zondag 30 juli 2017

237 Aandacht





De weken gaan zo snel, als je even niet oplet is de zomer voorbij, volgende week is het alweer augustus. Wat mij betreft mag het overdag wel wat minder regenen, dan in de afgelopen week.

Waar ga ik deze keer eens over schrijven, ik wist het eigenlijk nog niet precies toen ik achter de toetsen plaatsnam. In de afgelopen week zaten ontelbare momenten, inspiratie genoeg. Een fietstocht, een zekere diepgang, een film, een lijk waarvan ik geen afstand kan doen, een ontmoeting, een opmerkelijk gesprek en ik zou nog wel even door kunnen gaan. Te veel om op te noemen, gek eigenlijk dat we nooit zo bewust terugkijken, want juist herinneringen maken de tijd waardevol.


Langs de Rotte


Ik dacht aan een paar kinderen die ik deze week tijdens het fietsen op een boerenhek zag zitten, op dat moment dacht ik: Waarover praten zij, daarbovenop op dat hek. Het was op dat moment zomaar een gedachteprikkel. Er is genoeg om over te praten.

En er is stof genoeg om over te schrijven, de letters worden als vanzelf aan elkaar geregen als ik eenmaal begin.

Enige tijd geleden las ik in het blauw/gele Zweedse woonwarenhuis een prachtige slogan: Aandacht maakt alles mooier. Een mooie doordenker en de tekst bleef hangen. Er zit zeker een kern van waarheid in die woorden. Immers alles wat aan je aandacht ontsnapt, sterft een langzame dood. Planten die geen aandacht krijgen, redden het niet en dat is met huisdieren niet anders. En hoe is dat bij de mens, soms lees je dat kinderen aan de aandacht zijn ontsnapt met alle gevolgen van dien of dat mensen na lange tijd pas in huis worden gevonden. Alles in ons leven heeft aandacht nodig.


Notenbomen v.l.n.r. hazelnoten, walnoten, kastanjes


Mijn oog werd getrokken naar iets ongewoons, het zat tussen een richel in de loggia (klik). Eerst dacht ik aan de nerven van een boomblad, maar toen ik dichterbij kwam zag ik de ragfijne vleugeltjes van een prachtige libelle. Of er nog leven in zat kon ik niet zien, dus deed ik zoals een kat dat doet, even een kort zacht tikje. Geen beweging, dus pakte ik voorzichtig de vleugeltjes en er kwam een prachtige, blauwe libelle tevoorschijn. Nog helemaal in takt, de ragfijne vleugeltjes fotogeniek gespreid, te mooi om zomaar weg te gooien.

Aandacht mag, zoals gezegd alles mooier maken, maar of alles er mooier door wordt is voor mij nog een discussiepunt. De media gaat, naar mijn mening, heel vaak veel te ver in hun aandacht voor items. En daar blijft het dan niet bij, vervolgens wordt het ook nog een gedachteloos door individuen gedeeld op sociaalmedia. Er is uiteindelijk geen sprake van onder een vergrootglas leggen, maar van opblazen totdat het onderwerp volledig uit zijn proporties uit elkaar klapt. Is dat aandacht dat alles mooier maakt?   


"Zo uit de grond"-  verse groente

Tussen de buien door fietste ik deze week nog een lekker tochtje. Eerlijk gezegd pakte ik eerst de metro naar de andere kant van Rotterdam en fietste ik terug naar huis. Zeker het eerste stuk werd een mooie ontdekkingstocht door een stukje Rotterdam dat ik niet kende, althans niet vanaf het fietspad. Ik fietste van Rotterdam Ommoord langs de Rotte naar de Rottemeren en vandaar door de stad naar Delfshaven. Daarna naar Schiedam en onder de Nieuwe Maas door naar Pernis, Hoogvliet en toen over de Oude Maas naar Spijkenisse.

Al fietsend kijk je met andere ogen, natuurlijk moet je op het verkeer letten, maar er is op de fiets meer aandacht voor de omgeving. Het was een verrassende tocht en fietsen door een tunnel die je alleen als autoweggebruiker kent, is ook een hele ervaring. Een paar weken geleden fietste ik door de Heinenoordtunnel en deze keer door de Beneluxtunnel van noord naar zuid. Er was zeker sprake van “diepgang”, ik kwam met een leuke ervaring rijker aan de overkant.


Beneluxtunnel zuid


Onderweg maakte ik wat mooie plaatjes en ja, ook ik deelde iets via sociaalmedia. Het waren onschuldige momentopnames dat wel. Maar toch… iedereen vraagt toch om aandacht.

Een ontmoeting deze week met een oudere dame, deed mij beseffen wat fysieke aandacht met mensen doet. We kwamen elkaar tegen op de daktuin van mijn wooncomplex en tijdens het gesprek vertelde ze dat ze altijd een mobiel bij zich had als ze op pad ging. Het was wel een wat ouder model, eenvoudig, maar meer heb ik niet nodig. Haar kinderen vonden dat het tijd was voor een Smartphone, maar hier heb ik voldoende aan. Mijn kinderen appen altijd met elkaar en als ik aan een smartphone ga beginnen, dan gaan ze mij ook appen. Daar begin ik niet aan, zei ze: “Ik hoor liever hun stem”. Tja…, ik begrijp dat wel.

Een plek waar mijn hart altijd een sprongetje maakt is De Buytenhof in Rhoon (klik) , een zorgboerderij met een theeschenkerij, een winkel en een pluktuin. Je kunt er het boerenleven zien, ruiken en proeven, met heel veel aandacht voor mens en natuur wordt daar met hart en ziel gewerkt. Ik wandel altijd een rondje door de boomgaard en natuurlijk even langs de vieze varkens, een bijzonder soort met gekrulde haren, die lekker knorrend rondscharrelen. Elk seizoen is er anders en ieder jaargetijde heeft zo zijn charme. In deze tijd hangen de takken, zwaar van de noten en het fruit in de zomerzon- of regen. Ik koop er heel graag de “zo uit de grond”-verse groente en vers geplukt fruit. En deze keer besloot ik ook een mooi boeket te plukken in de pluktuin. Een geluksmomentje is zo eenvoudig te creëren.


Sapppige appels in een zomerse bui


Iedereen heeft behoefte aan aandacht, de oude dame had gelijk, fysiek contact is intenser dan een appje. Maar helaas is er steeds minder fysieke aandacht voor elkaar. Kijk maar eens om je heen, de ogen zijn gericht op schermpjes, zelfs als mensen “gezellig” bij elkaar zijn. In de trein is een gezellig praatje met een medereiziger uit de tijd, mensen kruipen liever in hun digitale-cocon.

Als ik eerlijk ben doen persoonlijke ontmoetingen mij ook meer, dan wat woorden of plaatjes op een schermpje. De mooiste herinneringen bewaar ik aan “gezellig samen”. Gezellig appen, dat is zo vergeten. Soms denk ik dat we zijn te ver zijn afgedreven van ons mens zijn of overdrijf ik, ben ik te soft en zie ik alles verkeerd.

Ik kwam deze week een oude column tegen, een moeder schreef over haar zoon Job (klik) . Een jongen met een verstandelijke beperking, maar hoezo beperking? Lees de column maar eens en oordeel zelf.

Misschien is juist een plek als b.v. een zorgboerderij zo inspirerend omdat er zoveel aandacht aan mensen wordt gegeven. Je voelt dat er fysiek contact is met mensen die het hart op de juiste plaats hebben en veel minder aandacht voor harteloze, verlichtte schermpjes.


Als je haar maar goed zit


Fysiek contact, een bezoekje of even bellen? Ik hoor jullie denken, daar hebben we het veel te “druk” voor er blijft geen tijd over, we verdrinken in de waan van de dag

Maar is dat daadwerkelijk zo, verknoeien we niet heel erg veel tijd aan energieverspillende bezigheden. Denk eens na, waarom b.v. tijd steken in zinloze testen, die alleen uit commercieel oogpunt worden gedeeld door bedrijven die alles van ons willen weten. Wat heb je eraan of je de ogen van een piloot hebt, hoe hoog je IQ is of hoe betrouwbaar je bent. Ken jij jezelf niet of heb je bevestiging nodig? Die zinloze, tijdrovende testen zijn er maar met één commercieel doel en daar wordt je beslist niet gelukkiger van. Misschien drijf je onbewust mee op de digitale-rivier, als dat zo is dan wordt het tijd om daar eens aandacht aan te besteden en in actie te komen.

Aandacht maakt misschien niet alles mooier, maar aandacht voor elkaar maakt het leven wel waardevoller.

Bij wie moet jij nodig eens langs?


Doordenker:

Een mooi leven is een verzameling van kostbare momenten.


Regen, nou en...! Zou die reiger dat denken?


In het Spotlight:

Op een druilige zomerdag moet je zeker niet thuis blijven zitten, er is zoveel leuks te beleven. Maak van elk moment in je leven iets moois, ook al stortregent het. Ga eens naar de Bioscoop of bezoek eens een museum, laat je eens verrassen, onderneem eens iets dat je nooit eerder hebt gedaan. Of ga eens als een toerist door eigen stad.


Deze film zag ik afgelopen week in Lantaren Venster, mijn favoriete filmhuis in Rotterdam. Een heerlijk zomerse film, een prachtig familieverhaal waarbij het maakproces van wijn prachtig in beeld is gebracht. Een regenachtige dag krijgt een gouden randje bij het zien van deze film.


Van drugshonden tot zwartgeld, het Belasting en Douanemuseum is misschien niet het eerste museum waar je aan denkt als je op een regenachtige dag met de kinderen op stap gaat. Maar de tentoonstelling: WOEF! heeft alles in zich wat kinderen leuk vinden. Met een neus voor douanewerk worden ze aan het eind voor hun bezoek ook nog eens verrast met zwartgeld. Zeker een bezoek waard!


Voor de tweede keer werd mijn aandacht getrokken naar een artikel over “De Spreeuw van perron 9” en weer dacht ik, dat is een prachtige titel voor een boek. 

De spreeuw in kwestie bestaat echt. Tijdens de immense verbouwing van het Centraal station in Rotterdam waren alle spreeuwen verjaagd door de bouwactiviteiten en het gebrek aan beschutting. Maar de spreeuwen kwamen na de verbouwing terug. De spreeuw van perron 9 zit er eigenlijk altijd, hoewel bijna niemand er oog voor heeft, laat staan oor.
Vanaf 26 augustus is er in Natuurhistorische Museum een tentoonstelling te zien over de “perronspreeuw”.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 23 juli 2017

236 Verschil






Er zat weer veel beweging in mijn week, het weer zat mee en dus werd er veel gefietst. Heerlijk om zo vrij te kunnen bewegen, dat is een voorrecht die niet iedereen is gegeven. Vrijheid is een kostbaar bezit.

Ik schreef jullie vorige week in nummer 235 Harnas (klik) al iets over mijn uitstapje naar het hoge noorden en eerlijk gezegd ben ik daar nog niet klaar mee. Het Pauperparadijs, het boek en de voorstelling is mij onder de huid gaan zitten, het laat mij niet meer los. Zeker niet toen ik ook nog eens ontdekte dat ook een ver familielid (?) van mij (ruim honderd jaar geleden) in de koloniën van Veenhuizen heeft gezeten.


De zoete geur van de aardappelbloesem 


Op weg naar Veenhuizen stapte ik uit voor een fotomoment. De stilte omarmde mij, er was in geen veld of wegen een huis te zien, hier hoorde ik alleen de wind, de vogels en de kikkers. In de lucht hing de zoete geur van de aardappelbloesem, een mierzoete geur. Een prachtig gezicht, maar nergens was het contrast van vrijheid en gevangenschap groter dan hier.

Toen ik aan iemand vertelde dat ik naar Veenhuizen ging kreeg ik als reactie: “Maar dat is toch een gevangenis?” en die zit daar inderdaad nog. Maar de geschiedenis van de opvoedkampen en de nobele gedachten om van paupers beschaafde mensen te maken, is nog steeds vrij onbekend.

De Maatschappij van Weldadigheid (klik) sloot in 1823 een contract met de Nederlandse regering om 4000 wezen, 1500 bedelaars en landlopers en 500 arme gezinnen op te nemen. Voor de bedelaars en landlopers werd een strafkolonie opgericht en voor de te plaatsen kinderen werden drie grote gestichten in Veenhuizen gebouwd.


In het 2e gesticht is het Gevangenismuseum in Veenhuizen gevestigd  


Een andere reactie was: “Wat moet je nou in Veenhuizen?” Ik dacht na, wat zocht ik daar, waarom laat het verhaal mij niet los. Misschien zocht ik het verschil of misschien de bevestiging dat er geen verschil is na al die jaren.

Tussen Westerwolde (Fr) de plaats waar ik logeerde en Veenhuizen (Dr) ligt een prachtig natuurgebied, Fochteloërveen (klik) is een beschermd hoogveengebied. Hoogveen ontstaat op plekken waar regenwater blijft staan en veenmossen eeuwen achtereen groeien. De veenmossen sterven van onderen af en groeien aan de bovenkant door. Na eeuwen ontstaat zo een bodem met een dik pak veenmossen. De veenmossen zijn als een spons en houden het regenwater vast.


Het hoogveengebied tussen Veenhuizen en Westerwolde


Ik maakte voor mijn bezoek aan Veenhuizen een lange wandeling over het hoogveen. Een bijzondere ervaring omdat je over een verende ondergrond wandelt. Het is een prachtig gebied waar bloemen en vlinders elkaar treffen en de kikkers van zich laat horen. Ook hier de immense stilte, die wij bij ons in het westen van het land niet kennen.

Ik ben een stadse, net als destijds die stadse wezen en arme gezinnen die zomaar werden opgepakt en naar het platteland van Drenthe werden verscheept. Maar er is een verschil met toen, wij hebben meer wijsheid in pacht, geen streek, geen land is ons onbekend. De media leert ons hoe het er ergens anders aan toe gaat, ook al ben je er nog nooit geweest, de kennis is er.


Ingescheept en overgebracht naar het grote onbekende Drenthe 
(linksboven de slaap-hangmat)


In trekschuiten werden de wezen en arme gezinnen vanuit de steden in het westen naar het Drentse platteland overgebracht, een voor hun onbekend oord. Dat moet een enorme shock te weeg gebracht hebben en vluchten was in dit oneindig uitgestrekte gebied onmogelijk.


Dit gedicht las ik op het terrein van het museum:


Paupers en Patriciërs

We zijn
van alle tijden,
we komen lopend,
per strekschuit,
uitgeput,
moegestreden,
over grenzen
legaal, illegaal.

Wie begrenst?
Wie begrensd?
Wie is vrij?

Angelien Coco Martin


Er werden 200 jaar geleden zo’n 100.000 mensen naar de Koloniën van Weldadigheid gebracht, meer dan één miljoen mensen stammen daar nog vanaf.


Wie was die man?


Op de site van het Drents archief (klik) kun je de namen van alle kolonisten achterhalen. Nieuwsgierig als ik ben bezocht ik natuurlijk de site om te zien of ik ook een voorouder had die daar naartoe was gebracht. Ik kwam inderdaad onze familienaam tegen, Adrianus geboren in 1871 en opgepakt in 1901 in Utrecht voor landloperij. Maar in de stamboom van mijn familie kwam ik de man in kwestie niet tegen. Op de foto herken ik ook niets van mijn voorouders. Wie was die man, die vraag houdt mij nog wel bezig.

Ik stond daar op de grote stille heide ruim 200 honderd jaar later. Ik voelde mij rijk omdat ik genoot van die prachtige natuur, dat kon vastleggen met mijn camera en ook nog eens mee naar huis kon nemen. De tijd heeft niet stil gestaan.


Fochteloërveen


Tijdens mijn bezoek aan het Gevangenismuseum in Veenhuizen maakte ik ook een rondrit met de Boevenbus door Veenhuizen. De gids vertelde ons de geschiedenis van de koloniën en over de huidige, nog bestaande gevangenissen.

We reden langs de huisjes van de werknemers van de gestichten en de statige directeurswoningen. Klassenverschil, aan de huizen kon je zien hoe hoog iemand in rang stond. Alles werd door het Rijk, voor de werknemers van de gestichten, geregeld. Het meest gekke verhaal vond ik, het verhaal over het behang aan de muren van de huisjes. Het Rijk bepaalde wat er aan de muur kwam. Had een werknemer in de laagste rang nieuw behang nodig, dan kon hij kiezen uit twee behangstalen. Een werknemers uit een iets hogere rang uit drie stalen, maar de directeur koos natuurlijk gewoon uit het “Rijks”-behangboek. Bij overlijden of bij pensionering had men de plicht om de dienstwoning te verlaten, ook al woonde hij of zij er al tientallen jaren.  


Wat een rijkdom


Door de eeuwen heen is het verschil tussen arm en rijk altijd gebleven, ook al is de mens wijzer geworden en hoger opgeleid. Mijn verstand zegt, dat het verschil tussen arm en rijk altijd zal blijven bestaan, wat er ook gebeurd. Hoewel steeds opnieuw zal blijken dat rijkdom niet per definitie betekend dat je ook alle wijsheid in pacht hebt.

Nog steeds worden mensen ingescheept naar onbekende oorden, om bij aankomst tot de conclusie te komen, dat het beloofde land er heel anders uitziet dan waar men van droomde.

De meeste dromen zijn bedrog en ondanks die wetenschap zal elk mens, waar ook ter wereld een betere toekomst voor zijn kinderen wensen.


Hoe tevreden ben jij met je leven?


Doordenker:


Stop met denken, wees jezelf.


Bloemen en vlinders ontmoeten elkaar


In het Spotlight:

Let's go Sunday (klik)

Is een gezellig dans en muziek zomerfestival bij de Kunsthal in het Museumpak. Deze zomer elke zondag om 14.00 tot half augustus. Trek je dansschoenen maar aan om te gaan en het is gratis.


Pleinbioscoop Rotterdam (klik)  

Vorige week tipte ik jullie al, de Pleinbioscoop komt er weer aan. Maar inmiddels is ook de programmering bekend gemaakt, de openingsfilm dit jaar: Lalaland. Wat nieuw is dit jaar, het kinderfilmprogramma op de woens- en zondagen. Mis het niet, zet het in je agenda.
Pleinbioscoop in het Museumpark is van 9 t/m 27 augustus 2017


Dobberen in de Kralingse Plas op je bootje of opblaasband, kijkend naar de film Jaws en dan schrik je, voel ik echt iets in het water? Nog nooit was filmkijken zo eng. Op 11 en 12 augustus wordt de Kralingse Plas omgetoverd tot een ware drijf-in bioscoop. Zeg nou zelf, daar wil je toch bij zijn.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 16 juli 2017

235 Harnas





Het was een wisselvallige week en ik belandde (schrik niet) in de bajes en dat laatste was ook nog eens mijn eigen schuld.

Deze keer de laatste foto’s van mijn lange zomervakantie en als je mij de afgelopen weken hebt gevolgd dan kun je niet ontkennen dat het een mooie reis was. De terugreis vanuit Spanje ging door Frankrijk en Luxemburg, waar de natuur ons ook met open armen verwelkomden.

In de Ardèche belandde wij op de kleine Camping L’Albanou in Saint Julien en Saint Alban. Het klonk mij als poëzie in de oren en het bleek een prachtige plek midden in de natuur aan de oever van een smal riviertje. Een familiebedrijfje en de dochter, die Engels sprak kwam ons bekend voor, vanaf die eerste ontmoeting was zij voor ons Yvette, uit de serie “Allo Allo!”. Er was een restaurantje bij de camping, althans een lange tafel buiten onder een overkapping, waaraan je bestelling werd geserveerd. De tafel was vol toen wij kwamen en dus werd onze bestelling op onze camperplaats geserveerd door, jawel, onze “Yvette”.



Saint Julien en Saint Alban


Door een klein blauw deurtje kon je van de camping af en liep je zo de vrije natuur in. De wilde fruitbomen, bloemen en vlinders maakten het paradijselijk plaatje compleet.

De laatste overnachtingen van de vakantie brachten we door op een camping die bekend was van het programma “Ik vertrek” (2014). Camping Um Gritt is gelegen direct aan een riviertje en omgeven door bergen. Hoog boven ons, de torens van Chateau Bourscheid een stenen burcht en dat lokte de avonturier in mij naar boven.

Hoewel ik niet de juiste wandelschoenen bij mij had, besloot ik toch de klim naar boven te wagen. Dat was echt een hele klim, eerst langs de rivier en daarna door een prachtig en machtig woud met hemelhoge bomen. Ook hier was de lente nog duidelijk zichtbaar, het was een kleurige en geurige wandeling en met enige trots bereikte ik de top.

Wandelen is goed voor de mens in alle opzichten, het is goed voor je conditie en het maakt het hoofd helder. Wandelen heeft een meditatieve werking.



Fladderende natuur


Mijn gedachten dwaalden af naar een tijd waarin ridders in harnassen werden gehesen en te paard op pad gingen, wellicht het pad waarop ik nu liep. Gelukkig zat ik niet in een plaatharnas (klik) zoals in de late middeleeuwen. Het was al warm genoeg zonder harnas, bovendien liep ik liever in vrijheid rond. Een harnas lijkt mij een zekere vorm van vrijheidsberoving.

Het was een behoorlijke klim, door een dichtbegroeid woud en eenmaal boven kwam ik op een weg uit. En het kasteel??? Weg! Ik zag geen torens, geen muren, er was geen Burcht te bekennen, alleen een autoweg. Had ik voor niets uren geklommen?

Ik besloot een stukje langs de weg te lopen die ook naar boven ging, het uitzicht was prachtig en eenmaal door de bocht, verschenen de muren van het grootste kasteel van Luxemburg. Op de binnenplaats een eenvoudig terrasje, ik was bekaf en kon wel een drankje gebruiken. Er kwamen meer wolken, het was al half in de middag en ik moest nog terug. Ik besloot om het kasteel maar niet vanbinnen te bezichtigen, wat ik achteraf wel jammer vond. Maar als je alleen wandelt moet je geen risico’s nemen.



Chateau Bourscheid


Het weer mag dan wisselvallig zijn, ik geniet van deze heerlijke zomer. De warme zomerdagen worden door frisse zomerbuien onderbroken en dat zorgt er ook voor dat de natuur prachtig blijft. Kijk maar eens om je heen, in de tuinen staan de hortensia’s en rozen in volle bloei, die houden ook wel van een buitje.

Maar die stevige buien ondermijnden wel mijn plannen voor de afgelopen week om in het hoge noorden te gaan kamperen. Uitstellen was geen optie, want ik had al kaarten gereserveerd voor een voorstelling die ik vorig jaar was misgelopen en nu weer te zien was. Dus ging ik op zoek naar een Air B&B en dat werd uiteindelijk toch een klein hotelletje in Oosterwolde in Friesland.



Hemelhoge bomen


Hebben jullie het boek, Het Pauperparadijs (klik) van Suzanna Jansen gelezen? Dat boek geeft je inzicht in een stukje Vaderlandse geschiedenis dat nog steeds, onterecht, vrij onbekend is. Het is een verhaal over mensen die echt bestaan hebben, de voorouders van de schrijfster van het boek. Het boek werd in 2008 uitgebracht, het werd onverwachts een bestseller en er zijn inmiddels 250.000 exemplaren verkocht.

Voor ik het boek had gelezen was mij vrijwel niets bekend over de oorsprong van de gestichten in Veenhuizen (Drenthe) en dat terwijl zeker een miljoen inwoners van Nederland afstammen van de Paupers in Veenhuizen. Nadat ik het boek had gelezen, heeft het verhaal mij nooit meer losgelaten.



Lindebloesem is heel aantrekkelijk


Vorig jaar genoten meer dan 40.000 bezoekers van Het Pauperparadijs, een theaterspektakel dat gebaseerd is op het gelijknamige boek. Ik ontdekte dat vorig jaar te laat, ik baalde daarvan. De voorstelling was een groot succes en gelukkig keerde de voorstelling dit jaar terug, dat mocht ik deze keer beslist niet missen.

Kijk hier de trailer van het theaterspektakel Het Pauperparadijs (klik) 

En zo trok ik de afgelopen week naar de voormalige Koloniën der Weldadigheid (klik) , waarvan één gesticht (1823) nog steeds bestaat en is ingericht als Gevangenismuseum. Op de binnenplaats zag ik na mijn bezoek aan het museum, ’s avonds de bijzondere voorstelling, die ik voor geen goud had willen missen. Een voorstelling die ons ook laat zien dat het onderwerp nog steeds actueel is. Schuld en boete is immers van alle tijden, net als de nobele gedachte om armoede de wereld uit te helpen.



Wilde vruchten


Zo’n 200 jaar geleden werden er 100.000 wezen en arme gezinnen, landlopers en paupers naar de Koloniën van Weldadigheid gestuurd. Meer dan één miljoen mensen stammen hiervan af. Wil je weten of jij ook familie had in de Koloniën? Dat kan! (klik) 

De woorden die mij destijds in het boek raakten, waren de woorden die mij ook nu weer ontroerde: Vertel nooit dat je uit Veenhuizen komt, want dat zal je eeuwig blijven achtervolgen. 

Er is door de eeuwen heen niets veranderd, vervang in die zin Veenhuizen maar eens in vluchteling of moslim. Die wetenschap zal ook hen altijd blijven volgen, dat harnas raken zij nooit meer kwijt.

Het is de waarheid en niets dan de waarheid, ik zat de afgelopen week in de bajes. Maar gelukkig loop ik weer vrij rond. Vrijheid blijheid, mij kun je niet in het harnas jagen.


Welk boek is jou bijgebleven?



Doordenker:

Trek dat harnas uit, voel je vrij.


De kleurijke natuur


In het Spotlight:


Inmiddels hebben al bijna 100.000 bezoekers deze bijzondere voorstelling gezien en tot 14 augustus kun je de voorstelling nog bezoeken in Veenhuizen.
Een paar dagen geleden werd bekendgemaakt dat de voorstelling in de zomer van 2018 ook te zien zal zijn in Amsterdam in theater Carré.


Een mooi festival in Rotterdam waarin oude tijden herleven is “Ketels aan de Kade”. Op 12 en 13 augustus 2017 komen in de straatjes en aan de kade van historische Delfshaven oude ambachten tot leven en kun je troubadours horen spelen in de openlucht Herberg. In de marktkraampjes mooie streekproducten, jenever, gerookte paling en meer. Kortom dit festival moet je zeker noteren in de agenda en mag je niet missen.


Ik hou van een lekkere film en als je die dan ook nog eens buiten onder een zomerse sterrenhemel kunt zien, dan is dat een onmiskenbaar een fantastische avond. Van 9 t/m 27 augustus is er weer een Pleinbioscoop in het Museumpark in Rotterdam. Dit jaar is er ook weer een korte film competitie en nieuw dit jaar is het kinderfilmprogramma. Op 20 juli, dat is in de komende week, wordt het filmprogramma bekend gemaakt. Zorg dat je er een keer bij bent en zet de data in je agenda.






Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

zondag 9 juli 2017

234 Ooit





Het is warm, drukkend warm en buiten hangt de geur van hongerige mensen, er wordt in de buurt gebarbecued. Alles wat ik in huis kan open zetten staat open en heel af en toe waait er een zwoele wind door het huis. Ik zit aan tafel en schrijf, zonder nog te weten wat het uiteindelijk zal worden.

Mijn collages zijn al gemaakt en staan klaar, ik heb nog voldoende vakantiekiekjes in voorraad en die zijn zeker de moeite van het delen waard.

Zoals ik vorige week al schreef belandde wij in Spanje en na San Pere Pescador reden we verder naar Salou. Camping Resort Sanguli had naast prachtige campingplaatsen ook vakantiebungalows, vier verschillende zwembaden, een theater, sportgelegenheden, winkels en meer. Bovendien was ook deze camping gelegen op loopafstand van het strand en de Middellandse zee.



Een van de villa's van Salou


Langs de prachtige boulevard van Salou loopt een fietspad, niet zoals wij dat in Nederland gewend zijn, want het was op sommige plaatsen behoorlijk smal. Maar je kon langs de kust en de boulevard een leuke fietstocht maken van Salou naar de haven van Cambril.

In de kleine vissershaven van Cambril werd de vis geveild, het bracht herinneringen terug aan mijn eerste vakantie in Spanje in de jaren ’70. De vis werd destijds nog met kleine houten vissersbootjes aan land gebracht en in grote hallen verkocht. Dat was ooit, er is veel veranderd in de wereld. Het authentieke Spanje is nog op weinig plekken zichtbaar.

Een vakantie brengt veel geregel met zich mee, van vakantie stres heb ikzelf geen last, maar het is toch van belang om het huis goed achter te laten. Het is een prettig idee dat de buren weten dat je weg bent en dat er iemand is die je huis en de post voor je in de gaten houdt. Ik doe altijd een Nee-Nee sticker op de brievenbus zodat alleen de geadresseerde post in de bus valt en dat scheelt heel veel papier.



De vissershaven van Cambril


Bij thuiskomst lag de post keurig opgestapeld uit het zicht op een wandtafeltje. De bovenste enveloppe lachte mij al van verre toe, er was post van mijn “Rode Neuzen Vrienden”.

Ik was deze week op weg naar Apeldoorn met de trein en moest overstappen in Amersfoort. In de trein dwalen je gedachten altijd af en ik dacht aan mijn bezoek in 2012 aan het hoofdkantoor van de Cliniclowns in Amersfoort.

Ooit had ik de ambitie om Cliniclown te worden, ik had het talent en de humor in de pocket. Dat is niet mijn bescheiden mening, maar die van anderen van mensen die daar verstand van hebben. Maar het was een onhaalbare droom, er waren destijds geen vacatures en te veel mensen hadden diezelfde ambitie. De jaren verstrekken en ik droeg mijn steentje op mijn manier bij als donateur en met het klimmen der jaren verdween de ambitie. Maar diep in mij bleef een kinderlijk clownshartje kloppen, het werk van de Cliniclowns (klik) is zo intens, zo hartverwarmend mooi.



Fietsen langs de Middellandse zee


Toen ik op uitnodiging eens een kijkje mocht nemen op het hoofdkantoor van de Cliniclowns in Amersfoort was ik zo onder de indruk, er werd zoveel meer gedaan dan een bezoekje aan een ziek kind. Ik zag de filmstudio en het Cliniclown-college (klik) ,luisterde naar de praktijkverhalen en zag de clowns aan het werk. Het was een kijkje in een wereld vol liefde, fantasie en tederheid, absoluut een prachtige organisatie met een heel mooie missie. Die bijzondere dag in Amersfoort ben ik nooit vergeten.

Vakantie is mooi en weggaan voor een reis altijd weer spannend, maar niets is mooier dan thuiskomen.



Tussenstop in Vilafortuny


Het stapeltje post glimlachte mij toe, de rode neus op de bovenste enveloppe herkende ik direct. Jaarlijks ontvang ik als donateur een jaaroverzicht van de Cliniclowns, waarin duidelijk te zien is waar je euro’s voor zijn gebruikt. Er zijn inmiddels 76 Cliniclowns en zij maakten in 2016 samen 88.284 ontmoetingen met zieke en gehandicapte kinderen mogelijk. Sinds augustus 2016 is er een Cliniclown-app geïntroduceerd en nu kunnen zieke en gehandicapte kinderen waar ze ook zijn en wanneer ze dat willen contact maken met de clowns. Het is goed te weten dat mijn donatie goed terecht komt en prettig dat ze daar duidelijk over zijn, dat geeft vertrouwen.

Dat lachen gezond is algemeen bekend, maar uit onderzoek is ook gebleken dat muziek helend (klik) werkt en goed voor je gezondheid is. Muziek wordt tegenwoordig zelfs al bij wijze van proef in ziekenhuizen gebruikt om herstel te bevorderen. De positieve dingen in het leven maken de mens sterk en gelukkig, dat is inmiddels een algemeen feit.



Zandsculptuur aan het strand en Resort Sanguli (rechts)


Maar hoe zit het met het tegenovergestelde effect? Die vraag blijft mij bezighouden.

Ik zie zoveel mensen die zich alleen richten op negatieve berichten. Er gaat zoveel vuilspuiterij rond in de media, dom en onnadenkend wordt daar dan vervolgens ook nog eens op gereageerd met woorden waar de honden geen brood van lusten. Het verbaast mij telkens weer, dat ook mensen die je vrij goed denkt te kennen daaraan mee doen. En al die negativiteit komt ongevraagd en ongewenst mijn territorium binnen. Mensen, waarom?



Thema Afrika in Resort Sanguli


Ik probeer niet in die verzuring mee te gaan, ik hou niet van zwartgalligheid en verbittering. Het kwetsen van mensen, maakt mensen lelijk. Verzuring heeft zijn weerslag en zal bij die mensen die daar wel in meegaan als een boemerang terugkomen. Verbittering levert je geen liefdevol leven, maar juist het tegenovergestelde. Uiteindelijk zal het juist mensen c.q. vrienden afstoten.

Ooit kreeg ik van een psycholoog een gouden tip: Negatieve mensen moet je mijden.

Er is veel veranderd in de wereld en als je terugdenkt aan wat ooit was, dan is het niet moeilijk om de verschillen te vinden. Later is allang begonnen, voor je het weet is vandaag ooit.

Dus lach ik vandaag mijn breedste lach, de zon schijnt en de wereld lacht terug.

Hoe bewust deel jij berichten?


Doordenker:

Doe het nu, straks wordt te vaak “nooit”.



Ochtendwandeling aan het strand, nog stil en verlaten


In het Spotlight:


Je kunt natuurlijk donateur (klik) worden van de Cliniclowns. Maar je kunt ook een eigen actie starten, er zijn veel mogelijkheden om dat te doen en op de site vind je verschillende mogelijkheden. Je kunt o.a. een eigen site aanmaken.
De Cliniclowns steunen kan ook door cadeautjes te kopen in de Cliniclown shop (klik)   


Ik bezocht deze week Paleis Het Loo in Apeldoorn. Het was een prachtige dag en dan is het heerlijk toeven in de tuinen. Maar ik ging voor de tentoonstelling: Chapaux! De hoeden van koningin Beatrix. Het zijn stuk voor stuk kunstwerken van hoog niveau, een bijzondere tentoonstelling die nog tot 27 augustus 2017 te zien is.

Als je kleine prinsen en prinsessen thuis hebt, dan mag je zeker de Prinse(sse)ndagen (klik) op Paleis Het Loo niet missen op dinsdag en woensdag van 25 juli tot en met 16 augustus 2017. Ze kunnen dan o.a. koninklijk worden geschminkt en in een koest rondrijden. Of het koningspaar Willem III en Mary met hun hofhouding ontmoeten.





Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey