216 Kunststof

Kunststof

Wat een koude week was het. De ene helft van Nederland, de schaatsers, waren er blij mee en een ander deel van Nederland lag onder de wol met griep. En ik walste overal tussendoor, weliswaar met keelpijn, maar verder had ik nergens last van. Ik heb zelfs nog gefietst, maar kwam daarna wel thuis met een bevroren neus, voorhoofd en vingers.

Wat een waanzin in de wereld, Amerika in alle staten en Nederland zit ook vol met Pinokkios. Vertrouwen is belangrijk om een stabiele maatschappij op te bouwen, maar alles wiebelt en wankelt. Evenwicht waar vinden we dat nog in de wereld.

Ik zag deze week de serie: De Prijsvechter (klik) en met mijn neus op de feiten besef ik dat ons aller "goedkooplust" zal leiden tot zelfvernietiging. De driedelige serie laat duidelijk zien hoe onze honger naar meer voor minder de wereld in de uitverkoop zet.

Waar is het toch mis gegaan met de mens, ik kan de oude Wijze mannen in de film: Down to Earth (klik)  maar niet vergeten. Wordt je gelukkig van een mooie jurk? Het antwoord is nee omdat het maar een moment van geluk oplevert. Maar dat zijn we in onze consumentenwaanzin vergeten, onze hersenen willen meer, meer, meer. Hebzucht nekt ons.

Vorige week was ik in het museum Speelklok (klik)  in Utrecht. Daar stap je in de wonderlijke wereld van zelfspelende muziekinstrumenten. Daar vind je speeldoosjes, draaiorgels, dansorkestorgels en speelklokken uit vervlogen tijden. Fijn handwerk, vrolijke kleuren en prachtige schilderwerken sieren de orgels en speeldozen.

Is het loslaten van handenarbeid en machinale massaproductie misschien de grootste fout in de mensheid geweest.

Niemand weet hoelaat het is en we kunnen wel denken, lekker puh, maar daar kunnen we het tij niet mee keren. Het is de hoogste tijd om ons gedrag te veranderen en duurzaam te gaan denken bij alles wat wij aanschaffen.

Vooral het laatste deel van het programma: De Prijsvechter schokte mij. We weten allemaal dat er een plasticsoep in de oceaan drijft. Maar beseffen we dat in 2050 meer plastic dan vis in de oceanen zit en dat we een tijdperk van uitsterven tegemoet gaan. Plastic blijft voortbestaan, wel honderd miljoen jaren en het wordt door niets afgebroken. 

Elk jaar komt er naar schatting 8 miljoen ton plastic rotzooi in de oceanen bij, nog even en we leven op een kunststof planeet.

De Plastic Soup Foundation (klik) is een Nederlandse organisatie die al jaren inzet voor het milieu en knokt tegen dreigende kunststof-ramp. Op de site vindt je ook een filmpje dat ons bewust maakt van het gevaar en ook vindt je er een classificatie lijst, zodat je kunt zien welk plastic veiliger is. 

De kik van het kopen duurt kort, maar de gevolgen zijn enorm.

Aan al die politieke onrust in de wereld kunnen we niets meer doen dan protesteren. Maar aan die massaproductie en wegwerpmaatschappij kunnen we wel wat doen. We moeten iets teweegbrengen en afkicken van die "goedkooplust", dat is uiteindelijk in ons eigen belang. Maar dat alles begint bij bewustwording.

De overgang naar een duurzame economie is nog een hele lange weg, maar met consuminderen en bewuster kopen is een duurzaam leven niet onmogelijk. Laten we vooral het vertrouwen in de toekomst niet verliezen, angst is een slechte leermeester.

Het positieve in het geheel is, dat steeds meer mensen zich bewust worden van de noodzaak van duurzaamheid. We moeten onze honger naar meer stillen, ook de volgende generatie verdient een mooie planeet. En dat geeft (kunst)stof tot nadenken bij elke aankoop die we doen.

De wereld verbeteren begint nog steeds bij jezelf.

Koop jij bewust?

Doordenker:

Teweegbrengen begint met een eerste stap.

In de Spotlight:

Krabbé zoekt Picasso (klik) 

Na die prachtige serie over Van Gogh zoekt Jeroen Krabbé nu Picasso. Het is een fascinerende zoektocht naar de kunstenaar Picasso, die iedereen herkend, maar die niet iedereen kent. Ik was al fan van Jeroen Krabbé, maar na het eerste deel over Picasso zeker ook van deze serie.

Kröller-Müller museum (klik) 

Ook in Nederland kun je verschillende werken van Picasso van dichtbij bewonderen. In het Kröller-Müller museum vindt je en mooie collectie van tekeningen, schilderijen en beelden. 

Lion (klik) 

In de afgelopen week zag ik de film: Lion, een film die je al aan het begin kippenvel bezorgd. Een vijfjarig kind verdwaalt en een volwassen man is op zoek naar zijn roots, een waargebeurd verhaal dat fantastisch is verfilmd. Drooghouden is moeilijk, de film dwaalt nog dagen door je hoofd, een aanrader.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

215 Puzzel

Puzzel

De weken vliegen om en we zitten al in de tweede helft van januari. Iemand noemde januari, de maandagochtend van het jaar en dat vond ik eigenlijk best een grappige benaming voor die grijze eerste maand van het jaar.

Hoewel, ik moet bekennen dat ik die eerste maand heel kleurrijk doorkom. Ik moet puzzelen om alle afspraken na te komen en door tijdgebrek dreigt mijn blog voor het eerst in lange tijd de dupe te worden.

De afgelopen week had ik verrassende gesprekken en bijzondere ontmoetingen. Die intens mooie gesprekken bevestigen wat ik altijd al wist. Elk mens bezit een schatkist vol persoonlijke verhalen en al die levenservaringen zijn een waardevolle inspiratiebron. Mensen zijn prachtig en dat heeft niets met schoonheid te maken

Het borrelt en het bruist en tijdens een brainstorm avondje is wel duidelijk dat het tijd wordt om nieuwe plannen maken, het vuur is aangewakkerd.

Die plannen moeten nog vorm krijgen, het moet nog rijpen. Maar de eerste stap is gezet en wellicht wordt een oude passie nieuw leven in geblazen. Een mooi leven bestaat uit improviseren en het is juist dat improviseren waar we weer iets mee willen gaan doen. Nu nog een locatie, enthousiaste deelnemers en de plannen uitwerken. En dan de vloer op, grenzeloos spelen, losgaan en weer mooie dingen maken.

Het hoe of wat vertel ik nog niet, dat komt later als de tijd rijp is.

Voor deze week een korte blog, ik kan wel blijven puzzelen, maar tijd kan ik er niet bijmaken. Ik beloof jullie volgende week weer met een mooi verhaal te komen.


Waar droom jij van?

Doordenker:

Volg je dromen, ze weten de weg.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

214 Verlangen

Verlangen

In tegenstelling tot wat alle weerberichten ons voorspelden viel het eigenlijk nogal mee, zelfs het hoge water bleef uit, de stormvloedkering werd niet gesloten. Maar wat niet is kan nog altijd komen, de winter is nog niet voorbij, hoe graag ik dat ook zou willen.

Het was voor mij een week met onaangename verrassingen, bij die ene prent van vorige week is het niet gebleven en op dat gebied is voor mij het jaar slecht begonnen. Maar de berichten over mijn zieke buurman waren zodanig, dat ik die prenten voor lief nam, er zijn veel ergere dingen in het leven. Ik ben gezond en heb eigenlijk niets te klagen.

Het leven is eenvoudig, maar de mens heeft het leven ingewikkeld gemaakt.

In mijn favoriete bioscoop zag ik de documentairefilm: Down to Earth, de film volgt de wereldreis van Rolf Winters en Renate Heinen en hun drie kinderen. Op zoek naar “meer” lieten zij jaren geleden hun luxeleven achter voor een spirituele zoektocht langs inheemse wijzen uit oude, traditionele culturen. Deze film is niet bedacht, maar ontstaan en misschien is dat juist de kracht van deze film, die een groot succes blijkt te zijn.

Ik had al eerder een trailer van Down to Earth (klik) gezien. Toen ik in de afgelopen week het echtpaar, de makers aan tafel zag zitten bij een televisieprogramma en hun verhaal hoorden, wist ik dat ik ernaar toe moest.

De documentaire bekritiseerd de consumptiemaatschappij en is een ode aan de natuur. De thema’s sluiten aan bij de zorgen die mensen hebben over de aarde. Wonderlijk genoeg geven de earth-keepers overal ter wereld aan, dat verandering alleen bij jezelf kan beginnen. Wachten op politieke leiders of het systeem heeft een zin, die zijn juist onderdeel van het probleem.

Ik was geraakt door deze documentaire, de wijze levenslessen kwamen binnen en ontroerde mij. Wij hebben de aarde niet geërfd van onze ouders, maar wij hebben de aarde te leen van onze kinderen. Ooit hadden wij een prachtige leefwijze, maar ergens onderweg zijn wij die mooie levenslessen verloren. Het zijn zinnen die ik niet snel zal vergeten.

Die wijze woorden geven te denken en na de film werd er gediscussieerd, nagepraat en mensen waren in contact. De film maakte echt iets los en aan eenmaal zien heb je eigenlijk niet genoeg.

Het riep bij mij ook vragen op, zijn programma’s als, Expeditie Robinson, Floortje naar het einde van de Wereld en Natuurfilms zo populair, omdat wij diep vanbinnen verlangen naar wat wij onderweg zijn kwijtgeraakt. Gewoon een eenvoudig leven, zonder ingewikkelde aangeleerde kunstjes, gebruiken en luxeproducten die ons leven zogenaamd “voldoening” geven. Is het ons oerinstinct dat hunkert naar verbondenheid, delen en helen.

Heel opvallend zeggen al die wijzen van primitieve stammen overal ter wereld eigenlijk hetzelfde, hoewel ze elkaar niet kennen. Is dat het menselijk instinct?

Deze documentaire over een reis van vijf jaar, over vijf oceanen en zes continenten, gemaakt met één camera, heeft mijn ogen geopend en bevestigd wat ik eigenlijk allang wist. Onze zogenaamde vooruitgang heeft veel van de essentie van ons bestaan kapot gemaakt. De film Down to Earth moet, naar mijn mening, verplicht lesmateriaal worden op scholen. Kinderen hebben immers de toekomst.

Het is misschien nog niet te laat om mensen bewust te maken van ons innerlijk verlangen.

Thuis vroeg ik mij af of ik zonder mijn relatief eenvoudige bezit zou kunnen bestaan. Ik dacht terug aan die prachtige wandelingen door Noorwegen, waar je nog door uitgestrekte gebieden kunt wandelen zonder iemand tegen te komen en aan het ongelofelijke gelukzalige gevoel dat ik tijdens die wandelingen had. Ik zal dat gevoel nooit vergeten, was dat misschien mijn oerinstinct?

Naast veel onvrede om ons heen zie ik ook de lichtpuntjes, er zijn steeds meer mensen die ook zien dat er iets moet veranderen om ons voortbestaan te garanderen. Er is een groeiende vraag naar pure producten en daarin schuilt ook een groeiend verlangen naar een betere wereld.

Vooralsnog begin ik voorlopig maar bij mijzelf en probeer op kleine schaal iets te ondernemen. Ik ga aan de slag met de levenslessen uit die prachtige documentairefilm om dichter bij mijn oerinstinct te komen. Ik zit alleen nog met de vraag, waar begin ik.

Een goed leven is zo eenvoudig, maar de mens heeft het leven zo ingewikkeld gemaakt dat we zelfs het eenvoudig denken zijn we verleerd.

Hoe bewust leef jij?

Doordenker:

In de stilte van het denken vindt je wijsheid.

In het Spotlight:

Chinees Nieuwjaar (klik) 

Van 23 t/m 29 januari wordt het Chinees Nieuwjaar in Rotterdam uitgebreid gevierd. Je kunt genieten van al het culinaire, culturele en muzikale dat het vernieuwde Chinees Nieuwjaar-festival te bieden heeft in het Jaar van de Haan (klik) Kijk op de site voor het volledige programma.

IFFR (Klik) 

Vanaf woensdag 25 januari barst het jaarlijkse International Film Festival Rotterdam weer los. Tien dagen lang zal de bekende tijgerkop de stad Rotterdam omtoveren in een bruisend middelpunt van onafhankelijke cinema. Er is een zeer uiteenlopend programma, kijk nu alvast wat je wil gaan zien op de site.

Ik kook dus ik ben (klik) 

In het Wereldmuseum Rotterdam is vanaf 10 februari een nieuwe tentoonstelling: Ik kook dus ik ben. Het is een reis door de keuken met Abdelkader Benali.

Vorig jaar was er een reis/kookprogramma op televisie in samenwerking met Abdelkader Benali en zijn vrouw, een heerlijk programma dat ik niet graag miste.

Het wordt een tentoonstelling over onze omgang met voedsel, die is omgeven met rituelen, sociale conventies, taboes en voorschriften, die voortleven in de hedendaagse kook- en eetcultuur. Het lijkt mij een must om te gaan zien.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

213 Gelukkig

Gelukkig

De eerste week van het nieuwe jaar, ik begon eraan met een gevoel van, gelukkig een nieuw jaar en dat gelukkig kun je op verschillende manieren uitleggen.

Een nieuw jaar, nieuwe ronde, nieuwe kansen.

Het werd een pracht week met de zon in huis had ik mij geen mooier begin kunnen bedenken. Ik hunker altijd naar de lente en inmiddels heb ik er een traditie van gemaakt om het jaar te beginnen met een lentegroet. Wat mij heerlijke momenten en blije gezichten oplevert en dat begon al op nieuwjaarsdag.

Ik startte de week met het aftuigen van de kerstboom en dat ging niet zonder scherven gepaard. Maar scherven brengen geluk, de moed zonk mij niet in de schoenen. De zon scheen er kon mij niets gebeuren, er was mij zoveel geluk toegewenst..

Bij het maken van mijn collages kom ik regelmatig oude foto’s tegen die herinneringen oproepen o.a. aan decemberdagen uit mijn jeugd. Zwart-wit foto’s met kleurige herinneringen aan mooie tijden.

Mensen verlies je in je leven, maar in je hart draag je herinneringen een leven lang mee.

Ik was nog heel jong toen wij van Spangen naar Rotterdam- West verhuisde (1953). Van die verhuizing weet ik niet veel meer, maar ik heb mooie herinneringen aan mijn jeugd in het oude westen.

Naast ons woonde een gezin met twee kinderen, een jongen en een meisje. De jongen was één jaar jonger dan ik en het meisje was nog jonger. Het meisje en ik hadden dezelfde voornaam. Verwarrend en dus werd dat al snel grote El en kleine El. De jongen, Johnny en ik waren onafscheidelijk. Waar ik ging, ging Johnny en andersom. De moeders werden vriendinnen en deelde lief en leed en zo kwam ook “Tante” Annie (de moeder van Johnny) in mijn leven. Elke dag waren we samen, op maandag als het wasdag was, werd er op zolder gewassen door de moeders. De ramen stonden dan open en Johnny en ik speelden dan in de dakgoot tussen de daken.

In 1958 verhuisden wij van Rotterdam- West naar Pendrecht (klik) een nieuwbouwwijk, een moderne wijk met woningen die met het oog op de toekomst werden gebouwd.

Ik was zes jaar en moest nieuwe vriendinnetjes en vriendjes maken op school en dat valt niet altijd mee. Maar gelukkig verhuisden niet veel later ook de ouders van Johnny en kleine El naar een woning, twee straten bij ons vandaan. De vriendschap floreerde tussen de beide gezinnen en er werd veel ondernomen. Ook de feestdagen werden samen gevierd.

We groeiden samen op van kleuter tot puber en later tot jongvolwassene. We gingen elk ons eigen weg. Johnny vond zijn lief en emigreerde naar Nieuw-Zeeland en ik ging het huis uit. Maar de vriendschap tussen de moeders, onze ouders bleef bestaan.  

Toen mijn ouders verhuisden naar een andere woonplaats, werd de vriendschap minder hecht. En in elk leven komen hoogte- en diepte punten voor en toen bij ons het noodweer toesloeg raakte de vriendschap echt in het slob. Pas jaren later bleek dat beide gezinnen in die tijd door hele diepe dalen waren gegaan. Maar toen was het al te laat, de hechte vriendschap was verdwenen.

In elk mensenleven komen rimpelingen voor, waardoor die precies ontstaan is achteraf niet te achterhalen. Ook in de natuur ontstaan rimpelingen, maar gek genoeg zoeken we daar geen verklaring voor.

Toen mijn vader in 2006 was overleden, kwam ik zelf in zwaar weer terecht en ik raakte mezelf totaal kwijt. Het duurde heel lang voor ik enigszins mijzelf weer was, ik moest uit mijn cocon kruipen en dat koste behoorlijk wat energie. Mooie herinneringen zijn mij toen tot steun geweest en er kwam een moment dat ik met mijn moeder begon over die vriendschap van haar en “tante Annie”.

Elk jaar werd door de beide “vriendinnen” nog een kerstkaart over en weer gestuurd, maar daar bleef het bij.

We wisten dat haar man en dochter waren overleden, bij beide uitvaartdiensten waren we aanwezig geweest. Daar zag ik ook Johnny terug, hij was gescheiden en daarna weer gelukkig getrouwd. Hij woonde toen nog steeds in Christchurch in Nieuw-Zeeland.

De jaren volgden elkaar op en verstreken, foto’s houden de herinneringen levendig. Regelmatig kwam ik de oude zwart-wit foto’s tegen van de jaarwisselingen uit mijn jeugd. Een mooi boek wil je uitlezen, je wil weten hoe het uiteindelijk met de hoofdpersonen is gelopen en dat gevoel had ik steeds als ik die foto’s tegenkwam.

Nadat ik met mijn moeder een gesprek had over die vriendschap van toen, bleek dat zij ook haar vragen had. Op een dag zijn we samen bij “Tante” Annie op bezoek gegaan. De twee oude dames van 80+ zaten tegenover elkaar, ieder met hun eigen verhaal, te praten over wat er was gebeurd door de jaren. De spanning was te snijden en ik zat er even ongemakkelijk bij, de chemie was weg.Wat ik gehoopt had gebeurde niet, de vriendschap van vroeger was niet meer te bespeuren, het vuur kon niet meer worden aangewakkerd. Jammer, maar ik was wel blij dat ik het had geprobeerd.  

Toen mijn moeder was overleden stuurde ik “Tante” Annie een kaart en ik ontving een kaart terug. Tijd moest het verlies van mijn moeder dragelijk maken en vorig jaar ben ik met de feestdagen op reis gegaan, ik had tijd nodig voor mijzelf. Toen ik de afgelopen feestdagen mijn kaarten verstuurde, ging er ook een kaart naar “Tante” Annie. Ze was inmiddels 87 jaar, ik wist niet of ze er nog was of hoe het met haar was. Maar gelukkig ontving ik een kaart terug, handgeschreven met de groetjes van “Tante” Annie.

Met dat teken van leven stond mijn besluit vast, ik zou in de eerste week van januari onverwachts een lentegroet brengen, ook al wist ik niet wat mij te wachten stond.

De zon scheen op die eerste woensdag in januari en met mijn hyacinten naast mij reed ik de wijk Pendrecht binnen en de straat waar ik was opgegroeid. Onze flat stond er nog, maar verder stonden er veelal nieuwbouwwoningen. De straatnamen herkende ik nog en niet veel later stond ik gespannen voor haar deur, ik belde aan en noemde mijn naam. Ze woonde op de 8^e en haar deur stond al open en met verbazing hoorde ik haar zeggen: Ik moest gisteren nog aan je denken.

Ik werd met open armen ontvangen, het werd een warme ontmoeting en ik vertelde haar wat er in die laatste weken van mijn moeders leven was gebeurd. We haalden mooie dierbare herinneringen op, maar hadden het ook over de kloof die was ontstaan. Zwaar weer hebben diepe rimpels achtergelaten in het leven van beide vrouwen en dat had sporen nagelaten. Verwijten waren er niet, het is gegaan zoals het gegaan is en daar is geen verklaring voor.

Elke zondag belt ze met Johnny in Nieuw- Zeeland, omdat er naartoe reizen voor haar niet meer mogelijk is en met internet heeft zij geen ervaring. Hij is na die laatste aardbeving in Christchurch naar het binnenland verhuisd en is nog steeds gelukkig met zijn vrouw. Haar dochter, kleine El is overleden, maar haar kleindochter heeft inmiddels twee zoontjes, vertelde ze mij trots en samen bekeken we de foto’s.

Ik zag de moeder van Johnny terug in de rimpels van haar lachende gezicht en bij het afscheid nemen heb ik haar in een innige omhelzing beloofd om terug te komen en die belofte ga ik waarmaken.

Ik sliep die nacht slecht, ik had zoveel te overdenken en toen ik wakker werd scheen de zon door de ramen. Mijn nieuwe wandelschoenen stonden te trappelen van ongeduld. Ik had behoefte aan een strandwandeling, de koude wind en een lange wandeling zou al mijn diepe gedachtes verzachten. 

Toen ik thuis kwam lag er een verrassing in mijn postbus, een prent wegens crimineel gedrag. Ik had wel zeven kilometer te hard gereden en dat mag niet. De eerste rimpel van dit jaar is nu al een feit.

Elk leven bestaat uit ups en downs, dat zijn de rimpels van het leven en die moet je niet wegstoppen, gladstrijken of gladspuiten. Draag ze met trots, want elke rimpel is uniek. We dragen elk onze eigen herinneringen met ons mee, als een prachtig levensverhaal. Maar het is net als het lezen van een mooi boek, jaren later ken je alleen de grote lijnen en die warme herinneringen heb je in je hart gesloten.

Wat is het jaar mooi begonnen, een begin om nooit te vergeten.

Doordenker:

Wat je in je hart bewaard raak je nooit meer kwijt.

In het Spotlight:

Dode dieren met een verhaal (klik) 

Ja, je leest het goed en het zal je verbazen wat er te zien is. In het Natuurhistorisch museum in Rotterdam is een tentoonstelling ingericht met dode dieren met een verhaal. Je vindt er onder anderen de Domino-mus, de Tweede kamer- muis en nieuw in de collectie is de Verslikvis. Het maakt mij nieuwsgierig en het lijkt mij een mooie gelegenheid om een bezoekje te brengen dit museum, dat al in 1927 is opgericht.

De paden op in Voorne (klik) 

Een mooie stevige wandeling maken door de natuur in de Voornes Duin is een aanrader. Op de site van Natuurmonumenten vindt je genoeg tips en routes en dus tijd om de wandelschoenen aan te doen en erop uit te trekken. Starten kan op verschillende plaatsen.

Mijn voorkeur is starten bij restaurant Aan Zee (klik) , dat tevens een boeiend project is om te bezoeken. Het restaurant is volledig gebouwd met natuurlijke en duurzame materialen. Neem een kijkje op het dak en de uitkijktoren, daar vindt je het hele verhaal van dit mooie project aan zee.

 Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey