Het
zomerse weer maakt dat we van de zon kunnen genieten en dat verzacht de pijn in
de bizarre omstandigheden waarin we zitten. Gek genoeg vermaak ik me best,
hoewel de avonturen anders zijn dan anders en eigenlijk niet meer dan een
flinke wandeling en een enkel fietstochtje in de buurt.
In
deze tijd wandel ik tranen met tuiten onder de meidoorn door en langs het fluitenkruid
en koolzaad. Aan de enorme hoeveelheid bloeiende boosdoeners helpt geen
hooikoortspilletje. Maar toch houdt dat mij niet tegen om een wandeling te maken
langs stille weelderig begroeide paden. Ik geniet van de buitengewone stilte en
luister naar de vogels. Tijdens het wandelen maak ik foto’s en af en toe een
filmpje met de geluiden van vogels. En als je lang genoeg blijft filmen, kun je
daar thuis ook weer van genieten.
In
stilte zit meer dan het denken kan bevatten.
Op een
mooie middag besloot ik toch even het veilige nest te verlaten. We moeten de
lokale ondernemingen steunen in deze tijd en dat was een mooi excuses voor een
ijsje. Freddy was er zelf en mijn bezoek kreeg een verrassende wending toen hij
vroeg waarom ik gestopt was met bloggen.
Ik schreef
over in 2014 over hem in nummer 84 IJstijd (klik) en
dat kon hij destijds zeer waarderen.
Terwijl
hij naar het bloggen informeerde omdat hij had gelezen dat ik was gestopt, koos
ik mijn favoriete smaak en liet het inpakken voor thuis. We namen afscheid en
hij riep mij nog na: “Blijven bloggen hoor!” en met een glimlach liep ik weg.
Ik was verrast omdat hij mij al die jaren was blijven volgen.
Op
mijn laatste blog nummer 351 Isolement (klik), een
editie die ik schreef nadat ik drie maanden was gestopt met schrijven, kreeg ik
ook zulke leuke verrassende reacties en dat vervulde mij met trots.
Thuis
besloot ik terug te lezen wat ik destijds over Freddy schreef en de
herinneringen kwamen boven, in gedachte zag ik die dag terug. Mijn moeder was
vaste klant bij Freddy en zeker in de zomer bij mooi weer was een wandelingetje
naar Freddy, haar dagelijkse loopje. Mijn moeder is er niet meer en hoewel ik
haar nog steeds mis, ben ik blij dat ze deze bizarre ommezwaai niet meer behoeft mee
te maken.
We
hebben tijd zat nu en dus lees ik nu ook regelmatig een blog terug en dan komen
daarbij ook de beelden en emoties terug. Zo bijzonder waardevol al die
schrijfsels, zeven jaar lang herinneringen, gedachten en doordenkers. Het
verrast mij zelfs als ik lees hoeveel avonturen er in een week gingen, zeker nu
we aan regels zijn gebonden.
Maar
al die regels waaraan we gebonden zijn, geven ons ook ruimte. Ruimte om op adem
te komen, om weer tot ons zelf te komen en ruimte om te creëren en om veel te
lezen.
Op dit
moment lees ik een fantastisch boek, een heerlijke roman geschreven door Jojo Moyes (klik), De
Sterrengever.
In het
kort: In 1937 volgt de Britse Alice Wright haar kersverse echtgenoot Bennett,
zoon van een rijke landeigenaar, naar zijn thuisland Kentucky, Amerika. Al snel
blijkt dat de vrijgevochten Alice zich niet kan schikken naar de eisen van haar
man en vooral haar schoonvader. Ze sluit zich aan bij de Pack Horse Library
(paardenbibliotheek): een groep van vijf vrouwen die te paard in het armoedige
en onderontwikkelde gebied boeken uitlenen aan mensen die anders verstoken
zouden blijven van kennis. Hier leert ze ware vriendschap en liefde kennen.
Deze “paardenbibliotheek” heeft werkelijk bestaan: het was een project dat
opgezet was door de presidentsvrouw Eleanor Roosevelt.
De
Sterrengever is een historisch verhaal en tijdens het lezen worden de
verschillende thema’s duidelijk. De onderdrukking van de vrouw speelt een
hoofdrol, maar ook ongeletterdheid, racisme, de opkomst van vakbonden spelen
een rol in het verhaal. Het is een heerlijk verhaal, maar zeker geen zware kost,
door de humoristische schrijfstijl lees je het boek met een glimlach.
Een prachtig
verhaal dat mij ook doet beseffen hoe vrij en rijk wij in ons kleine landje
zijn, zelfs nu met alle beperkingen. En hoewel ik in vrijheid ben opgegroeid,
weet ik dat vrijheid absoluut niet vanzelfsprekend is.
Terwijl
ik in gedachte op die eerste Paasdag het bos in liep, fietste er iemand langs
die ik niet kende en hij riep: “Vrolijk Pasen!”. Ik glimlachte en dacht dat deze grote ommezwaai, de Corona-story, wellicht uiteindelijk toch nog een happy end zal krijgen.
Tja, ik
blijf ten alle tijden positief.
Doordenker:
In
stilte kun je beter horen.
Pas
goed op jezelf en op ieder die je lief is, wees verstandig en volg alle
adviezen op.
Blijf
gezond en positief.
Lieve groet,
Elly Embregts
©Happy Earl Grey