299 Focus

Ik weet natuurlijk niet of jullie het ook zo ervaren, maar het lijkt erop dat de maand november in het teken staat van massahysterie in zwart. Ik begrijp steeds minder van de mensheid of is het de leeftijd die mij parten gaat spelen.

De idioterie lijkt het te winnen van gezond verstand.

Toen ik deze week ook nog een consumentenpsycholoog (klik) aan het woord zag wist ik het zeker, we slaan door en verliezen uit het oog waar het in het werkelijke leven om gaat. Of je het nu zwart of black noemt, het is geen kleur om vrolijk van te worden. Hoe je het ook went of keert, er is maar één partij die er beter van wordt en dat is niet de consument. Die consument is volledig geanalyseerd en wordt gemanipuleerd, niets wordt aan het toeval overgelaten, alles is erop gericht om veel geld te verdienen.

Is zwart wel zo zwart

Maar wat de consument daardoor uit het oog verliest, is dat juist datgene dat geen prijskaartje draagt van onschatbare waarde is. Maar daar is de consument in de massahysterie blind voor geworden.

Ik, een nuchter denkend mens zit ook nog met wat vragen. Waarom wordt het Black Friday genoemd, als de voordeelacties een hele week of een heel weekend geldig zijn? Waarom niet heel het jaar door eerlijke prijzen? En waarom roept het ene zwart zoveel agressie op en het andere zwart, dat we ineens black noemen, hysterie?

Buiten is het grijs en koud en binnen is het warm en knus

Wat overwaait vanuit Amerika, daar moet je naar mijn mening altijd voor op je hoede zijn.

De orkaan, ik noem haar Hysteria, haalt het slechtste in de mens naar boven en dat is hebzucht. En hebzucht maakt blind, want uit onderzoek blijkt ook nog eens dat de meeste aanbiedingen nep zijn en dat is geen feaknews.

Na al die dwaze aankopen, volgen ook weer dagen waarin massa’s producten worden teruggebracht. Impulsaankopen gaan retour of blijven in de kast hangen en uiteindelijk blijft de spijtoptant ermee zitten.

Een witte duif , symbool van de vrede

Het zal jullie na dit verhaal niet verbazen, maar ik heb er niet aan meegedaan en ben met beide benen op de grond blijven staan en nu ik alles van mij heb afgeschreven en het zwart enigszins is vervaagd, maak ik gezelliger plannen.

Buiten was het grijs vandaag en ik focuste mij op Lissabon, waar ik de komende feestdagen zal doorbrengen. Hoewel het daar volgens de weerberichten deze week beslist geen mooi weer was, ik zag alleen maar regen. Maar wat nu valt, valt straks niet, ik blijf de zonnige kant inzien. De gemiddelde temperatuur aan de Costa Lisboa in de maand is december 15 graden, maar misschien heb ik net zo veel mazzel als destijds in Andalusië. Daar was het gemiddeld 18 graden in december, maar toen ik er was 24 graden, ik had echt geluk.

Het zuidelijke temperament

Ik scrol nog eens door mijn mooie foto’s en zie de kleurige tegels terug in Sevilla, Cordoba, Cádiz en ook die in de pottenbakkerij in Baez. De grijze dagen kleur ik nu alvast met mijn palet aan herinneringen

Over iets meer dan een maand zal ik plaatjes schieten van Portugese tegels, die zeker ook zo kleurig zullen zijn. Wat een heerlijk vooruitzicht, dat ik dit jaar met de kerst en de jaarwisseling, de geurende eucalyptusbomen en de pijnbomen (pinus klik) in de grond zie staan, in plaats van de takken op tafel.

De  Eucalyptusboom staat zeker ook in Lissabon

Eén ding staat vast eind december reist deze vreemde vogel: Naar het Zuiden (klik) Buiten is het somber, maar hierbinnen schijnt nu al de Portugese zon.

Ik mijmer ook nog wat over het komende nieuwe jaar, ik was nooit zo van de voornemens, maar de laatste twee jaar ben ik toch van mening veranderd. Immers als je plannen maakt en een doel voor ogen hebt dan komt er over het algemeen meer van de grond. Er staan nog wat wensen op mijn bucketlist, dus misschien moet het daar in het komende jaar maar eens van komen.

Zou ook de Paternoster-boom in bloei staan in Portugal

En dan het bloggen, volgende week verschijnt mij 300^ste ,ik heb bijna zes jaar rond geschreven. Soms denk ik aan stoppen, het kost toch veel tijd om het tot een geheel te maken. Hoewel het mij over het algemeen niet ontbreekt aan inspiratie. Ik twijfel, kan ik zonder het schrijven of raak ik dan min of meer in een isolement. Of moet ik misschien mijn blog totaal veranderen. Maar hoe en waar begin ik dan, ik mis eigenlijk te veel digitale kennis om het roer rigoureus om te gooien. Ik wik en ik weeg en ben er zeker nog niet uit, maar toch speelt het stoppen steeds vaker door mijn hoofd.

Voor volgende week, de 300^ste editie ga ik iets leuks bedenken, misschien een giveaway of een meet and greet, ik heb nog zeven dagen om daarover na te denken. 

Of hebben jullie misschien een leuk idee?

Doordenker:

It’s time to focus on what matters.

Morgen komt de zon weer op 

In het Spotlight:

Winterfair Rotterdam (klik) 

Wil je inspiratie opdoen voor de komende feestdagen dan kun je terecht op de talrijke Winterfairs. Ook in Rotterdam Ahoy kun je een dergelijk evenement bezoeken van 5 t/m 9 december 2018. Maak daar een mooi dagje uit van met de hele familie, want er is voor iedereen, jong en oud iets te beleven.

Wintervuurwerk (klik) 

Op zondag 2, 9, 16 en 23 december vinden er om 18.00 uur winterse vuurwerkshows plaats op het strand van Scheveningen ter hoogte van het Kurhaus. De shows zijn goed zichtbaar vanaf de boulevard en vanaf het strand en vinden onder voorbehoud van de weersomstandigheden plaats.

De Buik van Rotterdam (klik) 

En als je voor de komende feestdagen geen zin hebt om met boodschappen te sjouwen, dan kun je nu al op de site van De Buik van Rotterdam een top 10 vinden van Rotterdamse horeca. Alles is mogelijk van ontbijt tot diner, van kroeg tot sterrenzaak, maar bedenkt dat je wel bijtijds moet reserveren. In elk geval kun je bij De Buik alvast inspiratie opdoen.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

298 Anders

Toen ik die ochtend naar de kapper liep, in de mist terwijl het nog stil was op straat, miste ik voor het eerst mijn handschoenen. Het was koud, grijs en eigenlijk, eindelijk november weer.

Toen ik de deur van de kapperszaak opende kwam de warmte mij tegemoet, ik glimlachte even naar de vrouw in de spiegel, die ik binnen zag komen. Even later zat ik in een comfortabele fauteuil tevreden achter een kop koffie met een Margriet, te wachten tot ik aan de beurt was en dat duurde even.

Er werd een 80-jarig jubileum gevierd bij Margriet en ter gelegenheid daarvan werd die jubileumuitgave samengesteld door de Margriet junior-redactie, de jonge meiden werden  meegenomen in de tijd. Ook ik ging in gedachte terug in de tijd, de herinneringen borrelden boven en tegelijkertijd ontstonden er vragen. 

Wanneer werd mijn moeder eigenlijk abonnee van Margriet?

De allereerste Margriet, weekblad voor Vrouwen en meisjes

Het eerste nummer van Margriet verscheen 30 september 1938. Het “Weekblad voor vrouwen en meisjes” is dan nog een bijvoegsel bij het familietijdschrift De week in Beeld, een uitgave van De Geïllustreerde Pers. Pas in 1942 wordt het een zelfstandig damesblad.

Mijn ouders trouwden in 1948, ze woonden toen in bij mijn grootouders van moederskant. Er was na de WOII een enorm tekort aan huisvesting, geld was er niet en zeker niet voor “hippe” vrouwenbladen.

Ik Googelde even naar de oorsprong van het damesblad en vond nog wat leuke weetjes. De eerste vier jaar wordt de Margriet gemaakt door één vrouw, Alma van Eysden Peeren voert in haar eentje de hele redactie van Margriet. Al snel roept zij de rubriek “Margriet weet Raad” in het leven, waarin zij huishoudelijke tips geeft. In het zesde nummer plaatst zij een oproepje: “U kunt al uw moeilijkheden naar Margriet schrijven” en dat heeft ze geweten, er kwamen honderden brieven binnen.

Een jaren '50 keuken

Alles was anders toen, in vergelijking met nu. Er werd nog met de hand geschreven met een vulpen of met pen en inkt, er was geen correctie mogelijkheid en dus begon je herhaaldelijk opnieuw. Daarna kocht je een zegel op het postkantoor en werd het poststuk gestempeld, dan ging de brief op de bus en duurde het nog dagen voor de post de geadresseerde bereikte. De post werd immers ook nog met de hand gesorteerd. Tegenwoordig kan het niet snel genoeg gaan, we hebben weinig geduld meer en reageren overal op via een email, gewoon thuis of onderweg via onze mobiel en verwachten eigenlijk binnen 24 uur bericht terug en dat vinden wij heel gewoon.

Maar zo gewoon is dat eigenlijk niet, daar is een lange geschiedenis aan vooraf gegaan.

Het beantwoorden van al die honderden brieven kon Alma van Eysden Peeren onmogelijk in haar eentje. Daarom schakelde zij haar eigen huisarts, dokter Bouwer in die ze “Margrietdokter” maakte. In de jaren daarna volgen nog enkele andere artsen. Maar pas in 1985 wordt de “Margrietdokter” uit de anonimiteit gehaald.

In april 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt de uitgave van Margriet onderbroken. De Duitse bezetters leggen Margriet een verschijningsverbod op. Na de oorlog in 1945 komt het damesblad Margriet terug en begint van voren af aan met op de cover van het eerste nummer Princes Margriet. Pas vanaf 1949 verschijnt het blad elke week.

In mijn geboortejaar, 1952 verscheen de allereerste Nederlandstalige Donald Duck als gratis bijlage bij Margriet.

Mijn moeder in haar nieuwe woonomgeving (jaren '60)

Alles stond vlak na de bevrijding in 1945 in het teken van de wederopbouw, de stad Rotterdam werd heringericht en overal werd gebouwd. In 1958 verhuisden wij van Rotterdam West naar Pendrecht, een nieuwbouwwijk ten Zuiden van het stadsdeel Charlois. Een vooruitstrevende wijk die was ontworpen door stedenbouwkundige Lotte Stam-Beese (klik) en zij had een heel eigen visie. Pendrecht kreeg brede straten, veel groen en buurtwinkels, scholen en kerken op loopafstand.

Mijn ouders waren 10 jaar getrouwd dat jaar en zaten vol plannen, de woning werd geheel ingericht naar de nieuwste trend van die tijd, in de kleuren geel met zwart. Nu zouden we dat vintage noemen. Voor die eerste bewoners van Pendrecht, waartoe wij behoorden was het pionieren en brak er een moderne nieuwe tijd aan. 

Bij al die vernieuwing paste een hip damesblad en ik vermoed dat mijn moeder, nadat we eenmaal gesetteld waren, abonnee werd van het damesweekblad Margriet. En ik kreeg, toen ik eenmaal goed kon lezen een abonnement op de Donald Duck. Wekelijks keken wij beiden, mijn moeder en ik, uit naar de bladenman die de nieuwe bladen aan de deur bracht.

Margriet 1966 en een woonkamer jaren '60 (Openluchtmuseum Arnhem)

Ik keek mijn spiegelbeeld glimlachend aan, aan mijn grijze haar zie ik dat er jaren voorbij zijn gegaan, maar in mijn hart en mijn hoofd bewaar ik een jongere versie. Als je haar maar goed zit, dacht ik op dat moment. De tijd kunnen we toch niet stilzetten en goed gemutst met mooie herinneringen in mijn hoofd stapte ik naar buiten.

Met veel plezier had ik die  ochtend de reacties gelezen van de Margriet junior-redactie, die de oude bladen “anders” vonden, maar de mode eigenlijk heel leuk en draagbaar voor nu. Wat mij nog het meest bij is gebleven, is dat die jonge meiden-redactie er zo’n sociaal- en milieubewuste jubileumeditie van maakte. 

De jeugd heeft de toekomst en als het merendeel van de jongeren van nu ook zo bewust in het leven staan, dan gaat de toekomst er werkelijk anders uitzien.

Het kookboek van mijn moeder

Alles veranderd, niets blijft gelijk en dat is de enige zekerheid die wij allemaal hebben, maar een feit is en blijft dat we allemaal anders zijn.

Buiten was het nog steeds koud toen ik naar huis liep en eenmaal thuis pakte ik het jaren ’60 Margriet kookboek uit de kast. Als kind kon ik daar eindeloos doorheen bladeren, terwijl mijn moeder achter het fornuis stond. Mijn moeder, was een echte keukenprinses en zij leerde met dat kookboek “hip” koken en wij werden vaak door haar verrast met gerechten die nieuw waren in die tijd.

 Alles was anders toen, al die wereldgerechten van nu, moesten toen nog worden ontdekt.  

Rode kool nog zonder alle ingrediënten

Die avond kookte ik zoals mijn moeder dat vroeger deed, rodekool met appeltjes en hachee, gewoon lekker de Hollandse pot. De kruidige geuren gaven mij het gevoel van thuiskomen en daardoor werd het die avond, zo'n lekkere gewone nostalgische winteravond (klik). 

Door de jaren heen is zelfs lekker gewoon, anders geworden.

Aan welk gerecht moet jij nu denken?

Doordenker:

Wanneer niks zeker is, is alles mogelijk.

Een appeltje in de hand van mijn moeder

In het Spotlight:

Museumwoningen (klik)  

Even terug in de tijd is mogelijk als je een bezoek brengt aan een museumwoning en die zijn door heel Nederland te bezoeken. Hierboven heb ik de link voor Zuid-Holland staan, op de site is een zoekfunctie en kun je snel vinden of er een te bezoeken is bij jou in de buurt.

Nederlands Openluchtmuseum Arnhem (klik) 

Een tijdreis kun je natuurlijk ook maken in het Nederlands Openluchtmuseum in Arnhem, waar vanaf 8 december het winterprogramma van start gaat. Op het plein voor de Amsterdamse huizen kun je tot 20 januari 2019 ouderwets schaatsen en sleeën. In de winkeltjes en de restaurantjes vindt je ook de smaak van vroeger terug.

Misschien een leuke tip voor de komende schoolvakantie.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

297 Power

Eén inademing en op de volgende uitademing lijkt de week alweer voorbij. Wat gaat de tijd toch snel. Ik wil er ook niet te lang bij stil staan, maar het feit is dat je met diezelfde snelheid ook ouder wordt. Het is de suikerzoete waarheid en de waarheid is bitter.

Zoals ik vorige week al schreef zag ik schitterende film: De Dirigent, waarin we het verhaal zien van de Nederlandse Antonia Brico die in 1926 naar de VS emigreerde om dirigent te worden. Ze wordt niet serieus genomen en moet via een enorme omweg haar droom verwezenlijken. Om haar doel te bereiken wijst ze ook een huwelijksaanzoek af. Een sterke vrouw die weet wat ze wil en moet knokken tegen een mannenwereld.

En dat nog geen honderd jaar geleden.

Vrouwen worden aan de lijn gehouden.

In onze tijd zouden wij die kracht, Vrouwenpower noemen. Inmiddels moet ik concluderen dat wij van die sterke vrouwen in onze geschiedenis nog heel veel kunnen leren.

Ik zag de vierde aflevering van de prachtige documentaire Vrouw op Mars (klik) waarvan je de vorige afleveringen nog kunt terugkijken via de link. We worden in de documentaire door de tijd geloodst door Fidan Ekiz, die met heel veel respect en nieuwsgierigheid weet te boeien. De kracht van deze serie zit ook in de afwisseling van mooie interviews en de legendarische zwartwit beelden. Waarom is het zo’n boeiende serie, misschien juist omdat ik veel herken vanuit mijn jeugd.    

Al in de eerste aflevering: Van huisvrouw tot huisman, waarin de huisvrouw centraal stond, werden er deurtjes in mijn hersenen geopend en dreven er herinneringen boven. Ik hoorde in gedachten mijn moeder vertellen, je mocht als gehuwde vrouw niet meer werken zodra je in het huwelijk trad.

Het enige recht van de vrouw tot aan 1956, het aanrecht.

Tot aan een wetswijziging in 1956 was een gehuwde vrouw in Nederland handelingsonbekwaam. Dat betekende, dat gehuwde vrouwen niet zelfstandig een overeenkomst, zoals een bankrekening konden afsluiten of beslissingen over de opvoeding van kinderen mochten nemen. Alleen met medewerking van de man/echtgenoot kon een vrouw rechtshandelingen verrichten. Als zij eigen inkomsten had uit arbeidsovereenkomst, moest zij ontslag nemen bij haar werkgever, zodra zij huwde.

Reken maar even mee, de vrouw heeft pas 62 jaar het recht om zelfstandig en onafhankelijk te handelen als zij was getrouwd.

Bestseller die ook mijn hart veroverde

Ik heb net het boek: De Verloren Kinderen uitgelezen, een prachtig boek dat je niet wil dichtslaan. Het verhaal, Engeland 1948. Moeder Mavis is een oorlogsweduwe met twee dochters van pas 9 en 5 jaar. Haar nieuwe partner is gewelddadig en als zij zwanger is stelt hij haar voor de keuze, als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters afstaan. Ze kiest voor het huwelijk en heeft dan geen enkel recht van spreken meer, de man is de baas en zij moet zich aan zijn regels houden. Tegen haar wil, tekent Mavis uiteindelijk onder druk en haar dochters komen in een weeshuis terecht. 

Zonder dat hun moeder op de hoogte is worden de meisjes naar Australië verscheept en daar wacht hen een bizarre ontvangst, naar huis gaan is dan volkomen onmogelijk.

Het zwakke geslacht knokte zich door de tijd

Voor zelfstandigheid hebben vrouwen lang geknokt, mannen stonden door de eeuwen heen lijnrecht tegenover de vrouwen, het zwakke geslacht. Die laatste term is door mannen bedacht, echter het tegendeel is waar, dat heeft de tijd ons wel geleerd. De geschiedenis bewijst steeds opnieuw dat er heel veel sterke vrouwen actief zijn geweest en tot op heden wordt er nog steeds terrein gewonnen.

In die vierde aflevering van Vrouw op Mars: Het zwakkegeslacht aan de macht (klik) , zien we een zoektocht naar de pioniers in de politiek. Er werd massaal geknokt voor Vrouwenkiesrecht en dat is dit jaar precies 100 jaar geleden.

Mijn grootmoeder geboren in 1898 maakte al die veranderingen mee.

Ik besef dat mijn grootmoeders dat heel bewust moeten hebben meegemaakt. Zouden mijn voormoeders ooit aan die stille vrouwenmarsen hebben deelgenomen?

De beelden laten de zwartwit beelden zien, van honderd heren die moeten bepalen of vrouwen mochten meebeslissen over het land. Dat had nog heel wat voeten in aarde en met open mond beluisterde ik de feiten die tegen het toelaten van de vrouw in de politiek door de heren werden aangevoerd. Maar bij de landelijke verkiezingen in 1918 stemt toch een handjevol mannen voor een vrouw. Zo nam 100 jaar geleden Suze Groeneweg (klik)  als eerste vrouw, tussen 99 mannen, plaats in de Tweede Kamer en pas daarna kregen vrouwen stemrecht.

Bij elke aflevering trek ik zo mijn eigen conclusie, net zoals ik dat na het zien van de film: De Dirigent deed.

Achter elke deur een andere wereld.

Het is 2018 en we spelen nog steeds geen gelijkspel, hoewel er veel terrein is gewonnen, het is veelal nog steeds een mannenwereld. Denk o.a. maar eens aan de hoeveelheid vrouwen die in de regering zitten en de verschillen op de arbeidsmarkt waarbij gelijke banen nog steeds niet gelijk worden beloond. Een enkele keer wordt er nog wel terrein gewonnen, denk daarbij aan het vrouwenvoetbal dat nu eindelijk op de kaart staat. Maar toch…

Ik vraag we steeds vaker af of wij, vrouwen van deze tijd zo krachtig zijn als al die dames die voor onze zelfstandigheid hebben geknokt. Zijn wij nog wel zo moedig of is ons na al die jaren de moed in onze sneakers gezakt. 

Ik gooit er zo aan het eind nog even wat passende muzikale noten tussendoor, luister maar eens: Vrouwen aan de macht (klik) 

Een ding staat voor mij als een pal boven water, als er meer vrouwen zouden regeren in de wereld dan zou alles er heel anders uitzien.

Waar is onze Vrouwenpower gebleven?

Doordenker:

Liefde begint thuis.

Vrouwenpower, hebben wij de kracht nog.

In het Spotlight:

1001 Vrouwen in de 20^ste eeuw (klik) 

In het Amsterdams Museum is tot en met 10 maart 2019 de tentoonstelling Vrouwen in de 2este eeuw te zien. Verhalen van inspirerende, beroemde en beruchte vrouwen. 

Dit las ik op de site: De veelheid aan verhalen geeft een verrassende kijk op de geschiedenis van de vorige eeuw. Al ligt de nadruk op het verleden, de tentoonstelling is uiterst actueel: ook vandaag de dag zijn mogelijkheden en hindernissen voor vrouwen onderwerp van gesprek.

Ma (klik) 

Marga Geerlings fotografeerde de moeder van Hugo Borst die aan Alzheimer leed. De foto’s roepen veel herinnering en emotie op. Sommige foto’s hoef je maar één keer te zien of ze staan voor altijd op je netvlies gebrand. Onder de titel: Ma is er een prachtige selectie te zien in de tentoonstelling. De dementie, mantelzorg en afscheid, het zijn allemaal thema’s waar veel van ons mee te maken krijgen. De tentoonstelling is geopend in het Stedelijk Museum Schiedam op de Dag van de Mantelzorger en is tot 3 maart 2019 te zien.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

296 Offer

Wat zijn we goed de wintertijd ingegaan. Ik geniet van de kortere dagen en mijn creatief brein wil alles ter hand nemen. Zoals mijn moeder altijd zei: als mijn handen gaan, gaat het goed. Het zit in mijn genen, verveling staat niet in mijn woordenboek.

Heerlijk, de kaarsjes aan vroeg in de avond en wat tekenen, iets schilderen, een haakwerkje afmaken dat er al zolang ligt. Het is november en de bomen in mijn laan zijn inmiddels alweer feestelijk verlicht, maar dit jaar hangen de blaadjes er nog in. Die lange zomer heeft ook mij veel energie gebracht en ik hoop daar nog heel de winter op te teren.

Wintertijd brengt handen in beweging.

Tijdens een wandeling rondom het Quakjeswater in Rockanje zag ik een man tussen de bomen in vol ornaat, volledig gekleed in camouflagekleuren. Zelfs zijn enorme camera droeg dezelfde kleding. Ik moest er om lachen er zat geen kreukje in zijn pak, misschien had zijn vrouw het nog voor hem gestreken voor hij de deur uitging die morgen.

Kleur je eigen wereld, een ander doet dat niet.

Ik ben aan de verliezende hand en dat schrijf ik met een brede grijns, want ik sta op winst.

De zomer was aan mij blijven plakken en dat zag ik niet alleen op de weegschaal, maar ook in de spiegel. Ik moest mijn levensstijl maar weer eens onder de loep nemen en zo’n drie weken geleden begon ik mijn eetpatroon aan te passen. En met al die opgebouwde energie van de afgelopen zomer lijkt het mij deze keer te lukken. Ik ben aan de verliezende hand, althans in kilo’s. Winst is dat mijn stappenteller op mijn mobiel overuren maakt en dat voelt goed.

In het grote geheel stellen wij niets voor.

Ik hoorde een commercial over eerlijke handel, Fairtrade(klik) een mooi initiatief die beslist aandacht verdient.

Dat handel ook binnen onze grenzen niet eerlijk is werd mij duidelijk toen ik een filmpje tegenkwam van de Keuringsdienst van Waarde die de goedkoopste supermarkt onder de loep nam. Kijk hier en oordeel zelf (klik) 

De man achter Keuringsdienst van Waarde, Teun van de Keuken bracht kortgeleden een nieuw boek uit: De Supermarkt Survivalgids, dé reisgids voor de supermarkt. Ik vond daarbij zelfs een leuk filmpje (klik) Hoe overleef je de tocht langs de schappen van de supermarkt. Een interessant gegeven, zeker nu ik het merendeel van de artikelen in de supermarkt links laat liggen.

Als makke schapen lopen we als consument precies de vooraf bedachte richting op.

Ik hoorde het betoog over ingrediënten van Teun van de Keuken al eerder bij RLT Late Night (klik) en zijn uitspraak: De waarheid staat op de achterkant van de verpakking, staat op mijn harde schijf. Er wordt ons veel door de strot geduwd, we zijn dus genoodzaakt alle artikelen te bestuderen alvorens we het kopen.

Niets is wat het lijkt en ik ben er inmiddels wel achter dat, als alles wat werkelijk goed voor ons is uit de schappen van de SUPERmarkt wordt gehaald, er een klein kruideniertje overblijft. Zo’n kruidenier die ik uit mijn jeugd ken, die gewoon puur en eerlijke producten verkocht, niets meer en niet minder.

Er is nog een harde noot te kraken op het gebied van eerlijke handel.

Ik koos deze keer niet zonder reden de titel Offer. Dat vertaalt vanuit het Engels, aanbieding betekent en wat we vaak vergeten is dat ook aanbiedingen, verleidingen zijn. Verleidingen die ons naar de winkel lokken om meer te kopen dan nodig is, alles is uitgedacht en er wordt niets aan toeval overgelaten.

Toen ik daar die man zag in zijn gladgestreken camouflagepak, moest ik lachen omdat ik ineens bedacht dat hij een prachtige mascotte zou kunnen zijn in de volgende reclamecampagne van de een of andere groot Super. Waarom?

Steekt die wolk daar nou zijn middelvinger op???

Ik zag hem stram overeind komen in zijn flitsende stoere outfit en toen ik goed keek was het zeker geen stoere jonge SUPERman, maar een man die al driekwart eeuw achter de rug had. Geweldig, dacht ik, werkelijk niets is wat het lijkt.

Na dit alles blijf ik met een vraag zitten, bestaat eerlijke handel eigenlijk wel.

Wanneer voelde jij je bedrogen?

Doordenker:

De verandering die je zoekt zit altijd in jezelf.

Het fluitekruid lijkt hier zo hoog als een boom, maar de werkelijkheid is anders.

In de Spotlight:

Rafaël (klik) 

Ik zag deze Nederlandse film, een verhaal dat op waargebeurde feiten berust, al bij de eerste beelden zat ik op het puntje van mijn stoel. De beelden kwamen binnen, hoewel het slechts één schrijnend voorbeeld is van de vele vluchtelingen verhalen. De film was een lang verhaal in het kort, maar toch raakte het mij en bleef het verhaal mij nog lang bij.

De Dirigent (klik) 

Vanmiddag zag ik een prachtige film van een heel ander kaliber. De dirigent is een werkelijk schitterende film, een bijzondere geschiedenis over een vrouw die dirigent wil worden, maar aan alle kanten wordt tegengewerkt omdat zij vrouw is. Dat laatste is niet het enige dat de film opzienbarend maakt. Het is ook het onderliggende verhaal en daarnaast ook de feiten die aan de orde worden gesteld en nog steeds in de samenleving spelen. Maar de prachtige acteerprestaties en waanzinnig mooie opnames maken deze film echt een topper. Wat mij betreft een juweeltje voor de Oscars en echt een must see.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey