zondag 27 januari 2019

305 Handwerk





Hoewel ik geen helderziende ben, wist ik vorig weekend al dat het niks zou worden. Ik voelde me belabberd en werd ongewenst lid van het “Tempo-Team”. Dozen vol tissues en papieren zakdoeken zijn er doorheen gegaan, maar ik heb inmiddels mijn lidmaatschap opgezegd en voel me alweer een stuk beter.

Maar elk nadeel heeft zijn voordeel en dus maakte ik van de nood een deugd.

Terwijl Koning Winter ons kwam verrassen met een sneeuwwit tapijt, gaf ik mij volledig over aan het influenzavirus en aan mijn verslaving waarover ik de afgelopen week al schreef in nummer 304 Schoonheid (klik) Ik ben volledig in de ban van De Zeven Zussen, die wereldberoemde zeven, geadopteerde zussen die na het overlijden van hun vader ieder een enveloppe krijgen en op het Armillarium in de tuin aanwijzingen vinden over hun herkomst.


Azulejos met de hand gevormd en beschilderd


Het Armillarium (klik) is een navigatiesysteem dat de Portugese ontdekkingsreizigers in 15e en 16e eeuw gebruikten. Het instrument staat op de Portugese vlag afgebeeld en staat symbool voor het Portugese koloniale rijk en de ontdekkingen van de ontdekkingsreizigers. Ik kwam het symbool, het Armillarium in Lissabon op verschillende plaatsen tegen.

Die bijzondere zussenverhalen hebben een magische uitwerking op je.

De boeken van schrijfster Lucinda Riley, die in 1996 in Noord-Ierland werd geboren, blijven fascineren en misschien ook omdat haar verhalen op een unieke manier ontstaan. Een tijdje geleden was er een interview te zien met Lucinda Riley (klik) daarin noemt zij zichzelf een Storyteller. In dat interview vertelt zij ook, hoe ze op het idee kwam om de Plejaden als uitgangspunt voor haar verhalen te gebruiken.

Wereldwijd zijn al meer dan 15 miljoen boeken over de toonbank gegaan.


Een klein fragment van een enorme klus


Het eerste deel, het boek De Zeven Zussen, begon aan het Meer van Genève en het verhaal ging van Montmartre in Parijs, naar Rio de Janeiro in Brazilië en de beeldhouwkunst had een grote rol in het verhaal. Deze week las ik het tweede deel Storm uit, dat bracht mij via het zeezeilen, naar Leipzig in Duitsland en naar Bergen in Noorwegen. In dit verhaal speelt een andere vorm van kunst een grote rol, de muziek en dan met name de muziek van de componist Edvard Grieg (klik) 

Tijdens het lezen zocht ik de Peer Gynt suites van Grieg erbij en luisterde o.a. naar Morgenstimning (klik) en hoorde de fluitsolo waarover werd geschreven. Ook luisterde ik naar: In the Hall of the Mountain King (klik) omdat ik daar zelf ook mooie herinneringen aan heb. Uiteindelijk zette ik Classic FM aan en het boek kreeg door al die klassieke klanken een extra dimensie.


Azulejos kleurnummers


In 2016 was ik tijdens een cruisevakantie in Bergen, Noorwegen. De kade, de Bryggen (klik) is werkelijk prachtig en staat sinds 1979 op de UNESCO- erfgoedlijst. In de houten vakwerkhuisjes van de Bryggen, zitten nu heel veel kleine winkeltjes met handwerk, borduursels, prachtig Noors breiwerk, sieraden, kunst en heel veel Scandinavisch design. Ik had natuurlijk wel iets over de geschiedenis van Bergen gelezen en gehoord, maar nu door het verhaal van het boek: Storm, heeft mijn herinnering een gouden randje gekregen.

Handwerk met een grote H waar heel veel uren in zitten, dat kwam ik in Portugal ook tegen. Elk land heeft zo zijn eigen identiteit en dat was in Portugal vooral de Azulejos (klik) , de siertegels. Ik bezocht tijdens mijn reis een kleine werkplaats waar Azulejos werden gemaakt. Handwerk van hoog niveau en natuurlijk vond ik het bijzonder om te zien hoe de tegels werden gevormd en gebakken, een tijdrovend en intensief proces. Maar vooral het beschilderen van de tegels vond ik bijzonder interessant. Met veel respect bekeek ik na mijn bezoek al die prachtige Azulejos die ik overal tegenkwam en de kleurig betegelde Portugese huizen. Tegeltje voor tegeltje aangebracht om de gevels te sieren, daar zit ongelooflijk veel handwerk in.


Prachtig pand, volledig gerestaureerd en met de hand betegeld


Kunst speelt een grote rol in de boeken van Lucinda Riley, haar schrijfstijl is een kunst op zich. Maar is kunst de kracht van haar boeken? Is dat de mystiek in haar verhalen.

Kunst wordt in ons land altijd minderwaardig beoordeeld en veroordeeld, maar kunst is een belangrijk levenselixer, dat is wetenschappelijk bewezen. Kunst (klik) in welke vorm dan ook, spreekt de taal van emotie, kan mensen raken in het hart en draagt bij aan het gevoel van geluk. Prof. Dr. Eric Schreder legt op een heldere manier uit wat muziek met de mens doet en laat ons zien hoe belangrijk muziek is. In het programma Tijd voor Max vertelde hij deze week ook in duidelijke taal wat zingen (klik) met de mens doet.


Koffieschilderen (let op de schoenen)


Tijdens het lezen van die prachtige verhalen, rijzen steeds meer vragen en dus moest ik wel beginnen aan deel drie. Het een roept het andere op, dat is wat verhalen met je doen. Het maakt iets los, het denken gaat stromen en de vragen rijzen.

Waarom wordt handwerk en kunst, van kleine en grote namen altijd zo weggezet als onbelangrijk in ons land, terwijl de mens er beter van wordt. De grootste fout in het huidige onderwijs is, dat er geen ruimte meer is voor muziek en handarbeid. Het wordt kinderen ontnomen en dat is een belangrijk gemis, zeker als daar thuis ook geen aandacht voor is. Juist met kunstzinnig vorming, activeer je het creatief brein en stimuleer je de hersenen. Kinderen met ouders die het belang van kunst wel zien en dat in de opvoeding mee te geven, zullen daar levenslang plezier van hebben.

Het wegbezuinigen van zoiets belangrijks als kunst, draagt bij aan verarming van de maatschappij.


Nieuwjaarsdag 2019, de vrouw naast mij op het strand van Estoril Portugal


Het tij zal wel weer keren, maar of we daar al die verloren jaren mee kunnen inhalen, dat is de vraag. De schilder Pablo Picasso zei ooit: Kunst wist het stof van ons dagelijks leven, van onze ziel. Wellicht breekt er nog eens een tijd aan, dat men beseft dat er te veel stof is gevallen en er stof moet worden afgenomen. Omdat een dikke stoflaag te weinig kleur geeft aan ons leven.

Ik kruip weer in mijn boek, dat mij dit keer zal meenemen naar het mooie Ierland.

Ben jij met een vorm van kunst opgegroeid?


Doordenker:

Ouder worden is geen kunst, je levenspad kleuren wel.


Streetart in Cascais Portugal


In het Spotlight:


De komende week ga ik zeker naar de tentoonstelling Femmes Fatales. De allereerste overzichtstentoonstelling in de geschiedenis van de mode die uitsluitend over sterke vrouwen in de mode gaat. De tijden zijn veranderd. Nooit eerder stonden er zoveel vrouwelijke ontwerpers aan het hoofd van een modehuis als nu. De tentoonstelling is nog tot 24 maart 2019 te zien in het Haags Gemeentemuseum.


Zet dit alvast in je agenda. In de Kunsthal in Rotterdam kun je het werk van Picasso op Papier vanaf 9 februari tot 12 mei 2019 zien. Hoogtepunten in de tentoonstelling zijn de kleurenlino’s van stillevens, stierenvechten, mythologische voorstellingen en natuurlijk vrouwen. Deze tentoonstelling lijkt mij een “mustsee”.


Het Internationaal Film Festival Rotterdam is weer van start gegaan en tot 3 februari 2019 kun je overal in de stad bijzondere films gaan zien. Althans als je vooraf even op de site kijkt of er nog kaarten zijn voor de film die jij wil gaan zien.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey


Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden TOP!

zondag 20 januari 2019

304 Schoonheid





De zon schijnt heerlijk door de ramen, hoewel het winterweer er toch nog aan zit te komen. Het is vrijdag, de wasmachine draait en ik begin te het schrijven aan de 2e editie van de 7e jaargang. Het zevende jaar, soms sta daar ineens versteld van.

De natuur kan niemand sturen en dat blijkt maar weer, Koning Winter brengt ons landje ook nog een bezoek. Gisteren viel er al een beetje natte sneeuw en vandaag schijnt het zonnetje, maar het is wel lekker koud buiten. In huis forceer ik de lente en staan er voorjaarsbloemen op tafel. Dat is mijn manier om die saaie januarimaand door te komen.

Hoewel ik bepaald niet in een januari blues zit, dat heb ik te danken aan die zonnige dagen in Portugal. Deze keer laat ik jullie meegenieten van de schoonheid der natuur, want de enige manier om de natuur te sturen, is op een plaatje.


Van nature mooi


Als ik naar de kaart van Europa kijk, dan zie ik in de vorm van het Iberisch schiereiland altijd een hoofd en het gezicht is dan Portugal. Ik stond tijdens deze reis op het puntje van de neus. Op de Cabo da Roca (klik) , het meest westelijke puntje van het Europese vasteland en terwijl ik daar stond moest ik denken aan de film Titanic (klik) , waarin Leonardo di Caprio en Kate Winslet samen op het dek stonden met gespreide armen. Een onbeschrijfelijk gevoel benam mij de adem op dat uiterste puntje van de neus, op die hoge rotsen, met 140 meter onder mij het geluid van de hoge golven en boven mij de krijsende meeuwen. Even was ik: “The Queen of the World”.

Een prachtige plek, waar Moeder Natuur je het zwijgen oplegt.


Cabo da Roca


Toen ik deze week ergens een kop koffie dronk hoorde ik aan een tafeltje verderop een gesprek over een TV-programma, waarin mensen lichaamscorrecties werden aangeboden. De dames hadden zelf ook nog wel wat wensen blijkbaar. Bij de een was het de neus en bij de ander was het weer iets anders. De ontevredenheid over het vrouwelijk schoon leek met de minuut te groeien aan die tafel. Ik keek eens op en had graag even willen zeggen: “De natuur kun je niet dwingen, echte schoonheid zit vanbinnen.”

Maar ik hield mijn wijselijk mijn mond en glimlachte enkel.


De vuurtoren op de Cabo da Roca staat er sinds 1772


Ik las laatst een mooi interview met Anita Meyer en die sprak over de “bejaarde meisjes” in haar omgeving, de vrouwen van middelbare leeftijd die glad getrokken en opgespoten door het leven gingen. Ik vind dat zo’n mooie, passende uitspraak voor gekochte “schoonheid”.

Niemand wint het van de natuur, we worden geboren en gaan uiteindelijk dood. Ongeacht of we, jong, oud, glad of gerimpeld in het vel zitten. Ik zeg altijd: “Van zeuren wordt je lelijk” en daar ben ik sterk van overtuigt. Lachrimpels zijn mooier dan de neergaande lijnen in het gelaat, waarmee je een verzuurde uitstraling krijgt.

Die rimpels, onze jaarringen moet je gewoon met trots dragen.


Winterwonderland Portugal


Als ik ‘s morgens stram uit bed stap met mijn grijze lokken alle kanten op en in de spiegel kijk, dan zie ik ook wel hoe laat het is. Als ik dan mijn natuurlijke make-up, een glimlach gebruik en tegen mijn spiegelbeeld zeg: “Je bent geweldig, bijna net zo leuk als ik”, dan lijkt de zon door te breken, ook al is de dag nog zo somber.

En ja, ik praat soms tegen mezelf en dan hebben we het leuk samen.

Deze week tijdens mijn creatieve middag ging het gesprek ook over in jezelf praten en ik blijk toch niet de enige te zijn. Thuis heb ik daar even op gegoogeld en wat blijkt uit onderzoek, praten in jezelf doet stress afvloeien, verhoogt het zelfinzicht, helpt gedachten helder te krijgen en het werkt als aanmoediging of bijsturing. Hardop praten met jezelf is heel normaal en nog effectief ook. Het helpt je te focussen en stimuleert je om vol te houden. Ik hoorde zelfs in een of ander praatprogramma, dat als je jezelf in de tweede persoon toespreekt dat het nog meer effect zou hebben.

Dus jezelf aanspreken met jij, heeft meer effect dan “ik” zeggen.


De Atlantische Oceaan


Misschien moet ik mezelf eens anders gaan toespreken, als ik te lang in mijn huidige verslaving blijf hangen. Of, en dat is de vraag, zou dat dan weer meer neergaande lijnen in het gelaat teweegbrengen?

Schrik niet van het woord verslaving, lezen schaadt de gezondheid niet, maar resulteert wel in tijdgebrek als je te lang met je neus gericht naar het boek blijft zitten. En zoals jullie in mijn nummer 303 Draad (klik) konden lezen ben ik verslingerd geraakt aan die, inmiddels bijzondere familie waarvan de zeven zussen deel uitmaken. Het eerste deel van De Zeven Zussen heb ik inmiddels uitgelezen.

Deze week werd bekend dat het boek: De Zeven Zussen, het meest verkochte boek van 2018 is.

Als ik dan over schoonheid schrijf, dan mag de schoonheid van de schrijfstijl van Lucinda Riley zeker niet ontbreken. Zij vond inspiratie voor Zussen-serie toen ze op een avond naar de prachtige sterrenhemel keek en daar de Plejaden, de zeven gesternte (klik)  zag. De Plejaden zijn genoemd naar de zeven zussen uit de Griekse mythologie die door Zeus aan de hemel waren geplaatst. 

Aan het eind van het eerste boek staat een uitgebreid interview met de schrijfster, een bijzondere vrouw die de inmiddels wereldwijd bekend staat om de schoonheid van haar verhalen.


Schoonheid in woord en beeld


Schoonheid is een veel omvattend woord. Schoonheid is een idee of gevoel van aangenaam uiterlijk of innerlijk, uitstraling van een persoon, dier, kunst, object, landschap of muziek. Schoonheid is niet volledig subjectief.

Toen ik aan het tweede boek begon, kreeg ik direct last van een oorwurm (klik) en ik zag mezelf weer op dat puntje van die neus staan. Omdat het tweede boek: Storm, het verhaal is van de tweede zus Ally. Dat verhaal begint met zeezeilen, op een prachtig groot zeilschip ontmoet zij haar eerste echte liefde. Maar na een traumatische ervaring op zee, keert Ally de zeilwereld de rug toe en besluit ze haar vaders opdracht uit te voeren en dat voert haar naar Noorwegen.

Maar ook dit boek roept veel vragen op, waardoor je verder wil lezen. Het verhaal trekt je het boek in en verder lezen is een must.


Ook in de winter kleur de natuur


In mijn hoofd klinkt nu alsmaar die titelsong van de film Titanic, gezongen door Celine Dion en ik zing met lange uithalen mee: Where ever you go ... en ik kan jullie wel vertellen dat mijn zangstem geen schoonheidsprijs verdient. Maar ik zing gewoon verder puur en oprecht, ook al is het niet om aan te horen.

De Italiaanse schilder, beeldhouwer en dichter Michelangelo (1475 – 1564) sprak ooit deze wijze woorden uit: “Schoonheid ontstaat door de zuivering van overtolligheden.” 

Elk schoonheidsfoutje is uniek en elke boom draagt zijn jaarringen met opgeheven kruin, dus waarom zou de mens dat ook niet doen.

Praat jij in jezelf?

Doordenker:

De boodschap van het hart lees je op het gezicht.


Prachtig, maar wat is dit voor boom?


In het Spotlight:

Historische kostuumdrama’s en films die een waargebeurd verhaal vertellen, daar hou ik van en dus deze keer vijf films die ik wil gaan zien:




Das Zweigende Klassenzimmer (klik) 

De film Roma (klik) zag ik gisteren en dat is een bekroond juweeltje in zwart wit. We volgen in de film Cleo, een jonge huishoudelijke hulp in een arbeiderswijk in Mexico-stad begin jaren zeventig. Een levendig, onroerend portret van de dagelijkse strijd van families en de sociale hiërarchie in het onrustige politieke klimaat van de jaren zeventig. Een bijzonder mooi verfilmd verhaal. De film werd bekroond met de Gouden Leeuw en twee Golden Globes. 





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

zondag 13 januari 2019

303 Draad






Het jaar en de maand januari zijn alweer 13 dagen oud, ik pak de draad weer op na een adempauze van een aantal weken en heb weer voldoende energie om te schrijven.

Ik koos vlak voor de feestdagen het hazenpad naar het zuiden en dat was een wijs besluit. Gek genoeg ontmoet ik steeds vaker “feestdagenvluchtelingen” of anders gezegd, mensen die de laatste decemberdagen het liefst zouden overslaan. Maar daarvan kunnen of willen veel mensen niet onder de verplichtingen uit komen. Eigenlijk hebben die laatste dagen van december een misplaatste benaming, er zijn zo ontzettend veel mensen waarvoor de “feest”-dagen bepaald geen feest is.

De mallemolen van het leven draait inmiddels alweer op volle toeren. De koffer staat weer in de berging, de kleding ligt ook al weer gewassen en gestreken in de kast en de foto’s staan alweer op mijn laptop.


Prachtige Pátio in de wijk Alfama, Lissabon


Je kunt alles wel ontlopen en op reis gaan, maar bij thuiskomst zijn er toch altijd de nodige beleefdheidsbezoekjes die je moet afleggen, daar kom je niet onderuit. En dus zat er in die eerste dertien dagen al heel veel beweging. Naast de nodige bezoekjes, een verjaardag, een gezellig etentje en helaas een crematie, zwom ik de wekelijkse banen weer, zag ik mijn eerste film al en bezocht ik de vakantiebeurs.

Terwijl de kerstkalkoen bij veel mensen in de oven stond, maakte ik een prachtige reis naar de Costa Lisboa en genoot van de zon. Ik ben tijdens die korte reis een beetje mijn hart verloren aan Portugal. Naast het heerlijke milde klimaat, zijn de Portugezen ongelofelijk vriendelijk, temperamentvol en toch rustig. Bovendien zal ik de kleuren en de tegels van het land nooit meer vergeten, ik ga zeker nog eens terug, maar dan in het voorjaar als alles in bloei staat.

De komende weken zal ik de foto’s met jullie delen, maar het valt niet mee om daar de mooiste uit te filteren, ze moeten immers ook raakvlakken hebben met het verhaal dat ik schrijf.


De tegels in de páto, wijk Alfama, Lissabon


Zoals ik in mijn laatste blog: 302 Tromgeroffel (klik) schreef, ging het boek: De Viool van Mijn Moeder mee op reis en dat bleek eigenlijk niet zo’n passend vakantieboek, hoewel ik het wel heb uitgelezen.

Het boek De Viool van Mijn Moeder (klik) ,is een boek over de oorlog en daar zijn al veel boeken over geschreven. Vaak vanuit de kant van slachtoffers, meestal met Joden of verzetsstrijders in de hoofdrol. Maar dit boek belicht de kant van de NSB, deze partij had tijdens de oorlog zo’n 100.000 leden. Grote kans dat er in je omgeving dus (achter)kleinkinderen zijn van mensen die in die tijd het gedachtengoed van de nationaalsocialistische beweging steunden. Wat velen niet weten is dat kinderen en kleinkinderen van NSB-ers nog tientallen jaren na de oorlog last hadden van dit verleden. Yvonne van de Berg, de schrijfster van het boek, is zo iemand en ze verwerkte haar ervaringen in deze openhartige autobiografische roman.

Het is een aangrijpend boek over een loodzwaar geheim, moedig geschreven en hoewel we er na al die jaren anders tegenaan kijken, een zware last voor kinderen en kleinkinderen die geen schuld hadden.


Het boek en de sfeer


Gelukkig had ik op mijn e-reader de bibliotheek voor de vakantie nog aangevuld. En kon ik na die zware kost, aan het eerste deel van de populaire boekenserie van schrijfster Lucinda Riley (klik) beginnen en eerlijk gezegd ben ik er inmiddels aan verslingerd. De Zeven Zussen is een prachtig boek. Het verhaal pakt direct en heden en verleden zijn prachtig door elkaar verweven.

Het verhaal: Na de plotselinge dood van hun vader komen de zeven zussen samen in het ouderlijk huis, een prachtig landhuis aan het Meer van Genéve. De zussen werden allemaal geadopteerd door Pa Salt en na zijn dood krijgen ze allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst. Maia is de oudste zus en zij probeert als eerste met de weinige aanwijzingen haar afkomst te ontrafelen. In die zoektocht wordt de lezer meegenomen vanuit het prachtige Zwitserland naar Brazilië en dan tachtig jaar terug, van de bouw van het wereldberoemde Christusbeeld in Rio de Janeiro naar de roerige jaren twintig in Parijs.


De Taag, Ponte 25 abril en het Christusbeeld


Ik zag tijdens mijn reis het Christusbeeld (klik) in Lissabon, het beeld is 110 meter hoog (incl. sokkel) en staat aan de linkeroever van de Taag, het prijkt hoog boven op een berg aan het einde van de lange ijzeren brug, de Ponte 25 abril (klik)

Het Christusbeeld in Lissabon is gebaseerd op het beroemde standbeeld, Christus de Verlosser in Rio de Janeiro en het is juist dat beeld waarover in het boek: De Zeven Zussen wordt geschreven. De ontwerper, ingenieur Heitor da Silva Costa en de beeldhouwer Paul Landowski hebben een belangrijke rol in het verhaal gekregen. Toen ik tijdens de reis aan de voet van het Padrãodos Descobrimentos (klik), het monument ter ere va de Portugese ontdekkingsreizigers in de 15e en 16e eeuw stond, besefte ik dat ik op geen beter moment aan het boek had kunnen beginnen. Brazilië is immers ook door de Portugezen ontdekt.

Het boek, een dikke pil van bijna 600 pagina’s, is nog niet uit maar ik weet nu al dat ik alle delen wil lezen, er zijn inmiddels vijf delen uit en dus kan ik nog even vooruit. Ik hou van de stijl waarin Lucinda Riley schrijft en waarin heden en verleden elkaar afwisselen.


Het ontdekkingsreizigers monument in Lissabon

  
Mijn vlucht naar Portugal had zowel heen als terug iets vreemds. Op de heenreis zat er een vrouw achter mij met een kat in een mandje en eerlijk gezegd wist ik niet dat je huisdier op deze manier als handbagage mee mocht nemen. Het beestje zat eerst zachtjes en onrustig te miauwen, maar vanaf de startbaan werd het helemaal hysterisch. Maar vreemd genoeg zat er op de terugreis een vrouw voor mij, met een Chihuahua in een tas en ook die ging hysterisch tekeer bij het opstijgen. En ik dacht, wat een waanzin om je geliefde kat of hond te laten vliegen als een vogel. Maar de ware “dierenvrienden”, voor en achter mij, hadden daar blijkbaar geen moeite mee.

Mensen, ze blijven je altijd weer verbazen en naar het schijnt kan alles telkens weer gekker.


Een van de kleurig betegelde straatjes, Lissabon


Ik zag een regenboog aan kleuren in Portugal, terwijl hier in Nederland een verhitte discussie gaande was over de Nashville-verklaring. Ik ga er niet te veel over schrijven, dat is al genoeg gedaan. Maar steeds vaker vraag ik mij af waar ons respect is gebleven of zijn we misschien de betekenis van het woord respect vergeten.

Even een reminder: Respect betekent aanzien, eerbied of waardering, die men heeft voor (of ontvangt van) iemand vanwege zijn kwaliteiten, prestaties of vaardigheden. Het woord betekent oorspronkelijk: omzien naar, en vandaar rekening houden met.

De eerste film die ik dit jaar zag was de film Mary Poppins Returns (klik), een vervolg op de film die ik in 1964 zag en natuurlijk keek ik zeker ook vanwege een dosis jeugdsentiment. Maar toen ik de film had gezien besefte ik dat de filmmakers in het maakproces hadden bedacht, dat de wereld wel een positieve vibe kon gebruiken en die waardevolle positieve boodschap komt over. De film zit vol verrassingen, is lief, kleurrijk en vrolijk, maar zit ook vol met wijze lessen. Bewaar het kind in jezelf is er een van en na de film huppelde ik (bij wijze van spreken) naar buiten.


De toren van Belém


We zijn inmiddels met meer dan 15 miljoen mensen, maar ik wil mijn eerste blog van dit jaar beëindigen met dit lied. Gewoon omdat ik hoop dat het plantjes dat ik wil zaaien, genaamd: Respect en Accepteren zullen uitgroeien tot een boom waarvan de takken alle kanten op gaan.

Zo aan het eind en het begin van het jaar nemen we ons heel veel voor, goede voornemens als, stoppen met wat dan ook en beginnen met ook nog wat. Maar ik stel voor dat we dit jaar massaal de betekenis gaan delen van het woord respect, dat weer hoog in het vaandel zetten en in de praktijk brengen. Zodat het fatsoen en waardering weer groeit in ons mooie, kleine schatrijke landje.

Ik heb de draad weer opgepakt en nu maar afwachten of nog iemand over is van mijn lezers, viewers en volgers. 

Wellicht kunnen we dan samen de plantjes: Respect en Accepteren te delen.


Doordenker:

Geef je hart eens voorrang en laat het denken los.


Uitzicht vanaf Pátio de Dom Fradigue te Lissabon


In het Spotlight:


De Engelstalige West End productie: Cats, die 21 jaar onafgebroken liep is in Nederland en is van 15 t/m 27 januari 2019 in het Nieuwe Luxor te Rotterdam.


De familievoorstelling (8+) van Theater Rotterdam is ook dit jaar weer een succes, de recensies zijn lovend en de voorstelling Hamlet, is ook genomineerd voor de Zapp Theaterprijs. Elk jaar weer verrast regisseur Pieter Kramer de theaterbezoekers van jong tot oud, veel succesvoorstellingen zijn dan ook beloond en ook dit jaar is Hamlet genomineerd voor de Zapp Theaterprijs. Een echte aanrader, die nog tot 14 april 2019 te zien in het land.


Rotterdamse kunstenaars worden samengebracht met lokale muzikanten op de leukste hotspots. Voor mij is dit een nieuw festival, maar de Pica Pica agenda (klik) ziet er veel belovend uit. Ik ga zeker een van de locaties bezoeken.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey