zondag 27 augustus 2017

241 Ruimte





De zon heeft ons weer verwarmd de afgelopen week en dat laat het bloed weer harder stromen. Onverwachtse wendingen maken mijn leven één groot avontuur en daar hou ik van.

Ik heb de uitgang in het behangdoolhof eindelijk gevonden en er is een einde gekomen aan mijn zoektocht. Maar nu de zon schijnt staan mijn plannen ineens weer in de schaduw, nog even genieten van de zomer nu het nog kan en hup, naar buiten.

Het is een festival van niveau en een al heel lange traditie, in Het Park in Rotterdam was vorige week “De Dag van de Romantische Muziek” en wellicht zijn er mensen die denken: Ik hou daar niet van, maar het is echt een unieke ervaring om daar eens bij te zijn. Mijn foto’s geven je een indruk van het festival van vorige week zondag.


De Dag van de Romantische Muziek Rotterdam


Het is warm en druk op de piazza en zodra ik buiten stap voel, ruik en beleef ik de stad. Op de Mercato Vecchio staan fruit- en groente verkopers en de geur van het zoete zomerfruit vermengt zich met de menigte. Ik hou van Florence en het is een waar genoegen om hier onverwachts rond te dwalen, zo vrij als een vogel, ook al is er door de drukte niet zo heel veel ruimte meer vrij.


Rotterdam 2017??? Het moet niet gekker worden


Tijdens de zinderende zomerdagen blijven de luiken gesloten en is het huis donker en koel. Als ik in de vroege ochtend de luiken open denk ik aan het gedicht dat op de eerste pagina stond:

Ik ben verlost en kan me niet bevrijden
Ik heb houvast en raak toch van de wijs
Ik voel me levend en gestorven beide:
Ach, liefde is zowel hel als paradijs!
Francesca Petrarca (1303 – 1374)

Het hoogste punt biedt je een adembenemend uitzicht over de stad. Het is als een fresco, uitgevoerd in oranje bruine en zachtgele tinten, een en al daken, kerktorens en kloosters en de Arno beweegt zich als een zilveren lint langs de stad. Prachtig!


Er is veel tijd en aandacht besteed om op De Dag van de Romantische Muziek goed voor de dag te komen


We vervolgen onze weg naar Bologna, naast mij voel ik beweging en dan hoor ik ergens ver weg: “Is deze plaats vrij?”, ik kijk enigszins verward op.

De vrouw die naast mij in de Rotterdamse metro kwam zitten begrijpt het, als ik haar vertel dat ik helemaal in mijn boek opging. “Wat lees je”, vroeg ze belangstellend en ik vertel haar over mijn boek. Het boek: Ginevra, is een historische roman, geschreven door Simone van der Vlugt (klik) . Het is een prachtig Italiaans liefdesverhaal.

Florence 1394. De zestienjarige Ginevra wordt stapelverliefd op de intelligente Antonio, maar wanneer hij Ginevra’s vader om haar hand vraagt weigert die. Er doen geruchten de ronde over de verlichte ideeën die Antonio eropna houdt. Ginevra ziet slechts één uitweg, er vandoor gaan met haar grote liefde. Ze komen echter niet ver en haar vader dwingt haar te trouwen met een rijke weduwe. Maar dan breekt de pest uit en niemand is zijn leven nog zeker.


Aanrader!


De vrouw naast mij in de metro las ook graag het werk van Simone van der Vlugt en het boek: De Lege Stad, had zij in een adem uitgelezen. Over dat boek schreef ik ooit in blognummer 126 Geraakt (klik) , het is een boek dat over het bombardement in Rotterdam gaat.

De vrouw, was van mijn leeftijd en was ook geboren in Rotterdam, ook haar ouders hadden nooit veel gesproken over die rampzalige dag in de Rotterdamse geschiedenis.


Het gaat niet alleen om muziek, maar zeker ook om zien en gezien te worden


Ik had mijn digitale boekenkast maar in mijn tas gestopt, want ook toen de vrouw was uitgestapt, kon ik de weg naar Florence niet meer terugvinden. Mijn gedachten gingen uit naar de schrijfster van die prachtige boeken, die door zoveel fans wordt geprezen. Wat moet dat toch een fantastische ervaring zijn, als er zoveel mensen worden geraakt, door de letters die je als auteur in één boek samenvoegt en je lezers daar telkens weer over praten.

Een historische roman, romantische muziek en een park vol mensen en dan toch nog genieten van de ruimte die Het Park midden in de stad ons biedt.


En alles mag, niets is te gek


Zoals ik aan het begin al schreef bezocht ik De Dag van de Romantische Muziek, maar als je denkt dat daar alleen klassieke klanken te horen zijn, dan heb je het mis. Op een klein veld streek ik neer bij het UkeleleParadijs (klik) en dat was een feest voor jonge en oude oren. Het kampvuur ontbrak eraan, maar het was het ultieme country-kamp-gevoel bij het horen van de Ukelele klanken. En het leuke was dat iedereen kon meespelen, Jan & Els van het Ukelele Paradijs hebben een bijzondere manier gevonden om iedereen te leren om op de Ukelele te spelen. Een geluksmoment kan zo puur zijn, dacht ik als Amuzikaal mens toen ik op die plek om mij heen keek.


Ukelele plezier met het Ukelele Paradijs


Het Ukelele Paradijs is een mooie organisatie, die op uitnodiging ook scholen bezoekt en daar geweldige Ukelele-lessen organiseren. Het is een organisatie met een droom, een eigen pand in Rotterdam en daarom zijn ze dringend op zoek naar sponsoren. Willen jullie hun droom helpen verwezenlijken, kijk dan op de site (klik) en koop ook een baksteen.

Als jullie deze blog lezen ben ik geheel onverwachts weer op pad gegaan, naar de ruimte die Drenthe biedt. Gewoon omdat het kan en niets mij tegenhoudt. Zodra ik terug ben in de loop van de week, haal ik mijn klusplannen weer uit de schaduw en ga ik met frisse moed weer verder.

Je kunt best uitstellen tot morgen, als je morgen maar weer verder gaat daar waar je was gebleven.

Welk boek vergeet jij nooit?



Doordenker:

Gun ook een ander de ruimte om dicht bij zichzelf te blijven


Het huiswerk is mooi gemaakt voor dit speciale festival


In het Spotlight:


Op 1, 2 en 3 september 2017 kunt je overal in en rondo de stad Rotterdam de Wereldhavendagen ervaren. Het programma is inmiddels bekend en er zij weer bijzondere excursies te maken. Tip: Reserveer nu al een excursies om teleurstellingen te voorkomen. Maak die dagen gebruik van het openbaar vervoer en van de diverse vaarmogelijkheden die op die dagen mogelijk zijn.


Als je een kattenliefhebber bent dan mag je deze tentoonstelling niet missen. Cat Love is in de Kunsthal te zien van 6 september t/m 14 januari en is zowel voor jong als oud een aanrader.


Nog een aanrader voor kattenliefhebbers, de film Kedi (klik voor de trailer) is een aandoenlijke en knuffelbare documentaire over het kattenbestaan in Istanboel. Kedi is nu te zien in mijn favoriete filmhuis, Lantaren Venster in Rotterdam, maar vast ook bij jullie in de buurt




Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.
Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 20 augustus 2017

240 Papierwerk






Zoals ik vorige week al schreef was ik toe aan even helemaal niets en meestal ga ik eraan voorbij, maar deze keer luisterde ik naar het innerlijk gefluister. Het weer was er ook wel naar om even in de pauzestand te staan, ik deed alleen de noodzakelijke dingen in huis en verder eigenlijk niet veel.

Hoewel, niets is wel erg minimaal.

Mede doordat ik twee rechterhanden bezit, een creatief brein, een voorraad hobbyartikelen en papier, is er altijd wel iets leuks te prutsen. Ik fröbelde onder anderen wat cadeautjes voor de party’s die ik in het vooruitzicht had.


Papierwerk om te geven


Hebben jullie dat ook, dat iets geven je beter afgaat dan iets ontvangen? Iets leuks geven waaraan ik met plezier aan heb geprutst, geeft mij altijd veel voldoening. Maar een cadeau krijgen maakt mij altijd enigszins verlegen. Hoewel dat ook niet het meest geschikte woord is, misschien ben ik gewoon een betere gever dan een ontvanger.

In de pauzestand met een boek is voor mij geen straf, zeker niet nu een boek in mijn huis geen papierwerk meer is, maar een e-reader met daarop een volledige bibliotheek. Natuurlijk is een echt boek ook heerlijk, maar je moet met je tijd meegaan en dus gebruik ik al jaren een e-reader.

Ik kan volledig in een boek verdwijnen en de wereld om mij heen vergeten als ik een heerlijk boek voorhanden heb en dat had ik deze week.


Een aanrader


Het boek in kwestie: Als we elkaar terugzien, is geschreven door Kristin Harmel. Het is een meeslepend verhaal over generaties die worstelen, elk met hun eigen bagage om te overleven. Voor de lezers van De Bakkersdochter en Het Familieportret, zeker een must. Het is een prachtig boek, dat ik niet snel zal vergeten.

In het kort het verhaal:
Een columniste denkt alles kwijt te zijn, haar baan, haar familie en haar grote liefde. Dan ontvangt ze van een anonieme afzender een mysterieus schilderij, een aquarel met het portret van een vrouw. De vrouw herkent ze meteen, het is haar grootmoeder. Er zit een handgeschreven briefje bij het pakket met de boodschap: Hij is altijd van haar blijven houden.

Handgeschreven brieven en briefjes, daar heb ik op zich al iets mee. Misschien romantiseer ik het te veel, maar ik blijf een handschrift nog altijd van onschatbare waarde vinden. Ik bewaar zelf ook een aantal waardevolle handschriften met warme herinneringen.

Het boek is een hartverscheurend mooi verhaal over relaties, vergeving en de waarde van familiebanden. Het bevat geschiedenis, de Tweede Wereldoorlog, kunst en liefde in verschillende relatievormen. Het is bijna teveel voor één boek en toch is de schrijfster daarin enorm goed geslaagd. Ik vind het een meesterlijk verhaal, waarin een zoektocht in het heden prachtig wordt afgewisseld met een tragisch verhaal in het verleden.

Het gaat ook over Duitse krijgsgevangenen die in Afrika hadden gevochten en in Amerika te werk werden gesteld en dat was voor mij een totaal onbekend gegeven.


Lezen is verslavend (ik in de jaren '60)


Wat ik vooral boeiend vond aan het totale verhaal is dat duidelijk wordt dat familietragedies generaties lang worden meegedragen en daardoor de geschiedenis herhaalt. Relaties worden, zonder dat we het ons vaak bewust zijn, mede gevormd door ons verleden.

Familierelaties, liefdesrelatie, relaties met vrienden of welke vorm van relatie ook, gedijen niet als er sprake is van eenrichtingsverkeer, ook komt naar voren. Een goede relatie groeit alleen als het van beide kanten wordt gevoed, anders sterft het een langzame dood.

Met het lezen van de laatste pagina, het was al diep in de nacht, kwam ik aan het einde van een prachtig verhaal en dan is het afkicken. Het laat mij nog niet los, sommige zinnen blijven hangen. Wij hebben alleen het heden, is naar mijn mening een prachtige doordenker.

Ik besloot de volgende dag, na die laatste bladzijde maar eens iets lekkers te bereiden. Ik was al langer van plan om eens Bananen-pannenkoeken te bakken. Maar er was nog niet eerder iets van gekomen, dat bleek nog niet zo eenvoudig, hoewel het zo simpel leek.


Bananenpannenkoeken


Bananen-pannenkoeken

2 eieren
1 banaan
1 tl. Kaneel
1tl. Bakpoeder
Blauwe bessen of ander beleg naar keuze

Pureer de banaan en mix de eieren, de bakpoeder en de kaneel erdoorheen. Verhit de koekenpan en bak de kleine pannenkoeken goed gaar, alvorens je omdraait. 
Let op: Als ze niet gaar zijn vallen ze gemakkelijk uit elkaar.
Tip: Maak ze niet te groot en draai ze voorzichtig om.

Beleggen met bessen of ander fruit.


Papiervoorraad


Aan een nieuw boek ben ik nog niet begonnen, het vorige verhaal moet nog even bezinken, maar papierwerk genoeg.

Enigszins verdwaasd probeer ik de afgelopen weken een weg te vinden in de wereld van behang, papierwerk van een geheel andere strekking. De tijd begint te dringen omdat er een klus gepland staat in september. Tientallen behangboeken zijn al door mijn handen gegaan en ik vraag mij werkelijk af waarom er zoveel keus is. Het leven is zo eenvoudig niet meer, als je opzoek bent naar de juiste kleur en de perfecte stijl. 

Pinterest is een mooie inspiratiebron, maar ik zie inmiddels door de plaatjes het bos niet meer.


Pruimentijd


In de komende week moet ik eindelijk eens een besluit nemen en mijn keus bepalen. Daarna ga ik starten met ont spullen. Het wordt tijd om de kringloopwinkel te bevoorraden en spullen op Marktplaats te verkopen. Want alvorens in huis veranderingen door te voeren moet er ruimte worden gecreëerd en daarna ga ik restylen.

Aan de komkommertijd komt na het weekend een eind, de scholen beginnen en de pruimentijd breekt aan. Er verschijnen zo hier en daar al paddenstoelen, de pompoenen kleuren de velden. Je voelt het, de herfst is zich aan het voorbereiden.

Het is de perfecte tijd om plannen te maken.

Wat heb jij op de planning staan?



Doordenker:


Papier is geduldig.


Festivals genoeg in de stad


In het Spotlight:


Er zijn nog volop festivals in de stad Rotterdam:

Pleinbios Rotterdam (klik) t/m 27 augustus 2017

Once upon a time in the West (klik) za 26 en zo 27 augustus 2017

Vrije Volk festival (klik) za 26 augustus 2017


Camping Crooswijk (klik) za 26 en zo 27 augustus 2017





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.
Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 13 augustus 2017

239 Verdwaald






Het is zondag en kom net terug van mijn laatste afspraak van deze week. Het waren vooral ook lange dagen deze week en ik voel nu dat de jaren gaan tellen. Ik werd gisteren wel veel jonger geschat, maar luisterend naar mijn lijf weet ik maar al te goed hoe laat het is.

En ook de klok vertelt mij de waarheid, het is al halfvijf en er moet nog een blog worden gemaakt.





Verdwalen in de waan van de dag, misschien is dat de beste omschrijving voor de afgelopen week. Het is duidelijk, ik schiet deze week te kort in mijn prestaties. Hoewel je je ook kunt afvragen waarom alles altijd tegelijk gepland staat. Je hebt het niet altijd in de hand en dat kan je soms de das om doen.





Mijn lijf schreeuwt dat ik even in de pauzestand moet en daar heb ik deze keer wel oren naar. Ik schrijf deze keer een verkorte versie van mijn wekelijks verhaal, daar hebben jullie vast begrip voor. Mijn foto’s zullen het leed enigszins verzachten.





Ik mag dan verdwaald zijn deze week, ik heb wel foto’s gemaakt in het mooie Rotterdam. Er is altijd wel iets te zien en te beleven in die mooie havenstad.





Aan de kade lag het grootste zeilschip van Latijns-Amerika, de B.A.P. Unión uit Peru en dat ben ik tussen alle bedrijvigheid door natuurlijk toch nog gaan bekijken.





Volgende week beloof ik jullie weer een blog zoals jullie van mij gewend zijn.





Doordenker:

Tis zoals het tis.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 6 augustus 2017

238 Weefsel





De week ligt weer achter ons en toen ik gisteren mijn koffie dronk en een krantje las op mijn vaste adresje las ik een boeiend artikel over mijn generatie.

Ik ben een Babyboomer, geboren tussen 1945 en 1955 en onze generatie is vernoemd naar de explosieve geboortegolf die voortkwam uit het nieuwe optimisme door de Tweede Wereldoorlog, zo stond in de krant (klik) : De Babyboomers gingen de wereld verbeteren.

Het toeval wil dat ik deze week met andere Babyboomers op stap was naar het Textielmuseum (klik) in Tilburg. Ik hoor sommige van jullie al denken, ik heb niets met textiel en het leuke is dat wij het daar die dag ook over hadden. Maar gek genoeg is er helemaal niemand op de wereld, die niets met textiel heeft.


Textielmuseum Tilburg, de collectie is een mooi weefsel van historie en design


Een mooie doordenker misschien, maar “Iedereen heeft iets met textiel”, dagelijks vierentwintig uur van de dag. Je slaapt tussen textiel, draagt textiel en in huis, in de auto, op het werk of onderweg, overal om ons heen is textiel. Misschien heb je er nooit zo over nagedacht, maar textiel speelt al eeuwenlang een belangrijke rol in het leven van de mens.

Het leven is als schering en inslag, een weefsel met ups en downs. Het ene weefsel is gladder en glanzender dan het andere, hoewel weeffoutjes in elk weefsel voorkomen.

Het Textielmuseum is een museum in bedrijf. Naast inspirerende tentoonstellingen op het gebied van design, kunst en erfgoed biedt het museum plaats aan het TextielLab. In het TextielLab zie je als bezoeker wat ontwerpers, kunstenaars en architecten aan het maken zijn: het biedt een uniek kijkje in de “ontwerpkeuken” die normaliter gesloten blijft. Door ter plekke te ervaren hoe samples en producten gecreëerd worden, word je als bezoeker deelgenoot gemaakt van het maakproces.


Textiel verdient meer respect


De Textielfabriek in Tilburg werd in 1958 geopend een moderne fabriek, die draaide op één stoommachine die alle machines in werking zette. Die stoommachine draait nog steeds en is draaiend te zien. Het erfgoed van het Textielmuseum is prachtig, het geeft een prachtige kijk in de historie van de textielindustrie.

Terwijl ik daar rondliep tussen die oude machines, waar nog geen sprake was van veiligheid ARBO-technisch gezien, moest ik sterk denken aan een film die ik langgeleden zag. In de film Daens (klik) , een Vlaams/ Nederlandse film, speelt de textielindustrie aan het eind van de negentiende eeuw een belangrijke rol. Het laat de erbarmelijke arbeidsomstandigheden en de strijd zien die door de arbeiders is gevoerd met steun van Pastoor Daens (klik) . Een prachtige film over de ellende van de gewone arbeider.


De stoommachine, de drijvende kracht


Textiel speelt ook een rol in mijn persoonlijke familiegeschiedenis, mijn moeder werkte vlak na de oorlog op een naaiatelier in Rotterdam. Op de tricotageafdeling ontmoeten ze haar vriendinnen, een tweeling. Omdat mijn moeder later is getrouwd met de broer van die tweeling werden de verhalen over het werken in het atelier heel vaak verteld. De arbeidsomstandigheden waren er redelijk, maar er moest hard worden gewerkt en er mocht niet veel worden gepraat of gelachen.

Werd er wel gelachen of gepraat dan kregen ze een boete en werden ze gekort op hun weeksalaris. Wat ik ook altijd opmerkelijk vond is dat vrouwen in die jaren, zodra ze trouwden werden ontslagen. Een getrouwde vrouw hoorde thuis achter het aanrecht en was huisvrouw.


Samen een patroon


Wereldverbeteraars, mooie benaming voor de generatie Babyboomers en dat nieuwe optimisme vlak na WOII heeft aardig wat te weeg gebracht: de seksuele revolutie, de hippiebeweging, de ontkerkelijking, dienstplichtweigering en invloed op nationale en internationale politiek (Vietnam), progressieve politiek en een “maakbare samenleving”. Ik verzin het niet, ik las het in het AD van zaterdag, we hebben onze sporen nagelaten.

De baby’s van ’45-’55 werden mondige scholieren, mondige studenten, mondige werknemers en nu mondige gepensioneerde. Ik vrees dat wij niet de gemakkelijkste ouderen zullen zijn en wellicht nog gewapend met wandelstokken en rollators op de barricade zullen staan, als de gezondheidszorg nog meer verslechterd.

Eind jaren zestig vond ik mijn eerste baan, in de textiel bij magazijn De Bijenkorf in Rotterdam. Een boeiende tijd, waaraan ik mooie herinneringen bewaar, ik haalde mijn Textielbrevet en leerde alles over schering en inslag, grondstoffen en weefsels. Mijn twee rechterhanden waren altijd bezig met ontwerpen en creëren, zowel thuis als op het werk. En hoewel ik na elf jaar een ander levenspad koos, heb ik in mijn huidige leven nog steeds plezier van die “textiele- werkervaring” van toen.


Earth Matters

Er is heel veel veranderd door de tijd en we mogen nooit vergeten waar vorige generaties voor hebben gestreden. Zij hebben ons levenspad eerst platgelopen en later geplaveid. Wij, Babyboomers mogen dan wel “Wereldverbeteraars” genoemd worden, maar zijn we nu generaties later, niet veel te ver afgedreven van ons “mens zijn”?

De tentoonstelling “Earth Matters” (klik) gaat over de wereldwijde ontwikkeling op het gebied van duurzaamheid en respect voor de aarde. Hier zijn experimenten te zien – van mode tot design – die bijdragen aan een duurzamer productieproces, zowel op kleine als op grote schaal. Dit lees ik op de site: We staan aan het begin van een eeuw van reflectie en radicale verandering. De ecologische misstanden, overconsumptie, hebzucht en het geweld van de vorige eeuw moeten worden gecompenseerd.

En met name bij dat laatste denk ik: Wereldverbeteraars zijn van alle tijden, ook de huidige generatie is daar mee bezig.


De Damastweverij

Je kunt het leven zien als een weefsel. Al heel jong begin je aan een groot project, “het leven” en met vallen en opstaan, schering en inslag krijgt het weefsel (het leven) vorm. Soms zullen er draden breken en ontstaan er weeffouten, die je “project” uniek maken. De slijtplekken die er in “het weefsel van het leven” door de jaren heen zullen ontstaan, heb je tijdens het maakproces leren stoppen en je beseft dan pas dat schoonheid ook niet alles is. 

Natuurlijk streef je als je jong bent naar mooier en beter dan de vorige generatie. Maar de tijdgeest leert je uiteindelijk anders te kijken. De tijd zal je doen beseffen dat ontwikkeling nooit stil staat en alles in een andere vorm bij herhaling terugkomt.

Er is door de eeuwen heen in ons weefsel een golfpatroon ontstaan, door alle ups en downs zijn er unieke patronen ontstaan.




De touwtjes aan elkaar knopen


Ik ben een Babyboomer, een late weliswaar, maar ik werd bovendien geboren op een moment dat mijn geboortestad Rotterdam zwaargehavend en voor een groot deel in puin lag. Ik ben een Rotterdammer en opgegroeid onder het motto: “Niet lullen maar poetsen”. In mijn jeugd moesten de eindjes nog aan elkaar worden geknoopt, om “weeffoutjes” te vereffenen en van mijn ouders leerde ik, van niets iets maken en trots te zijn. Trost te zijn op wie je bent en niet op wat je bezit.


Mijn generatie krijgt vaak de Zwarte Piet toe gespeeld, over het algemeen door een jongere generatie, die moeite hebben om van niets iets te maken, gewoon omdat ze alles al hebben. Maar ook al is de “draad van verwijten” nog zo sterk, uiteindelijk zal ook die slijten in het “weefsel van het leven”.

De tijdgeest leert ons dat we het verleden helder moeten blijven zien en ervan moeten leren. Dat maakt van een eenvoudig weefsel, glanzend brokaat.


Welke kleur heeft jouw weefsel?


Doordenker:


Makkelijk denken is moeilijker dan je denkt…


Design te zien in de tentoonstelling Earth Matters

In het Spotlight:


Driekwart van de Nederlanders rekent zichzelf tot een bepaalde generatie. In “Dit zijn wij” wordt beschreven hoe generatiegenoten de veranderingen op het werk, thuis en in de samenleving beleefden. Ik heb het boek inmiddels besteld, maar het is ook verkrijgbaar in de boekhandel.


Iedereen heeft ze, draagt ze of heeft ze gebruikt: kleren en ander textiel. Maar wat weet je ervan? Valt dat schattige doopjurkje te dateren? Wat zijn de verhalen achter die oude merklap en een kleurige modeprent? Ga op zaterdag 26 augustus 2017 naar het Stedelijk museum in Schiedam, daar kun je die dag van 11.00 – 14.00 uur je Textiele schatten laten beoordelen door Els de Baan, mode- en textielspecialiste en taxateur van westers textiel.


Een bijzonder, jaarlijks terugkerend evenement in Het Park in Rotterdam.

Een stukje historie, de Dag van de Romantische muziek is het oudste en grootste klassieke muziekfestival van Rotterdam. Al in 1854 was Het Park de plek voor een internationaal klassieke muziekfestival waar de beroemde componist en pianist Franz List optrad. Het Park (bij de Euromast) zit dus vol met geschiedenis! Het Park is een ontwerp van Zocher, net als het park van Keukenhof, volledig in de romantische stijl en juist daarom een perfecte plek.

Denk niet: Ik hou daar niet van, ga er eens heen en ervaar dit bijzondere evenement eens. Neem vooral je picknickmand mee en je kleedje, want dat maakt je dag nog romantischer, ook voor kinderen een onvergetelijk evenement. Zoek thuis op de plattegrond (klik) alvast een mooi plekje uit.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey