345 Schitterend

Het is zondagochtend, het is nog fris in huis en buiten schemert het nog. Het is nog even november, de linden in mijn laan dragen al hun feestmaand-lichtjes. Gelukkig brengt dat nog wat verlichting, leuke woordspeling. Ik heb echt een hekel aan die donkere ochtenden, maar niet aan die donkere dagen voor kerst.

Die lange donkere avonden vind ik heerlijk, maar die ochtenden… pfff

Ik zet de wasmachine en de radio aan en de koffie klaar. En ga er eens lekker voor zitten en daarna beginnen de letters, woorden te vormen op mijn scherm. De zon komt door, de dag lacht mij tegemoet. 

Amsterdam

Terwijl ik schrijf neurie ik een mooi nummer mee, totdat de tekst binnenkomt.

Luister en zing even mee: Black and White (1971) 

The ink is black, the page is white

Together we learn to read and write

A child is black, a child is white

The whole world looks upon the sight

A beautiful sight

And now a child can understand

This is the law of all the land

Alle the land

The world is black, the world is white

It turns by day and then by night

It turns by night

And now at last we plainly see

The alphabet of liberty

Liberty

The world is black, the world is white

It turns by day and than by night

A child is black, a child is white

Together they grow to see the light

To see the light

Yeah yeah yeah!

Everybody! See the light

This is the message to all you people

Listen now

I’m shoutin’out! See the light!

Peace and love!

Yeah yeah

All in de wide world!

Live in peace!

Let’s live in peace!

Prachtige tekst en mooie woorden. Wie houdt daar niet van. En wie droomt er niet van Love and Peace. 

Maar in werkelijkheid schreeuwt men, gelukkig nog steeds een minderheid, heel veel lelijks de ruimte in.

Prachtige portretten, juwelen schilderen is een kunst

Deze week laat ik jullie meegenieten met mijn bezoek aan Amsterdam. Daar bezocht ik een prachtige tentoonstelling in de Hermitage: Juwelen! (klik)  Ik zag daar schitterende juwelen, portretten, japonnen en kostuums die twee eeuwen lang gedragen zijn door de high society aan het Russische hof in St. Petersburg. Prachtige stukken van Cartier, Tiffany en natuurlijk van hofleverancier Fabergé.

Hoewel ik de juwelen slecht op de foto kreeg, heb ik toch nog wat mooie plaatjes kunnen maken.

Een brede verzameling Russische kunstschatten

Als jonge vrouw las ik het verhaal over de mysterieuze Anastasia (klik) Later zag ik films en documentaires over de Romanov-dynastie die eindigde in een modderige valkuil. Die geschiedenis blijft mij fascineren en met dat hele mysterieuze verhaal in mijn achterhoofd bekeek ik de tentoonstelling. Het was alsof ik de geschiedenis in stapte en eindelijk op bezoek ging aan het Russische hof.

Thuis ontdekte ik dat er op Netflix een prachtige serie te zien is over het Russische hof en dus besloot ik toch maar weer een maandje Netflix te doen.

Wie deze schoentjes past, loopt daar niet gemakkelijk op

Zo rolde ik dus via de juwelen in de Hermitage verder de Russische geschiedenis in. De serie The Last Tsars (klik) is een film en documentaire ineen. Prachtige beelden met als ondersteuning de geschiedkundige feiten. De heftige rol die Grigori Raspoetin (klik) heeft gespeeld aan het Russische hof omdat de troonopvolger hemofilie had, deed mij ook aan de Greet Hofmans-affaire (klik) denken in onze eigen geschiedenis.

Naaldkunst gedragen door het Russische hof

Wat was die Raspoetin een leugenaar en een viezerik, eigenlijk kennen we die ook in onze huidige geschiedenis nog. Maar wat Raspoetin betreft, ik denk ook dat er nog heel veel nazaten van hem moeten rondlopen daar in Rusland en wellicht ver daarbuiten. 

Mmm… Raspoetin… Poetin???

Eerlijk gezegd ben ik ook anders gaan luisteren naar het nummer Rasputin (klik) van Boney M.

Borduursels van gouddraad

Maar hoe dan ook, inmiddels kan ik stellen dat de serie The Last Tsars een schitterende aanvulling was op de tentoonstelling Juwelen! in de Hermitage. En er zijn nog meer mooie aanvullingen te beleven. Wat dacht je van de musical Anastasia in het Circustheater in Scheveningen of een reisje naar Sint Petersburg? 

Kortweg, van het een komt het andere en daarin hoor ik geen druppel twijfel.

Pracht en praal

De afgelopen week won Martine Bijl postuum de NS-literatuur publieksprijs voor haar boek Rinkeldekink (klik) en terecht het is echt een boek dat je niet mag missen. Het boek komt binnen, raakt je en als vanzelf verschijnen de tranen. Het blijft na de laatste bladzijde nog lang nagalmen in het hoofd.

Als je het nog niet hebt gelezen dan zou ik direct naar de winkel rennen om het te kopen.

In Rinkeldekink schrijft Martine Bijl over de hersenbloeding die zij in 2015 kreeg en over haar depressie. Haar taalvermogen bleef gelukkig onaangetast waardoor ze in staat was te schrijven over haar langdurige herstel, de therapeuten, welzijnstaal, de valklas en de ergotherapie, over angsten en wanen, over hoe het voelt als iemand anders in je brein is gekropen en de boel overneemt. Ze beschrijft het eerlijk, met wrange humor, zonder opsmuk in prachtige woorden en daardoor is het indrukwekkend.

Als ik aan Martine Bijl denk dan hoor ik haar eigenzinnige stem, zelfs toen ik de zinnen in het boek las. Even een mooie zin uit het boek Kinkeldekink, uit het hoofdstuk De Deftige Dame: Ze draagt haar taal als een manteltje om haar heen. Prachtig omschreven toch!

Zwaar werk, poseren

Maar ik denk ook aan haar andere talenten, waar ze altijd onzeker over bleef, maar die niet mogen worden vergeten. En dan bedoel ik niet haar laatste schittering op tv in Heel Holland Bakt. Ik zag in de jaren ’80 haar vier theatershows en haar liedjes en typetjes waren geweldig. Even een kleine selectie uit Martine’s oeuvre.

Ken jij deze nog?

Vissen met Kees (klik) uit een van haar theatershows.

Of het liedje Makelaar uit Schagen (klik) 

Laten we het zuiden en het noorden vooral niet vergeten: Limburgs klaaglied (klik) 

En met de winter voor de deur mogen we ook de boeren niet vergeten: Hoe zou ’t met Rosa zijn? (1978) (klik) 

Martine Bijl was een prachtig mens, een schatkist aan talenten verenigd in een persoon.

Let op, het zit in een klein hoekje

Ik ga deze keer met iets heel saais eindigen, want vandaag is het: Nationale Check je Wachtwoorden Dag (klik) 

Maar hoe saai dat ook klinkt en is, het is wel belangrijk. Want schurken bestonden niet alleen in de geschiedenis. De waarheid is hard, ze bestaan nog steeds. Schurken zitten overal verstopt en laten zich niet graag zien, zeker niet op het digitale netwerk.

En knoop dit in je oren, al zit het gevaar verstopt in een klein hoekje, weet dat een gewaarschuwd mens nog altijd voor twee telt.

Doordenker:

We zijn op de wereld om te schitteren als een ster.

Aan de Amsterdamse grachten

In het Spotlight:

Wat ik de komende week ga zien, lezen en bezoeken.

The Goldfinch (trailer) 

De film The Goldfinch staat al een tijdje in mijn agenda. Het boek geschreven door Donna Tart ken je wellicht, Het Puttertje heeft namelijk heel lang in de boeken top 10 gestaan. Het verhaal: Het leven van de 13- jarige New Yorker Theo Decker wordt volledig op zijn kop gezet wanneer zijn moeder wordt gedood bij een terroristische aanslag op het Metropolian Museum of Art. Compleet in de war door deze tragische gebeurtenis steelt hij een kostbaar kunststuk, dat bekend staat als The Goldfinch/ Het Puttertje (klik). De film volgt zijn leven na deze gebeurtenis en het verlies van zijn moeder.

’t Hooge Nest (klik) 

Al een tijdje heb ik dit e-book in huis en de komende week ga ik er eens voor zitten.

Wat doe je als je erachter komt dat je huis vol zit met schuilplaatsen uit de oorlog? Roxane van Iperen schreef een aangrijpend boek over de Gooise villa ’t Hooge Nest dat in de oorlog bewoond wordt door twee moedige Joodse zussen, die vanuit huis het kloppend hart zijn van een netwerk van verzet en onderduik.

In Achter de Dijken ontrafelde Leo Blokhuis (klik) het verhaal over de Gooise villa en dat is een mooie aanvulling op het boek dat klaarligt.

Pieter de Hooch, uit de schaduw van Vermeer (klik) 

Ik ben ook al een tijdje van plan om naar Delft te gaan en tot op heden kwam er niets van. Pieter ga ik de komende week bezoeken.

Samen met Johannes Vermeer wordt Pieter de Hooch, internationaal beschouwd als de belangrijkste Delftse meester van de Gouden Eeuw. In museum de Prinsenhof is de allereerste overzichtstentoonstelling in Nederland te zien van de 17^de-eeuwse schilder Pieter de Hooch. Zijn mooie binnenplaatsen en interieurs zijn te zien in de stad waar ze bijna 400 jaar geleden zijn geschilderd

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

344 Keigoed

Het klimaat wordt killer, zeker nu die ouwe, “schijn”-heilige weer in het land is. De gemoederen lopen weer op. Terwijl de kinderhartjes sneller kloppen en hun stemmetjes liefdevolle liedjes zingen, staan volwassenen met rooie koppen schreeuwend tegenover elkaar.

Natuurlijk, de media gooit graag wat olie op het vuur en al wat lelijk is wordt door de meute gretig gedeeld op alle kanalen van het social media. Het land van social media waar blijkbaar alles mag en niemand zich lijkt af te vragen of alles ook moet. Respect lijkt als rook door de schoorsteen te verdwijnen en van al dat stoken en haat zaaien wordt de samenleving bepaald niet mooier.

Het schaamrood stijgt mij naar de kaken, is dit ons kleine rijke tolerante landje.

Saracusa is een aangename stad

Deze week deel ik voor de laatste keer de foto’s van mijn reis naar Sicilië, de hoogtepunten van dat prachtige eiland heb ik jullie in de afgelopen vijf weken laten zien.

Ik bezocht in de laatste dagen van mijn reis de waanzinnig interessante stad Siracusa (klik), de geboortestad van Archimedes (klik), de in 287 v.Chr. geboren Griekse wiskundige, natuurkundige, uitvinder en sterrenkundige. Maar ook de stad waar op 29 april 1676 Michiel Adriaenszoon de Ruyter (klik) aan wondkoorts stierf nadat hij door een Franse kanonskogel was getroffen bij de Slag van Agosta.

Achimedes riep: Eureka!

In de oudheid was Siracusa een belangrijke stad en wat verder in het binnenland liggen de ruïnes van uit de Grieks-Romeinse tijd. De ruïnes van o.a. het Griekse theater (klik), het “Oor van Dionysius” en het Romeins amfitheater, worden dagelijks nog door duizenden geïnteresseerden uit de hele wereld bezocht en dat had men destijds vast nooit verwacht.

Ik kreeg het gevoel dat ik daar in het “Oor van Dionysius”(klik), de door de Romeinen gegraven grot in de vorm van een menselijk oor, het zwoegen van de slaven nog kon horen. Vanwege de vorm van het oor is de akoestiek zeer goed, waardoor zelfs het kleinste geluidje resoneert door de hele grot. De naam voor deze steengroeve werd pas veel later (1586) bedacht door de Italiaanse kunstschilder Caravaggio (klik) 

In het "Oor" hoorde ik ze fluisteren

De barokke stad Siracusa is echt een heel aangename stad, het historische centrum ademt de sfeer van rust uit. Onvergetelijk zijn de smalle straatjes, de pleinen met fonteinen, de mooie boulevard met mega motorjachten, de terrasjes en natuurlijk de markt met o.a. kleurige vissen, kruiden, fruit en natuurlijk het kleurige Siciliaanse aardewerk.

Geschiedenis blijft fascineren, we kunnen er veel van leren. Door de eeuwen heen werden en worden nog steeds volkeren heen en weer geslingerd tussen geld, macht, geloof en tradities.

Het Griekse theater van Saracusa

In de prachtige serie: Verborgen verleden van Nederland, was de afgelopen week de Oude Haven van Rotterdam (klik) te zien. Een schitterende aflevering over de geschiedenis van mijn geboortestad. Natuurlijk kende ik die geschiedenis, maar treffend vond ik ook weer het verhaal van de gelukszoekers, de landverhuizers, de mensen die door de eeuwen heen het beste zoeken voor hun bestaan en dat van hun kinderen.

Voor mij geen verrassing, want de meeste van ons hebben in het verre verleden voorouders in andere landen.

De prachtige Barokke stad Saracusa

Ook mijn voorouders vluchtten in de 17^e eeuw, het waren Hugenoten (klik) en samen met 70.000 andere vluchtelingen kwamen ze vanuit Frankrijk naar Nederland. Voor iedereen gold destijds in Frankrijk de regel: één koning, één wet, één geloof en 300.000 mensen ontvluchten tot 1710 het land uit angst, op zoek naar vrijheid. Wat al die mensen dreef was het geloof dat er op een andere plek, in een ander land alles beter was. Alles draaide om overleven en een rijker bestaan opbouwen.

De geschiedenis blijft zich herhalen, op een andere manier weliswaar maar toch zal geen pepernoot daar verandering in brengen.

Het "Oor van Dionysius" vanaf boven gezien

Eeuwen later vlak na de tweede wereldoorlog, in 1948 denkt een op de drie Nederlanders aan emigratie en al gauw was een op de twintig ook daadwerkelijk vertrokken. In die tijd vertrokken ruim 550.000 Nederlanders naar Canada, Australië en Nieuw-Zeeland omdat het daar zo leeg en rijk was en hier zo vol en arm. Het leek het land van melk en honing na al die ellendige oorlogsjaren.

Ook mijn ouders hadden interesse, neven en nichten van mijn vaders kant vertrokken, maar mijn moeder zag emigreren niet zitten. Andere Tijden (klik) bekeek het eens van een andere kant en daar moet je zeker even voor gaan zitten.

De markt van Saracusa

Niets is nieuw, alles komt steeds weer als een golfbeweging terug en de mens zal altijd blijven schreeuwen en strijden. We kunnen stenen blijven gooien, maar beter is het om ermee te bouwen.

Als mijn voorouders in Frankrijk waren gebleven, zou ik dan nu als God in Frankrijk leven? Als mijn ouders waren geïmmigreerd, zou mijn huidige leven dan rijker zijn? Er zijn zoveel vragen, waar niemand het antwoord op weet en wat zouden antwoorden oplossen. Wat geweest is, is geweest, dat tij is nooit meer te keren.

Welke steen leggen wij?

Van wat er in de geschiedenis is gebeurd kunnen wel lering trekken, maar de bittere nasmaak moeten we vergeten, aan wrok blijven koesteren heb je niets. Wrok maakt mensen alleen maar lelijk. Vergeven daarentegen maakt mensen mooier en de kunst van vergeven kan iedereen aanleren.  

Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe…

Vergeving (klik) kent ook een lange geschiedenis en ook die begint al in de Oudheid.

De Etna

In Sicilië kreeg ik (bijna) een overdosis aan geschiedenis voorgeschoteld. Keigoed, ik had er echt niets van willen missen. Van al die resten stenen en keien uit een ver verleden met de bijbehorende verhalen over rijkdom, macht, geloof en tradities heb ik veel geleerd. En hoe wreed alles ook was, het maakt mijn leven hier en nu, eeuwen later, waardevoller.

Maar toch viel pas op de eenna laatste dag op Sicilië het kwartje of … beter gezegd het lavasteentje.

Toen ik op de dag voor vertrek de Etna voor mij zag en zigzag door het bijzondere gebied en de dorpjes reed, bleek dat er ook op die zwarte bergen leven is. Niet lang daarna probeerde ik door de lavastenen naar boven te klimmen en zag ik op die zwarte keiharde lavasteen ontelbare Lieveheersbeestjes. Op dat moment besefte ik dat Moeder Natuur altijd de laatste steen zal werpen.

Moeder Aarde (klik) is in staat zich aan te passen en jij?

Op die keiharde zwarte lavasteen leven duizenden Lieveheersbeestjes 

Wie zoet is deelt lekkers en gaat samen, gemoedelijk de toekomst tegemoet. Maar en vergeet dat nooit, dat laatste is in handen van de kinderen die nu liefdevol zingen: O, kom er eens kijken… (klik) 

Doordenker:

In een glazen huis moet je niet met stenen gooien.

In het Spotlight:

Filmtips:

Mi Vida (trailer) 

Deze film gaat a.s. donderdag in première en lijkt mij een heerlijke film over Lou (Loes Luca), een vrouw die wel in Spanje zou willen wonen. Maar de kinderen en kleinkinderen dan? Tijdens een cursus Spaans in Cádiz, een gastvrije stad kan ze haar zorgende rol loslaten en over haar toekomst nadenken. Maar kan ze op haar leeftijd nog zomaar aan iets nieuws beginnen? De trailer is in elk geval veelbelovend.

Sorry We Missed You (trailer) 

Is een nieuwe film van de tweevoudig Gouden Palm winnaar Ken Loach (I, Daniel Blake). De film vertelt een eerlijk en ontroerend verhaal, over een gezin dat zich staande probeert te houden in het hedendaagse Engeland en laat zien hoe je verstrikt kunt raken in regels en protocollen.

IDFA Rotterdam (klik) 

Goed nieuws voor documentaire liefhebbers in de regio Rotterdam; tijdens de aankomende editie van het International Documentary Film Festival Amsterdam is een selectie van de mooiste festivalfilms te zien in Lantaren Venster in Rotterdam. Van 29 november t//m 1 december worden daar 12 top documentaires uit de selectie van IDFA vertoont.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

343 Steunen

Terwijl de ene grijze dag de volgende opvolgt en de tijd weg tikt, kunnen we tussendoor toch nog van een paar zonnestralen genieten. Maar aan zonuren kom ik duidelijk te kort. Ik tel nu al de donkere dagen af, hoewel ik op de snelheid van de tijd geen vat heb.

Maar als dat laatste mogelijk zou zijn, dan zou ik de tijd vertragen.

Molentje bij de eeuwenoude zoutpannen

Deze week laat ik jullie het vervolg van mijn rondreis over het prachtige eiland Sicilië zien, een minimaal zicht op een groot avontuur. De reis ging langs de kust verder naar het zuiden. Ik bezocht de Valle del Templi, de vallei van de Tempels, Romana del Casale een prachtige Romeinse villa en de traditionele molentjes bij de eeuwenoude zoutpannen. Werkelijk het ene na het andere hoogtepunt van het eiland.

Steunpilaren uit het verleden

De Griekse tempels van Agrigento (klik) liggen verspreid op een uitgestrekte, steil aflopende heuvel. De tempels werden al in de 6^e eeuw v Chr. gebouwd. Helaas staan er om de tempels hekjes die het fotogenieke van de bouwwerken in de weg staan. In deze vallei staan heel oude olijfbomen, de oudste is 600 honderd jaar oud en die vond ik eigenlijk wel zo opzienbarend. Het was een heel bijzondere plek om te zijn.

Geit uit het verleden of heeft hij te lang naar die zuilen gekeken?

De tijd vliegt, daar zijn we het wel over eens. Maar soms benadrukt een bericht dat nog eens extra. En dan besef je dat je zelf ook al deel uit maakt van de geschiedenis. 

De radio vierde een feestje en werd 100 jaar. En ik dacht, hoewel ik nog lang geen 100 ben, ik behoor ook bij die radio-generatie. Mijn moeder zette “Kleutertje luister” voor mij aan, we luisterden en zongen mee met de Leidse Sleuteltjes en in gedachten hoorde ik “De Groenteman”, dat deuntje zit nog steeds in mijn geheugen. Herken jij deze nog? (klik) In mijn jeugd was er nog geen tv en dus luisterden we altijd naar de radio. In gedachten hoor ik ook nog het geluid van als je aan de knop draaide om een zender te zoeken. Hoewel er toch niet zoveel zenders waren.

Zonder al die zenderkeuzes was het leven eenvoudiger en ook rustiger.

Heden en verleden, ik dacht hier aan Dali

Als ik thuis ben luister ik nog steeds naar de radio, ook al is dat tegenwoordig digitaal, hij staat altijd aan. En op zo’n dag als vandaag, lekker thuis op zondag, luister ik graag naar een programma dat al sinds 1971, ook al 48 jaar, op de radio is. Mijn moeder luisterde er ook graag naar, het programma Adres onbekend (klik) Dat programma is de radiovoorloper van de tv-programma’s Spoorloos en Memories. In de uitzending worden, met hulp van luisteraars, verloren familieleden, oude vrienden of geliefden gezocht en heel vaak teruggevonden.

De kracht van dergelijke programma’s zit in de verhalen die mensen vertellen, ieder mens heeft immers iets te vertellen en verhalen vervelen nooit.

Als die oude olijfbomen konden spreken 

Ook tijdens mijn rondreis Sicilië kwamen mij weer indrukwekkende verhalen ter ore. Van medereizigers, maar ook vanuit de geschiedenis.

Verhalen, maar dan beeldverhalen van circa 300 n. Chr. zag ik in de Romeinse villa nabij Piazza Armerina. Villa Romana del Casale (klik) is vooral bekend vanwege de vele, zeer goed bewaard gebleven vloermozaïeken met onder andere jachttaferelen, goden- en heldensagen en de zogenaamde bikinimeisjes.

Een aardverschuiving bedolf de villa onder een dikke laag zand, waardoor alles prachtig bewaard is gebleven. In de 19^e eeuw is begonnen met de opgravingen. Vrijwel alle ruimtes hebben mozaïeken op de vloer. In totaal gaat het om 3.500 vierkante meter vloeroppervlak. Ieder mozaïeksteentje of glasdeeltje is ongeveer 1x1 cm groot.

Stripverhaal uit het verleden

De jachtscenes zijn fabelachtig mooi, net als de zogenaamde bikinimeisjes: de oudste afbeelding ter wereld van vrouwen in een soort bikini. Ze lijken allerlei krachtssporten of gymnastiekoefeningen uit te voeren. Al die ontelbare, prachtig gekleurde steentjes van 1x1 cm vertellen een verhaal en met een beetje fantasie hoorde ik de stemmen uit het verleden fluisteren: Er was er eens heel, heel langgeleden ….

Maar al die mozaïeken laten je ook zien dat de mens niet zoveel veranderd is.

De bikini-meisejs in de gymnastiekzaal

De val van de Muur, het was deze week 30 jaar geleden, een belangrijk moment in onze geschiedenis dat ook nog op mijn netvlies staat. De heren Van Rossum hebben er weer een waardevol document over gemaakt waarin verleden en heden samenkomen. In Broeders in Berlijn (klik) vertellen zij op geheel eigen wijze de geschiedenis van de DDR. In de tweede aflevering Dresden en die prachtige stad bezocht ik in het voorjaar. Mooi om de Broeders daar te zien en hun ervaring te horen, want Dresden is een stad met een bijzonder verhaal.

Elk vertrek anders en stemmen fluisteren: Er was er eens...

Er zaten gedenkwaardige dagen in de afgelopen week. Maar misschien is het je ontgaan, ook vandaag is het een gedenkwaardige dag. Het is de Dag van de Mantelzorger.

Mantelzorgers, zijn de steunpilaren in onze huidige samenleving, onmisbaar zeker nadat heel veel zorginstellingen zijn verdwenen. Gelukkig krijgen ze steeds meer aandacht, ook al is dat nog steeds te weinig. Want mantelzorger zijn is en blijft een onbetaalbare, zware en onderschatte taak.

Het is een dubbelleven, een leven van niet zeuren en doorgaan, een leven van liefde geven en dankbaarheid krijgen. Een leven dat loodzwaar is naast alle andere taken die gewoon doorgaan. Een mantelzorger staat altijd aan, 24 uur van de dag en “Nu even niet”, is nooit een optie. De mantelzorger wordt geleefd, heeft brede schouders en een hart van goud. 

Een mantelzorger herken je niet en is meestal onzichtbaar.

Misschien ben jij zelf een mantelzorger, wees daar dan trots op en geef jezelf dan eens een schouderklopje. Want jullie verdienen goud, maar krijgen dat nooit. Mantelzorgers zijn in een woord KANJERS

Mantelzorgers verdienen een gedenkwaardige dag. Dus als jij er een kent zet die dan eens in het zonnetje.

Romantiek 300 n. Chr

Maar het aantal mantelzorgers loopt terug, een verontrustend bericht in het nieuws deze week, dat mij wel weer even op beide benen zet. Want soms maak ik me weleens zorgen voor morgen…

Als je overmorgen oud bent (klik) - Maarten van Roozendaal (tekst: Jules de Korte)

Ik droomde van prachtige wereld, een mooie vallei met ontbrekende steunpilaren en bij het ontwaken dacht ik: Als dat later maar geen nachtmerrie wordt.

Steentjes van 1x1 cm tonen aan, de mens is niet veranderd

Morgen is het Sint-Maarten, de Dag van Martinus van Tours(klik) , maar dat laatste zijn we allang vergeten. In onze tijd is het ook geen Bedelfeest van de Armen meer. De geschiedenis van onze tradities is al onder heel veel lagen zand bedolven en daar blijven ze liggen. Maar heeft opgraven zin?

Morgen 11 november is het Sint-Maarten en in sommige delen van ons land zingen kinderen nog steeds door de straten en krijgen daar iets lekkers voor, niet wetend waar die traditie vandaan komt.

Het leven wordt vooruit geleefd, maar pas achterwaarts begrepen en als je het niet begrijpt, dan zoek je het toch gewoon op. De tand des tijds blijft knagen, ook aan de tradities, maar de oorsprong, het verhaal blijft gelukkig behouden op het web.

Je hoeft maar even zo te doen… (klik) 

Doordenker:

Laat gaan wat was, accepteer wat is en omarm wat komt.

De Etna (volgende week meer)

In het Spotlight:

Beeld en Geluid (klik) 

Als je meer wil horen en zien over radio en tv dan moet je zeker eens naar Museum voor Beeld en Geluid in Hilversum. Je kunt daar zelf aan de slag en opnames maken, het resultaat kun je dan later thuis digitaal terugzien. Het is een avontuur voor het hele gezin en voor elk gezinslid pakt dat anders uit, omdat je geboortejaar en je persoonlijke gids een grote rol spelen tijdens je bezoek.

Rotterdams Radiomuseum (klik)  

In dit museum vindt je een unieke collectie radio, tv en media-apparatuur. Bezoek dit museum eens als je in de buurt bent, de vrijwilligers vertellen je graag alles over de geschiedenis van de radio.

Op dit moment zijn ze wegens verhuizing gesloten, maar op 24 november 2019 wordt het museum heropent.

Openluchtmuseum Arnhem (klik) 

De plek om het Nederland van toen te ontdekken is natuurlijk het Openluchtmuseum in Arnhem en in de Canon van Nederland (klik) vindt je o.a. ook iets terug van de geschiedenis van de radio.

In het openluchtmuseum heeft elk seizoen een eigen karakter. Zo kun je er vanaf 7 december 2019 t/m 19 januari 2020 zelfs sleeën en schaatsen.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey