zondag 28 januari 2018

263 Karakter





Het werd voor ik het besefte een karaktervolle week en dat begon eigenlijk al op de zondagavond. Nadat ik mijn blog had gepost besloot ik er een loungeavond van te maken, languit op de bank voor de televisie en gewoon genieten.

Al bij het eerste deel van De Luizenmoeder (klik) was ik verkocht en ik niet alleen, er keken 750.000 mensen naar die eerste aflevering. Bij de tweede aflevering waren er al 1.5 miljoen kijkers en dat is voor de NPO extreem veel.

Deze nieuwe comedyserie speelt zich af in een van de meest herkenbare arena’s in Nederland: de absurdistische wereld van de basisschool. Een bijzondere minimaatschappij met eigen regels. Ongemakkelijke situaties wisselen elkaar af, de humor is hard, uitvergroot en gênant te noemen.


Taal is in Rotterdam echwel een ding


Juf Ank zet een behoorlijke stempel op het geheel en zij heeft inmiddels ook al een rol in de TV Kantine, heb ik begrepen en André van Duin heeft van het welkomstlied van Juf Ank een carnavalskraker gemaakt tijdens de opname van De Wereld Draait Door. Ik zag dat er ook al mokken te koop zijn met de tekst van haar welkomstlied.

Bij het zien van een film deze week in de bioscoop viel mij iets op.

Zowel in de serie: De Luizenmoeder, als in de film: Taal is zeg maar echt mijn ding, wordt ons een spiegel voorgehouden en een lesje geleerd. De karakters zijn misschien wel uitvergroot, maar er zit wel degelijk een kern van waarheid in, het is een afspiegeling van de realiteit. Mensen zijn hard naar elkaar en vergeten we niet al te vaak dat we elkaar ook nodig hebben.


De achterzijde van de Laurenskerk te Rotterdam


Spiegelen (klik) is een vorm van communicatie en door gedrag te spiegelen, vraag je aandacht en kun je de discussie opgang brengen. We leven vaak langs elkaar heen en lezen elkaar graag de les zonder daarbij in de spiegel te kijken.

De film: Taal is zeg maar echt mijn ding (klik), is een wat kabbelende, ontspannen film, humor en taal wisselen elkaar af. De hoofdpersonage is een glossy journaliste (Fockeline Ouwerkerk) die te kampen heeft met een beginnend dementerende vader die steeds verder achteruit gaat. Hij vraagt steeds meer zorg, maar niet iedereen ziet dat hetzelfde, vader is eigenlijk een blok aan ieders been. De drie volwassen kinderen leven elk in hun eigen bubbel en hebben het druk, druk, druk. Natuurlijk verklap ik niet hoe de film verder in elkaar zit, maar ook hierin zat wel degelijk een lesje.


Rotterdamse humor, helder en rauw


Het leven is, horen, zien en zwijgen, zien en gezien worden. Maar luisteren we naar elkaar, steken we op het juiste moment belangeloos de handen uit de mouwen.

In de stad met karakter, Rotterdam waar humor op alle hoeken van de straat te vinden is en taal zeker een echt ding is. In de stad van: Niet lullen maar poetsen, bezocht ik deze week de World Press Photo (klik) tentoonstelling op een unieke locatie. In de Laurenskerk midden in het centrum van Rotterdam kun je tot 9 februari 2018 (gratis) de winnende foto’s zien.

De foto's zijn bijzonder confronterend en het is schokkend om te zien wat mensen elkaar en ook dieren aandoen.


World Press Photo in de Laurenskerk


In de Laurenskerk is nog een tentoonstelling te zien, de foto’s en verhalen van gewone Rotterdammers. Aangrijpende verhalen van mensen elk met een eigen levensverhaal, mensen die niet voor zichzelf kunnen zorgen en zorg nodig hebben. 

Mensen hebben mensen nodig en in mijn hoofd zong ik, People (klik)

Naast de Laurenskerk staat het Erasmus monument, opgebouwd uit tegeltjes. Hij was een humanist en filosoof en heeft ons wijze woorden nagelaten, die meer zijn dan tegeltjeswijsheden. Zijn mooie overdenkingen zijn vaak heel relevant en tijdloos, treffend in mijn verhaal zijn deze woorden: Gelijkheid verwekt geen oorlog.


Het Erasmus monument, naast de Laurenskerk


Gelijkheid, een mooi woord om even bij stil te staan.

Toen ik deze week een oud liedje hoorde dat Tom Manders in 1957 zong, bedacht ik dat hij zijn tijd ver vooruit was. Ook in die jaren werden mensen in bedekte termen een lesje geleerd, luister maar eens goed naar de tekst van: De krokus en de Hyacint (klik) De tekst is na ruim 60 jaar nog steeds actueel.


Bekijk de realiteit eens bij ander licht


Karakter je kunt het niet kopen en het niemand cadeau doen. Je kunt alleen maar hopen dat personen die bij wijze van spreken, geen karakter hebben zich gaan spiegelen aan hen die het beste met anderen voor hebben.

Het is zoals het is, maar al dat gespiegel in films, serie's, foto's e.d. brengt misschien wel mensen op andere gedachten en dat is wellicht juist de bedoeling.


Welke karaktertrek waardeer jij het meest?



Doordenker:

Pas op voor de leegte van een druk leven.


Keet, een leuke pop-up winkel aan de Oppert (nabij de Laurenskerk)


In het Spotlight:


Maak eens een ludieke klassieke Rotterdamse bijnamentoer (klik voor filmpje) , gewoon met een oude tram en leer iets van het Rotterdamse taalgebruik. Bestel vooraf de tickets op de site.


Van 7 t/m 11 februari kun je kunsthoppen in de stad Rotterdam, er zijn diverse beurzen, pop-up shows en excursies. Je kunt o.a. onder begeleiding van een gids een tour maken langs verschillende werkplekken van Rotterdamse kunstenaars. Op de website kun je het volledige programma vooraf bekijken.


Op 16 en 17 februari wordt het Chinese Nieuwjaar gevierd, 2018 is het jaar van de hond. In de kleurrijke parade op en rond de Kruiskade wensen leeuwen en draken Rotterdam een voorspoedig nieuw jaar.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 21 januari 2018

262 Repeat





De week begon met Blue Monday (klik), deprimaandag en ja het was nat en grijs. Maar wat een flauwekul is dat toch elk jaar, Blue Monday, een depressie die de media ons aanpraat en waar de massa achteraanloopt. Het was gewoon een maandag als elke andere maandag en ik kleurde hem bepaald geen grijs.

De titel verraad het al deze week zat achteraf gezien vol herhalingen.

Ik werd geplaagd door een kwelgeest, je zou het ook een seniorenmomentje kunnen noemen. Het was woensdagochtend, ik was al vroeg in de weer en op de afgesproken tijd stond de koffie klaar voor mijn bezoek. Ik had alles onder controle, althans dat dacht ik. De tijd verstreek en met mijn neus in een boek tikt de tijd snel weg. De bel ging, gezellig! Maar dat was nog niet het bezoek dat ik verwachtte, waar bleef nou toch mijn bezoek? Ik hoorde mijn kwelgeest grinniken en als bij toverslag dacht ik aan mijn agenda. Daarin zag ik dat de afspraak op donderdag stond gepland, de volgende dag. Ik herhaalde donderdag, terwijl het land in rep en roer was, het hele ritueel en zat ik op tijd klaar met koffie.


Literair- en Kinderboeken museum, maar enkele minuten lopen van Den Haag Centraal 


Want op die donderdag werd de tweede storm van dit jaar verwacht. En de hele dag klonk het in de media, code rood, code rood, code rood … repeat, repeat, repeat. Het kan onmogelijk iemand ontgaan zijn. Een heftige dag die het land volledig op z’n kop zette, de zwaarste storm in vijftig jaar.

Die avond zag ik in elke nieuwsuitzending dezelfde beelden en daar bleef het niet bij. Ik zag de beelden ook terug in de diverse actualiteiten- en praatprogramma’s die avond. Ik heb de beelden niet geteld, maar de op drift geraakte veerpont, de mensen die van straat geblazen werden, de jongeman met fiets, het dak dat in Rotterdam van een flat waaiden enz. enz., kwamen meer dan 7 keer langs die avond. Beelden, gemaakt door mensen die ter plaatse waren en het met hun mobiel filmden. Da’s is een makkie voor de omroepbazen tegenwoordig.

Ik dacht altijd dat zendtijd kostbaar was, maar tegenwoordig heb ik het idee dat er aardig wat zendtijd gemakshalve met dezelfde beelden of en dat zie ik ook bij herhaling met dezelfde gasten wordt gevuld. Alsof we de interviews en feiten uit ons hoofd moeten leren, gelukkig zit er een knop op de kijkdoos.

Ben ik de enige die alles dubbelziet of ben ik aan een andere bril toe?


De Nationale Schrijversgallerij


Vorige week schreef ik over het Louis Couperus museum in Den Haag. Bij het verlaten van dat pand nam ik een leuke flyer mee naar huis over “Schrijvershuizen in Nederland”. Een inspirerende folder die mij deze week opnieuw in Den Haag deed belanden. Ik bezocht en dat was niet voor de eerste keer, het Literatuur museum en het Kinderboeken museum. Een heerlijke dag dwalen door literatuur en handgeschreven documenten van grote schrijvers, het werd een dag vol mooie verhalen.

In het Kinderboekenmuseum bedotte ik mijn kwelgeest en werd ik weer een beetje kind(s). Tussen de muren van boeken is het een heel gemakkelijke opgave om je klein te voelen. Maar ik ben nog net niet in het kleine rode brandweerautootje gaan zitten en ik kon mij ook bedwingen bij het zien van de Kikker- gestreepte broeken. Ik krop wel lekker in een ei en luisterde naar de verhalen van de in Brielle geboren schrijver, Toon Tellegen(klik).


De plek waar grote mensen, klein worden


In het Literatuurmuseum (klik) en ook in het Kinderboekenmuseum (klik) is op dit moment een prachtige tentoonstelling te zien met circa honderd illustraties van Charlotte Dematons (klik) onder meer uit De Gele Ballon en Alleen op de wereld. Haar werk werd bekroond en zo ontving ze voor Grimm en Nederland de Zilveren Penseel en voor Sinterklaas de Gouden penseel.

Het werd bij herhaling een heerlijke dag dwalen tussen de verhalen in Den Haag.

Deze week kwam opnieuw in het nieuws dat steeds minder kinderen boeken lezen en eerder waren er ook al alarmerende berichten over de schrijfvaardigheid bij kinderen. Ik vind dat werkelijk een zorgwekkende conclusie, want de liefde voor lezen groeit al op heel jonge leeftijd. Maar er zijn ook andere onderzoeken. In de lijst van de 10 meest belezen landen in dewereld (klik) staat Nederland op nummer 10

Maar hoe zal dat in de toekomst zijn, gaan kinderen van nu op latere leeftijd alsnog lezen.


Het werk van Charlotte Dematons is nog tot 11 juni 2018 te zien


Er wordt weinig meer met de handgeschreven, maar alles komt terug. Helemaal hip en trendy is het handletteren of anders gezegd Kalligraferen(klik), bloggers en vloggers zijn er druk mee.

Maar eerlijk is eerlijk, ik schrijf zelf ook steeds minder met de hand, terwijl ik een persoonlijk handschrift nog altijd weet te waarderen. Mijn handschrift is ook minder mooi geworden, de oefening daarin ontbreekt tegenwoordig. Terwijl ik dat laatste schrijf dwalen mijn gedachten af naar de strafregels die ik bij herhaling op school moest schrijven. Een uitgestorven strafmaatregel denk ik, maar een mooie bijkomstigheid was wel dat je handschriftvaardigheid daardoor vooruitging.

De tijd zal ons leren of wie nu nog met de hand schrijft ook blijft, maar dat valt te betwijfelen.


Correctie van toen, de delete-knop moest nog worden uitgevonden


Alle Schrijvershuizen in Nederland bezoeken lijkt mij een leuke uitdaging voor dit jaar:



               
                  
             

Museum Het Spinozahuis, Rijnsburg              

    



Het digitaal schrijven heeft naar mijn mening heel veel voordelen. Dat besefte ik destemeer bij het zien van de handgeschreven teksten met doorhalingen en gedichten die door bekende schrijvers steeds opnieuw werden geschreven totdat het uiteindelijk in het net geschreven werd. De handschriften van literaire helden verdienen veelal geen schoonheidsprijs, maar de kladjes zijn wel van onschatbare waarde.

Een leven lang schrijven laat zien dat we niet stilstaan, we blijven maar ontwikkelen.


De kleurige kinderwereld is niet zo zwart wit


Als kind begon ik met tekenen en kleuren. Toen ik in 1959 voor het eerst naar school ging leerde ik schrijven met een kroontjespen en inkt. Pas veel later mochten we eerst een vulpen en pas later een balpen gebruiken. Op de middelbare school leerde ik typen om een schrijfmachine. Pas veel later i.v.m. het kostenplaatje, werd de elektrische typemachine geïntroduceerd, een kostbare investering binnen een bedrijf. De ontwikkeling stond niet stil en de computer was de volgende fase, grote toestellen met ingewikkelde systemen.

Nu zit ik thuis, gewoon aan tafel, schrijvend achter mijn laptop en wie weet dicteer ik in de toekomst mijn verhaal aan een robot.

Dit hele verhaal zet mij aan het denken, ik ga mijn handschriftvaardigheid maar eens opkrikken. Tekenen is schrijven en de een kan dat mooier dan de andere, maar oefening baart kunst.

Ik blijf het herhalen, het handmatig schrijven moet blijven.

Wat schrijf jij nog met de hand?


Doordenker:

Wees jezelf je bent er leuk genoeg voor.


Den Haag Centraal, de muzikale afsluiting


In het Spotlight:


In de Laurenskerk in Rotterdam is de Internationale fototentoonstelling vanaf 20 januari 2018 drie weken lang gratis te zien.


Op 16 en 17 februari wordt het Chinese Nieuwjaar gevierd, 2018 is het jaar van de hond. In de kleurrijke parade op en rond de Kruiskade wensen leeuwen en draken Rotterdam een voorspoedig nieuw jaar.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 14 januari 2018

261 Medio





Zag je dat … of is het je ontgaan, er vlogen twee weken plotseling voorbij en het gevolg is dat het nu al medio januari is.

Week twee zit erop en die begon en eindigde nog met Nieuwjaarsbezoekjes- en ontmoetingen. Maar daar zet ik nu toch wel een punt achter, het is weer tijd voor een normaal ritme, hoewel dat laatste er voor iedereen anders uit zal zien.

De afgelopen week viel het mij op dat er een sterke hang is naar wat ooit was. Vooral de jaren ’70, stonden in de picture. Retro is de nieuwe trend, ouderwets wordt weer nieuwerwets. En dat is niet zo gek in de hectiek van deze tijd is er behoefte aan rust.


Retro is hip


In het NPO-programma: De eerste vakantie van…, werden herinneringen opgehaald aan de allereerste vakantie zonder ouders in het jaar 1979 met muziek en beelden uit die tijd. Deze keer ging Maik de Boer samen met zijn broer en twee vrienden terug naar Benidorm met een tentje, net als toen. Herinneringen aan een mooie tijd van lang leven de lol.

Een ander programma op RTL4 was: Groeten uit 1972. Waarin de presentator, Kasper van Kooten samen met bekende Nederlanders en hun gezin een weekend lang terug in de tijd gaan. In het eerste programma deze week gingen de Froger-tjes terug naar de jaren ’72. Het werd een feest van herkenning, zowel voor de familie Froger als voor de kijker. De hele entourage klopte, de kleding, het interieur, het culinaire en de huiselijke gezelligheid. De dag erna bleek dat er een miljoen kijkers waren die avond en dus klonk in menige huiskamer vast: Kijk nou…, dat hadden wij ook thuis!


Wat ooit was komt nooit meer terug zoals toen


Het was voor Kasper van Kooten zijn presentatordebuut bij RTL, maar in zijn retro outfit deed het mij sterk denken aan de Van Kooten en de Bie (klik) jaren bij de VPRO.

En gek genoeg hoorde ik deze week ook de tune van de serie: All-in the family uit 1975 (klik) . Achie en Edith Bunker waren een begrip in die tijd. Toen ik even op YouTube zocht naar de familie Bunker kwam ik meer van die jaren ’70 tunes tegen. Wat dacht je o.a. van: The Love Boat 1977 (klik) of HappyDay’s 1974 (klik) . Die kleding is echt geweldig, zo Retro, zo trendy en hip.


Oldtimers zijn populairder dan ooit


En eerlijk gezegd dacht ik bij die beelden ook: Zag je dat of is het je ontgaan… er zijn ruim veertig jaren omgevlogen. Maar daar blijf ik maar niet te lang bij stilstaan.

Gelukkig was er deze week ook ruimte voor een cultureel-avontuur en stond ik o.a. in Den Haag oog in oog met Louis Couperus (klik) , dat lijkt misschien onmogelijk, maar tegenwoordig lijkt bijna alles mogelijk. Het Louis Couperus museum (klik)  is een klein particulier museum dat de moeite waard is om een keer te bezoeken als je in Den Haag bent, er zijn wisselende tentoonstellingen te zien.

In het algemeen wordt Louis Couperus gezien als een groot Nederlands schrijver van o.a. Eline Vere, De Kleine Zielen en De Stille Kracht. De verhalen blijven ook in onze tijd nog altijd boeien en worden nog regelmatig op de planken gebracht en verfilmd.


Louis Couperus in Den Haag


Van het boek, De Stille Kracht (de Goenagoena) (klik) werd in 1974 een televisieserie gemaakt. De hoofdrollen werden vertolkt door o.a. Pleuni Touw en Willem Nijholt. De alom bekende scene uit de serie, waarin de naakte Leonie (Pleuni Touw) door onzichtbare daders werd bespuugd, nadat ze zich schuldig maakte aan overspel, was spraakmakend. Naakt op de buis in zo’n scene, dat kon toch niet!

Op mijn zoektocht naar beelden kwam ik dit tegen. Een aflevering van: Toen was geluk heel gewoon (klik) waarin ze de roemruchte serie: De Stille Kracht bekijken.


Oog in oog met de stille kracht


Beelden roepen herinneringen op aan lang vervlogen tijden. Mooier dan de werkelijkheid waarschijnlijk was, maar dat mag de pret niet drukken. Een portie nostalgie gaat er altijd in en zeker nu de jaren ’70 – Retro, helemaal hot is.

Het is medio januari 2018, mijn mobiel ligt naast mijn laptop terwijl ik schrijf en uit mij digitale box klink muziek. Op de achtergrond hoor ik de tune van de serie: Belle et Sebastian een Franse zwartwit serie uit de jaren ’70 en blijkbaar ook nog steeds populair: The Voice Kids (klik) 

Multitasking is een must in onze huidige tijd, ons brein krijgt veel te verwerken tegenwoordig met de hedendaagse media. Onrustig is het overal, rust moeten je zelf creëren.


Brocante, Vintage, Retro, het is de hang naar andere tijden


Tijden zijn veranderd, maar gevoel blijft blijkbaar hetzelfde.

Elke generatie heeft een hang naar wat ooit was. Terugkijken in de tijd blijft boeien, hoe je het ook went of keert. Mooie herinneringen doen de bittere vervagen en toveren een glimlach op het gelaat en een glimlach kan je dag volkomen veranderen.

Ouderwets wordt vanzelf weer nieuwerwets, alles komt in golfbewegingen weer terug en dat zal nooit anders zijn.



Aan welk jaar heb jij mooie herinneringen?



Doordenker:

Niet alles wat kan moet.


Ouderwets wordt weer nieuwerwets



In het Spotlight:


Van 25 januari t/m 4 februari 2018 wordt het47ste festival, het IFFR voor filmliefhebbers georganiseerd. Het volledige programma staat vanaf 17 januari op de website. Het aanbod aan films is groot, een keuze maken is niet eenvoudig en bovendien moet je er snel bij zijn. De echte fans weten dat Vooraf reserveren verstandig is.


Van 7 t/m 11 februari kun je kunsthoppen in de stad Rotterdam, er zijn diverse Kunst-beurzen, pop-upshows en excursies. Je kunt o.a. onder begeleiding van een gids een tour maken langs verschillende werkplekken van Rotterdamse kunstenaars. Op de website kun je het volledige programma vooraf bekijken.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 7 januari 2018

260 Puzzel




Dit is de eerste van 2018, ik start met een mooi rond getal en misschien maak ik ook dit jaar weer vol met wekelijks bloggen. Dat weet je maar nooit, niets is zeker in ons leven.

Het jaar 2017 is weer volledig afgerond, het plaatje is compleet, de puzzel is gelegd. Wat het uiteindelijke plaatje is geworden is voor iedereen anders, maar de stukjes zijn gekleurd en gelegd, terugdraaien is onmogelijk.

De eerste avond van dit jaar besloot ik weer eens aan een Jan Haasteren (klik) te beginnen en met 1000 stukjes was het nog een hele klus om de danswedstrijd compleet neer te leggen. Maar als zo’n legpuzzel op tafel ligt dan slaat de verslaving toe en kan ik er niet van afblijven. Herken je dat? Het werden dus zeer lange avonden de afgelopen week en inmiddels zijn alle 1000 stukjes weer de doos in. Voorlopig wel, want het is echt een verslaving.


Puzzeljunk


We zijn allemaal weer een beetje in ons gewone doen en eerlijk gezegd ben ik altijd weer blij als de decembermaand voorbij is. Het is gezellig hoor, maar niets kan mijn gevoel veranderen, ik ben en blijf een lentekind.

Al op 2 januari besloot ik mijn boom weer op te vouwen en de kerstspullen op te bergen. In januari is het voor mij hoog tijd voor tulpen, hyacinten, blauwe druifjes en narcissen. Dan breng ik gewoon de lente in huis en forceer ik een lentestemming. Jammer dat we geen vat hebben op de langere dagen, maar daar kan ik nog wel geduld voor opbrengen.


Verlangen naar de lente


En hoewel het in de winkels nog even rommelig is met de winter opruiming, zag ik hier en daar al wat voorjaarskleuren verschijnen. Dat maakt mij altijd een beetje gelukkig.

Ik ben niet zo van het terugkijken, gedane zaken nemen geen keer. Ik maak liever plannen en kijk vooruit. Hoewel ook weer niet te ver vooruit, want het leven heeft mij geleerd dat morgen alles anders kan zijn. Maar plannen voor de komende maanden zijn er en dat houdt de mens fit en jong.


Stukje voor stukje


Terwijl ik dit schrijf hoor ik Lange Frans en hoewel ik niet zo’n rap fan ben, valt de clip en de rap over “Het pronkstuk van Nederland”(klik) mij telkens weer op. Want als je al die bijzondere pronkstukken uit ons land achter elkaar hoort en ziet, dan hebben wij niets te klagen. Er is veel, heel veel om trots op te zijn en toch is er in ons landje aan klagers geen gebrek.

Wat zou het mooi zijn als …

Alle klagers, zwartkijkers, galspuwers en angstverspreiders, kortom alle negativisten in 2018 alles eens zouden omdraaien en niet alles klakkeloos zouden delen.


Raamwerk, ook een hele puzzel


Feit is dat de Nederlandse kinderen behoren tot de gelukkigste kinderen van de wereld. Dat is beslist iets om trots op te zijn, maar hoe hou je die geluk hormonen (klik) zo lang mogelijk vast om verbittering te voorkomen. Het mag duidelijk zijn dat je als kind niet moet worden volgepompt met alleen maar negatieve, ongewenste bagger die via de media wordt verspreid. Gelukkige kinderen moet je daar vandaan houden, ouders en grootouders hebben daarin een voorbeeldfunctie.

Maar helaas zijn niet alle ouders en grootouders zich daarvan bewust en verspreiden zonder verder onderzoek en klakkeloos alles wat voorbijkomt en denken totaal niet na over de effecten daarvan. En als je eenmaal in die negatieve draaikolk terecht komt, worden lachrimpels in het gelaat al snel harde lijnen, diepe groeven van ontevredenheid.


Vloerpuzzel


Wat zou het mooi zijn als …

In 2018 de mens positiever in het leven zou staan en bewuster met de natuur en het milieu zou omgaan. Wij kunnen met elkaar de wereld veranderen, daar ben ik van overtuigd. Verbeter de wereld en begin bij jezelf, alle kleine beetjes helpen. De dingen die er werkelijk toe doen, zijn niet met geld te koop en hebben niets met een vette beurs te maken, er zijn dus mogelijkheden voor iedereen.

Deze week las ik op de site van Omdenken een mooie quote: Sommige mensen zijn zo arm, het enige dat ze hebben is geld. Een mooie quote, een mooie doordenker.

Wat zou het mooi zijn…

Als we in 2018 weer meer om elkaar zouden geven, meer nog dan om geld en macht.


En de winnaar is...


Voor mij ligt een puzzel van 365 blanco stukjes en daarvan zijn er inmiddels 7 gekleurd en aan elkaar gelegd. Het plaatje van 2018 is nog lang niet compleet, daar komt nog heel wat gepuzzel bij kijken. En hoe het uiteindelijke resultaat eruit zal zien, dat weet nog niemand.

Maar er is een ding dat ik wel weet, de uitslag van mijn lustrum-verloting. De opdracht was, schrijf de mooiste reactie op mijn nummer 258 Sterren of nummer 259 Ritme. Ik vond de keuze niet eenvoudig, maar er sprong er een uit die mij raakte. Het kookboek Comptoir Libanais met gerechten uit de Libanees- mediterrane keuken is gewonnen door Irene Pieters. 

Wat er ook gebeurd, ik blijf geloven en hopen op de goede afloop.


Doordenker:

Liefde is gratis, dus waarom zuinig zijn.


Vakantie voorpret thuis


In het Spotlight:


Januari is een mooie maand om plannen te maken voor de komende vakantie. Inspiratie krijg je op de Vakantiebeurs, die van 10 t/m 14 januari 2018 in de Jaarbeurs in Utrecht wordt georganiseerd.


Van 2 t/m 4 maart 2018 kun je inspiratie op doen op de Fiets en wandelbeurs in de Jaarbeurs in Utrecht. Naast alles op fiets en wandel benodigdheden zijn er ook lezingen bij te wonen. Verschillende avonturiers vertellen er over hun ervaringen.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey