zondag 31 maart 2019

314 Groei





De maand maart sluiten we vandaag af met als bijkomend nadeel, het verzetten van de klok, we zijn ineens weer een uur ouder. Het is langer licht vanavond en dat is fijn natuurlijk. Maar dat verzetten van die klok, ik vind het toch elke keer een dingetje.

Hoe het ook zij, de tand des tijds blijft toch aan ons vreten.

Moeder Natuur draagt inmiddels een bontgekleurde voorjaarscreatie, ik hoop dat we haar wintergarderobe de komende zes à zeven maanden niet meer zien. De bomen in mijn laan zie ik elke dag veranderen, de groei zit erin en nog even een paar dagen zon en het frisse lindengroen komt tevoorschijn. Die eerste zonnestralen doen wonderen, kijk maar rond, je ziet het en je voelt het.


De rafel-tulpen in beeld


Ik heb altijd bloemen op tafel en in het voorjaar kies ik tulpen zolang ze er zijn. En meestal gaan die tulpen voor ik ze in de vaas zet, op de foto en vaak in de dagen erna nog eens. Vorige week koos ik voor de kleur die bij de lente hoort, geel, een kleur die ik zelden kies, omdat geel niet helemaal mijn kleur is. Maar deze keer ging ik ook voor de vorm, die liet een rafelrandje zien en door het groen van de knoppen heen, verscheen een lichte lente-gele kleur.

In de loop van de week verscheen het ware karakter van de tulpen, er verscheen een explosieve kleur geel met hier en daar een zweempje roze. Het was alsof ik vuurwerk in een vaas had staan. De bloemen groeiden enorm en helemaal open, wel een doorsnede van twaalf centimeter. Maar ook de mooiste tulpen hebben niet het eeuwige leven en dus kocht ik gisteren een verse bos. Dubbele tulpen in een roze tint, die ook heel fotogeniek zijn.


Gele kanjers 


Het is alweer drie maanden geleden dat ik Portugal bezocht, daarna heb ik mijn foto’s met jullie gedeeld van de prachtige paleizen en kloosters die ik daar zag. Toen ik vorige week Haarzuilen bezocht dacht ik aan die vakantie terug, ook ons kleine landje bezit juweeltjes en dat vergeten we vaak.

Kasteel De Haar (klik) in Haarzuilens, ik was er al eens geweest, maar dat was héél erg lang geleden. Het was toen nog in bezit van de familie van Zuylen. In het jaar 2000 werden het kasteel en het direct omheen gelegen park (55 ha) eigendom van de Stichting Kasteel De Haar en het Landgoed Haarzuilens (350 ha) kwam in handen van Natuurmonumenten. Alleen het Châtelet bleef in handen van de familie.


De kleuren van Kasteel De Haar, links de toegangspoort


De geschiedenis van dit sprookjesachtige kasteel gaat terug naar de 12e eeuw. Door het huwelijk van Yosina van de Haar met Dirk van Zuylen van Harmelen kwam het slot in het jaar 1449 in het bezit van de familie Van Zuylen. Ondanks herhaalde verwoestingen en aanvallen o.a. tijdens de Hoekse- en Kabeljauwse twisten, werd het kasteel telkens hersteld en uitgebreid totdat de laatste bewoner overleed. Het kasteel en de landerijen bleven echter in het bezit van de Katholieke tak van de familie Van Zuylen van Nyevelt. Maar het werd niet meer bewoond en raakte steeds meer in verval. Aan het einde van de 19e eeuw restte er niet meer dan een romantische ruïne


Het droomkasteel aan de achterzijde


In 1890 erfde baron Étienne van Zuylen van Nyevelt van de Haar (klik) de kasteelruïne. Hij was in het jaar 1887 in Parijs getrouwd met barones Hélène de Rothschild, een erfgename uit de Franse tak van de schatrijke bankiersfamilie De Rothschild. Mede dankzij haar fortuin had Étienne de middelen om het voorvaderlijke kasteel op een grandioze manier te laten verbouwen. Er werd een beroemde architect ingeschakeld, die er in samenwerking met zijn zoon 20 jaar aan bezig was (van 1892 tot 1912).

Die beroemde Nederlandse architect was Pierre Cuypers (klik) , die we natuurlijk ook kennen van o.a. het Rijksmuseum en het Centraal Station in Amsterdam.


Een adembenemende ontvangsthal


Na jaren bezocht ik Kasteel De Haar en het eerste aanzicht deed mij weer denken aan Doornroosje, het is echt een sprookjeskasteel. Maar zodra je het kasteel binnenstapt herken je de stijl van de architect, veel houtsnijwerk, prachtige ornamenten en ook hier is zowel het gebouw, als het meubilair op elkaar afgestemd. De vertrekken waren ingericht alsof de bewoners er nog woonden en dat maakt het geheel natuurlijk helemaal compleet. Heerlijk om door die vertrekken te dwalen en je te vergapen aan al die pracht en praal.


Alsof de barones zo binnenkomt 


Het was een prachtige dag, het park en de tuinen om Kasteel De Haar lagen er prachtig bij en nodigden uit tot wandelen. En op een bankje in de zon droomde ik weg als de barones zelf.

Toe ik die avond in mijn bescheiden luchtkasteel thuis de plaatjes terugkeek, bedacht ik met een glimlach, dat je wel heel erg rijk moet zijn om een degelijk kasteel met park te bezitten en te onderhouden. Rijk zijn maakt het leven gemakkelijk, maar zeker niet voor alles. Die erfgenamen moeten slapeloze nachten van gehad hebben, alvorens het kasteel werd overgedragen aan een Stichting in het jaar 2000.


Als je haar maar goed zit


Rijk zijn en geld hebben is geen garantie op een mooi en waardevol leven. Je rijk voelen daarentegen is eigenlijk al voldoende om tevreden en gelukkig te zijn.

Ik zag deze week in een filmpje een schoolklasje, aan de kinderen werd gevraagd: Wat wil je later worden? Rijk en beroemd, was het antwoord van een van de meisjes. Een lief en naïef antwoord van een kind van een jaar of acht. Op die leeftijd mag je nog over alles dromen, maar wij weten wel beter.

Een een oud spreekwoord zegt: Verstand komt met de jaren.

Ik ben er wel van overtuigd dat we een leven lang groeien in denken en doen, maar wat mij betreft blijft het de vraag of verstand altijd met de jaren komt. Wat denk jij?



Doordenker:

Zelfs een wijze uil is ooit een uilskuiken geweest.


De keuken, een paradijsje met glanzende pannen


In de Spotlight:

Dit jaar 2019 is uitgeroepen tot het Jaar van Rembrandt. Ter gelegenheid van de 350ste sterfdag van de meester zijn er verschillende tentoonstellingen te zien.


Het Rijksmuseum presenteert t/m 10 juni 2019 voor het eerst in de geschiedenis een overzichtstentoonstelling van alle schilderijen, etsen en tekeningen van Rembrandt uit de eigen collectie.

De multimediatour in het Rijksmuseum biedt ook de mogelijkheid om het monumentale pand, werk van architect Pierre Cuypers nader te leren kennen.


Met de tentoonstelling Rembrandt’s Social Network gaat alle aandacht uit naar Rembrandts relaties en de rol die zij speelden in zijn leven en werk. Want de grote kunstenaar was bepaald geen eenzaam genie.
Het is heel bijzonder om de werkplaats van meester-schilder Rembrandt e zien.


Het Mauritshuis bezit een van de grootste belangrijkste collecties schilderijen van Rembrandt ter wereld. Alle 18 werken van de meester-schilder van de Gouden Eeuw zijn te zien in de monumentale ambiance van het Mauritshuis t/m 15 september 2019.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

zondag 24 maart 2019

313 Koppig





Laten we de week maar snel afsluiten, wat een ups en downs hebben we weer te verwerken gekregen. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor.

Dat die treurige gebeurtenis in Utrecht het stembedrag, de volgende dag heeft beïnvloed dat weet ik wel zeker. Waar komt die hoge opkomst anders ineens vandaan, maar of er bij het stemmen is nagedacht door die impulsieve kiezers, is nog maar de vraag. Feit is dat na al dat roeptoeteren in Den Haag, die witharige Limburger over zijn houdbaarheidsdatum heen is en er nu een Charlatan met uil opduikt als de grote winnaar en die zelfbenoemde held van de nieuwe elite gaat alles hervormen. Maar wie hij daarvoor inzet is nog volkomen onduidelijk.

Verdeeldheid is nog steeds aan het wortelen in ons mooie landje en waar het naartoe gaat, dat blijft vraag.


Grote of Sint Laurenskerk te Rotterdam


Dat de Griekse Mythologie in onze tijd zo populair zou worden had ik nooit gedacht. Maar zelfs dat kan in een week veranderen. Hebben jullie het programma: Even tot hier, gezien zaterdagavond op NPO1? 

Niet geheel toevallig is mijn eerste foto deze keer een Narcis. De Latijnse naam van de Narcis is Narcissus, die naam is afkomstig uit de Griekse mythologie. Narcissus (klik) was, volgens de versie van Ovidius, een knappe jongeman die leefde van de jacht. Velen werden verliefd op hem. Maar Narcissus wilde echter niets van liefde weten en wees iedereen af. Er was maar een ding wat hem interesseerde, de jacht.


Van welke schilder was die kist en wie is die vrouw?


Het is een heel verhaal over Narcissus, maar in het kort gezegd werd hij verliefd toen hij bij een heilige vijver kwam, waarvan het water kristalhelder was, moe van het jagen besloot hij daar zijn dorst te lessen. Toen hij vooroverboog zag hij zijn weerspiegeling in het water en hij staarde ernaar en bleef enige tijd zitten. Hij werd smoorverliefd op zichzelf met alle gevolgen van dien.

Van Narcissus is een prachtig schilderij gemaakt door Carravaggio(klik) 

De Griekse Mythologie, misschien moeten we ons daar wat meer in gaan verdiepen. Zeker nu er in Den Haag een andere taal gesproken wordt.


De Laurenskerk heeft meer moois in zich


Je zou bijna vergeten dat er andere gebeurtenissen waren de afgelopen week even op een rij:

19 maart        Nationale Vriendinnen-dag (klik) 


21 maart        Wereld Downsyndroomdag (klik)


Hoe zou je dit soort dagen eigenlijk moeten noemen, feestdagen zijn het niet, hoewel je er wel wat feestelijks van kunt maken. Eigenlijk zijn het aandacht- of themadagen. Maar wat hebben jullie ervan gemerkt?

Ik vraag me af of alles tegenwoordig niet te veel aandacht krijgt.


Engelse sjiek en oude kant is ook Brocant


Ik bezocht vorige week de Brocantemarkt in de Sint Laurenskerk en eerlijk gezegd was het niet mijn bedoeling om daar het geld te laten rollen. Ouwe meuk is leuk, maar omdat ik vorig jaar voor een andere sfeer in huis koos past daar eigenlijk geen brocante meer bij. Maar dat neemt niet weg dat ik wel van dit soort Brocantemarktjes geniet en zeker als die worden gehouden op bijzondere plekken.

Een bijzondere plek is de Grote- of Sint Laurenskerk in Rotterdam(klik) zeker, een fotogenieke plek, vol kraampjes met spullen uit een ver verleden.


Waarover zouden die beren en het popje vertellen?


Heerlijk om rond te snuffelen. Wat zou het heerlijk zijn om de verhalen te horen, als al die oude popjes en beren konden spreken. En dan die oude foto’s. Thuis heb ik er ook veel, het verschil is alleen dat ik daarvan weet wie de man of de vrouw is die erop staat. Maar wie is de vrouw op het geschilderde portret? En die Fransman en de dame uit Cork, naast elkaar op het kraampje als familie en hoogstwaarschijnlijk hebben ze elkaar nooit gekend.


Wie zijn die mensen en welk verhaal schuilt er achter die plaatjes


Die twee kleine fotootjes deden mij denken aan het boek: De Lavendeltuin (klik) , dat ik aan het lezen ben. Een prachtig verhaal, waarin de Franse erfgename Emilie door toeval een Engelse kunsthandelaar ontmoet. De lezer wordt vanuit het heden meegenomen in de familiegeschiedenis, dat zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. Het is een intrigerende roman vol spanning, passie en mysteries.

Ik dwaal af, maar dat heb je op een Brocantemarkt. Herinneringen drijven boven en vragen dwarrelen door het hoofd. Waar heb ik dat gezien en had mijn Oma dat niet hangen?

Blijkbaar is Brocante toch niet meer zo’n hot item zoals het is geweest. Er waren niet veel bezoekers en de kraamhouders hoorden ik klagen. Er werd erg weinig verkocht en aan dat laatste was ik medeschuldig, maar ik schoot wel weer mooie plaatjes.


Dit had mijn Oma aan de muur (links)


Misschien zitten jullie nu nog met de vraag waarom ik de titel "Koppig" deze keer koos.

De definitie van Koppig is: Iemand die koppig is laat zijn of haar mening niet gauw los. Synoniem: Eigenzinnig, karaktersterk, halstarig, niet plooibaar, onhandelbaar, haatdragend, hardleers en zo kan ik nog wel even doorgaan.  

Narcissus vertrouwde niemand, hij was het liefst alleen, luisterde niet naar anderen en mensen dachten dat hij arrogant was en eigenzinnig. Zien jullie het verband?

Een politiek correcte titel toch?

Maar bovendien zijn de foto’s deze keer ook behoorlijk “kop”pig.

Beter ten goede gekeerd dan ten hele gedwaald, is een oud spreekwoord. Maar of dat voor de volgende verkiezingen gaat lukken, is ook nog een vraag.

Uit de ouwe doos: Tijd komt en gaat voorbij (klik) Johnny Lion (1966)

Tijd komt en gaat voorbij
Na regenbuien is er weer een zon die schijnt
Dus treur vandaag maar niet
Al heb je ook verdriet
Ook slechte tijden gaan voorbij


Doordenker:

Angst is nooit een excuus.


Kop-pige mallen


In de Spotlight:

Misschien heb je na het zien van de foto’s zin gekregen om ook Brocantemarkten te bezoeken. Op de site Meuk is Leuk (klik) staan markten van allerlei pluimage door het hele land. Ik heb er een paar op een rij gezet die je alvast in je agenda kunt noteren:

30 maart 2019          Brocante in de Grote Kerk van Dordrecht (klik) 
18 mei 2019             Klein Frankrijk (klik) 
29 en 30 juni 2019   Brocante Fair – Vive la France (klik) 
17 en 18 aug. 2019  Brocante op het Katshuis (klik) 





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

Delen met je vrienden mag en ik waardeer het als je een reactie achterlaat.

zondag 17 maart 2019

312 Sprakeloos







De afgelopen grijze, stormachtige week heb ik aardig kunnen kleuren. Kunst, cultuur en zeker ook cultuurverschillen wisselden elkaar af, het werd daardoor ook een week vol met waardevolle levenslessen.

Nadat ik vorige week zondag uitgeschreven was, begon ik aan een nieuw boek: Het meisje op de rots, van schrijfster Lucinda Riley. Wellicht kennen jullie haar inmiddels ook, het is de schrijfster van de Zussen-serie, ik schreef al eerder over haar. Het verhaal nam mij o.a. mee naar het prachtige Ierland en het heden en het verleden wisselden elkaar weer af. Elke keer als ik een van de boeken van Lucinda Riley lees, lees ik ook heel wijze woorden. Dus ook deze keer wat citaten uit het boek, die de lezer aan het denken zet.

Uit het boek:
Tegenwoordig eisen we geluk. We vinden dat we daar recht op hebben.


De Kunsthal, een kleurige plek op een grijze dag


Zondagavond een Appie: Ga je mee naar Cuba? En zo liet ik die maandagmorgen het grijs voor wat het was en vertrok ik naar het kleurige Cuba.

Dat klinkt misschien ongeloofwaardig, maar de plaatselijke bios biedt tegenwoordig afwisselend op maandag- en vrijdagochtend een speciaal programma: Koffietijd met … Voor een bedrag van 5,50 euro kun je dan een geselecteerde film zien en staat de koffie met iets lekkers voor je klaar. Ook andere bioscopen in het land bieden dat programma, dus misschien ook een leuke tip voor jullie.


Hedendaagse kunst in de Kunsthal Rotterdam


Voorafgaand aan de film kwam de nieuwe campagne van Sire langs: #doeslief (klik) met schokkende getallen over onaardig gedrag. Sire roept iedereen op om mee te doen en eens wat liever voor elkaar te zijn. Maar ik denk dan, waar is het misgegaan in ons mooie landje. Iedereen wordt lief en onschuldig geboren en ergens in die jaren erna gaat het mis. Maar waar?

Is die campagne van Sire nieuw? Heb ik die noodkreet niet vaker gehoord?  Er kroop een oorwurm in mijn hoofd en het zong de hele dag door mijn hoofd: What the World needs now (klik) 

Uit het boek:
Verlies nooit je geloof in de schoonheid en de goedheid van de menselijke natuur.


Kleur en glans, kunst is wat jij er in ziet


De afgelopen maandag zag ik na #doeslief, de film: Verliefd op Cuba (klik) een heerlijke, zonnige en kleurige film, precies wat ik nodig had op die grijze sombere ochtend. Het verhaal was voorspelbaar en luchtig. Een moeder die het niet eens is met de keuze van haar dochter, afreist naar Cuba en daar op een hilarische manier de cultuurverschillen ervaart. Uiteindelijk beseft ze dat het leven te kort om op de gebaande paden te blijven. Wat een heerlijke film!

Toen ik na de film naar buiten stapte scheen de zon en de wereld zag er gelijk heel anders uit.


Ja...het leven heeft meer ja nodig!


Hoewel ik heel graag een film zie, is mijn liefde voor het theater groter en ik keek er dan ook erg naar uit om de nieuwe voorstelling van mijn favoriete acteur te zien. Nasrdin Dchar speelt: Ja. En hij speelt het niet alleen, de tekst is ook van zijn hand. In de aankondiging staat het volgende: Nasrdin en zijn vrouw gaan trouwen en je bent van harte uitgenodigd!

Nasrdin neemt je mee achter de schermen, in de voorbereidingen, het samenstellen van de gastenlijst, het menu en alle vragen die daarbij komen. Hij springt van de ene rol in de andere. Hij zingt, danst door de avond heen en hij stelt zich ongelofelijk kwetsbaar op. Cultuurverschillen binnen een relatie, hoe ga je daar mee om? Van het begin tot aan het eind boeit deze voorstelling. Een voorstelling die ontroerend, pijnlijk, confronterend en tegelijkertijd komisch is. Ik was werkelijk sprakeloos aan het eind van de voorstelling toen ons gevraagd werd te gaan staan en wat er toen gebeurde vertel ik hier niet… Maar het bleef nog dagen door mijn hoofd spelen. Wow! Wat een prachtige voorstelling.





Uit het boek:
Ik begin te begrijpen dat pijn je wijsheid en kracht geeft en net zo bij het leven hoort als geluk.

Het was ook zeker museumweer en dus bezocht ik de Kunsthal in Rotterdam. Hoewel ik ging voor de tekeningen van Picasso, liet ik mij ook verrassen door de andere tentoonstellingen. Hedendaagse kunst bevat tegenwoordig steeds vaker projectie-kunst en dat ga ik steeds meer waarderen. Kunst blijft altijd een punt van discussie, juist dat is zo fascinerend. Je leert anders kijken en begrijpen wat je ziet is echt niet altijd nodig.

Er was nog een film die ik in de afgelopen week zag. Door al die lovende woorden over de film Bohemian Rhapsody (klik) besloot ik toch te gaan, hoewel ik eigenlijk nooit zo’n fan van Queen ben geweest. Natuurlijk ging de film over zijn talent, de muziek, de concerten en het geld en de macht van de platenbazen. Maar wat mij vooral raakte was het leven van Freddie Mercury. Wat een eenzaamheid, mede door zijn geaardheid en de cultuur waarin hij was opgegroeid. Wat een tragedie, de tranen kwamen als vanzelf en aan het eind bleef iedereen zitten bij de aftiteling. Wat een prachtige film!

Uit het boek:
Hoe zou je weten dat je gelukkig bent als je ook niet af en toe ongelukkig bent?


Pablo in de Kunsthal, mooi papierwerk


Het schemerde al toen ik naar het station liep, in gedachten nog bij de film, de stad zag er ineens heel anders uit. De lichtjes gingen aan en dat gaf de stad meer glans, ik kon het niet laten om wat plaatjes te schieten. Rotterdam heeft door de jaren heen een totaal ander uiterlijk gekregen en is behoorlijk gestegen op de toeristenladder. Overal kom je ze tegen, de selfie makende toeristen, mensen vanuit de hele wereld. Waarschijnlijk sturen ze die selfies gelijk naar het thuisfront met: Groeten uit Rotterdam (klik) Terecht, Rotterdam is gewoon een prachtstad.

Soms moet je afstand nemen om te beseffen dat je leven veel rijker is dan je beseft.

Tot die conclusie kwam ik aan het eind van de week toen ik het boek had uitgelezen en ik hier over de beide films en die onvergetelijke voorstelling schreef. Vier prachtige verhalen, waarvan twee fictie en twee non-fictie. Maar gek genoeg hadden alle verhaallijnen iets met het loslaten van relaties en met cultuurverschillen te maken. Vier verhalen met een begin en een eind, tussenin pieken en dalen en het belangrijkste van alles, liefde.

Het leven als een sprookje, waarbij er toch niet altijd sprake is van: En ze leefden nog lang en gelukkig. We lezen erover, we kijken ernaar, maar leren we er iets van?


Prachtstad!


We komen allemaal weleens op een punt in ons leven dat we het roer volkomen willen omgooien. Natuurlijk kun alles loslaten en een andere weg in slaan. Weglopen is een gemakkelijke oplossing. Maar met je gevoel, de liefde voor iets of iemand ligt dat anders, dat kun je niet zomaar uit of aan zetten.

In de voorstelling: Ja, hoorde ik een prachtige zin, ongeveer van deze strekking: Je kunt heel lang moeilijk doen, maar als moeilijk voorbij is dan wordt het makkelijk.

Je groeit op, je krijgt iets mee, maar wat je er verder mee doet… daar zit nou net de crux.


Heb jij weleens alles losgelaten om een andere weg in te slaan?



Doordenker:

Stilte is de slaap die wijsheid voedt.


Kop van Zuid Rotterdam


In de Spotlight:


In de Kunsthal in Rotterdam kun je het werk van Picasso op Papier tot 12 mei 2019 zien. Hoogtepunten in de tentoonstelling zijn de kleurenlino’s van stillevens, stierenvechten, mythologische voorstellingen en natuurlijk vrouwen.



Wist je dat er ook een NS-wandeling door Rotterdam bestaat? Het is een wandeling vanaf het Centraal Station van 12 of 15 km, via groene singels naar het historische Delfshaven en naar de Veerhaven. Tijdens deze wandeling kun je op verschillende plaatsen de beroemde skyline en architectuur van Rotterdam bewonderen.


De voorstelling Ja, van Nasrdin Dchar is nog in het land te zien in verschillende theaters. Het is echt een voorstelling van deze tijd, die je met andere ogen naar mensen laat kijken. Een echte must see!





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

zondag 10 maart 2019

311 Verhalen







Het is alsof de gordijnen afwisselend open en dicht gaan en alsof het licht aan en uit gaat in huis. De zon danst samen met de wolken en dat is een prachtig schouwspel.

Hoewel het buiten stormachtig is, hebben we over het weer niets te klagen, het is immers nog zo vroeg in het jaar en de lente hangt al volop in de lucht. Het is alsof iedereen uit zijn schulp kruipt en de stemming veranderd. Wij mensen maken weer plannen, krijgen de ruimkriebels en schoonmaakdrang en in de dierenwereld is dat niet anders.

Er hangt iets wonderlijks in de lucht en dat is de frisse lente.


Er hangt lente in de lucht, iedereen kruipt uit zijn of haar schulp


De week in het kort. Een mooi boek, een prachtige film, een hilarische voorstelling, een lunch, een bezoekje, een boottocht en tussen die activiteiten door ook een bezoek aan de tandarts, de kapper, de pedicure en natuurlijk sportief bewegen. Maar ook nog het huis poetsen, koken, mijn plantjes koesteren en ook nog wat tv kijken en lezen. Ach je bent jong en je wil lekker bezig zijn.

Nou jong… extra belegen is waarschijnlijk een betere term. Vandaag even een rustdag. Hoewel… beddengoed wisselen, wassen en strijken, de slaapkamer poetsen en tussen die bedrijven door schrijven, op mijn programma staan.

De week zat weer vol avonturen en dat besef was de afgelopen week groter dan in andere weken.


De eerst madeliefjes zijn er al


Ik zag een aflevering van Andere Tijden, Heel Nederland aan het Aardgas deel 1 (klik) Dat wij thuis overgingen van kolen en stadsgas naar aardgas, kon ik me nog heel goed herinneren. Alleen heb je daar als kind (nog geen tiener) andere herinneringen aan. Het is heel interessant om met volwassen ogen te zien en te horen hoe dat destijds ging. Tijdens het kijken kwamen de herinneringen aan de ijsbloemen op de ramen en aan de kolenkachel, boven. Er moest destijds een nieuw fornuis komen en er wij kregen niet veel later ook een moederhaard en centrale verwarming met de nodige leidingen door het hele huis.

Achter elke voordeur werd een stap naar de toekomst gezet.

Heerlijk om dat stukje van mijn eigen geschiedenis terug te zien, maar daardoor besefte ik ineens dat wij allemaal een bibliotheek vol met verhalen bevatten. Elk mens, elk lijf zit bordevol verhalen, alleen komt dat niet altijd naar buiten.


Nog even en er zijn weer jonge eendjes


Ik zag de met meerdere Oscars bekroonde film Green Book (klik) een prachtige autobiografische roadmovie over de pianist Don Shirley (klik) en diens chauffeur en lijfwacht Tony Lip. De titel van de film verwijst naar The Negro Motorist Green Book (klik), een reisgids uit de periode van de Jim Crow-wetten (klik). Het is een film van ruim 2 uur en hoewel rassenscheiding een zwaar onderwerp is, is het toch een film vol humor, die helder laat zien hoe een groot land als Amerika altijd al verdeeldheid heeft gekend, toen in 1962 en nu nog steeds.

Het zijn de verhalen die een mens doen beseffen dat er andere tijden waren, maar dat de kern van die verhalen niet zoveel verschillen laten zien met de verhalen in onze huidige tijd.


De natuur laat zich horen en zien


Op 20 maart a.s. gaan we weer naar de stembus voor de Provinciale Staten en het Waterschap en dus trekt het Politieke Circus weer door het land. Ik zal mijn Kiesrecht nooit verloren laten gaan, maar kwam eigenlijk tot de conclusie dat ook hier de geschiedenis zich herhaalt. Denk o.a. aan de gaswinning, het milieu en het vluchtelingenbeleid. 

Maar als het verleden het heden niets kan leren, hoe kan het heden dan iets betekenen voor de toekomst?

Ik zag het eerste Verkiezingsdebat en hoorde de mooie praatjes, de sprookjes die ons worden voorgeschoteld en eigenlijk werd ik er niet veel wijzer van, ook van de Kieswijzer ben ik niet veel wijzer geworden.

Wat de verhalen ook zijn, het recht zal zegevieren. Ik vertrouw op mijn innerlijke stem, zonder het vertrouwen in de toekomst te verliezen. Want hoe anders de tijden ook zullen worden, in de kern veranderd er niet zoveel.


Het boek de Terug naar Wharton park of De Orchideeëntuin, hetzelfde verhaal maar waarom twee titels?


Ik las het boek De Orchideeëntuin van Lucinda Riley deze week uit, ik moest het gat na die vijf delen van de Zussenserie vullen. Gek genoeg blijkt dat boek ook onder een andere titel: Terug naar Wharton park, in Nederland te zijn uitgebracht. Het was een prachtig, fictief verhaal over een wereld verscheurd door oorlog en twee families die voor altijd verbonden zijn door familiegeheimen. Schotland en Thailand, heden en verleden zo bijzonder met elkaar verweven tot een dik boek en je leest het in een adem uit.

Hoewel dat laatste natuurlijk ook fictie is, want ik vulde er elke vrije minuut mee en ademde gewoon door.

Mijn respect voor de schrijfster Lucinda Riley groeit nog steeds. Maar toch vraag ik mij af of je zulke prachtige verhalen ook kunt schrijven zonder daar je persoonlijk ervaringen in te door te laten schemeren. Om tot een goed verhaal te komen moet je naar mijn mening veel van je eigen historie kennen en een grote dosis empathie bezitten.

Uit het boek: De Orchideeëntuin:

Om tot de toekomst te kunnen behoren, moet je het verleden accepteren.


Piepjonge kuikens


We leren een leven lang van de verhalen die de geschiedenis levendig houden, hoe zwart, grijs of kleurig die ook zijn en de praatjes, de sprookjes die verteld worden door de eeuwen heen bevatten altijd wel ergens een kern van waarheid.

De tijd zal ons en de volgende generaties leren, waar die kern van waarheid in onze tijd heeft gezeten.



Geloof jij in sprookjes?



Doordenker:

De Natuur heeft geen haast en bereikt altijd haar doel.


Je hoort ze niet, maar er zijn weer Violen


In de Spotlight:


Een ander historisch verhaal in mijn week, Shakespeare zoals je Shakespeare nog nooit zag, was Hamlet. Zoals alle familieproducties van Theater Rotterdam, succesvol, verrassend en hilarisch voor jong en oud, waarin heden en verleden elkaar omarmen. Met de regie in handen van Pieter Kramer en met liedteksten van Alex Klaassen een echte must see. 
De voorstelling is nog tot eind april in verschillende theaters in het land te zien, raadpleeg hier de speellijst (klik)  



Verhalen moet je blijven vertellen en een bezoek aan Museum Rotterdam ’40- ’45 is daarom zeker een must see voor de huidige generatie. Het bombardement op Rotterdam is ruim driekwart eeuw geleden, maar dreunt nog steeds na in de stad Rotterdam. De experience zet je midden in het Rotterdam van mei 1940 met persoonlijke verhalen, indringende beelden en overdonderend geluid. Hoe voelt het als je leven in één klap overhoop wordt gegooid en je vertrouwde omgeving in stukken ligt?

Een verhaal uit het verleden, maar bombardementen zijn er nog steeds.



De webcams van de Vogelbescherming Nederland zijn weer in de lucht en zo kun je vanuit je luie stoel, op elk moment van de dag kijken naar “Vogel-soap’s”. Want soms is het echt een soap, omdat de filmpjes alles in zich hebben, het dagelijks leven vol liefde, leed en intriges. Alleen is er geen sprake van fictie, zoals in een echte soap.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey