Het is er toch van gekomen, mijn warme jas is uit de kast,
het wordt kouder en we verzetten de klok. Het is wintertijd!
Eerlijkheidshalve ben ik geen voorstander van het verzetten
van de tijd, elk jaar weer vind ik het klinkklare onzin en heel veel mensen
ondervinden er last van. En of het werkelijks iets bijdraagt aan een beter
milieu, daar zet ik grote vraagtekens bij. Elke keer ontstaat er een
discussie over, maar worden er geen knopen doorgehakt.
Ik vind tijd verzetten, tijdverspilling en daar kan ik
slecht tegen.
In elk mens zit een verhaal, schreef ik al eens eerder en
toen ik de afgelopen week in het theater twee bijzondere voorstellingen zag
moest ik daaraan terugdenken. Twee totaal verschillende verhalen die van geen
kanten met elkaar te rijmen zijn, van twee totaal verschillende mensen,
verhalen die laten zien hoe kwetsbaar wij allen zijn.
Achter elke deur zit een ander verhaal
Deze week stond ik ook zelf weer eens op de planken samen
met ongeveer twintig andere figuranten van 11 tot 70+. Het waren voor mij
totaal onbekende mensen, maar zelfs al na die eerste repetitie ontstond er een
band. In de eerste uren ontdek je dat je met de een iets meer hebt dan met de
ander, zo puur zoals kinderen dat hebben. Maar toch ontstaat er iets magisch en
drijven er verrassingen boven. Als je een passie hebt voor theater komt dat
eruit en drijft dat naar de oppervlakte. Het zijn de verhalen die in de mens verborgen
zitten en die er tijdens dat maakproces uitkomen, de drempel die je dan
overgaat maakt mensen mooier.
Samen iets maken, tot op de laatste minuut nog schaven en
schuren en werken naar het hoogtepunt. In het geheel gezien was het maar een
kleine bijdrage aan het festival Welcome to our Guesthouse 2018 (klik) , maar
ik stond weer even op de planken en dat voelde heerlijk.
Ik hou van verhalen over mensen met daarin de pieken en
dalen van het leven.
Elk huisje heeft zijn kruisje
De voorstelling die ik in Werkplaats Walhalla zag en die
nog steeds onder mijn huid zit, was toch wel Het Verbrande Huis (klik) een
Surinaamse familiekroniek. In deze voorstelling wekt Bodil De la Parra (klik) het
huis en haar bijzondere Surinaamse familie tot leven. Ook gaat ze terug naar
haar Joods Portugese voorouders, die ooit op de vlucht waren voor de
inquisitie. Een persoonlijk verhaal dat zijn licht laat schijnen op de
Nederlandse-Surinaamse geschiedenis. Waarvan we als Nederlanders eigenlijk zo
weinig weten.
Bodil komt al haar hele leven in Paramaribo, de stad waar
haar vader Pim De la Parra (klik) opgroeide. Ze bezocht zijn geboortehuis aan de Zwartenhovenstraat ontelbare
keren en dat huis brandde in de nacht van 14 oktober 2012, onder het toeziend
oog van haar familie, tot de grond toe af. Het enige dat restte was de drempel
en in één klap was meer dan een eeuw geschiedenis in rook opgegaan.
In die voorstelling speelt Bodil De la Parra alle
personages in het huis, de constante schakeling tussen tijd, plaats en
personages maken deze voorstelling heel bijzonder.
Toen ik later op de avond mijn eigen drempel overstapte en
het huis mij omarmde, was mijn hoofd nog steeds bij deze prachtige
voorstelling. Wat een acteerprestatie en dan het verhaal, een Surinaamse
familiegeschiedenis waar men niet over sprak, prachtig doorverteld omdat het
niet mag worden vergeten. De voorstelling is nog tot begin december te zien in
verschillende theaters in het land en echt een must see.
Met een lach en een traan
Tegenstellingen maken het leven boeiender, daar ben ik van
overtuigt.
Als we de zolder betreden komt de trieste eenzaamheid je
tegemoet. Het is de zolder van een eenzame oude circusartiest, die hoewel zijn
carrière voorbij is nog eenmaal wil vlammen. Moederziel alleen, verdwaalt
tussen zijn schilderijen verteld hij wat hij altijd al heeft willen doen.
Voordat hij echt is opgebrand wil hij zijn grote filmdroom waarmaken en hij
neemt het publiek, waar hij altijd van heeft gehouden, mee in zijn zwanenzang.
Verleden, heden en toekomst verpakt in een tragikomedie waarin werkelijkheid en
fictie naadloos samenvallen.
De Laatste (klik) , is
een solovoorstelling waarin we Jack Wouterse (klik) zien
als oude clown. Ik zag de try-out in Schiedam, de voorstelling gaat op 10
november a.s. in première en is overal in het land te zien.
Ik ken Jack Wouterse als een geweldige acteur, maar in de
flyer las ik dat hij ooit begon als clown in het circus van Sjoukje Dijkstra.
Hij kwam pas later als acteur in het theater terecht en was te zien in
verschillende series en films. Hij ontving een Gouden Kalf voor zijn rol in de
film “Suzy Q”, en daarnaast is hij ook zelf filmmaker. Zoals hij het zelf noemt
is deze voorstelling een aftreksel van hemzelf, maar er zit ook heel veel
fantasie doorheen. Het is een voorstelling over eenzaamheid, ouder worden, wat
wil je nog doen en wat kun je nog.
Ik zocht naar een trailer van de film “Suzy Q” (film 1999 klik) en
vond de hele film, waarin ik bekende gezichten zag van jonge acteurs en
actrices, die uiteindelijk groot en bekend werden. Maar wat ik vooral opvallend
vond, was de digitaal loze tijd waarin de film zich afspeelt, geweldig die
kledingstijl en de stijl van wonen. Ik ben er maar eens voor gaan zitten, want
deze film had ik nooit gezien.
Verhalen moeten worden doorverteld, dat houdt de
geschiedenis levendig en we kunnen ervan leren.
Een verhaal uit een andere tijd
Ik las het boek van Susan Smit, Gisèle. Een epische
oorlogsroman, een op feiten gebaseerde liefdesgeschiedenis van drie mensen, de
getalenteerde glazenierster Gisèle d’Ailly van Waterschoot van der Gracht (klik) ,
dichter Adriaan Roland Holst (klik) en de ambitieuze actrice Mies Peters,
verbonden door hun hartstocht voor het theater, de beeldende kunst en de
poëzie. De oorlog dwingt iedereen uiteindelijk om een keuze te maken tussen
buigen of barsten, goed of fout, haat of liefde. Te midden van alle
vernietiging, honger en geweld is de kunst de enige manier om te overleven.
Ook dit verhaal liet mij niet direct na de laatste pagina
van het boek los, bijzonder ook omdat je de mensen die in het boek worden
genoemd van naam kent en daardoor raakt het je denk ik nog meer. Het duurde
even voor ik aan een ander boek kon beginnen, maar inmiddels heb ik die stap
alweer gezet.
Het werk van Gisèle is o.a. te zien op de SS Rotterdam
Maar de keuze viel wel weer op een boek dat op waarheid is
gebaseerd, ook een verhaal dat moet worden doorverteld.
De Meid, geschreven door Marlies Allewijn is het
waargebeurde verhaal van een dienstmeid. Het verhaal van de Zeeuwse Neeltje
Lokerse die begin 20ste eeuw iets revolutionairs deed: ze nam als
dienstbode wraak op haar werkgever, de vader van haar bastaardkind. Midden op
het Binnenhof schoot ze de man neer, met als doel aandacht te vragen voor het
onrecht dat vrouwelijke dienstboden dagelijks overkwam. Neeltje werd een
publieke heldin en werd zelfs vrijgesproken. Door haar toedoen werd de wet
Loeff- waarin onderzoek naar vaderschap en alimentatie geregeld is, enkele
jaren later gerealiseerd. Een prachtige roman over het aangrijpende leven van
een intrigerende, stoere vrouw.
Een Zeeuwse geschiedenis
Verhalen wie houdt daar niet van, maar vertellen we onze
eigen geschiedenis nog wel voldoende door. We maken selfies, we appen, vloggen
en bloggen, maar wat vertellen we daadwerkelijk door en is dat voldoende voor
de volgende generaties, een boeiende vraag.
Er blijven natuurlijk altijd mensen die schrijven, verhalen en sprookjes vertellen. Al eeuwig bestaan er verhalenvertellers en wat er ook gebeurd, zij zullen nog eeuwig voortleven.
Doordenker:
Mooie dingen gebeuren ineens.
In de mallemolen van het leven draaien we allemaal een rondje mee
In de Spotlight:
De tentoonstelling “Pure Rubens” toont het grootste
overzicht van Rubens olieverfschetsen dat in de afgelopen 65 jaar is getoond.
Museum Boijmans van Beuningen en het Museo Nacional del Prado in Madrid werkten
samen om de mooiste werken bijeen te brengen. De tentoonstelling is t/m 13
januari 2019 te zien.
In het Mauritshuis in Den Haag is nog tot 6 januari 2019 een
unieke tentoonstelling te zien, tweeëntwintig schilderijen uit twaalf huizen
van het National Trust. Nooit eerder was zo’n grote groep Hollandse
meesterwerken uit het bezit op reis buiten het Verenigd Koninkrijk.
In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam kun je tot 13
januari 2019 kennismaken met fotograaf Cas Oorthuys (1908 –
1975):
fotograaf, optimist, wereldreiziger en familieman met een oeuvre dat zich kan
meten aan internationale namen. Een prachtige Vintage fotografie
tentoonstelling die de moeite waard is om te bezoeken.
Geniet van het leven en
deel je geluk.
Liefs,
Elly Embregts
©Happy Earl Grey
