318 Kracht

Met Koningsdag nog vers in het geheugen plaats ik mijn blog. Ik was niet goed bij stem, alle feestelijkheden gingen deze keer langs mij heen en met keel- en hoofdpijn zag ik de beelden in Amersfoort op tv en bij het horen van het Wilhelmus dacht ik terug aan mijn korte vakantie.

De herdenkingsdagen komen er nu aan en het is niet geheel toevallig wil ik jullie juist nu Dresden wil laten zien. Misschien denken jullie nu waarom, maar dat zal ik verder toelichten.

Tijdens mijn korte vakantie in het voormalig Oost-Duitsland was ik o.a. in Dresden. Vorige week heb ik jullie al iets laten zien in Nummer 317 Wijsheid (klik) van die reis. Maar eigenlijk was mijn doel een bezoek aan de stad Dresden, de stad die al zolang op mijn must see lijstje stond. Ook omdat die stad heel veel gemeen heeft met mijn geboortestad Rotterdam.

Niet veel mensen weten dat de stad Dresden sinds 1988 een van de dertien zustersteden van de stad Rotterdam (klik) is.

Dresden, Theaterplatz

Iedereen weet het in ons kleine landje, op 4 mei herdenken wij en op 5 mei vieren wij de vrijheid. Maar op 14 mei wordt in Rotterdam ook jaarlijks het grote bombardement herdacht, kijk hier voor het programma van de herdenking (klik).

Rotterdam werd op 14 mei 1940 (klik) zwaar getroffen door Duitse bommenwerpers, het bombardement van ongeveer een kwartier vernietigde bijna de gehele historische binnenstad en WOII was nog maar net begonnen. Naar schatting kwamen 800 mensen om het leven en werden 80.000 inwoners dakloos.

Al vier dagen na het grote bombardement gaf het gemeentebestuur, op 18 mei 1940 aan de toenmalige stadsarchitect W.G. Witteveen de opdracht voor het maken van een wederopbouwplan. Op 24 mei 1940, tien dagen na de ramp, werd het complete getroffen gebied in één keer onteigend. De verwoeste panden werden gesloopt inclusief de funderingen, hiermee werd de mogelijkheid geschapen om een totaal nieuw stratenpatroon aan te leggen.

Rotterdam, de stad van handen uit de mouwen en schouders eronder, begon direct na die grote ramp met de wederopbouw.

Fürstenzug; Monumentaal mozaïk van tegels uit Meissen waarop de vorsten van het huis Wettin zijn afgebeeld

Een kleine vijf jaar later in de nacht van 13 op 14 februari 1945 vond het grote geallieerde bombardement op Dresden (klik) plaats, waarna de volgende ochtend nog een luchtaanval volgde. De Duitse stad Dresden, de beroemde barokstad en oude hoofdstad van het Keurvorstendom Saksen, was tot dan toe al enkele keren getroffen ten koste van honderden doden. Bij de Februari- aanvallen vielen circa 25.000 doden en werd het overgrote deel van de historische binnenstad verwoest.

Van het Florence van het Noorden, zoals Dresden altijd werd genoemd, was na dat grote bombardement in 1945 niets meer over.

De bevolking van de stad Dresden bestond na het bombardement veelal uit vrouwen, slecht 12% van de mannen was nog over. De wederopbouw van de woningen in Dresden lag in handen van vrouwen en omdat het aan bouwmateriaal ontbrak werden de stenen uit het puin door vrouwenhanden afgebikt.

Impressie van de stad Dresden

Ten tijde van de DDR moesten de historische gebouwen als ruïne blijven herinneren aan het Angelsaksisch-kapitalistische bombardement. Het bestuur van de stad stelde geen geld beschikbaar voor het heropbouwen van de historische panden, het bouwen van woningen had de hoogste prioriteit. Begin jaren ’50 werd door de bevolking geld ingezameld om Semperoper te herbouwen, maar met dat geld kon alleen de voorgevel worden gereconstrueerd. Pas in 1977 kwam de wederopbouw van de Semperoper weer van de grond en in 1985 werd het met veel vertoon geopend.

In 1989 kwam aan het communistische regime een chaotisch einde en na de Duitse hereniging in 1990 werd Dresden weer de hoofdstad van de opnieuw gevormde deelstaat Saksen. Pas daarna werden er in die stad oude gebouwen afgebroken en werd er een start gemaakt met aan het wederopbouwen van het centrum en eigenlijk is men daar nog steeds mee bezig.

De binnenplaats van de Zwinger vanaf de galerij

De stad Rotterdam heeft een volledig modern aanzicht gekregen na die grote ramp. In Dresden daarentegen is na de Wende gekozen voor het restaureren en herbouwen van de belangrijkste monumenten van de stad. 

De bombardementen als o.a. die op Rotterdam en Dresden zijn tot op de dag van vandaag zeer omstreden: was het oorlogsvoering volgens de conventies van Genève, of waren het oorlogsmisdaden?

Ik zag deze week Philips Freriks aan tafel bij Pauw (klik), hij heeft een nieuw programma gemaakt over D-day. Hij ontmoette daarvoor oude Britse strijders, maar ook sprak hij met de andere partij, Duitse soldaten van toen. Philips Freriks zegt bij Pauw, dat hij in de loop der tijd anders is gaan denken en vanuit een ander perspectief is gaan kijken naar wat er destijds gebeurd is.

Inmiddels heb ik het eerste deel van de serie: In de voetsporen van D-day, gezien en het is een prachtig document. Waarin ik ook beelden van het grote bombardement op Rotterdam zag, slechts vier dagen na het begin van alle ellende die WOII bracht.

Philips Freriks zegt in die eerste aflevering: Ik wil niet oordelen met de kennis van nu.

De trap op naar de galerij van de Zwinger

Elk verhaal heeft verschillende kanten. Tijd heelt de wonden en ook al blijven er littekens achter, het leert ons ook vanuit een ander perspectief te kijken

Dat was ook mijn conclusie na het zien van de prachtige film: The Aftermath (klik) , ik schreef er al eerder over. De film speelt zich af in het naoorlogse Duitsland in 1946. De naweeën van de Tweede Wereldoorlog zijn pijnlijk voelbaar in die film. Elke partij, in welke oorlog ook, heeft een verhaal te vertellen en dat is in deze film mooi in beeld gebracht en met de komende mei-herdenkingen in het zicht is deze film een echte aanrader.

Pracht en praal van grote omvang

Dresden is nu al een prachtige stad en zal in de komende jaren zeker nog mooier worden. Misschien krijgt het haar koosnaam: Florence van het Noorden, zelfs weer terug. Hoewel de stad natuurlijk toch een kopie blijft van de oorspronkelijke versie.

Ik bezocht als eerste de Zwinger (klik). Want zo zei de stadsgids, als je die niet hebt gezien dan ben je niet in Dresden geweest. De Zwinger is een enorm paleiscomplex dat oorspronkelijk in 1710 en 1728 werd gebouwd, een goed voorbeeld van de laat-barokke bouwstijl (het doet nu dienst als museum). Ik liep het gigantische plein over en later bekeek ik het geheel ook vanaf de galerij en keek met verbazing naar alle pracht en praal en was werkelijk sprakeloos.

De Semperoper

Toen ik later door de zijarm van de Zwinger naar buiten liep, werd het Wilhelmus gespeeld door een trompettist en met een brede grijns nam hij het applaus in ontvangst.

Naast het enorme paleiscomplex staat het Semper Operahuis. De Semperoper is een prachtig gebouw aan de buitenkant en ik had het heel graag vanbinnen gezien, maar helaas was dat niet mogelijk binnen de tijd die mij nog restte. Dus moest ik het met de buitenkant doen, maar de gemiste kans werd al snel goedgemaakt. Onderaan het ruiterstandbeeld van Koning Johann van Saksen dat op het plein voor de Semperoper staat, stonden Dresder-straatmuzikanten, twee jonge vrouwen die een schitterende aria zongen.

Ik bleef een tijdje luisteren, het klonk prachtig en paste zo mooi bij die plek.

Semperoper en het ruiterstandbeeld van Koning Johann van Saksen

Ik liep naar een ander fabelachtig gebouw, de Frauenkirche en ging bijna met open mond naar binnen. Het interieur van de Frauenkirche is prachtig en je verbaasd je erover dat er in onze tijd nog zo mooi en statig Barok-gebouwd kan worden, compleet met gouden tierelantijnen en muur- en plafondschilderingen met engelen. Natuurlijk beklom ik ook de toren van de Frauenkirche en de weg ernaartoe ging cirkelend naar boven.

De Frauenkirche in Dresden

Er kwamen herinneringen boven aan de krappe wenteltrap van de Sint-Pieterbasiliek in Rome, waar iedereen claustrofobisch boven kwam.

Maar doordat de Frauenkirche is herbouwd is die klim ruimer en iets moderner opgezet. Het is een hele klim, maar het uitzicht maakt alles goed. Ik zag de Elbe stromen en de bruggen die de oevers verbinden en aan de hand van een duidelijke flyer herkende ik de belangrijke gebouwen. De Kunstacademie, de Hausmannsturm, het Stadhuis en in het westen, heel in de verte de voormalige Sigarettenfabriek in de vorm van een moskee.

Het interieur van de Frauenkirche

Boven in de toren van de Frauenkirche bedacht ik, dat ik nog nooit de Grote Kerk of Sint Laurenskerk in Rotterdam had beklommen. En hoog boven Dresden nam ik mij voor om die toren binnenkort eens te beklimmen.

De klim naar boven, zie je die mensen beneden in de kerkbanken

Ik heb nog lang niet alles gezien in Dresden, maar alles zien is in een korte tijd onmogelijk. Maar dat is prima, want dat is ook een mooi excuus om nog eens terug te keren naar die prachtige stad. Bovendien denk ik dat Dresden de komende jaren nog mooier zal worden, met als bijkomend nadeel, ook drukker en populairder.

 Bovenin een prachtig uitzicht over de stad en de Elbe

Mijn ouders maakten het grote bombardement van 14 mei 1940 aan den lijve mee. Maar spraken er niet over, als ik vragen stelden werd er alleen gezegd: Ik hoop dat je het nooit zal meemaken.

Ik ben een kind van de vrijheid, ik ben van na de oorlog en hoop dat dat zo blijft.

Hoe herdenk jij?

Doordenker:

Met lef en kracht is de mens tot veel in staat.

Zie je die mensen beneden op het plein voor de Frauenkirche

In het Spotlight:

Herdenken op 4 mei (klik) 

Herdenken is een werkwoord, want er is een duidelijke boodschap voor ons: Nooit Meer Oorlog. Je kunt alleen reizen naar de toekomst als je de lessen uit het verleden meeneemt. We mogen nooit vergeten en daarom maak ik van 4 mei elk jaar een gedenkwaardige dag ergens in Nederland.

Bevrijdingsfestivals (klik) 

Vrijheid moet je vieren en door heel het land wordt dat volop gedaan. Want we mogen nooit vergeten dat vrijheid in elk mensenleven van groot belang is. Plan je eigen feestje via de site. 

Sta stil op 4 mei en geef op 5 mei de vrijheid door.

Herdenking op 14 mei Rotterdam (klik) 

De grote dramatische ramp, het bombardement van 14 mei 1940 op de stad Rotterdam wordt elk jaar herdacht op verschillende plekken in de stad. De brandgrens (klik) van het grote bombardement zal altijd zichtbaar blijven in de stad middels markering.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

317 Wijsheid

Terug van mijn korte maar mooie reis, waarvan niet alleen het gebied schitterend was, ook het weer zat natuurlijk heel erg mee en dat maakt alles nog mooier dan het al is. Wat een rijkdom om erzomaar even tussenuit te kunnen gaan, dat denk ik als ik mijn foto’s terugkijk, elk plaatje haalt een herinnering boven.

Voor dat reisje vertrok ik al voor dag en dauw op de geboortedag van Leonardo da Vinci (15 april 1452) een uitzonderlijk intelligent genie, waarover ik een paar weken geleden een prachtige serie zag. Die serie brachten weer andere mooie reisherinneringen boven, waarover ik het nu niet ga hebben.

Toen ik zaterdag een artikel in het AD las met de kop: We worden steeds slimmer, maar niet per se wijzer, wist ik met grote zekerheid dat dat een feit was.

De Bastei, adembenemende beelden 

Fijn dat terugkijken zo eenvoudig is geworden, vanmorgen zette ik The Passion op en besloot een begin te maken aan mijn blog, die deze keer een dag later verschijnt dan gebruikelijk. Het thema van The Passion is dit jaar: Ik zie jou. Al in het begin heeft de verteller (Martijn Krabbe) het over eenzaamheid, in Nederland is 30% van de inwoners eenzaam en in Dordrecht is dat zelfs 50%. De camera’s nemen het thema “Ik zie jou” heel letterlijk en brengen mensen in tranen in beeld.

De dag daarna komen de verhalen los van de mensen die in beeld waren, een vreemde manier van nagenieten, maar het past in ons verarmde tijdperk.

Even voor ik begon met schrijven las ik over de explosies in de kerken en hotels in Sri Lanka, waar honderden doden en gewonden zijn gevallen. Het is eerste Paasdag en ik denk aan het artikel in de krant gisteren: We worden steeds slimmer, maar niet per se wijzer.

Maria zingt (klik) op de achtergrond: Want je ben niet alleen, ik zal er voor je zijn als het even te veel wordt …

Een bijzonder gebied in het oosten van Duitsland

Ik bezocht het voormalig Oost-Duitsland, met als hoofddoel Dresden, maar daarover volgende week. Wat mij vooral op viel was dat de verschillen met Oost en West Duitsland nog steeds heel groot zijn. De Berlijnse Muur(klik) is weliswaar gevallen op 9 november 1989 en officieel was 3 oktober 1990 de Dag van de Duitse hereniging (klik) , maar als buitenstaander zie je wel degelijk dat het Oosten veel armer is.

Waar bij ons in elke stad en elk dorp volop, veelal dezelfde winkels zijn te vinden, ontbreken die in het Oosten van Duitsland. En waar ik winkels zag, viel mij op dat je geen mensen zag lopen met overvolle tassen met aankopen. In het Oosten van Duitsland ligt het gemiddelde loon veel lager en moeten de euro’s bewust worden besteed. De mens is hier nog niet verziekt door commercie, maar het is ook niet zo gek dat hier het rechts-extremisme groeit.

Balans is wat de mens nodig heeft om tevreden te zijn, evenwicht en samenhorigheid.

De rivier de Elbe

De prachtige natuur in dit gebied, dat ook wel de Zwarte Driehoek (klik) wordt genoemd omdat hier een lange periode van extreme luchtvervuiling heeft bestaan, is adembenemend mooi. De Bastei (klik) een rotsformatie van 305 m hoog in de Duitse streek Saksisch Zwitserland op de rechteroever van de Elbe, is prachtig wandelgebied. Vanaf verschillende punten heb je schitterende vergezichten over de Elbe (klik), de rivier die vanuit het Reuzengebergte in Tsjechië door Duitsland naar de Oostzee stroomt.

Liefde overwint alles, zegt de verteller op de achtergrond en ik denk dat mijn liefde voor de natuur daar bovenop de Bastei weer is gegroeid. Ondanks al de extreme luchtvervuiling in het verleden zag ik het lentegroen rondom mij en in gedachte hoorde ik Moeder Natuur spreken (klik): Ik ben sterker dan jij!

Bruggen verbinden

De mens is de zwakke schakel in het geheel denk ik, we zijn met elkaar niet in staat om iedereen gewoon te respecteren zonder te oordelen en te vooroordelen. Delen doen we alleen via sociaal media en verder moet iedereen maar voor zichzelf zorgen. Terwijl we met gebundelde krachten tot zoveel in staat zijn. We zijn slimmer, dat is een feit, maar feit is ook dat we niet wijzer zijn geworden van alle ervaringen vanuit de geschiedenis.

Op diezelfde dag dat ik de Bastei beklom zag ik ook Festung Köningstein (klik), de oudste schriftelijke vermelding van die vesting dateert uit het jaar 1233.

Festung Köningstein

Festung Köningstein werd tijdens de Frans Duitse Oorlog, de Eerste en de Tweede wereldoorlog gebruikt als staatsgevangenis voor oorlogsgevangenen. En de vesting werd na de Tweede wereldoorlog door de Russen gebruikt als militair ziekenhuis. Van 1949 tot 1955 was het een Jugendwerkhof, een heropvoedingskamp voor jongeren en degenen die een “ander” beeld hadden dan de socialistische maatschappij.

Maar vandaag de dag is Festung Köningstein een van de grootste toeristische attracties van Saksen en beslist de moeite waard om te bezoeken.

  

De hoogbouw van toen is volledig anders dan die wij in onze tijd kennen, maar wat de mens door de eeuwen heen zal blijven fascineren, is uitzicht van grote hoogte. Wat is dat toch, dat wij altijd weer hoger en hoger willen klimmen in verschillende opzichten. 

Toch zegt het spreekwoord, wie hoog klimt kan laag vallen.

Prachtige vergezichten vanaf Festung Köningstein

Op een van de hoge uitkijkpunten zag ik een treurig verdroogt boeketje liggen, als een treurig souvenir van eenzaamheid en ellende. Zelfdoding, ik werd mij pijnlijk bewust van de andere kant die dit gebied kent.

Op de achtergrond hoor ik: Denk niet zwart wit, maar in dekleur van je hart… (klik)

Alles draait om investeren, alleen op een andere manier dan commerciële instellingen van ons verwachten. We moeten meer investeren in elkaar en veel minder in onnodige materiële goederen, waaraan vaak ook een treurig verhaal hangt. Investeren nog voor dat ons welvarend schip kapseist. Maar hoe komen we weer in balans?

Ik besluit hiermee mijn verhaal deze keer, er is nog zoveel te vertellen, maar de zon schijnt en morgen veranderd het weer.

Volgende week vertel ik jullie over Dresden, de stad die mij versteld heeft doen staan.

Doordenker:

Wandel met je hart en je voeten zullen volgen.

Moeder Natuur spreekt

In het Spotlight:

Koningsdag 2019 (klik) 

De Pasen is achter de rug, Koningsdag komt eraan en dan kleurt Nederland oranje. En er is op die dag zoveel te doen in het land, te veel om hier te noemen. Maar op de site Dagje Weg kun je per provincie zien wat er te doen is. Wellicht een site om je eigen Koningsdag vooraf te plannen.

Circusstad Festival (klik) 

De magie van het circus is niet onder woorden te brengen en dus moet je het met je eigen ogen gaan zien en dat kan van 1 t/m 5 mei tijdens het Circusstad Festival in Rotterdam. Tijdens het festival kun je artiesten zien vanuit de hele wereld op verschillende plekken in de stad. Het is een feest voor jong en oud, dus ga je verbazen en ga zien waartoe de mens in staat is.

Maand van de Architectuur (klik)  

Misschien wat vroeg om al te vermelden, maar noteer de maand van de Architectuur Rotterdam alvast in je agenda zodat je vooraf kunt plannen wat je wil zien. Van 24 mei t/m 16 juni 2019 staat de stad van moderne architectuur, Rotterdam bol van evenementen.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

316 Feest

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik geniet van het vroege voorjaar en er zat dan ook veel beweging in de week. Wandelen, fietsen en zwemmen, een triatlon maar dan verdeeld over verschillende dagen.

Aprilletje zoet draagt tot nu toe al veel een vrolijke voorjaarshoed. Hoewel gisteren ook nog een hagelwitte en ook de nachtvorst is het land nog niet uit. Maar gelukkig schijnt de zon vandaag weer en de weersverwachtingen zijn veelbelovend.

Brocante hazen en ook daar hangt een aardig prijskaartje aan

Er valt altijd genoeg te beleven, als je je ogen en oren maar de kost geeft en op gezette tijden een terrasje pakt. Zo dronk ik vorige week een kopje thee in Zuidland tijdens mijn fietstocht en ik kreeg de thee in een heel opvallende verpakking. Het was een envelop met daarin de thee en een persoonlijk briefje van Jaya Lukshmi. Ze schreef dat ze 40 jaar was en op de Norwood theeplantage woont en samen met haar man en twee zoontjes. Ze plukt al 16 jaar thee en drinkt het zelf ook graag. Ik nam een slokje thee en met een glimlach las ik haar laatste woorden: Vriendelijke groeten van Jaya uit Sri Lanka.

Ja, ja, leuk bedacht van de theefabrikant dacht ik en thuis zocht ik de Norwood communitea (klik) op via Google en vond.

Post uit Sri Lanka bij de thee

Ik bleef nog een poosje van de zon genieten en dacht aan het boek dat ik net had uitgelezen: De Nachtroos (klik) , een verhaal dat speelt in het begin van de twintigste eeuw, vlak voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. De schrijfster neemt je mee naar India en Engeland en ook in dat verhaal wordt theegedronken. Een heerlijk en ook spannend boek, dat ik eigenlijk had willen bewaren voor in mijn vakantie, maar nu is het uit.

Gelukkig zijn er nog meer boeken, want mijn digitale bibliotheek gaat natuurlijk mee op reis.

Shakespeareaans bakkie

Later in de week, tijdens een wandeling van Schiedam naar Rotterdam, zat ik op een terrasje in de zon en bestelde een kopje koffie (klik) En ook dat was een opvallend bakkie, een shakespeareaans kopje koffie. Ik las de tekst op het schoteltje: To bean or not to bean, it’s no Question en mijn mondhoeken krulden bij het eerste slokje.

Ik sloot mijn ogen om van de zon te genieten, naast mij twee jonge vrouwen die hun hele liefdesleven bespraken in het plaatselijk dialect, inclusief de bedgeheimen. Een boek lezen is op zo'n moment niet nodig, eigenlijk zou je er een boek over moeten schrijven. Ik dacht aan Carmichelt (klik) die zo, gewoon op straat, aan zijn verhalen kwam. 

Blije eieren

Eind van de week begint de schoolvakantie en zit er feest in de lucht, maar in de afgelopen week viel er ook al iets te vieren.

Het was feest tijdens de 7^e editie van de Koningspelen en al vroeg zag ik ze langskomen met het rood-wit-blauw op beiden wangen, kinderen op weg naar het jaarlijks terugkerend evenement. Wat een geweldig initiatief! Ruim een miljoen kinderen zaten 12 april 2019 aan het Koningsontbijt en dat was een mooie start van de dag. Dit jaar stonden de Koningsspelen in het teken van waterdrinken en deden 6.000 scholen mee. En dat zijn scholen in het primaire onderwijs in Nederland, Aruba, Curaçao, Bonaire, Sint-Eustatius, Saba en de Nederlandse scholen in het buitenland.

Overal eieren van chocola

Alle kippen en hazen verzamelen zich in de winkels, de eieren zijn gelegd en het kleuren kan beginnen, de Pasen komt eraan.

Elk jaar als ik die chocoladen hazen in de schappen zie staan, moet ik aan vroeger denken, aan mijn verjaardag als klein meisje. Ik weet niet hoe oud ik dat jaar werd, maar ik kreeg o.a. een grote chocoladehaas, een prachtexemplaar, ik vond hem geweldig. Maar hoewel er in die tijd nog erg weinig bekend was over voedselallergie, had mijn moeder ontdekt dat ik bij het eten van o.a. chocola heel erg eczeem kreeg. Mijn lekkere, grote chocoladehaas mocht ik dus niet opeten, die bleef staan in het cellofaan en ik huilden dikke tranen.

Komende week ben ik jarig, een paar dagen voor Pasen, bij de plaatselijke chocolaterie zag ik ze staan, hazen in cellofaan en het was alsof zij ook dachten: Weet je nog…

Een eitje hier en een eitje daar

Alles heeft zo zijn kanten, dacht ik na het zien van de prachtige, indrukwekkende film: The Aftermath (klik) in de bioscoop. De film speelt zich af in het naoorlogse Duitsland in 1946. Tijdens de strenge winter arriveert Rachael Morgan in de ruïnes van Hamburg om weer herenigd te worden met haar man Lewis, een Britse kolonel met de taak om de verwoeste stad te herbouwen. Maar onderweg naar hun nieuwe huis, ontdekt Rachael tot haar schrik dat Lewis een onverwacht besluit heeft genomen: Ze zullen het huis delen met de vorige eigenaars, een Duitse weduwnaar en zijn rusteloze dochter. De naweeën van de Tweede Wereldoorlog zijn pijnlijk voelbaar in de film. 

Elke partij, in welke oorlog ook, heeft een verhaal te vertellen en dat is in deze film mooi in beeld gebracht. Met de komende mei-herdenkingen in het zicht, is deze film een aanrader om te gaan zien.

Chocoladevormen van weleer

Alle festiviteiten mijden is niet nodig, maar dit jaar heb ik wel besloten om mijn eigen verjaardag te ontlopen en mezelf een reisje cadeau te doen. Vandaag ben ik aan het wassen, strijken, poetsen en pakken. Morgenochtend ben ik er als de kippen bij en vertrek ik al voor dag en dauw als een echte Paashaas, goed gehumeurd, gepakt en gezakt.

Natuurlijk kom ik volgende keer met mijn reisverhaal, alleen is dat misschien wel wat later dan jullie normaal van mij gewend zijn.

De kip of het ei

Met de Pasen in zicht nog een klein toepasselijk Toon-gedicht:

De kip of het ei

Eerst was ik een ei

Nu ben ik een kip

Een kip zijn vind ik mooier

Er zit wel leven in een ei

Maar toch is het wat dooier

Toon Hermans

Ik wens jullie heel fijne Paasdagen, eet niet te veel eieren, geniet van de lente en vooral van elkaar.

Krijgen de eieren bij jullie noppen en stippen? 
Welke kleur kies jij? (klik) 

Doordenker:

De dag kleuren is een eitje.

Eén ei is geen ei, twee ei is een half ei...

In het Spotlight:

Paaseieren zoeken met de kinderen o.a. bij de:

Duinhuisjes in Rockanje op 20 april 2019 (klik)   

Plaswijckpark in Rotterdam op 21 en 22 april 2019 (klik) 

Pasar Malam (klik) 

In het Paasweekend, op 20, 21 en 22 april kun je de Pasar Malam in de Ahoy bezoeken. Al jaren een evenement dat gekenmerkt wordt door de relaxte sfeer met lekker Indonesisch eten en Oosterse specialiteiten, een gezellige markt, livemuziek, dans demonstraties en sfeervolle decoraties

Swanmarket (klik) 

Op 22 april 2019 is de Swanmarket van 11.00 – 17.00 uur terug op de Parklaan. Zeker bij mooi weer een gezellige lifestyle markt op een toplocatie in Rotterdam.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

315 Kleurig

Terwijl de wasmachine zijn laatste rondje draait en de stad bol staat van de sportievelingen die aan de start verschijnen van de Rotterdamse Marathon, leg ik de laatste hand aan mijn wekelijkse verhaal. Ik heb al bijna alles geschreven, de weersverwachting ziet er veelbelovend uit en dus moet ik naar buiten.

Mij kom je vandaag niet tegen in Rotterdam, niet dat de sfeer niet goed is, het is altijd één groot feest. Maar nee, ik vind al die drukte niks, veel te veel mensen en bovendien was er in de regio ook genoeg te doen.

Het kriebelt, het is lente en er is van alles te ondernemen en ik stap op de fiets.

Dubbele tulp in muurvaasjes van Figr1 (klik) 

Ik zag de prachtige overzichtstentoonstelling met de foto’s van Erwin Olaf in het Haags Gemeentemuseum. Voor de tweede keer, de eerste keer was het zo druk dat ik de helft niet goed kon zien en bovendien had ik de foto’s in het Fotomuseum Den Haag ook nog niet gezien. Achteraf gezien vond ik de tentoonstelling in het Gemeentemuseum mooier en boeiender. Ik wist niet dat Erwin Olaf ook werkte met bewegende beelden en daar was ik ook deze keer weer zeer verrast over.

Kleine bolle meerkleurige tulp

Er zijn verschillende filmpjes te zien, maar een ervan inspireerde mij. Het was een zwartwit filmpje van een grote bos tulpen in een vaas, zonder geluid en het is werkelijk fascinerend om te zien hoeveel beweging er in een bos tulpen te zien is.  

Vorige week liet ik jullie knalgele tulpen zien (nummer 314 Groei klik) en schreef ik over mijn tulpencollectie. Tulpen die ik na aankoop op de foto zet en later als ze in de vaas staan, omdat tulpen je altijd verrassen. Maar gek genoeg heb ik er nooit een serie foto’s van laten zien, terwijl ik er echt ontelbare plaatjes van bezit.

Dus daarom deze week veel kleurige foto’s, die bij lange na niet zo mooi zijn als de foto’s en filmpjes in de tentoonstelling.

Spitse tulpen in een suikerzoete kleur

Ik zag de afgelopen week de film: Can you forgive me? (klik) Een film die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal over de Amerikaanse schrijfster Lee Israel (klik) Het verhaal speelt zich af in het smoezelige New York van begin jaren negentig. Lee Israel is haar bijbaantje kwijt en ze geeft haar laatste dollars uit aan medicatie voor haar zieke kat. Op een feestje hoort ze een zelfvoldane successchrijver opscheppen dat een writer’s block een uitvinding is van luie schrijvers. Lee Israel is precies zo’n schrijfster, thuis staart ze eindeloos naar het wit van het papier in haar type machine. Ze is niet lui. Ze gaat gebukt onder een groot gevoel van minderwaardigheid.

Dubbele roomkleurige tulpen

Op het moment dat ze de bodem van haar depressie heeft bereikt, ontdekt ze een nieuwe toepassing van haar gave om volledig op te gaan in de hoofdpersonen van haar biografieën. Ze begint brieven te schrijven als beroemde schrijvers, om ze als echt te verkopen.

Het is een bijzonder sterk geacteerde film en de rol van Lee Israel is fantastisch tot leven gebracht door Melissa McCarthy (klik) , zij heeft het verhaal samen met tegenspeler Richard E. Grant (klik) prachtig tot leven gebracht. De film kreeg zeer terecht drie Oscarnominaties. Een bijzonder verhaal, prachtig verfilmd.

Klassieke tulp, als in de stillevens van oude meesters

Ik fietste ook deze week door het lentelandschap, als door een plaatje in een goudgeel paspartout van Koolzaadbloemen, kleurig en tegelijk ook treurig, omdat daarvan mijn hooikoorts opspeelt. Overal zag ik beweging, de lammetjes dartelden in de wei en vogels floten het hoogste lied. Er hing een zoetige mestgeur in de lucht, een ander trekt zijn neus daarvoor op, maar ik geniet van dat landelijke. April is nog zo jong en toch is de zon al krachtig. Heerlijk om daar in alle vrijheid van te kunnen genieten.

Maar wat als dat niet meer mogelijk is, wat dan?

Dubbele knalroze tulpen met witte rand

Ik zag het programma: Five Day’s Inside (aflevering 2 klik) van Beau van Erven Dorens die het Rosa Spierhuis bezocht. In het Rosa Spierhuis wonen zo’n 70 kunstenaars op leeftijd. Sinds de oprichting in 1969 door harpiste Rosa Spier hebben hier al tal van kunstenaars hun laatste jaren doorgebracht. De bedoeling is dat kunstenaars hier kunnen werken en hun talent kwijt kunnen. Maar met het huidige zorgsysteem moeten mensen steeds langer op zichzelf blijven wonen. Daardoor komen ze ook hier pas op veel latere leeftijd in een verzorgingshuis. Beau wordt dan ook vrijwel direct geconfronteerd met dementie. Maar gelukkig wordt er ook nog kunst beoefend.

Wat mij trof was het gesprek met Caroline Kaart (klik) de 88-jarige operazangeres die het moeilijk heeft omdat ze een eenling is. Ze vertelde dat ze als enig kind is opgegroeid en geen kinderen heeft, de mannen in haar leven, haar vrienden en haar familie zijn er niet meer. Het leek haar juist om in het Rosa Spierhuis te gaan wonen, maar het valt haar moeilijk om de deur uit te gaan en mensen tegen te komen die haar niet kennen en naar doen tegen haar hond.

Witte tulp met een zonnig hart

Het gesprek met de hoogbejaarde diva raakte mij, ik kreeg een brok in mijn keel. Ik schrik van de gedachte die bij mij bovenkomt, ik ben ook als enig kind ben opgegroeid en heb geen kinderen. In die gedachten blijf ik niet hangen en heb ik geen vooruitziende blik, maar stel je voor…

Ach ik ben pas 66 lentes jong (bijna 67) wellicht heb ik nog een lange toekomst voor me. Zorgen zijn voor later, je kunt niet alles voor zijn en dus geen zorgen voor morgen.

Toch dacht ik ook bij het zien van die uitzending, als ik héél oud en hulpbehoevend word dan zou ik wel in zo’n huis willen wonen. Tussen mensen met een creatief brein, die daar ook nog iets mee doen, hoe moeilijk dat ook zal gaan. Hoewel dat soort huizen tegen die tijd hoogstwaarschijnlijk helemaal zijn verdwenen.

Enkele tulpen met een meerkleurig hart

Zonder meer is Five Day’s Inside een prachtige respectvolle serie geworden. Alle lof voor Beau, de yup met een groot empathisch vermogen.

Vandaag begon ik in een nieuw boek, hoewel ik het eigenlijk had willen bewaren voor in mijn vakantie, dat boek: De Nachtroos (klik) begon heel toepasselijk met een 100-jarige verjaardag.

De Franse schrijfster en filosofe Simone de Beauvoir (1908-1986) schreef ooit: Eén lente per jaar en in het leven slechts één jeugd.

Vurige spitse tulpen

De lente zit duidelijk in de lucht en er valt heel veel kleurigs te genieten, thuis blijven is geen optie en dus is mijn advies: Ga naar buiten!

The first day of spring (klik) 

Waar ga jij het liefst heen in de lente?

Doordenker:

Adem de lente en wees blij, de zomer komt al dichterbij.

Nog meer plaatjes uit mijn tulpencollectie

In het Spotlight:

Arboretum Trompenburg Rotterdam (klik) 

Trompenburg is een prachtig aangelegde plantentuin met een grote collectie bomen, struiken, vaste planten, bollen en knollen. De tuin ligt aan de rand van het centrum van Rotterdam in de wijk Kralingen. Het is een schatkamer voor plantenkenners en een weldaad van rust voor elke wandelaar die op zoek is naar rust in een drukke stad. Een kleurige fotogenieke plek.

Zeeuwse Bollenroute 2019 (klik) 

In het kader van de Zeeuwse Bollenroute zijn er op 19 en 20 april 2019 vijf schitterende voorjaarstuinen te zien. In de tuinen zijn het afgelopen jaar duizenden bloembollen gepland. De opzet van de tuinen verschilt sterk, maar de liefde voor bloembollen komt duidelijk tot uitdrukking. En bezoek waard en het ideale lente uitstapje.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.