zondag 25 februari 2018

267 Levensduur





Wat gaat zo’n week toch vliegensvlug en soms besef je dan ook ineens dat ook een leven zo snel gaat. Maar daar moet je maar heel even bij stil staan en dan gewoon weer doorgaan met je persoonlijke avontuur, de reis waar je bij je geboorte aan begon.

Wat een diepzinnig begin deze keer en dat stond zomaar ineens op mijn beeldscherm zonder dat er heftige gebeurtenissen waren deze week. Het waren fijne winterdagen, koud en zonnig, maar dat gaat geen maanden meer duren, volgende week begint de lente.


De lente zal de aarde kleuren


Ik had een deadline deze week, ik ben namelijk al jaren een belangrijke schakel voor een bewonersblad van een bewonersvereniging in mijn buurt. De andere redactieleden zijn al behoorlijk op leeftijd en zijn wat minder thuis in het samenstellen van een blad. In 2012 werden er helpende handen gevraagd en die heb ik destijds toegestoken. Mijn moeder woonde er toen en zij was maar wat trots dat ik die taak op mij nam. Sindsdien verzorg ik de lay-out van het blad. Er is altijd weinig kopij en bovendien dat is vaak gewoon geschreven op papier en dus herschrijf ik dat op de laptop. Maar ik vul het blad ook aan met wat voor de bewoners interessant kan zijn b.v. de activiteiten in de buurt, puzzeltjes of gedichtjes.


Stilzitten is geen optie


Naast mijn oude vrienden van de redactie is er ook een hele actieve bewoonster van 80+ die altijd op zoek is naar sponsors in de buurt, die mogen voor een kleine bijdrage adverteren in het bewonersblad. Van de bijdrage van de sponsors worden weer leuke prijsjes gekocht voor o.a. de bingoavonden. Ieder is er druk mee op zijn of haar manier.

Nadat alles voor het blad naar mijn tevredenheid op papier staat, ga ik op zoek naar passende illustraties en krijgen de adverteerders een plek. Alles bij elkaar is het een hele klus en gepuzzel om het blad vorm te geven. Voor de afgesproken datum lever ik één geprint exemplaar aan, precies in de juiste volgorde zoals het geprint moet worden. Want de ruim 150 exemplaren, printen de heren zelf en met wat andere vrijwilligers wordt het boekje in elkaar geniet.


Tulpen zijn er in alle kleuren van de regenboog


Met de printversie word ik altijd met open armen ontvangen en met veel elan nemen ze het in ontvangst. Dan is er weer werk aan de winkel en daar kijken ze naar uit.
  
Ik had dus een deadline deze week, maar geheel onverwachts liet mijn printer het afweten. Om radeloos van te worden, het komt natuurlijk nooit uit, maar nu kwam dat wel op een heel ongelegen moment.

Alles heeft een levensduur, maar je staat er niet altijd bij stil dat het einde in zicht komt.

Gelukkig heb ik een goudvis. Een goudvis met een geheugen en dat zal jullie niet minder verbazen dan mijn oude vriend. Maar die vis bood mij op dat moment de oplossing. Ik kwam met de lente-editie op een visstick i.p.v. geprint, bij mijn oude vriend aan. Hij begreep er niets van, een gehalveerde goudvis ging in zijn pc, even wat tikken en hup daar rolde alles uit zijn printer.


Ik las het in de krant, blijf bezig


Nadat alles een keer was geprint en in de goede volgorde was gelegd, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Het was alsof de zon doorbrak en wolken plaats maakten voor een stralend blauwe lucht. Er was geen vuiltje meer aan de lucht.

Toen ik vanmorgen in de krant een mooi interview las met Paul van Vliet (82) (klik) met als kop: De dood heeft mij drie keer laten lopen, moest ik aan mijn oude vrienden denken. Hij zegt daarin: Veel leeftijdsgenoten zijn over het algemeen uitgeblust. Ze hebben niks meer te doen, zijn nergens meer nodig. Dat gevoel van nutteloosheid werkt zeer ondermijnend. Ik blijf bezig, elke dag. 

Niemand kent zijn eigen levensduur. Bij je geboorte krijg je geen garantie op een mooi leven. We kunnen ons leven nooit ruilen voor een beter leven, laten repareren of er een leven naast kopen. Niemand, rijk of arm heeft de mogelijkheid om een levenslange garantie af te sluiten. Ergens stopt het, zomaar of aangekondigd.

Dat is een bizarre gedachte, waar geen goudvis met geheugen een oplossing voor kan bieden.


Mijn slimme goudvis met geheugen


Vandaag vond ik een geprint en geniet exemplaar van het bewonersboekje in mijn brievenbus, toen ik terugkwam met tulpen van de markt. En met een glimlach dacht ik aan de uitgestoken gerimpelde handen die de afgelopen dagen bezig waren geweest met het in elkaar zetten van de ruim 150 boekjes. Voor de bewoners een leuke gezamenlijke bezigheid.

Ik besef steeds meer dat je bezig moet blijven, uitdagingen moet blijven zoeken en dat een leven lang leren belangrijk is. Hoe jong of oud je ook bent en een mooi motto is: Maak het je eigen om een leven lang nieuwsgierig te blijven.

Het bloggen houdt mij ook lekker bezig, immers als ik niet bezig blijf, dan valt er niets te schrijven en te delen. Bovendien is het leuk om feedback te krijgen en te ontdekken wat de mening van anderen is op wat ik schrijf. Van het lezen van andere blogs leer ik weer wat anderen bezighoudt, ergens van vinden en ondernemen. En dat is heel divers.

Soms levert dat ook leuke verrassingen op. Ik vond laatst een leuke attentie in mijn brievenbus van Antoinette van Schaik (klik) naar aanleiding van een reactie op de door haar gemaakte leren scharenhoesjes.


Brievenbus verrassing van Antoinette van Schaik


Deadline, tijdslimiet of levensduur, Het zijn mooie woorden maar heel veel spanning zat er de afgelopen week niet in. De grootste uitdaging deze week was het installeren van een nieuwe printer en dat is gelukt.

Morgen is het weer maandag en we gaan een ijskoude week tegemoet.

Een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Ik ga er weer een mooi avontuur van maken, hoewel dat wat mij betreft niets met schaatsen te maken zal hebben.


Wat doe jij als vrijwilliger?


Doordenker:

Tijd is geen snelweg tussen wieg en graf, maar ruimte om te ontdekken.


Tulpen van dit weekend


In het Spotlight:


In één nacht ontdekken wat Rotterdam aan kunst en cultuur te bieden heeft? Dat kan op Zaterdag 3 maart 2018, dan openen 40 Rotterdamse musea en culturele instellingen van 20.00 tot 01.00 uur hun deuren. Gezamenlijk brengen zij een uniek programma met de mooiste exposities, uitzonderlijke collecties, onverwachte performances en workshops. Bekijk nu al op de site het volledige programma.


Van 10 t/m 18 maart is het weer Boekenweek en het Boekenweekgeschenk (bij aankoop van een boek ter waarde van 12,50 euro) is dit jaar geschreven door Griet Op den Beeck (klik) 

Het Boekenweekgeschenk: Gezien de Feiten, gaat over Olivia, een vrouw voor wie opeens alles anders wordt. Een verhaal over de kracht van spijt hebben, de gretige wil om goed te leven, de warme wurggreep van families, de angst om ruimte in te nemen, de kilte van de wereld zoals wij haar kennen en het wapen dat liefde kan zijn, als ze echt is tenminste.

Traditiegetrouw wordt de Boekenweek afgesloten met een gratis reisdag met de NS. Op vertoon van het Boekenweekgeschenk 2018 reist u zondag 18 maart de hele dag gratis. En als u die dag met de trein op pad gaat, dan kunt u zomaar Griet Op de Beeck tegenkomen. Zij leest die dag voor en signeert haar boek tijdens het reizen. Lees hier over het reizen die dag(klik) 





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey


zondag 18 februari 2018

266 Rijkdom





Het ontbreekt mij aan tijd deze week, alhoewel dat eigenlijk niet klopt. De tijd die deze week in de week zit, is gelijk aan alle andere weken. Dus eigenlijk niet zo slim, maar ik heb te veel gepland, maar soms loopt dat zo en kan het niet anders.

Er zat dus niets anders op dan al vroeg in de week te gaan schrijven aan deze blog.

Vorige week schreef ik over het feestje dat de Rotterdamse Metro dit jaar viert, maar er valt nog meer te vieren in de stad Rotterdam. Diergaarde Blijdorp bestaat namelijk 160 jaar en ik was er vorige week. Niet ten onrechte is de Rotterdamse Diergaarde in 2017 wederom verkozen tot de mooiste dierentuin in de Benelux door bezoekers van de Zoo Site Awards (klik)


Wie kijkt naar wie?


Er is een prachtig boek over Diergaarde Blijdorp geschreven door Tania Heimans, Het huis met de Leeuwen (klik) en dat zou elke liefhebber van Blijdorp eigenlijk eens moeten lezen. Over het boek:
Weinig mensen weten dat er aan de voorzijde van het Rotterdam Centraal ooit een diergaarde lag. Lange tijd was deze uitgestrekte tuin vol exotisch leven een lustoord voor elite. Daar stond ook het huis van de laatste diergaarde-directeur en zijn gezin: doctor Koenraad Kuiper, zijn vrouw Corry en hun vier kinderen. Een bezoek aan de Rotterdamse dierentuin was voor Corry als kind altijd een avontuur. Toen ze er in 1924 met haar gezin kwam wonen wilde ze méér zijn dan alleen de directeursvrouw. Geïnspireerd door grote schrijvers die ze in Zwitserland ontmoette werd ze columniste avant la lettre. Vaak verkoos ze haar eigen vrijheid boven de dienstbaarheid aan haar gezin, maar ze bood ook een thuis aan pleegkinderen, leeuwenwelpen en een Afrikaans jongetje dat meekwam met de eerste neushoorn. Het bombardement van mei 1940 maakte een tragisch einde aan die diergaarde.

Het is een fascinerend verhaal dat ons enig inzicht geeft van wat er, na het bombardement , met de bewoners van het huis met de leeuwen en de dieren gebeurde.


De oude ingang aan de Van Aerssenlaan, Rotterdam


In Blijdorp kwam ik al op heel jonge leeftijd en ik loop er, altijd een beetje trots als een pauw rond. Ter gelegenheid van die 160e verjaardag hangen er overal oude foto’s, die ook aan mijn jeugd doen terugdenken. Zelf heb ik altijd mooie herinneringen aan de laan, direct na het hek aan de Van Aerssenlaan, waar alle Ara’s destijds op een schommeltje zaten. Ik zie het nog zo voor mij, je mocht ze toen zelfs nog pinda’s voeren.


Het laboratorium in het Oceanium 
(links een garnaal en rechts zie je een kleine haai nog in het eitje)


Het was op die dag dat ik in Diergaarde Blijdorp was vorige week heel koud en op sommige plekken was de winter zichtbaar. Op zo’n dag kun je rustig genieten van de tuin, want de bezoekers die er zijn zoeken dan de overdekte attracties op. Maar ik genoot er van de koude winterzon en schoot er prachtige plaatjes en zat zelfs nog op een terrasje. Wat een rijkdom!

Deze week begon met een gezellige afspraak, maandag stond er een filmochtend gepland. Maar helaas werd ons groepsuitje, door een storing aan de Spijkenissebrug, volledig op z’n kop gezet. Uiteindelijk zaten we met z’n tweeën in de zaal. 


Mangrovekwallen in het Oceanium


In de film: Wild (klik) verteld de Veluwe zelf haar verhaal: ontstaan in de ijstijd en gegroeid naar een groots natuurgebied met een rijke verscheidenheid aan leven. We zien de Veluwe in al haar schoonheid en met alle uitdagingen die de seizoenen voor de dieren met zich mee brengen. De buizerd, het everzwijn, het edelhert, de vos, de eik, het water en nog veel meer. Prachtig in beeld gebracht door regisseur Luc Enting, die bijna drie jaar aan de film heeft gewerkt.


De ijsberen, ijsberen niet meer in Blijdorp


Ademloos heb ik naar de film gekeken en bij de aftiteling viel bij mij het kwartje, daarom spreekt men dus van “Dierenrijk”.

Maar ik ben ook met een vraag blijven zitten, waarom hebben we het altijd over Dierenrijk en Mensdom of is dat gewoon een helder begrip.


Misschien weten jullie het antwoord of is dat een domme vraag?


Doordenker:

Moeilijk doen gaat de meeste mensen het gemakkelijkste af.


Het was ijs en ijskoud die dag in Blijdorp


In het Spotlight:


Al jaren koop ik een Rotterdampas, ook al woon ik buiten de stad, daarmee kan ik een heel jaar lang profiteren van gratis uitjes en hoge kortingen o.a. voor bioscoop, musea, diergaarde Blijdorp, de Euromast, de Spido, restaurants, workshops en nog veel meer.
Eind februari loopt mijn Rotterdampas af en ik hem ga zeker weer verlengen.
Voor Rotterdammers met een kleine beurs of 65+ is de pas tegen een zeer gereduceerd bedrag te koop. Voor inwoners buiten Rotterdam kost hij wat meer, maar het is ook zeker de moeite waard om eens een proefberekening te maken op de site.


Met de voorjaarsvakantie in zicht dacht ik dat de site Kidsproof Rotterdam een leuke tip is om te bezoeken. Op site staan ook tips voor kinderfeestjes en erg leuke blogs met leuke tips. Zo kun je van de komende voorjaarsvakantie een feest maken.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 11 februari 2018

265 Junk





Precies op de 50ste verjaardag van de Rotterdamse Metro begon ik te schrijven aan mijn wekelijkse story. Het was er goed weer voor, deze week werd het eindelijk winter en daar heb ik buitensporig veel van genoten. Er werden stappen gezet, kilometers gemaakt en natuurlijk zat ik ook nog uit de wind in het winterzonnetje op een terrasje.

Het was koud, heel koud en op het strand lag zelfs wat kruiend ijs. We worden watjes van al die milde wintermaanden en zijn niets meer gewend.

Door alle aandacht voor de opening van de Rotterdamse metro 50 jaar geleden op 9 februari 1968 (klik) , dacht ik terug aan die tijd. Juist dat jaar, 1968 was voor mij een gedenkwaardig jaar. Ik kwam van school en vond mijn eerste baan en dagelijks ging ik vanuit Rotterdam Zuid met de bus en de metro naar het centrum van de stad.


Landgoed Mildenburg Oostvoorne


De stad die uit de puinhopen volledig opnieuw werd ingericht en het klinkt bizar, zijn moderne skyline te danken heeft aan die dramatisch dag in mei 1940.

Het reizen met de metro zag er in die tijd totaal anders uit dan nu. Het beeld staat mij nog helder voor ogen. Om acht uur, de gezichten nog op halfzeven, warm en klam dicht tegen elkaar, sommige nog half duttend en zittend las men de papieren krant en niet het tabloidformaat (klik) dat wij nu kennen. Zeker niet, die hadden wij toen nog niet, de krant van toen was groot en onhandig, je zat er (zeker in de spits) iedereen mee in de weg.

Van digitaal lezen was toen nog lang geen sprake

Deze week las ik in mijn digitale krant over een (nog) niet erkende verslaving, waar een op de zes jongeren mee te kampen heeft, de verslaving aan Sociaal Media. Ze leiden aan slaaptekort, kunnen hun studie niet afmaken en raken offline hun vrienden kwijt. Soms gaat het zover dat ze niet meer normaal kunnen functioneren. Maar hulp wordt nergens geboden omdat de verslaving aan Sociaal Media geen erkende ziekte is. Verslavingsdeskundigen pleitten inmiddels voor erkenning.

De Sociaal Media junk heeft heel veel digitale vrienden, maar vereenzaamt uiteindelijk omdat er geen tijd is voor sociale contacten.


Moedernatuur kan toveren


Digitalisering is een verrijking, maar tegelijkertijd ook een gevaarlijke ontwikkeling op diverse vlakken. Onze afhankelijkheid van de mobiel groeit omdat het ding, het digitale kleinood steeds meer mogelijkheden biedt. Ik ga zelf ook niet meer de deur uit zonder mijn digitale held en mijn e-reader.

Toen ik deze week in de metro om mij heen keek zag ik mijn medereizigers met gebogen hoofden, vaak in een ongezonde houding, turend op digitale schermpjes en voor een deel ook nog met de oren dichtgestopt met oordopjes. Volledig in een eigen cocon, onbewust aanwezig, ver weg van de realiteit en met een gesloten houding.

De mens is een sociaal soort en menselijk contact bestaat voor een groot gedeelte uit communicatie, waarbij gebruik wordt gemaakt van taal. Lichaamstaal of non-verbale communicatie wordt beschouwd als een belangrijke vorm van communicatie bij het vaststellen van onderlinge relaties, omdat emoties veelal non-verbaal worden overgebracht. Bij kinderen en pubers is lichaamstaal de eerste stap bij het zoeken naar en het maken van contact.

Cocon-gedrag is dus bepaalt geen positieve instelling om echt met elkaar in contact te komen.


Neuzen naar de blauwe hemel


Het was 1968 en dagelijks kwam ik in de metro dezelfde mensen tegen, immers we werkten allemaal op vaste tijden, een flexibele werktijd was nog lang niet in zicht. Dagelijks kwam je op hetzelfde tijdstip dezelfde mensen tegen. De telefoon, die niet mobiel was bleef thuis aan een snoer op het halkastje staan. Tijdens de reis maakte je een praatje met die of gene, je zag elkaar immers dagelijks en dus was er contact. Bij het instappen keek je elkaar in de ogen en groette je elkaar en op vrijdag wenste je medereizigers een fijn weekend en op maandagochtend zag je elkaar weer en dan werd er over het weekend gesproken.

Er is heel veel veranderd in vijftig jaar, heel veel ten goede en dat is iets om trots op te zijn. Ons kleine landje staat in de top tien van rijkste landen. Maar…

Hoe rijk zijn wij ten opzichte van sociaal gedrag naar elkaar?


Het groene strand is wit


Ik zat deze week in de metro en bekeek de kruinen om mij heen, de ogen, de spiegels van de ziel gericht op het verlichte scherm. Rondom mij gebogen hoofden en Sammie (klik)  nestelde zich als een oorwurm voor de hele dag in mijn hoofd:

Sammie loop niet zo gebogen
Denk je dat ze je niet mogen
Waarom loop je zo gebogen Sammie
Met je ogen Sammie op de vlucht
Hoog Sammie
Kijk omhoog Sammie
Want daar is de blauwe lucht


IJzig koud


Het zijn allang niet meer alleen de jongeren, die met gebogen hoofd en een gesloten houding door het leven gaan. We moeten te veel, willen alles hebben, weten en doen. Alles moet snel en iedereen heeft het druk. Maar de klok is niet sneller gaan lopen, die tikt nog net zoals vroeger. En onze biologische klok loopt ook niet sneller, maar doordat we steeds langer leven geeft die ons juist meer tijd om te genieten.

Het netwerk van de metro is in die vijftig jaar behoorlijk uitgebreid en er wordt nog steeds gewerkt aan betere verbindingen en nieuwe lijnen.

Bij de mens is het niet anders, ieder mens moet werken aan zijn netwerk. Al vanaf je geboorte begin je met verbinding maken, je kijk de wijde wereld in met een open blik en strekt je armen uit naar de mensen om je heen. Daarna ga je naar school, je kijkt eerst de kat uit de boom, door te kijken met een open vizier, dan kies je met wie je wil spelen en maak je vriendjes en vriendinnetjes. Die vriendschap wordt weer verbonden met je netwerk thuis. Het leven gaat verder en zolang je leeft is bouwen aan een netwerk van groot belang.


Strand stilleven


Maar hoe zit het dan als je uitsluitend bezig bent met Sociaal Media?

Eigenlijk is die hele term “Sociaal Media” misplaats. Natuurlijk kun je vrienden van vroeger of verloren familie terugvinden en kun je samen leuk online spelletjes spellen. Maar het blijft een onnatuurlijke, vluchtige ontmoeting die in wezen niet sociaal is.

Van nature hebben wij een belangrijke vorm van communicatie meegekregen en dat is lichaamstaal, non-verbale communicatie. Waarbij je elkaar in de ogen kijken en elkaar, voor je elkaar spreekt, onbewust al ruikt. Intuïtief weet je dan al heel veel van de persoon tegenover je voor er een gesprek begint.

Ik zit ook vaak met het hoofd gebogen in de metro, volledig in het verhaal van mijn digitale boek. Een junk ben ik zeker niet, maar het schrijven van dit verhaal heeft ook mij aan het denken gezet.

Ik ga eens wat meer aan mijn netwerk werken en lezen doe ik dan maar thuis.



Netwerk jij nog steeds, of heb je daar geen tijd voor?



Doordenker:

Haasten brengt vaak vertraging mee.


De lente komt er aan


In het Spotlight:


De museummetro is tot 13 februari 2018 te zien op station Blaak, maar de online tentoonstelling geeft ons ook een leuk kijkje in de metro van toen.



De foto’s zijn deze week gemaakt tijdens mijn wandelingen in Oostvoorne, waar het niet alleen voor wandelaars een eldorado is. Voor vogelliefhebbers is er een 15,5 km lange vogelboulevard. Waar ooit de Nieuwe Maas uitmondde in de Noordzee kun je nu dwalen tussen duinen, slikken, rietvelden en landgoederen. Je kunt er naast de IJsvogel, Wielewaal, Nachtegaal en Lepelaars ook volop reeën spotten.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 4 februari 2018

264 Bruggen





Het was vrijdag Warme Truien-dag (klik) en het leek er bijna op alsof de weergoden daar ook vanaf wisten. Er stond een frisse wind en een warme trui omarmde mij die dag en de dagen erna, want februari is koud begonnen.

Om een brug te bouwen heb je geen stenen nodig, althans voor een spreekwoordelijke brug.

Een vluchtige ontmoeting op een roltrap deed mij beseffen dat mooie herinneringen voor altijd zijn en toen ik daar later thuis over nadacht besefte ik dat ik al op heel jonge leeftijd een bruggenbouwer was en dat geldt eigenlijk voor iedereen. Maar daar staan we nooit zo bij stil.


Vroeger en nu, mooie herinneringen blijven


Johnny was mijn eerste vriendje, hij was denk ik drie jaar en ik al vier. We woonden toen in Rotterdam West naast elkaar en zaten in dezelfde kleuterklas. Onze moeders werden vriendinnen en op maandag (wasdag) werd er op zolder gewassen met het dakraam open en wij, Johnny en ik speelde samen tussen de daken in. We waren heel close en onafscheidelijk. Waar Johnny was, daar was ik en andersom. Er werd een stevige brug gebouwd die zelfs bleef bestaan toen we verhuisden naar dezelfde nieuwbouwwijk in Rotterdam Pendrecht en we een paar straten van elkaar woonden.

Naar mate de jaren verstreken bleef de brug tussen onze ouders bestaan, maar Jonny en ik bewandelden ieder afzonderlijk een ander levenspad.


Op stevige pijlers bouw je de mooiste bruggen 


Toen ik deze week in de krant een artikel las over de 50e verjaardag van de Rotterdamse Metro besefte ik dat het dit jaar ook 50 jaar geleden is dat ik voor het eerst ging werken. Ik begon in september 1968 bij de Bijenkorf en ging vanuit Rotterdam Pendrecht elke dag naar mijn werk met de spiksplinternieuwe metro en stapte dan uit bij metrostation Beurs. Werken bij de Bijenkorf op de Coolsingel, wat was ik daar trots op.

De Coolsingel gaat op de schop en er is tot 8 april 2018 in Museum Rotterdam (klik) een mooie ode aan de Coolsingel te zien. Toen ik de tentoonstelling bezocht verraste het mij om daar ook een (kleine) sinterklaasetalage van de Bijenkorf te zien, die destijds wereldberoemd waren.

Ook in de Bijenkorf werden vriendschappen gesloten en de spreekwoordelijke bruggen gebouwd. Stevige pijlers die nog steeds staan, hoewel we niet meer zo vaak met elkaar over die brug wandelen, helaas hangen de tuien niet meer zo strak. Maar met het aanschroeven van wat bouten en moeren is het achterstallig onderhoud zo weer opgelost.

Oude bruggen hebben monumentenzorg nodig en dierbare oude vriendschappen vergen ook onderhoud.


Samen een brug bewandelen


Toen ik in de jaren negentig begon met dramacursussen en daar met hart en ziel mijn passie in vond had ik niet kunnen vermoeden, dat ik daar ook zulke mooie, sterke bruggen zou slaan. Op de planken laat je jezelf volledig zien en leer je mensen kennen op een heel speciale intense manier. Ik kan het niet uitleggen, maar dat gevoel gaat heel diep. In die tijd leerde ik veel over mijzelf, maar ook veel over mijn medespelers en dat smeedt een band.

Hoewel we niet altijd bij vriendschappen stilstaan, zijn niet alle vriendschappen voor altijd. In een artikel in het blad Jan (klik) blijkt uit onderzoek dat je in zeven jaar tijd ongeveer de helft van je vrienden kwijtraakt. Maar blijf je langer dan zeven jaar bevriend dan zou dat weleens een vriendschap voor het leven kunnen zijn.


Roestvorming, bruggen moet je onderhouden


Levensloop, tijd, afstand en interesse zorgen ervoor dat bruggen stroef gaan bewegen en openblijven staan. Vriendschappen raken soms uit het oog, maar niet uit het hart.

Maar mooie herinneringen zijn voor altijd en als die worden opgehaald borrelen er namen en gebeurtenissen boven en telkens weer vraag je je dan af, hoe zou het met die zijn en met die. Dan is het alsof het ophaalbruggetje in beweging komt.

Vorig jaar ontmoette ik wat mensen uit de tijd dat we op de planken stonden en het was alsof de jaren wegvielen en we samen over die oude brug liepen. Zo warm en hartelijk was die mooie dag in Rotterdam en over twee weken staat Leiden in onze agenda met als thema code rood. En wat dat laatste gaat worden, daar heb ik nu nog geen antwoord op, maar het mag duidelijk zijn dat ons hart weer wat harder is gaan kloppen en oude tijden herleven.


Bruggen om door een ringetje te halen


Er zijn van die vriendschappen van vroeger die goud waard blijken te zijn, bruggen om door een ringetje te halen.

We bouwen al heel jong bruggen op school en later op het werk, bij het spelen, dansen, sporten of tijdens een andere gezamenlijke hobby. Er zijn tijdelijke bruggetjes tijdens de vakantie en noodbruggen bij calamiteiten. Maar ook korte en heel lange bruggen, waarvan de tuien kunnen vieren, maar voor elke brug geldt dat beide kanten moet worden onderhouden, anders verliest een brug zijn stevigheid.

Ieder bewandeld een eigen levenspad, wegen gaan alle kanten op, maar dat neemt niet weg dat met de langst in stand gebleven vriendschappen herinneringen blijven bovendrijven als je samen bent. Mooie gebeurtenissen blijven levendig en soms drijven er personen boven, maar blijven zoektochten op het internet toch vruchteloos.


Voor glans moet je blijven poetsen


Totdat ik deze week op een roltrap naar beneden stond en ik ineens een bekend gezicht zag, verrast was ook de persoon die op de andere roltrap stond. Het was een vluchtige ontmoeting, maar toch werd er in dat kleine moment een ophaalbruggetje neergelaten. Er is al emailcontact geweest en komende tijd gaat ervoor zorgen dat die laatste stukjes van de puzzel in ons geheugen, het beeld compleet gaan maken.

Hoe het met Johnny ging, vragen jullie je misschien af. Hij heeft uiteindelijk, al lang geleden zijn bestemming gevonden in Nieuw-Zeeland. Mijn moeder is er helaas niet meer, maar haar vriendin de moeder van Johnny nog wel, ze is 89 jaar en als ik haar bezoek halen we herinneringen op aan het oude westen en als we samen oude foto’s kijken is het alsof de jaren wegvallen.


De gouden bruggen in je leven moet je blijven poetsen.



Wie zou jij weleens terug willen zien??



Doordenker:

Je kunt beter een brug bouwen dan een muur.


Er zitten altijd twee kanten aan een brug


In het Spotlight:


Het voorjaar komt er weer aan en dus gaan we weer plannen maken. Ga bijvoorbeeld eens op stap met de Urban Guides en ga Rotterdam eens op een andere manier bekijken. Te voet of op de fiets, er zijn verschillende mogelijkheden en de gidsen laten u graag de onbekende stukjes van de stad zien.


Op 16 en 17 februari wordt het Chinese Nieuwjaar gevierd, 2018 is het jaar van de hond. In de kleurrijke parade op en rond de Kruiskade wensen leeuwen en draken Rotterdam een voorspoedig nieuw jaar.


Op 25 februari 2018 wordt er in de Van Nelle fabriek in Rotterdam weer een Swan Market georganiseerd. De Swanmarket biedt startende creatieve ondernemers een platform en de markt is inmiddels uitgegroeid tot een lifestyle-markt vol verrassingen.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey