333 Leermoment

Wat een heerlijke zomerse week ligt er achter ons en ook die laatste week van augustus beloofd een warme week te worden. Het grijs maakte plaats voor helderblauw en dat doet iets met de mens.

De tijd tikt weg en de eerste scholen zijn alweer begonnen. Ik moet altijd denken aan al die kleintjes die voor het eerst naar school gaan en aan de tranen die rijkelijk vloeien bij zowel moeder als kind, als die eerste stappen naar (eigen)wijsheid worden gezet.

Kleurige schoolplaten

In 1958 zette ik mijn eerste stap over de drempel bij het lager onderwijs. Heel erg veel weet ik er niet meer van, maar wel wie mijn eerste juf was. Juffrouw Blanken en dat was een hele lieve juf, ik zie haar nog voor me. Zij leerde mij lezen en letters schrijven met een kroontjespen en inkt. Alles was vreemd en alles was nieuw. We waren dat jaar ook verhuisd naar de nieuwbouwwijk Pendrecht (klik) in Rotterdam en dus was ook ons huis en de buren, vreemd en nieuw.

Het waren ingrijpende veranderingen voor een zesjarige en die veranderingen staan ook nu nog in mijn geheugen gegrift.

De lichte hal in het Nationaal Onderwijsmuseum

Ik bezocht het Onderwijsmuseum en daar borrelden de herinneringen boven. Wellicht herkennen jullie ook iets op de foto’s die ik maakte in het museum.

Het Nationaal Onderwijsmuseum (klik) is sinds 2015 gevestigd in Dordrecht en ligt op loopafstand van het station. Toen ik het gebouw in het oog kreeg herkende ik de hand van de meester meteen. De architect Sybold van Ravesteyn (klik) was ongetwijfeld de ontwerper, van zijn hand is o.a. ook Diergaarde Blijdorp. Het monumentale pand verraste mij en na even googelen las ik iets meer over het gebouw “De Holland” (klik) dat in 1939 gebouwd werd.

Ook binnen verraste het museum mij, de grote hal waarin je binnenkomt is licht en ruim. Aan het hoge plafond hangen allemaal schoolplaten, sommige herkende ik van vroeger. Ik had echt even een wow-moment, er was zoveel te zien.

Leren lezen en schrijven

Ik stond even stil bij de schoolbank die ik herkende van mijn eerste lagere-schoolervaring en schoof het geïntrigeerde inktpotje even open. Schrijven leerde ik met een kroontjespen, de ballpoint was in opkomst en op school toen nog ten strengste verboden. Ik zag in een vitrine de kroontjespennen liggen en een inktlap. Ik was een dromer op school en dus drupte er nogal eens inkt van mijn pen op mijn werk met als gevolg een vlek. Wat een ellende!

Scholen en regels van toen

Tussen de schooltassen zag ik een exemplaar dat wel heel veel op mijn eerste, rode leren schooltas met de metalen beugel leek.

En dan het leesplankje, die woorden werden er 61 jaar geleden ingestampt en ik kan de woorden ook nu nog opdreunen. Aap, Noot, Mies, Wim, Zus, Jet, Teun, Vuur, Gijs…

Het leesplankje, wie kent het niet

Ik zat op een moderne, openbare school en we hadden naast schrijven, lezen, rekenen, aardrijkskunde en geschiedenis, ook tekenen, zingen, gymnastiek, zwemmen en we gingen jaarlijks naar Zuidpleintheater. Vooral de creatieve vakken hadden mijn voorkeur.

Een tien met een griffel was voor mijn tijd

In de kelder van het Nationaal Onderwijsmuseum is tot oktober de tentoonstelling In Perspectief (klik) te zien. Daarin is ruimte gegeven aan de mooiste tekeningen uit de collectie en het tekenonderwijs van de 19^e eeuw tot nu. Dat was geen vrijblijvend vak, maar noodzakelijk om ambachtsman of kunstenaar te worden, of om schoonheid bij te brengen. Van eindeloos natekenen tot het aanboren van eigen creativiteit en beiden leiden soms tot verbluffende resultaten. In Perspectief is een tentoonstelling over de ontwikkeling van het schoolvak tekenen en een tentoonstelling om je te verwonderen.

En dat laatste deed ik, verwonderen over al het moois dat mijn oog raakte.

Ontelbare tekeningen

Bij de vitrine met linialen gingen mijn gedachten naar Juffrouw Mulder, een vals kreng durf ik nu te schrijven. Een Juffrouw die ik nog zo voor mij ziet en die je flink op je vingers sloeg met een liniaal als je niet oplette en dat overkwam deze dromer nogal eens. Gelukkig zijn die praktijken aan banden gelegd en is er heel veel veranderd in het onderwijs.

Onderwijs is belangrijk en het is dan ook zorgelijk dat er zo’n groot leerkrachten te kort is ontstaan. Ik vind het onbegrijpelijk dat zoiets noodzakelijks als goed onderwijs een blinde vlek is gebleken bij de dames en heren in Den Haag. Een slechte zaak. Het kan nog jaren duren voor er voldoende nieuwe leerkrachten bijkomen en daar zijn onschuldige kinderen de dupe van. De schade is niet in cijfers uit te drukken.

Natuurkunde

Scholing is belangrijk of je het nu leuk vindt of niet. Als de laatste schooldeur achter je dichtvalt en je tas in de mast hangt, lijkt het met leren gedaan. Maar pas veel later zal je ontdekken dat het leren nooit stopt, uiteindelijk blijkt de hele schooltijd slechts een leermoment te zijn

Want aan de Universiteit van het Leven blijft iedereen student, een leven lang.

Wat weet jij nog van je eerste schooldag?

Doordenker:

Jaren leren je dingen die dagen niet weten.

Handwerken

In het Spotlight:

Wereldhavendagen(klik)

Op 6, 7 en 8 september 2019 klopt het hart van Rotterdam nog net iets harder dan normaal. Dat eerste weekend in september staat Rotterdam in het teken van de haven met dit jaar als thema “Mariteam”. Loop langs de kades en bezoek de imposante schepen. Bekijk de demonstraties op het water en op het land. Of boek een excursie en leer de haven op een andere manier kennen.

Op de site zijn de excursies nu al te boeken, plan je dag tijdig want er wordt ook dit jaar weer topdrukte verwacht.

Pow! Wow! festivalRotterdam 2019 (klik)

Het Pow! Wow! Festival is ’s werelds bekendste street-art festival. Ooit begon het in Hawaï, waar de grauwste buitenwijken transformeerde tot een geliefde open air gallery. Na een aantal succesvolle edities op het eiland, breidde Pow! Wow! zich uit naar Los Angeles, Taiwan, Hong Kong, en Japan. De allereerste Europese editie vond in 2018 plaats met Rotterdam als trotse gaststad.

Dit jaar vindt het festival plaats in de multiculturele Afrikaanderwijk en tijdens het festival kun je een aantal bekende Street-art kunstenaars (klik) aan het werk zien.

Dus als je van Murials, Street-art of gewoon van kunst in het algemeen houdt, dan moet je zeker van de partij zijn op 13 t/m 15 september 2019 in de Rotterdamse Afrikaanderwijk.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

332 Letterbak

Genoeg gezien de afgelopen weken, te veel om in een verhaal te vatten en tijd te kort deze keer om er een lang verhaal van te maken. Dus hussel ik de letters deze keer tot een compact kort stuk. Maar de foto’s spreken voor zich en maken veel goed.

Tijd te kort omdat het tegen zat en ik ineens, bij het opstarten van mijn laptop al mijn bestanden kwijt was. Ik heb werkelijk uren verpruts aan mijn digitale (l)etterbak. Maar goed, om de een of andere raadselachtige reden vond ik alles terug in de prullenbak. Het kostte tijd om alles terug te halen, maar toen kon ik wel weer aan de slag.

Maar de tijd die verspild had kon ik niet meer terugdraaien. Want wat geweest is nooit meer terug.

Verstilde hoekjes in het groen

Een paar weken geleden schreef ik in nummer 327 Minderen (klik) over het prachtige museum Voorlinden, een particulier museum voor Moderne Kunst een groot museum van aanzien en naam. Maar we staan er vaak niet bij stil, Nederland kent heel veel kleine particuliere musea. Waar verrassende collecties bijeen zijn gebracht door gepassioneerde mensen die het met hart en ziel beheren.

Museum In Den Halven Maen

Deze keer zet ik de lens op het eiland Voorne, om precies te zijn, op de dijk tussen Tinte en Rockanje Daar staat zo’n klein particulier museum, Museum In den Halven Maen(klik). Het museum bestaat al sinds 1991 en is ontstaan door de verzamelwoede van beide eigenaars. Niet alles is te zien, maar de vitrines worden regelmatig gewisseld. Het museum en de tuin worden mede in stand gehouden door de helpende handen van een aantal vrijwilligers.

Niet zomaar een bed in het groen

Het is een verrassende plek en hoewel ik niet alles zal verklappen vindt je in het museum o.a. een Oudhollands cafeetje, een kruidenierswinkeltje en een snoepwinkeltje uit grootmoederstijd. Waar je ook nog de smaak van vroeger kunt kopen zoals o.a. haverstrootjes, trekdrop, borstplaat en stroopsoldaatjes.

Naast het museum is ook nog een heel klein kringloopwinkeltje, een snuffelhoekje waar van alles en nog wat te vinden is.

Je moet er maar opkomen

Maar de grootste verrassing is de tuin: Tintes Hof. Absoluut geen tuin zoals je in de tuinbladen vindt. Het is namelijk een tuin vol flauwe grappen, cryptische omschrijvingen en woordspelingen. De langgerekte tuin, die tussen de dijk en de achterliggende akker ligt zou je wel een “groene letterbak” kunnen noemen. Een prachtige tuin, die mede door vrijwilligers goed wordt onderhouden en waar je met een glimlach doorheen wandelt over kronkelende paadjes. De tuin heeft heerlijke zithoekjes en het is een klein paradijsje voor zowel mens als dier.

Flauwe grappen in het groen

Voor het museum een heerlijk terras, waar men naast frisdranken, koffie en thee ook en met trots eigen gebakken koek en cake serveert en dat alles ook nog eens voor Oudhollandse prijzen. Je kunt je consumptie natuurlijk ook meenemen naar een rustig plekje in de tuin en daar gaan genieten tussen het groen.

Terras naast een hoge Piet

Er staan talloze soorten hortensia’s nog volop in bloei en dwalend langs de kronkelende paadjes vroeg ik mij af hoeveel soorten er eigenlijk zijn. Misschien weten jullie het, maar mijn conclusie was, ontelbare. Hoewel het zomerweer hier en daar te wensen overlaat zijn die regenbuien voor een tuin natuurlijk hoognodig, anders zouden die groene paradijsjes er lang zo mooi niet bijstaan.

Hoeveel soorten zijn er?

Zelf heb ik geen tuin, maar wel een overkapte “groene”-buitenplek waar het heerlijk toeven is in een luie stoel met een boek, ook al regent het nog zo hard.

Ik lees op dit moment het laatste boek van Karin Slaughter: Laatste Weduwe (klik) en iedere letterjunk die bekend is met haar schrijfwerk weet hoe gevaarlijk die boeken zijn. Bloedstollend spannend en het boek neerleggen voor het uit is, dat is bijna niet mogelijk.

Spreekt voor zich

Dus moet ik eerlijkheidshalve bekennen, dat niet alleen de zoekgeraakte letters in mijn digitale letterbak de schuldige zijn van mijn tijdgebrek. Maar trouwe lezers weten dat ik dat een volgende keer zeker zal goed maken.


Herken jij de genoemde tijdvreters?


Doordenker:

Spijt komt altijd te laat en nooit op tijd.

Een tuin om hartelijk te lachen

In het Spotlight:

Wat er nog meer te zien op het eiland Voorne?

Bezoekerscentrum Tenelleplas (klik)

Het bezoekerscentrum ligt aan de zuidoostkant van de Duinen van Voorne en binnen kun je al wat leeft, groeit en bloeit in het gebied van dichtbij bekijken. Vanaf hier kun je heerlijk wandelen, fietsen, paardrijden en mountainbiken.

Naast het bezoekerscentrum ligt restaurant de Meidoorn (klik) met een prachtig terras.

De Duinhuisjes (klik)

Achter restaurant De Meidoorn vind je een klein, maar erg leuk openluchtmuseum De Duinhuisjes. Hier kun je zien hoe men vroeger in de kleine duinhuisjes met hele gezinnen leefden. Het is een plek waar het wasgoed nog aan de lijn wappert en kinderen Oudhollandse spelletjes kunnen doen.

Futureland (klik)

Het valt niet te ontkennen dat naast al die prachtige natuur de grote Rotterdamse havens liggen. Hoewel je dat tijdens een wandeling door die ongerepte natuur van Voornes Duinen zou vergeten. Maar als je ook nog iets wil leren over de moderne haven, dan moet je zeker Futureland eens bezoeken. Want dichter bij de haven kun je niet komen.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.

331 Verhalen

Mijn week begon redelijk rustig voor mijn doen, een bezoekje hier en nog even iets regelen daar, je kent het wel. De tijd tikte weg en voor je het weet is het dan eind van de week en tijd om te bloggen. De bruggetjes waren snel gevonden en de woorden vielen op hun plek omdat er genoeg te vertellen is.

Ik kom nog even terug op mijn tijdreis van vorige week naar Drenthe, de oer-provincie van ons land. Vanaf mijn huis was ons doel bijna tweeënhalf uur rijden en dus reden we daar niet in een keer naartoe. Vooraf hadden we al besloten om de Fundatie in Zwolle te bezoeken, een van de mooiste musea van ons land.

Museum De Fundatie

Museum de Fundatie (klik) is op zich al een opzienbarend bouwwerk. Het voormalig Paleis van Justitie werd in 2004/ 2005 verbouwd naar een ontwerp van architect Gunnar Daan tot kunstmuseum. In 2012/2013 is het pand spectaculair uitgebreid met “de Wolk” op het dak van het historische gebouw. Het is een prachtig, statig en in het oog springend gebouw.

Elke zomer presenteert de Fundatie een ArtWorlds’ ZomerExpo en dit jaar is het onderwerp Europa. Het werelddeel Europa dat ter discussie staat en in verwarring is, waar je wel of niet bij wil horen. Met de verkiezingen voor de deur, werden kunstenaars uitgenodigd om hier in alle vrijheid iets van te vinden en werk in te sturen. En dat heeft uitgesproken kritisch werk opgeleverd. De selectie van 250 werken is gekozen door een vak-, junior, en publieksjury is nog tot 1 september 2019 te zien.

Het mooie Zwolle vanuit de wolk, bovenop de Fundatie

Langs de weg, richting Zwolle zag ik het bordje Oldebroek en mijn gedachten gingen terug in de tijd.

Je vertelde mij steeds over die lange, angstige weg naar het Noorden. Je was op hongertocht gestuurd, thuis was er niet voldoende eten meer. Het was in de hongerwinter van 1944, je was pas negentien jaar en had vier jaar eerder ook het grote bombardement op Rotterdam overleefd. Daar moet je een trauma aan hebben overgehouden. Op een fiets zonder banden ging je van huis weg en onderweg lag je in doodsangst in de loopgraven als er bommenwerpers overkwamen. Na dagen fietsen en schuilen werd je uiteindelijk opgevangen in Oldebroek, in het huis van de fietsenmaker.

Als ik naar de WOII vroeg, was het standaardantwoord: “Ik hoop dat je het nooit zal meemaken.”

De Grote kerk in Zwolle heeft geen toren

Afgelopen week las ik het boek Draaidagen, geschreven door Bianca Boer. Ik las het boek in een keer uit en het verhaal raakte mij, omdat het verhaal in Rotterdam speelt, maar ook omdat het in een bijzondere vertelvorm is geschreven en het verhaal dicht op je huid gaat zitten.

Het verhaal in het kort:

Judith woont weer bij haar Oma in Rotterdam en worstelt met wie ze is, wat ze wil en waar ze vandaan komt. Meer nog worstelt ze met haar achtergrond. Zonder vader en moeder groeide ze op bij haar oma, een Auschwitz-overlever. Inmiddels dementeert haar oma en leeft ze steeds meer in haar traumatische verleden. Om dichter bij haar oma te komen en haar verleden te begrijpen, gaat Judith als edel-figurant spelen in een film over de Tweede Wereldoorlog. Maar kan fictie de brug tussen die generaties, tussen slachtoffer en buitenstaander, wel slaan? In Draaidagen richt de verteller zich rechtstreeks tot haar oma. Ze verteld niet alleen over de dagen op de set, maar ook over oma’s jeugd en geschiedenis.  

Bianca Boer schreef met Draaidagen een ontroerende, tranentrekkend mooie debuutroman over trauma, de oorlog, familiebanden en verhalen.

Fascinerend werk, ArtWorlds' ZomerExpo

De tand des tijds knaagt nog steeds en de littekens zijn nog steeds aanwezig.

Ik bezocht een “tante”, niet echt een tante maar een oude buurvrouw, ik ken haar al vanaf mijn kleutertijd. Het was een vriendin van mijn moeder en hoewel zij elkaar uit het oog waren verloren door allerlei persoonlijke omstandigheden, vond ik haar nadat mijn moeder was overleden terug. Haar enige dochter, die dezelfde naam had als ik, is al jaren geleden overleden en haar zoon woont buiten Europa.

Zij groeide op als enig kind net als ik, hoewel we in een volledig andere tijd geboren zijn.

Ik vertel haar tijdens mijn bezoek, bij de thee over van alles en nog wat. Maar ook over mijn familie, mijn tante en mijn neven en nichten, die ze nog kent van vroeger. Zij vindt dat contact bijzonder, zelf weet ze niet of er nog familie, nichten en neven in leven zijn. Dat had ze mij vorige keer ook al verteld, maar nu begon ze onverwachts meer te vertellen over haar familie.

En dat kwam binnen en maakte mij opnieuw duidelijk dat littekens nooit helemaal verdwijnen.

 Michael Triegel, Fundatie in Zwolle 

Ze vertelde mij over een nare tante, de zus van haar moeder die getrouwd was en kinderen had, haar nichten en neven. Het gezin van die akelige tante, woonde in dezelfde straat en tijdens de WOII hadden zij zich aangesloten bij de NSB. Verbitterd zij ze: “Die NSB’ers stonden altijd in de straat”. Ook als je niet “fout” was werd je erop aangekeken, het was familie, ik was pas elf en begreep het niet. Na de oorlog was het foute-gezin naar het Noorden vertrokken. De hele familie was volledig uit elkaar gevallen en ze hadden elkaar nooit meer gezien.

Ik was geraakt door wat ze mij vertelde, doordat ze haar familiegeheim met mij deelde.

Het deed mij denken aan het boek: De Viool van mijn Moeder (klik) van Yvonne van den Berg, die de lezer met haar verhaal in vertrouwen neemt.

Gelukkig zijn er boeken

Steeds weer vraag ik mij af waarom mijn generatie steeds weer teruggrijpt naar die ellendige verhalen. Bij mij thuis werd er niet over gesproken, het was een donkere schaduw waar de zon niet bij kwam, een jeugdtrauma. Maar juist daardoor maakte het mij nieuwsgierig. Wat was er precies met mijn ouders gebeurd, waar waren ze in die jaren. Door de jaren heen heb ik er veel over gelezen, maar de persoonlijke verhalen die bleven in schaduwen gehuld.

Een collega-blogger Bertiebo (klik), schrijft juist deze week: Hoe het komt komt het, maar ik kies toch wel heel vaak voor een boek over de oorlog en dan bedoel ik de tweede wereldoorlog. Haar boeken-tip: Van binnen is alles stuk, geschreven door Simon Hammelburg.

Ik ben dus niet de enige dacht ik glimlachend, maar dat wist ik eigenlijk al wel.

Aanrader volgens blogger Bertiebo

Bij het bordje Oldebroek denk ik steeds aan jou, aan de bittere nasmaak die je je hele leven had, omdat je als jong meisje van huis werd gestuurd door je moeder, m

ijn Oma die dat ook niet zonder pijn zal hebben gedaan.

Wat daar in Oldebroek gebeurde, daar heb je wel iets over verteld. Je werd opgevangen in het huis van de Fietsenmaker en hielp mee in de huishouding. Er kwamen altijd veel mensen over de vloer, ook Duitse soldaten. Je had het er redelijk goed, er was altijd voldoende te eten en je sterkte aan. Maar pas toen de oorlog voorbij was bleek dat het huis vol met onderduikers zat en daar had je nooit iets van gemerkt. In de weken na de bevrijding kwamen er treinen uit Duitsland aan en ging je op het station steeds op zoek naar je familie. Daar trof je op een gegeven moment je oudste broer aan. Hij was zo uitgemergeld, dat je hem haast niet herkende. Je nam hem mee naar het huis van de Fietsenmaker en ook hij was welkom en kreeg er te eten. En samen met je broer ging je terug naar Rotterdam, de zwaar beschadigde stad met haar getraumatiseerde bewoners.

Je leven lang kwamen die geluiden van bommenwerpers in je herinnering naar boven, als er een vliegtuig laag overkwam, dat ben je nooit kwijtgeraakt.

Europa staat ter discussie, ArtWorld' ZomerExpo

De tand des tijds blijft knagen en generaties lang blijven die littekens zichtbaar.

Nog even en de generatie is verdwenen die ons kan vertellen over die dramatische jaren driekwart eeuw geleden. Gelukkig hebben we dan nog steeds de films, de boeken en de verhalen. En kunnen wij beamen aan de volgende generatie dat jullie erbij waren, want we mogen het nooit vergeten.

Maar we mogen ook niet vergeten dat er nog steeds oorlogsslachtoffers bij komen

Europa, je wil erbij horen of niet, ArtWorld'ZomerExpo

Dit schreef John Lennon in 1971, bijna een halve eeuw geleden.

Imagine (klik) 

Imagine there’s no countries

It isn’t hard to do

Nothing to kill or die for

And no religion, too

Imagine all the people

Living live in peace

You, you may say I’m a dreamer

But I’m not the only one

I hope someday you will join us

And the world will be as one

Imagine no possessions

I wonder if you can

No need for greed or hunger

A brotherhood of man

Imagine….

De mens heeft niet veel geleerd door de eeuwen heen en ik vraag mij af of we ooit wijzer worden. Zijn we werkelijk zo naïef dat we erin geloven dat campagnes als, #Doeslief en Denk eens wat meer aan een ander, de toekomst kunnen veranderen?

De tijd zal er getuigen van zijn en wij... denk ik niet.

Doordenker:

Wie nooit tijd heeft kan er niet mee omgaan.

Zwart wit gezien is er niets veranderd

In het Spotlight:

Historisch erfgoed blijft altijd boeien en de verhalen blijven voor zowel jong als oud altijd fascineren. Een museum bezoeken is mooi voor een regenachtige dag, maar ook heerlijk koel op warme dagen.

Maritiem Museum Rotterdam (klik) 

Natuurlijk is voor kinderen Professor Plons (klik) een geweldig avontuur. Maar wist je dat je tot 1 september ook kunt meevaren op de historische schepen van het Maritiem Museum Rotterdam (klik) Boek daarvoor wel vooraf een ticket via de site.

Belasting & Douane Museum (klik) 

Dit museum in Rotterdam is gelegen aan de Parklaan nabij de Euromast in een prachtig pand. Een leuk uitje voor Doe-rakkers, die altijd gratis het museum bezoeken. Er is veel de leren over geld in het algemeen, oud geld, nieuw geld, echt geld, vals geld en leergeld. Hoe gaan we met geld om door de eeuwen een. Maar ook is er een tentoonstelling over: Brexit!

Museum Rotterdam (klik)

Museum Rotterdam heeft twee locaties. De locatie aan het Timmerhuis vertelt het verhaal over de stad in het algemeen en de locatie Coolhaven vertelt het verhaal over Rotterdam in ’40 – ’45. Beiden zijn erg interessant om te bezoeken.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

En natuurlijk is het leuk als je een reactie achterlaat.

330 Oersprong

De bovenstaande titel is geen verschrijving, maar wel degelijk bewust gekozen en hoe dat zit daar kom je zeker achter, omdat we allemaal van oorsprong nieuwsgierig zijn. We zijn echter in onze huidige tijd ver afgedwaald van ons oorspronkelijke zijn.

Het is vandaag 4 augustus voor mij een gedenkwaardige dag, in zekere zin ligt mijn bestaan ten grondslag aan die datum. Het is de trouwdag van mijn ouders en hoewel zij er niet meer zijn, moet ik daar elk jaar aan denken. 

Immers, zij waren de bron waaraan ik ben ontsproten.

Zwerfkeien

Of ik zin had en een film, of eigenlijk twee films, ik had nog geen plannen en dus stemde ik toe. Hoewel ik eigenlijk van die eerste film nog niets gehoord had, maar van de tweede wel en die stond hoog op mijn lijstje en ik had alle vertrouwen in de keuze van de eerste film. 

Altijd leuk een bioscoopfilm, lekker relaxed, thuis heb ik vaak geen geduld voor een film.

De eerste film: Een groepje vrienden bezoekt tijdens hun vakantie een geïsoleerd Zweeds dorpje waar de inwoners tijdens het Midsommar-festival de langste dag van het jaar vieren, waarbij het niet donker wordt. Deze ogenschijnlijke, idyllische festiviteiten pakken echter anders uit dan je op het eerste gezicht zou verwachten. De vakantiebestemming, het lieflijke Zweedse dorpje blijkt een wrede sekte te zijn, waarin bizarre rituelen worden voltrokken en offers gebracht.

Gek genoeg liepen rituelen en offers als een rode draad door de week, hoewel dat wel luchtiger was dan in het Zweedse horror-avontuur.

De tweede film: The Lion King kwam gelukkig minder heftig binnen en bracht andere emoties met zich mee. Maar de les die deze story ons verteld, waarschijnlijk kent iedereen het verhaal, heeft alles te maken met de bron, de oorsprong, je herkomst en wie je bent.

De keientuin

Als ik schrijf dat ik een tijdreis maakte zullen jullie dat hoogstwaarschijnlijk niet geloven, toch komt het daar enigszins op neer. Deze week stond namelijk een bezoek aan Drenthe gepland met als doel een openluchtspektakel (over o.a. de oertijd) op de Drentse hei in Buinen nabij Borger.

Verrassend genoeg kwamen we vooraf bij toeval terecht bij het Hunebed Centrum (klik) even buiten Borger. Helaas was het centrum al gesloten, maar de keientuin aan het begin van het centrum was wel toegankelijk. In deze grootste keientuin van Nederland liggen, groot en klein naast en door elkaar, vele duizenden Drentse zwerfkeien. Ze zijn allemaal hier gebracht tijdens de voorlaatste ijstijd, zo’n 150.000 jaar geleden. Je treft er een bijzonder grote variatie aan verschillende gesteentetypen. Bij heel veel stenen staan bordjes waardoor je een idee krijgt van de afstanden die de keien hebben afgelegd in de ijstijd en hoe oud ze zijn. De namen van de stenen lijken fantasienamen, variërend van helleflint, rapakivi, uppsala graniet, gneis en dergelijke. Maar het zijn officiële namen door wetenschappers bepaald.

Die oeroude, fotogenieke zwerfkeien werden natuurlijk met onze moderne digitale vernuftigheden vastgelegd voor thuis.

Het Mammoet fietspad

Nabij ons doel, het openluchttheaterspektakel Mammoet, zagen we Mammoeten staan in het veld. Gemaakt van natuurlijk materiaal, geweldig om te zien en een oergevoel bekroop ons, niet zo gek want we waren in Drenthe dé Oer-provincie van ons land. 

Na het grote succes van het theaterspektakel Het Pauperparadijs, dat meer dan 130.000 bezoekers trok, brengen de makers nu Mammoet (trailer),  een nieuwe unieke theaterervaring op een verrassende locatie. Kijk hier naar een filmpje dat Musicalworld maakte, met een interview met Tom de Ket de regisseur van de voorstelling Mammoet (klik)

In de voorstelling neemt spiritueel leider Urdward (Paul R. Kooy) het publiek mee op een mythische reis. Volgens zijn “Icka”- filosofie zijn wij veel te veel bezeten van onszelf. Met zijn vrouw Freya (Gusta Geleynse), dochter Luna (Myrthe Burger) en hun volgelingen laat hij oeroude rituelen naspelen om ons te genezen. De verhalen van de Heilige Mammoetjacht, Het meisje van Yde, het Hert van de Oostvaart en de Steen des Aanstoots laten iedereen zien en ook voelen wat de geheimen van het leven zijn, die wij in onze tijd zijn vergeten.

Het begin van de voorstelling Mammoet

Het was met recht een Oer-sprong die wij maakten, de spiegel die ons werd voorgehouden maakte veel duidelijk, in deze voorstelling zit een wijze les.

De voorstelling geeft stof tot nadenken, we dwalen door de dilemma’s van deze tijd en beseffen niet meer waar we vandaan komen en wat werkelijk belangrijk is. De natuur heeft ons niet nodig, maar wij kunnen absoluut niet zonder die bron.

Het podium waarop de voorstelling wordt gespeeld ligt echt midden op de hei en de tribune is rond als een arena opgebouwd met als decor uitzicht op de natuur, de heide waar je paarden en schapen ziet lopen. Wonderlijk genoeg waren de weergoden met ons, die middag had het gehoosd en kwam de regen met bakken uit de hemel. Maar tijdens die bijzondere voorstelling waren we getuige van een schitterende zonsondergang en dat maakte het geheel compleet.

Na die tijdreis de afgelopen week begon ik aan een nieuw boek. Het boek Draaidagen (klik) van schrijfster Bianca Boer en op de eerste pagina las ik: De geschiedenis is een zootje waar wij een verhaal van maken.

Maar misschien zien we dat wel verkeerd en moeten we juist van de geschiedenis leren.

Het pad over de hei naar de tribune

Vandaag is het een gedenkwaardige dag, die nooit mag worden vergeten.

Vandaag precies 75 jaar geleden op 4 augustus 1944 (klik) werd Anne Frank (klik) samen met de andere zeven onderduikers van het Achterhuis en twee van hun helpers gearresteerd. De laatste passage van Anne’s dagboek dateert van 1 augustus 1944. 

Het dagboek van Anne: Het Achterhuis, is in 70 talen vertaald.

Het pad na de voorstelling

De steen (klik) die nu hier op tafel ligt herinnert mij aan mijn tijdreis, een oersprong en helpt mij de oorsprong van alles niet te vergeten.

Wat de afgelopen week mij geleerd heeft, is dat het hoog tijd wordt om te herbronnen, zoals men dat in de voorstelling Mammoet zegt.

Waar sta jij in deze wereld?

  

Doordenker:

Het leven is geen generale repetitie.

Het onvergetelijke decor

In het Spotlight:

Pleinbios Rotterdam (klik) 

Van 7 t/m 25 augustus is er weer Pleinbios in het Museumpark en het programma is inmiddels bekend. Dat beloofd weer negentien zomeravonden film in het hartje van de stad. Neem zelf je stoeltje mee of huur er een voor een euro en geniet onder de blote hemel van de beelden.

Midsommar (klik) 

Het wordt nu als de horrorfilm van het jaar genoemd, je moet ervan houden, het is een vreemde bizarre film. Eng, mysterieus, wreed en bloederig. Maar de filmbeelden zijn bijzonder opmerkelijk, er zitten prachtige opnames in de film.

The Lion King (klik) 

Hoewel iedereen het verhaal kent is de nieuwe Lion King film een juweeltje. Ik heb me doorlopend afgevraagd hoe ze deze film hebben gemaakt. En hoewel het onnatuurlijk is om dieren te zien praten, is het een bijzondere film.

Let op: De film is niet geschikt voor kleine kinderen, er komen wrede scenes in voor.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

En natuurlijk is het leuk als je een reactie achterlaat.