemt het dagelijks leven en objecten uit de consumptiemaatschappij tot onderwerp van hun werk. Zij gebruiken fotografie als uitgangspunt voor hun schilderkunst. De schilderijen - van stadsgezichten, landschappen en portretten tot stillevens van snoep, glimmende autobumpers en ketchupflessen - wekken de suggestie van extreme detaillering.


De suggestie van extreme detaillering


Maar verrassend genoeg zijn de werken van o.a. het spiegelei en de hamburger van de hand van de in 1954 geboren Haarlemmer Tjalf Spaarnay (klik) en op zijn site kwam ik nog veel meer prachtige kunstwerken tegen die ik met jaloers makende blikken bekeek. Mega bakken junkfood zonder calorieën en met name van de tulpen was ik zeer onder de indruk.


Chuck Close, een zelfportret op gebouwd uit kleine streepjes (etsching on paper)  


Tegenover de Kunsthal staat het Natuurhistorisch museum en ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er nog nooit binnen was geweest.

Deze week werd mij een onthoofde Haas aangeboden, die ik dankbaar in ontvangst nam en het grappige in het geheel is dat die onthoofde haas ineens in het geheel van vandaag paste. Ik zie de vraagtekens rijzen, maar de toelichting volgt later.

Al geruime tijd stond een bezoek aan de expositie: Dode dieren met een verhaal, op mijn lijstje en dus stapte ik na mijn bezoek aan de Kunsthal binnen bij het Natuurhistorisch museum Rotterdam (klik). Direct bij binnenkomst maakte mijn zintuigen een sprongetje, ik keek mijn ogen uit en ik rook de dieren en hun historie.


Natuurhistorisch museum Rotterdam


Ik zag de “Dode dieren met een verhaal” in de prachtige hal direct na binnenkomst, ik las de verhalen van de Verslikvis, de 2e Kamermuis, de Domino-mus en ook van de egel die ten onderging aan het gedrag van de mens en aan junkfood met de hoofdletter M. Dat laatste zou bij ons de alarmbellen moeten laten rinkelen, junkfood is dodelijk voor iedereen, mens en dier. En dat niet alleen, ik zag ook hoe afval in toenemende mate een dreiging is voor de natuur.

Het is een eitje, een makkie om gewoon maar te doen alsof er niets aan de hand is. Maar de mens is bezig met zelfvernietiging. Als wij met zijn allen doorgaan en blijven accepteren wat de huidige consumptiemaatschappij ons biedt, gaan wij een enorme ramp tegemoet. Het zien van vogelnesten van plastic en elektriciteitsdraad en de maaginhoud van vogels, stemde mij verdrietig. Maar toen ik diezelfde avond de schokkende beelden van een varkensslachterij in België zag, was ik verbijsterd en van slag.


Dode dieren met een verhaal


In Afrika sterven nog steeds mensen van de honger en veel mensen accepteren niet dat mensen een beter bestaan elders zoeken, in “het land van melk en honing”. Maar wat zou je zelf doen?

Aan deze kant van de aardbol, in “het land van melk en honing” staan kemphanen tegenover elkaar en vechten we tegen de overtollige kilo’s en blijven we kiloknallers kopen, verpakt in schadelijke plastikverpakkingen. Geven we te veel geld uit aan junkfood, snoep, sigaretten, drank en vervolgens ook aan sportscholen om in shape te blijven. En ik denk aan een reclamespotje: Geschikt/ ongeschikt.

Het is bepaald geen eitje om gedrag te veranderen, maar het is twee voor twaalf en hoe je het ook went of keert er moet een ommekeer komen. Het is hoog tijd dat iedereen gaat inzien dat er iets moet gebeuren.

Ben ik te negatief? Ik denk van niet, soms moet je de waarheid eens zeggen of schrijven om tot verandering te komen. Ik weet daar alles van, verandering breng je teweeg door bij jezelf te beginnen. Je ziet steeds meer mensen die zich bezighouden met het klimaat, het milieu. Maar voor mijn gevoel zijn er nog steeds te weinig mensen die er daadwerkelijk iets mee doen.


Je zintuigen maken een sprongetje


Somber ben ik zeker niet, verandering komt langzaam op gang. Het is net als het gewicht op mijn schaal, heel langzaamaan zie ik de dalende lijn door aanpassingen in mijn eigen gedrag. Alleen is het de kunst om de valkuilen te ontwijken en dat is niet altijd eenvoudig, maar zonder uitdagingen heb je geen boeiend leven en afwachten is geen optie, niets gaat vanzelf.

Misschien is mijn boodschap deze keer zwaar, maar als het denken op gang komt, dan ben ik tevreden zonder daar somber over te zijn. De zon schijnt, we staan aan het begin van de lente en de lente staat voor nieuw leven. Dat is toch het moment voor verandering.

Nog even iets luchtigs, anders blijven jullie met vragen zitten.

Hoe zit dat met die onthoofde Haas, even voor de duidelijkheid, een chocoladepaashaas. Voor de gever was het natuurlijk sneu om vlak bij het doel een haas te onthoofden, maar daar kun je ook de humor van inzien. Uiteindelijk is een chocolade Haas, in tegenstelling tot mens en dier gemaakt om te sneuvelen.

Welke uitdaging ga jij aan deze week?


Doordenker:

Soms zit het tegen, maak daar geen punt van.


Links een oude bekende: Ramon, de bekendste olifant uit Diergaarde Blijdorp (overleden in 1998)


In het Spotlight:


Ik heb elk jaar heel veel plezier van de Rotterdampas, die niet alleen geldig is in Rotterdam. Waar je woont maakt niet uit, echt iedereen kan een Rotterdampas bestellen. De standaard pas kost €60,00 voor een jaar lang voordeel, maar als je in Rotterdam of een deelnemende gemeente woont, studeert of 65-plus bent, dan kan je in aanmerking komen voor een reductietarief en dan is aanschaffen wel heel aantrekkelijk.
Tip: Heb je een Rotterdampas maak dan ook een account aan, zodat je extra lastminute voordeeltjes ontvangt en om inzicht te krijgen in je persoonlijke voordeel.


In Rotterdam is altijd iets te beleven en ik adviseer je de festivals alvast in je agenda te noteren. Want de leukste festivals mag je niet missen. Laat het weer bepalen wat je gaat ondernemen en bij mooi zonnig weer is er altijd wel een leuke picknickplaats te vinden in de stad, waar muziek en gezelligheid samenkomen.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 19 maart 2017

223 Gek






Gek

Ik kijk terug op een bizarre week met prachtig lente weer, waarvan iedereen gelukkig wel genoot. Conflicten met de Turken, de verkiezingen en de opluchting na de uitslag, het waren veel emoties in één week. En ik zie op Facebook mensen, waarvan je het niet verwacht, verzuren en de boel ophitsen. Helaas ontbreekt het vaak kennis en aan ware feiten en dat vertroebelt het beeld.


Kortom een surrealistisch week en daar heb ik nog eens een extra schepje opgegooid.

Het prachtige weer lokte mij naar buiten en uiteindelijk heb ik er mijn eigen triatlon van gemaakt. Een dag lopen, een dag zwemmen, een dag fietsen en vervolgens weer lopen en een wereldreis maken. Ja, er zat beweging in de atmosfeer, dat mag duidelijk zijn.




Met mijn nieuwe Rotterdampas (klik) op zak, bezocht ik het Wereldmuseum (klik) . Een prachtig museum dat gelegen is direct aan de Maas nabij de Erasmusbrug. Mijn doel deze keer de tentoonstelling: Ik kook, dus ik ben. (klik) Het is een reis door de keuken met Abdelkader Benali de schrijver en historicus, ik weet niet of jullie destijds zijn heerlijke kookprogramma bij de NPO hebben gevolgd, maar zijn stem alleen al is fantastisch.

Onze omgang met voedsel is omgeven met rituelen, taboes en voorschriften die nog steeds voortleven in de hedendaagse kook- en eetcultuur. Wereldwijde en Rotterdamse keukengeheimen, alsook de dynamische migratie van voedsel, mensen en dingen zijn bijeengebracht. Het is zeker geen rechttoe rechtaan tentoonstelling. Het is een bijzondere wereldreis door vierduizend jaar beschaving van Bagdad naar Peru en van Tokio naar Rotterdam.

Er stond een prachtige specerijenkast, een schatkist met kostbare waar voor die tijd.

Een havenstad kent van oudsher veel culturen en dat heeft ons door de eeuwen heen veel gebracht. De specerijenhandel (klik) kent een lange geschiedenis, hoewel we daar niet dagelijks bij stil staan.


Wereldmuseum Rotterdam

In Rotterdam werd in 1920 het allereerste Chinees restaurant Cheung Kwok Low in Nederland geopend. In dat jaar werd mijn vader geboren en in de dagboekjes die mijn grootvader schreef (1919) lees ik hoe hij kennismaakte met “Appelsienen” en Mango’s. In 1970 maakten wij, tijdens een vakantie in Spanje kennis met de Spaanse keuken en tijdens een Paella avond keken we de Spaanse kookkunst af. Mijn moeder, een echte keukenprinses, gebruikte na die vakantie knoflook en olijfolie in de keuken, hoewel dat toen nog niet gebruikelijk was en ook niet overal te koop.

De wereldkeuken ik hou ervan en is niet meer weg te denken uit ons dagelijks leven. Gelukkig zijn de tijden veranderd en koop ik nu verse knoflook, gember en kurkuma gewoon in mijn buurt en gebruik ik het dagelijks.

Maar hoe zit het met dat Surrealistische vragen jullie je misschien inmiddels af.


Gek van Surrealisme, Museum Boijmans van Beiningen

Het klinkt misschien gek, maar ik ben na het zien van het NPO-programma: Krabbe zoekt Picasso (klik) de kunst van zijn hand beter gaan begrijpen. Hoewel de veelzijdige Spaanse kunstenaar Pablo Picasso (klik) neutraal bleef tijdens de Eerste Wereldoorlog, de Spaanse Burgeroorlog en de Tweede Wereldoorlog. Vertonen zijn werken een mengeling van verzet, emotie, woede, verdriet en liefde.

Al die emoties kwamen ook deze week voorbij, in ons eigen welvarende land ziet iedereen zijn eigen waarheid met alle gevolgen van dien.


Schepsel van kunstenaarhanden

Naast Pablo Picasso ontmoette ik ook nog een andere boeiende Spaanse kunstenaar tijdens mijn bezoek aan de tentoonstelling: Gek van Surrealisme (klik) in museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Het werk van Salvador Dali blijft mij altijd trekken als een magneet, het is gek, waanzinnig en maar zo doordacht.

De tentoonstelling: Gek van Surrealisme bestaat uit vijf segmenten en in vier daarvan staan de verzamelaars en hun collecties centraal. In de vijfde wordt deze ordening naar herkomst losgelaten en ingegaan op acht belangrijke surrealistische thema’s.


Landschap met touwtjesspringend meisje - Salvador Dali

Wat mij vooral verraste was het fijne werk in de vaak bizarre afbeeldingen. Het werk van Dali: Landschap met touwtjesspringend meisje bijvoorbeeld, de schetsen zijn te zien in zijn werkboek en van veraf is het werk prachtig, maar als je dichtbij kijkt zie je de verfijnde techniek die is gebruikt. Of op een ander doek: Zonnetafel, het pakje Camel is zo priegelig fijn geschilderd dat het zelfs op afstand herkenbaar is.


Zonnetafel = Salvador Dali

Maar er waren ook verrassende werken te zien van voor mij onbekende schilders, bijvoorbeeld het werk van Leonora Carrington (klik) : De reuzin (1947), een sprookjesachtig groot doek met links onder kleine, fijne figuurtjes. De kleuren vrolijk en de penseelstreken heel fijntjes.


De reuzin - Leonora Carrington 

Kunst, het vrije denken, schepsels uit kunstenaarshanden. Mooi of lelijk, het is wat jij erin ziet.

Van die mooie lentedag, de dag van de verkiezingen, maakte ik een surrealistische dag. Misschien vraag je je nog steeds af waarom. Maar is het leven niet gek, bizar en surrealistisch, deze week hebben we dat aan den lijve kunnen ervaren. Is wat jij ziet wel zoals het in werkelijkheid is. Wat denk je, is het leven mooi of lelijk, zie jij alleen het grove werk of ook de fijne lijntjes.

Hoe zit het, heb jij een beeld?

Doordenker:

Soms is niets zeggen het beste antwoord.


Wereldmuseum Rotterdam

In het Spotlight:


Het is misschien wel tijd om het roer om te gooien en dus ga ik de komende week naar de Kunsthal in Rotterdam voor een andere stroming in de schilderkunst, het hyperrealisme of anders genoemd fotorealisme. Schilderkunst van een bijna fotografische weergave van het onderwerp, zonder expressie van persoonlijke emoties, met een klinische precisie tot in de fijnste detail uitgewerkt en daarbij een welhaast koele objectiviteit etalerend. Deze tentoonstelling is nog te zien tot 4 juni 2017.



In de Kunsthal is ook nog tot 23 april 2017 een tentoonstelling te zien over de jarige tunnel, die de stad van “hier naar daar” verbond. Je kunt er persoonlijke verhalen horen over de voorbereiding van de bouw, het ontwerp en de ingenieurs, maar ook verhalen van Rotterdammers en hun herinneringen.

In 1942, middenin de Tweede Wereldoorlog, werd de eerste afgezonken tunnel van Nederland geopend: de Maastunnel. Er zit ook nog een persoonlijk stukje familiegeschiedenis aan het bouwen van de tunnel, mijn grootvader heeft meegebouwd aan de tunnel. Nu 75 jaar later wordt de tunnel nog dagelijks intensief gebruikt.




Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 12 maart 2017

222 Hoop





Hoop

Dat de wereld aan het veranderen is mag duidelijk zijn, hoewel de mening daarover bij de een anders is dan bij de ander. Het is maar net wat je belangrijk vindt en waar je je prioriteiten legt.

Ik werd mij deze week ineens heel bewust van ons consumentengedrag. Waarschijnlijk herkennen jullie het wel, zo’n week dat alles ineens leeg is en op raakt. Mijn zwartwasmiddel was op, de tandpasta, de shampoo, de haarlak, textielversteviger, plantenmest, yoghurt en ik kan nog wel even door gaan. En alles zat verpakt in plastic, in potten, flessen, emmertjes, in alle kleuren en maten. Ordinair afval waar niemand meer iets aan heeft, we hebben er alleen maar last van.





De Plastic Soup Foundation (klik) is een Nederlandse organisatie dat zich inmiddels al ruim 6 jaar intensief inzet voor een schoner milieu en de plasticsoep in oceanen onder onze aandacht brengt. Op de site lees ik het volgende:
In onze oceanen en zeeën drijft steeds mee plastic afval. Door verwering, zonlicht en golfslag valt dit plastic uit elkaar in kleine stukjes. Dit leidt tot ernstige verontreiniging. Oceanen beslaan 72% van het aardoppervlak en zijn onze voornaamste zuurstofleveranciers. Voor meer dan de helft van de wereldbevolking is de oceaan de voornaamste voedselbron. Wereldwijd gaat er maar liefst 0,25 ton plastic per seconde ons water in!

Ik moest er even van slikken, in mijn jeugd hadden wij nog niet zoveel plastic en als klein meisje mocht ik nooit iets op straat gooien. In de jaren ‘50 stonden er ook niet overal prullenbakken op straat. Verpakkingen van snoepjes o.i.d. gingen in je zak en werden thuis weggegooid. En je werd erop aangesproken als je iets op straat gooide en dan raapte je het alsnog op zonder commentaar. Dat hoorde gewoon zo en er was geen discussie mogelijk.





Bij mijn buurtsuper staan overal afvalbakken, maar helaas worden die niet door iedereen gebruikt. Regelmatig zwerven her en der petflesjes en verpakkingen in het rond die hongerige jongeren, maar ook volwassenen, achterlaten zonder er ook maar enigszins over na te denken en als je er iets van zegt, dan sta je met je oren te klapperen.

De jeugd heeft de toekomst, maar als dit zo door blijft gaan ziet die toekomst er toch heel anders uit voor mens en natuur.

Ik ben zo iemand die altijd duurzame boodschappentasjes bij mij draag. Niet omdat het sinds 1 januari 2016 verboden is om in de winkels gratis plastictasjes te verstrekken, ik gebruikte al ver voor die maatregel mijn eigen duurzame tasjes. Maar een volkomen duurzaam bestaan is bijna onmogelijk besefte ik toen ik een foto nam van mijn afvalberg van deze week.





Steeds meer besef ik dat het anders moet en je moet ergens beginnen, dus vraag ik ook bij de bakker een papieren zak om mijn brood en koop mijn groente op de markt, los en onverpakt. De wereld verbeteren begint bij jezelf, maar daar mag het niet bij blijven.

Deze week kreeg ik een prachtig initiatief uit Zweden onder ogen en bedacht direct, waarom is dat hier niet mogelijk. Gram in Malmö (klik voor het filmpje)  is een nieuw type supermarkt, waar producten los worden verkocht. Je brengt zelf potten, bakjes of zakjes mee om te vullen en voor onverwachtse aankopen gebruiken ze papieren zakken. Deze supermarkt is uit cruciale noodzaak geboren om het afval op dagelijkse basis te verminderen.





In een wereld waar de temperatuur stijgt en onze oceanen en landschappen gevuld zijn met plastic afval zijn we genoodzaakt om ons gedrag te veranderen. We moeten worden heropgevoed en dan is er nog hoop. Ik schreef er al eens eerder in nummer 216 Kunststof (klik) omdat ik mij oprecht zorgen maak, immers een goed en gezond milieu is voor ons allemaal van cruciaal belang.

Ik kwam een filmpje tegen van “Altijd wat” over plasticsoep(klik voor het filmpje) en het is schokkend om te zien welk spoor aan afval de mens achterlaat. Als dieren eraan sterven, heeft dat ook gevolgen voor de mens en naar mijn mening zijn we ons nog veel te weinig bewust van de gevolgen.

We zijn ons tegenwoordig wel bewust van de E-nummers bij het kopen van voeding, maar kijken jullie ook weleens naar de codes op plasticverpakkingen (klik) . Meestal vindt je ze onderop de fles of pot. Ga je daar ook eens in verdiepen, het is ook in je eigen belang.





Het is een heftig verhaal deze keer en je zou er wat moedeloos van worden, maar er is nog hoop.

Omdat alles deze week zo’n beetje op raakte besloot ik in de supermarkt eens beter op te letten bij mijn nieuwe aankopen. En tot mijn grote verbazing kwam ik afwasmiddel tegen van Ecover in een flesje van drijfplastic. Een innovatieve fles die voor een deel bestaat uit drijfplastic dat gewonnen is uit Nederlandse waterwegen en voor het overige deel uit gerecycleerd materiaal. Helaas is de prijs die je ervoor betaald hoog en dat is jammer, want daardoor zal het alleen maar worden gekocht door mensen die het geld daarvoor over hebben. Wellicht komt er nog eens een tijd dat juist het slechte plastic veel geld gaat kosten.

Misschien een goed idee voor de nieuw te vormen regering, om juist op de productie van schadelijke verpakkingen de belasting te verhogen. Maar dan moet er denk ik wel met oog voor een beter milieu worden gestemd volgende week. Het is jammer dat het milieu zo weinig in de debatten aan de orde komt, juist nu zou het belang van een beter milieu zoveel mensen kunnen bereiken. Als er maar gestemd wordt aanstaande woensdag, thuisblijven en niet gaan stemmen is helemaal niet verstandig.





Maar ik kwam nog een verrassend positief bericht tegen deze week en dat juist ook in een tijd dat wij ons steeds meer bewust worden hoe slecht veel suiker voor ons is. In de komende tijd gaan wij kennismaken met bio plastic. In Wageningen is men druk bezig met het ontwikkelen van een bioplastic (klik)  dat wordt geproduceerd van suikerbiet. De frisdrankindustrie zal al dit jaar met een gedeeltelijke bio plastic fles op de markt komen.

Als de voedingsindustrie dan ook nog mee wil werken aan minder suiker en zout in onze producten, dan leven wij vast nog lang en gelukkig.

Er zijn mooie positieve ontwikkelingen en dat geeft hoop, maar we zijn er nog lang niet.

Hoe bewust koop jij?

Doordenker:

Pieker niet, het loopt toch anders.





In het Spotlight:

Lammetjesdagen 2017

Ik hunker altijd naar de lente en als de eerste lammeren zijn geboren, wordt het weer tijd voor de Lammetjesdagen en die worden overal georganiseerd. Kinderen vinden een bezoek altijd prachtig, maar ook volwassenen krijgen er lentekriebels van. Op de site van Natuurmonumenten (klik)  vindt je een agenda met data en locaties. Vanaf het komend weekend kun je in veel schaapkooien op kraamvisite en dat is elk jaar weer een feest.

Ook bij het Zuid Hollandslandschap (klik) worden op verschillende locaties Lammetjesdagen georganiseerd. Kijk op de site, zoek een locatie in de buurt en ga op bezoek bij moeder en kind.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 5 maart 2017

221 Gekant




Gekant

Even de tijd nemen om te schrijven, op de achtergrond klinkt “Het dorp” van Wim Sonneveld (klik) van dat lied word ik altijd wat weemoedig. Maar dat past vandaag wel bij het weer, het is kil en grijs als ik naar buiten kijk.

In het zuiden hangen de carnavalskostuums weer bij de stomerijen en heeft Prins Carnaval de draad weer opgenomen van het “gewone” leven. Hij leeft weer bij de waan van de dag, maar de gekte is nog niet uit het land.

Er wordt wat af geroep toetert zo vlak voor de verkiezingen, het lijkt haast op een plaag. De heren en de weinige vrouwen uit Den Haag hebben hun Pinoccio neuzen op de burgers gericht en vertellen ons allemaal de mooiste verhalen, dag in en dag uit. En wij, de onderdanen luisteren en vulle, na al die beloftes de stemwijzer in. Maar of je daar wijzer van wordt is nog maar de vraag.


Binnenhof, Den Haag


Ook ik luister naar debatten en praatprogramma’s met politici, hoewel je door de hoeveelheid aan programma’s door de bomen het bos niet meer kunt zien. Ik word er behoorlijk zweverig van. Hier past een mooie quote van de Nederlandse schrijver en columnist Martin Bril (klik) : Je mist meer dan je meemaakt, helemaal niet erg.

De lawaaipapegaaien tonen hun onderlinge irritaties en spreken ze uit en ik moet in deze tijd vaak terugdenken aan het Ikke-ikke land, dat wordt bezongen in de show van Harry Jekkers en Jeroen van Merwijk: “Als we zo vrij mogen zijn” (klik) . Op 28:00 een mooi betoog over vrijheid, dat ik ook niet vergeten ben. Helaas is de show in de theaters niet meer te zien, maar gelukkig hebben we YouTube nog.


Puur katoen, puur natuur


Op zoek naar een passende titel voor deze week kwam ik op het woord “gekant” uit. De betekenis van “gekant” is eigenlijk wel passend: afkerig zijn, bezwaren hebben tegen, in strijd zijn met, tegen iets zijn. Gekant is eigenlijk een politiekcorrect woord in deze tijd en soms heb je een bruggetje nodig in een verhaal. De tweede lettergreep van het woord kwam mij deze keer wel goed uit en sluit aan bij een museumbezoek.

Ik bezocht namelijk vorige week het Museum De Kantfabriek(klik) in Horst. De voormalige Zuid-Nederlandse Kantfabriek was tot 2006 nog in bedrijf, de fabriek is gebouwd in 1928 en is nu een Rijksmonument. De kantklosmachines staan nog klaar voor gebruik en tijdens de rondleiding werden de machines in werking gesteld. Het museum toont de ontwikkeling van de textielnijverheid en -industrie in Noord Limburg en er zijn wisseltentoonstellingen waarin textiel de leidraad is.


Museum De Kantfabriek in Horst (L)

                       
De machines werden gestart en er klonk een oorverdovend geluid door de hal, ineens besefte ik hoeveel er is veranderd in de maatschappij en hoeveel er verloren is gegaan. Arbeiders hebben door de eeuwen heen lang moeten knokken voor betere arbeidsomstandigheden en dat had alles te maken met de hoge heren, macht en politiek. Dat was toen, maar is daaraan iets veranderd.

Geld en macht zijn nog steeds belangrijker dan de onderlaag, de onderdanen die welvaart mogelijk moeten maken.


Museum De Kantfabriek in Horst (L)



Ik hoor alles aan en heb zo mijn eigen gedachten, er is geen enkel verkiezingsprogramma waar ik mijzelf honderd procent in terugvind. Van de stemwijzer word ik niet veel wijzer en ik ben ervan overtuigt dat, eenmaal in het torentje, de burger in een mistig zicht verdwijnt.

Maar toch zijn er dingen die mij opvallen en waar ik al eerder over heb geschreven.

Waar aan tafel gezeten wordt met de herenpolitici constateer ik korte lontjes, irritaties en hoewel grof taalgebruik (dit keer) binnen de perken blijft, weinig respect voor elkaar. Maar waar de weinige vrouwelijke politici rond de tafel zitten gaat het anders. Ik schreef al eens eerder over sterke vrouwen (klik voor nummer 218 Kracht)  en ook deze week viel het mij op, vrouwen voeren op een andere manier strijd.


Horen en gehoord worden


Uiteindelijk zal van al die mooie (en minder mooie) verkiezingsprogramma’s weinig overeind blijven. Het leven bestaat overal uit compromissen en geen enkele relatie is gebaat bij eenrichtingsverkeer, in welke situatie dan ook. Of je nou in de politiek zit, thuis op de bank of in vriendschappen, eenrichtingsverkeer werkt alleen in het verkeer en nergens anders.

Een goed leven kun je alleen samen en in goede harmonie voor elkaar krijgen, daarom heet het ook samenleven.

Mijn stem gaat niet verloren, hoewel ik er nog niet uit ben welk hokje ik zal kleuren. Zoals altijd tijdens verkiezingen, stem ik ook deze keer zeker op een vrouw in de politiek, omdat het percentage vrouwen in Den Haag omhoog moet en van die stelling stap ik niet af.


Kant in het Rijks


De optocht van roeptoeters en lawaaipapegaaien trekt nog een aantal weken door het land. Ik hoop dat elke kiesgerechtigde burger zijn stem niet verloren zal laten gaan. Verstandig kiezen is belangrijk, net als respect hebben voor anderen, die misschien een andere mening hebben. Maar laten we ons niet laten leiden door angst en emoties, want dat kan een prettige samenleving verstoren en onder druk zetten.

Gekant, eigenlijk een mooi woord in deze tijd en tegelijkertijd tegenstrijdig.


Ben jij er al uit?


Doordenker:

Intuïtief weten we meer dan we denken.


Welke kant kies jij?


In het Spotlight:


Toen ik laatst in Den Haag was voor het Mauritshuis liep ik over het Binnenhof en bedacht toen dat ik daar nog weleens binnen zou willen kijken. Al door de eeuwen heen is het Haagse Binnenhof het centrum van het staatkundig leven in Nederland en ik ben er nog nooit binnen geweest.

Ik ging op zoek en vond ProDemos (klik)  een organisatie die rondleidingen door de verschillende gebouwen op het Binnenhof organiseert.


Het is weer tijd om een Rotterdampas aan te schaffen, het pas-jaar loopt van 1 maart tot 1 maart. Ik koop hem al jaren en ook al woon ik niet in Rotterdam, levert mij dat elk jaar een leuke besparing op mijn uitjes. De pas is binnen en buiten Rotterdam geldig kijk maar op de site. De tarieven(klik) lopen wat uiteen als je in Rotterdam woont, maar je hebt de aanschafkosten er al heel snel uit. Je kunt op de site ook een proefberekening maken om te zien of de pas jou persoonlijk een besparing kan opleveren.

Het leuke is dat je met je Rotterdampas en een account op de Rotterdampas-site altijd je de besparing kunt inzien. Mijn besparing in het vorig pas-jaar ruim 145 euro.


In 1942, middenin de Tweede Wereldoorlog, werd de eerste afgezonken tunnel van Nederland geopend: de Maastunnel. Er zit ook nog een persoonlijk stukje familiegeschiedenis aan het bouwen van de tunnel, mijn grootvader heeft meegebouwd aan de tunnel. Nu 75 jaar later wordt de tunnel nog dagelijks intensief gebruikt.
In de Kunsthal is nog tot 23 april 2017 een tentoonstelling te zien over de jarige tunnel, die de stad van “hier naar daar” verbond. Je kunt er persoonlijke verhalen horen over de voorbereiding van de bouw, het ontwerp en de ingenieurs, maar ook verhalen van Rotterdammers en hun herinneringen.

Met mijn nieuwe Rotterdampas ga ik de komende week naar de Kunsthal, misschien zie ik mijn grootvader terug op de legendarische zwart-wit foto’s.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey