220 Spiegelend

Spiegelend

Na die onstuimige februaristorm overdenk ik mijn week, er passen zoveel mooie momenten in een week en soms weet ik niet waar ik moet beginnen. Meestal heb ik een woord in mijn hoofd, een woord voor een titel en dat woord ben ik ergens in die week tegengekomen.

Het minst leuke deze week was de lekkage die nog steeds niet is opgelost in mijn berging. De plek lijkt te groeien, alles staat aan de kant en mijn fiets staat er ingepakt bij, lekkage is om radeloos van te worden.

Tijdens de koffie zag ik niet ver van mijn tafeltje vandaan, een kleuter staan voor een spiegel in de winkel. Eerst onbewogen, alsof hij aan het dagdromen was. Zijn moeder zat net als ik in de koffiehoek, maar had het druk met haar mobiel en geen oog voor het kind. Ik zag haar naar het scherm glimlachen en ze tikte vrolijk op haar speeltje. Alsof hij plotseling de spiegel zag keek hij geïnteresseerd naar zijn spiegelbeeld en stak ineens zijn tong uit.

Wat zijn mensen toch mooi, hoe lelijk of mooi ze ook zijn, mensen blijven een boeiende inspiratiebron. Observeren is een waardevolle bezigheid, op straat, op een terras, in een museum, in een winkel, waar dan ook. Het is eigenlijk hetzelfde als naar een dierentuin gaan, om dieren te zien. Geen aapjes kijken, maar mensen.

Het jongetje voor de spiegel nam wat stoere houdingen aan, alsof hij op de vuist ging met zijn spiegelbeeld. Hij draaide zich even om en keek terug, lachte breeduit en maakte wat sprongetjes. Zijn moeder staarde naar haar scherm en had alleen oog voor de pixels op haar mobiel, haar koffie werd koud en de tijd verstreek.

Die ochtend had ik voor de vierde keer en inmiddels enigszins radeloos gebeld over de lekkage. Natuurlijk kreeg ik hetzelfde verhaal en stond ik nog steeds met lege handen. Geïrriteerd en gemangeld tussen verhuurder, VVE en het bedrijf die het moet oplossen, had ik het gesprek beëindigd. Mijn dag was niet goed begonnen, maar meer kon ik er op dit moment niet aan doen.

Zowel binnen- als buitenshuis hingen grijze wolken, het regende pijpenstelen en toen ik langs de spiegel in de gang liep en mijn gezicht zag, lachte ik mezelf toe. Het leven is te mooi om in irritatie te blijven hangen. Tijd om slingers op te hangen.

Op NPO1 had ik “Het geheime leven van een vierjarige” gezien. Met een verborgen camera worden op een kinderdagverblijf de belevenissen van vier jarigen gevolgd en onder de loep genomen door een ontwikkelingspsycholoog en een pedogoog. Kleine mensen kijken en analyseren. Daar zouden wij, volwassenen nog heel wat van kunnen leren dacht ik toen de aflevering voorbij was.

De moeder keek op haar horloge, dronk snel haar koffie op en riep het kleine ventje. Hij leek iets te zeggen tegen zijn spiegelbeeld en liep naar het tafeltje waar zijn moeder klaar stond om te vertrekken. Hij moest nog even snel zijn flesje leegdrinken, blijkbaar had ze haast, ze had haar tijd verspilt aan kille digitale contacten.  Hand in hand vertrokken ze samen. Maar toen hij langs de spiegel liep zwaaide hij nog even, met zijn vrije hand naar zijn spiegelbeeld. Prachtig!

Ergens binnen in ons schuilt nog steeds het kind van toen en dat kind kwam ik ineens tegen deze week.

Mijn mobiel ging en ik klapte het hoesje open en zag dat mijn neef belde via WhatsApp. Dat doet tie anders nooit, dacht ik nog en drukte op mijn schermpje. Tot mij grote verbazing zag ik zijn foto en op een kleiner schermpje mijn eigen beeld, ik was live te zien. Hij belde mij per ongeluk en ik drukte per ongeluk op een icoontje dat ik nog nooit had gebruikt en aan de andere kant klonk: “Kijk nou, kijk nou toch!!! Hoe kan dat nou???” Het was een hilarisch moment, twee senioren op avontuur. We hadden geen idee hoe het werkte en dus nog maar eens geprobeerd en als kleine kinderen zwaaiden we naar elkaar.

Ergens binnenin ons zit nog steeds dat kind, dat kind dat vroeger naar tante Hanny op de televisie zwaaide. Alleen ging zwaaien met twee handen moeilijk met een mobiel in je hand.

Mensen spiegelen zich aan anderen, veel mensen zien er hetzelfde uit, hoewel elk mens uniek is. Kijk maar eens als er een groep scholieren langs loopt of fietst, ze lopen hetzelfde, dragen dezelfde kleding en schoenen en hebben vaak hetzelfde kapsel. We spiegelen misschien wel onbewust, maar waarom. Willen we hebben wat anderen hebben, durven we geen eigen identiteit meer aan te nemen of is het wel lekker gemakkelijk zo.

In het Haags gemeentemuseum zag ik de tentoonstelling: Hubert de Givenchy to Audrey with love (klik) . Een prachtige tentoonstelling met in de hoofdrol Audrey Hepburn die veel van zijn creaties droeg. De prachtige creaties waren te zien en in de zwartwit filmbeelden zag je hoe Audrey haar creaties droeg. Wat een prachtig mens van buiten en vanbinnen. Deze schitterende tentoonstelling is zeker ook een ode aan Audrey Hepburn, die naast acteren ook prachtig werk voor Unicef heeft verricht. De tentoonstelling is nog te zien tot 26 maart 2017 in het Haags gemeentemuseum.

Audrey Hepburn (klik) was in de jaren vijftig en zestig van de twintigste eeuw een wereldberoemd stijlicoon (zonder het gebruik van internet). Haar fragiele uiterlijk, grote Bambi ogen en iconische haarstijl maken haar tot de dag van vandaag nog een inspiratiebron voor velen.

Je moet lef hebben om je eigen identiteit uit te dragen. Er anders uitzien dan anderen, er zijn steeds minder mensen die dat aandurven en dat is jammer. In de etalages, van de winkels die er nog zijn, verschijnt de nieuwste voorjaarsmode, kleurige kleding opvrolijken het straatbeeld op. Maar als je goed kijkt is in de spiegeling van de etalageruit, zie je mensen lopen die bijna allemaal hetzelfde gekleed gaan.

De zon komt door en in de weerspiegeling van mijn scherm zie ik mijzelf, starend naar een kil scherm. Mijn verhaal staat er weer op, het is tijd om naar buiten te gaan en contact te maken met het echte leven.

Heb jij het lef en een eigen stijl?

Doordenker:

Tevreden zijn is een rijkdom op zich.

In het Spotlight:

Een wereld vol veren (klik) 

Deze tentoonstelling in het museum voor Land en Volkenkunde in Leiden is nog maar één week te zien, maar is ook een modegerichte tentoonstelling. Overal ter wereld dragen mensen veren. Verwerkt in kleding, hoofdbedekkingen en als onderdeel van accessoires. Het is van alle tijden en in de tentoonstelling Wereld vol Veren wordt de bijzondere verententoonstelling afgewisseld met haute couture van hedendaagse modeontwerpers. Te zien tot 5 maart 2017 in Leiden, dus misschien een idee voor de komende week.

Tassenmuseum (klik) 

Tassen zijn een belangrijk item op het gebied van mode. Het tassenmuseum in Amsterdam heeft een collectie van meer dan 5.000 tassen, buidels, koffers, beurzen en bijpassende accessoires.

Ik kook dus ik ben (klik) 

In het Wereldmuseum Rotterdam is een nieuwe tentoonstelling: Ik kook dus ik ben. Het is een reis door de keuken met Abdelkader Benali.

Vorig jaar was er een reis/kookprogramma op televisie in samenwerking met Abdelkader Benali en zijn vrouw, een heerlijk programma dat ik niet graag miste.

Het wordt een tentoonstelling over onze omgang met voedsel, die is omgeven met rituelen, sociale conventies, taboes en voorschriften, die voortleven in de hedendaagse kook- en eetcultuur. Het lijkt mij een must om te gaan zien.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

219 Heimwee

Heimwee

Wat heerlijk dat het weer langer licht is, daar krijgt iedereen weer energie van. De griepgolf gaat nog door het land, maar is mijn deur tot nu toe gepasseerd.

Ik wandel door de bollenvelden en de kleuren zijn adembenemend mooi, elk jaar is het weer een wonder dat zoiets kan bestaan. Met een lichte tred wandel ik verder de horizon tegemoet, in de verte komen de kleuren samen. Het is als bij een regenboog waar aan het eind de pot goud te vinden is, hoewel die nog nooit door iemand is gevonden. Ik draai mij nog een keer om…

  

Vorige week bezocht ik de fiets- en wandelbeurs in Utrecht en naast het aanbod van wandel- en fietsreizen waren er ook fietsten, fietstassen, wandelschoenen, lichtgewichtstentjes en nog veel meer benodigdheden voor een perfect georganiseerde wandel- of fietsvakantie. Maar eigenlijk vond ik nog het boeiendst, de lezingen van mensen die prachtige voetreizen hadden gemaakt over diverse Pelgrimspaden.

Ik hoor het ruisen van de zee en de meeuwen die om mijn hoofd vliegen krijsen, soms lijkt het alsof ze lachen. Of de meeuwen mij uitlachen weet ik niet, het lachende geluid in combinatie met het geluid van de branding geven mij een gevoel van rust, een melancholische stemming overvalt me. Ik rek me uit en draai mij om…

  

Met een licht gevoel van jaloezie luisterde ik naar haar verhaal over een pelgrimstocht van Canterbury naar Rome, een tocht die zij helemaal alleen had gemaakt in 100 dagen. Bij een volgende lezing het verhaal van een dame van mijn leeftijd, over een Pelgrimstocht door Noorwegen en Zweden, waarbij ze soms dagen niemand tegenkwam. De foto’s illustreerde haar verhaal en waren prachtig. Wat een respect heb ik voor deze helden.

Ik moest aan mijn blog van vorige week denken, nummer 218 Kracht (klik) , waarin ik over sterke vrouwen schreef. 

Op en neer gaan de wandelpaden langs de kust van Cornwall, het is voorjaar en rotsen zijn begroeid met kleurige bloemen. De stekels van de Gaspeldoorn prikken door mijn broekspijpen, maar ik loop flink door. Aan het begin van het pad stond een waarschuwingsbord: Adders! Dan loop je wel door of je moe bent of niet. De dromerige vissersplaatsjes zijn een plaatje op zich, de tijd lijkt hier haast stilgezet. Ik draai nog een keer om, waar ben ik…

Bij de stand van: Vrienden op de Fiets (klik) bleef ik staan, ik had nog nooit van die organisatie gehoord totdat ik vorige week de tip kreeg van iemand. Vrienden op de Fiets is een organisatie die al sinds 1984 bestaat en die wandelaars en fietsers een warm onthaal, een gespreid bed en een stevig ontbijt biedt bij particulieren thuis voor een betaalbare prijs. 

Thuis las ik op de site de enthousiaste verhalen van deelnemers de een overnachting bieden en van sportievelingen die gebruik maakten van een logeeradres en ben direct lid geworden. Zo kan ik mijn plannen gaan vormgeven. 

De zon komt door en schijnt in mij gezicht als ik mij omdraai, mijn voeten zijn stijf, het is tijd voor je oefeningen denk ik. Ik open mijn ogen en moet even bij mijn positieven komen. Was het een droom?

  

Aan het ontbijt denk ik terug aan mijn dromen, het geeft mij een gevoel van heimwee naar wat ooit was. Mijn voeten zouden een wandeling van 100 dagen niet overleven, hoewel ik nog wel tot een lange wandeling in staat ben. Maar dan wandelingen zoals vorig jaar in Noorwegen, geen dagenlange trektochten met een zware rugzak, dat durf ik niet meer aan.

  

Ik draag de zoete herinneringen met mij mee aan mooie wandelvakanties langs de kust van Cornwall en door Ierland. Trektochten die voor mijn (artrose)voeten niet meer haalbaar zijn, hoe graag mijn verstand dat ook zou willen. Een Pelgrimstocht zit er niet meer in. Maar het heeft wel iets bij mij los gemaakt, er zijn nog veel meer andere mogelijkheden voor lange wandelingen.

  

Even later hoor ik een lied van Arie van der Krogt (klik) op de radio, het gaat over heimwee:

Hij is een echte Rotterdammer
Hij zag de bommen en de brand
En na het puin de kale vlakte
Hij kent de smaak nog van het zand

Hij heeft gewerkt in de haven
Hij heeft de palen hier zien slaan
En als er ergens wordt gegraven
Zie je ‘m bij de bouwput staan

Want hij is echt ’n Rotterdammer
Iemand met heimwee in het bloed
En met de tranen op z’n wangen
Staart ie de toekomst tegemoet

Zij speelde vroeger langs het water
Bij het standbeeld van Piet Heijn
En komt ze daar nu, jaren later
Dan lijkt Delfshaven half zo klein

In de krant ziet ze de foto’s
Waar je naar raden moet
Waar zo’n foto is genomen
En ze heeft het altijd goed

Want zij is echt ’n Rotterdamse
Iemand met heimwee in het bloed
En met haar tranen en verlangens
Gaat ze de toekomst tegemoet

Ik ben een echte Rotterdamse, maar heb ik heimwee in mijn bloed, zoals Arie zingt?Misschien heb ik dat van nature, dan melancholische als ik terugdenk aan wat was of heeft iedereen dat?

Gek genoeg is het een woord dat steeds weer terugkomt de afgelopen week. Heimwee is (volgens Wikipedia) een gevoel van verlangen naar huis, of algemener gezegd, naar geborgenheid en zekerheid van het bekende. Het speelt vooral als men op een onbekende plek is, bijvoorbeeld op vakantie.





Ik begon deze week aan: Zwarte sneeuw (klik) een historisch jeugdboek geschreven door Simone van der Vlugt over een boerengezin in Zuid Limburg, het speelt zich af in 1845. Het gezin raakt volledig aan de grond, kan de pacht van de boerderij niet meer betalen en worden uit hun boerderij in Slenaken gezet. Te voet vertrekken ze, een gezin met vijf kinderen naar Kerkrade om daar in de mijnen te gaan werken. Daar zwoegt het hele gezin onder de grond, om maar enigszins het hoofd boven de grond te kunnen houden. Kinderarbeid in Nederland komt aan de orde en de strijd daartegen, een boeiend boek.

Maar het verhaal verteld ook over heimwee, naar het boerenleven en de frisse lucht, ondanks dat het een heel erg arm bestaan was. Deze zin uit het boek blijft in mijn hoofd hangen: Vreemd, de dingen die ik vroeger zo gewoon vond, zijn nu zo bijzonder.

Ik laat het los en trek mijn schoenen aan en als ik even later bij de ANWB binnenstap, loop ik recht op het schap wandelen af. Er zijn ook Pelgrimspaden (klik) in Nederland, die zijn korter en dat moet haalbaar zijn in etappes. Ik heb nu immers “Vrienden” genoeg in het land, waarbij ik kan overnachten.

Je moet altijd uitdagingen blijven zoeken, dat maakt het dagelijks leven mooier en de ervaring, rijker.


Welke uitdaging ga jij aan?


Doordenker:

Niet alles wat je kwijtraakt is een gemis.





In het Spotlight:

Wandel zoekpagina (klik)

Wandelen moet je wel voorbereiden, hoelang en welke richting wil je op. Wil je met gps lopen of via de NS een wandeling lopen. Je vindt er alles over op de Wandel ziek pagina. Goed plannen is belangrijk voor een geslaagde tocht.

Museumnacht 010 (klik)

Het mooiste museumfeestje van 2017 wordt op 4 maart weer gevierd. Tijdens de Museumnacht 010 zie je de mooiste tentoonstellingen, unieke collecties, te gekke projecten en bizarre performances bij musea en culturele instellingen door de hele stad Rotterdam. Kijk voor het uitgebreide programmaoverzicht op de site.

Street-art route Rotterdam (klik)
Sinds vorig voorjaar kun je door Rotterdam een Street-art route lopen, die start bij het Centraal Station. Dat is bij mooi weer, weer eens een andere manier om het prachtige Rotterdam te bekijken. De route loopt langs verschillend werk van lokale Street-art kunstenaars. Rewriters Rotterdam organiseert speciale rondleidingen, kijk op de site voor informatie.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

218 Kracht

Kracht

Als ik achterom kijk, zie ik een week met bijzondere overeenkomsten. Aan het begin van de week sloot ik een boek en besloot ik te schrijven over sterke vrouwen. Maar toen ik aan het eind van de week een ander boek las en een voorstelling bezocht, zag ik iets bijzonders ontstaan.

Dat wat ik steeds weer tegenkwam was, Rotterdam en Amsterdam, Blijdorp en Artis, sterke vrouwen en ook de jaren dertig en veertig. Maar hoe zet je dat uiteindelijk om in iets wat leuk en leesbaar is en dat laatste was de uitdaging.

Er zijn in onze geschiedenis veel bijzonder krachtige vrouwen geweest, helaas wordt er meer over de heren in de geschiedenis geschreven, dan over de vrouwen. De bekendste sterke vrouw in de geschiedenis is Jeanne d’Arc (1412-1431) (klik), de maagd van Orleans.

Jacoba van Beieren het boek

Maar toen ik aan het boek “Jacoba, Dochter van Holland”(klik) van Simone van de Vlugt (klik) begon, werd ik de geschiedenis ingezogen. Op invoelende wijze laat Simone van de Vlugt zien hoe Jacoba zich ontwikkeld van een kwetsbaar meisje tot een sterke vrouw. Het is een heerlijk verslavende, historische roman die ons leert dat Jacoba van Beieren een feministe avant la lettre was.

Na een heerlijk boek is het altijd even afkicken, meestal begin ik niet direct aan een nieuw boek.

Maar toen ik vorige week in mijn nummer 217 Reiziger (klik) schreef over Diergaarde Blijdorp en over het boek “De Lege Stad”, dat ook door Simone van de Vlugt is geschreven, reageerde Ivy en zij noemde in haar reactie een boek dat ik direct ben gaan opzoeken.

Wat mij vooral trof was dat het een stuk geschiedenis beschrijft over mijn geboortestad Rotterdam, in een tijd dat mijn vader (1922) werd geboren en opgroeide.

Het bijzondere verhaal van een sterke vrouw

In het boek “Het huis met de leeuwen” (klik) van Tania Heimans(klik) wordt niet alleen de geschiedenis verteld van een bijzondere tuin, maar het geeft bovenal een prachtig portret van het leven van een vrouw die haar tijd ver vooruit was.

Even een kleine introductie van het boek: Weinig mensen weten dat er aan de voorzijde van Rotterdam Centraal ooit een diergaarde lag. Het was een uitgestrekte tuin vol exotisch leven een lustoord voor de elite. Daar stond ook het huis van de laatste diergaarde-directeur en zijn gezin: dr. Koenraad Kuiper, zijn vrouw Corry en hun vier kinderen. Als kind was voor Corry de Rotterdamse dierentuin al een avontuur. Toen ze er in 1924 met haar gezin kwam wonen wilde ze meer zijn dan alleen de directeursvrouw. Ze schreef voor NRC een column over haar leven, verbleef regelmatig in het artistieke milieu in het buitenland en koos vaak haar vrijheid boven de dienstbaarheid aan het gezin. Daarnaast bood zij een thuis aan pleegkinderen, leeuwenwelpen en dingo’s. Het bombardement van mei 1940 maakte een tragisch einde aan de diergaarde.

En weer ontmoette ik in een boek een sterke vrouw uit de geschiedenis.

Mijn grootmoeder, sterk en zelfstandig

Mijn eigen familiegeschiedenis kent ook krachtige vrouwen en nu ik het boek “Het huis met de leeuwen” aan het lezen ben over de crisisjaren ’30 van de vorige eeuw besef ik dat des temeer.

Mijn grootvader (van vaders kant) ging in 1929 voor een aantal jaren naar Curaçao om te werken voor de Nederlandsche Olie Maatschappij, omdat er in de crisisjaren geen werk te vinden was. Hij zag dat als de enige mogelijkheid om brood op de plank te krijgen voor zijn gezin. Hij beschreef zijn reis naar Curaçao in een boekje, dat ik in mijn bezit heb. In dat boekje zit ook nog de brief die hij aan zijn jarige dochters (een tweeling) schreef toen ze acht jaar werden. Mijn grootmoeder moest haar drie kinderen alleen opvoeden in die moeilijke crisisjaren. Naar die krachtige vrouw met sterrenbeeld Leeuw, ben ik vernoemd en daar ben ik trots op.

Een foto voor vader die overzee werkte

Het Amsterdam van die jaren ontmoette ik deze week, in de voorstelling “Ciske de Rat” en daarin kwam diergaarde Artis even voorbij. Deze voorstelling laat Ciske zien als kind in de crisisjaren en als jongvolwassene in de jaren van de tweede wereldoorlog.

Ook in het boek “Het huis met de leeuwen” wordt diergaarde Artis genoemd en worden vergelijkingen gemaakt met Diergaarde Blijdorp in die tijd. In hoofdstuk 7 wordt uitgebreid geschreven over de eerste zwarte Neushoorn die op 7 mei 1931 in diergaarde Blijdorp arriveerde vergezeld van Nasor del Sef uit Afrika, de oppasser van de Neushoorn. Nasor was een achtjarig zwart jongetje uit Afrika, die door de dierenhandelaar samen met de Neushoorn, die Kali was genoemd, werd achtergelaten in Blijdorp. Het jongetje werd net als Kali een publiekstrekker en leerde lezen in het gezin Kuiper.

De drachtige neushoorn Namaste in Diergaarde Blijdorp

Op dit moment is de neushoorn genaamd Namaste in Diergaarde Blijdorp hoogzwanger (klik) en kunnen we haar volgen via een webcam, de tijd heeft niet stil gestaan. Als deze sterke neushoorn-vrouw bevallen is zal Blijdorp er weer een publiekstrekker bij hebben.

Vrouwenpower is van alle tijden, hoewel mannen dat nooit helemaal zullen erkennen.

Ik volg momenteel de serie “Victoria” (klik), al op achttienjarige leeftijd kreeg Victoria de heerschappij van het Verenigd Koninkrijk. Het is een prachtig kostuumdrama die ook het verhaal verteld van een krachtige vrouw uit onze geschiedenis.

Al die ontmoetingen in de afgelopen week en de benoeming van Pauline Krikke als de “eerste” vrouwelijke Burgemeester van Den Haag, zetten mij aan het denken. Ik heb nog geen stemlijst gezien, maar je kunt er alles op verwedden, de vrouwen zullen ook deze keer in minderheid aanwezig zijn bij de komende tweede kamer verkiezingen op 15 maart a.s.

Mijn grootvader schreef met zijn gouden vulpen (merk Waterman)

Waarom is onze huidige maatschappij nog steeds een mannenmaatschappij. Komt dat misschien omdat mannen angst hebben voor vrouwenpower. Ik kan die gedachte niet van mij afzetten en denk dat de wereld er heel anders uit zou zien als er meer vrouwen aan de macht zouden zijn.

Ik kan geen enkele oorlog bedenken die door vrouwen is gevoerd, dan die in huiselijke kring. Vrouwen strijden anders voor hun idealen, denk maar eens aan de feministische vrouwenbeweging (klik) met Aletta Jacobs (klik) als bekendste Nederlandse vertegenwoordigster.

Het boek is bijna uit, nog even dwaal ik door het Rotterdam van toen. Mijn fantasie versterkt de beelden en het is alsof ik aan de hand van mijn grootmoeder, die ook Cornelia heette net als Corry Kuiper- de Jongh, door diergaarde Blijdorp loop.

Ik herken ook mijzelf terug in Corry en dan niet alleen in naam. Haar zelfstandigheid en eigengereidheid bewonder ik nog het meest en dat in die woelige eerste helft van de vorige eeuw.

En van “Het huis met de leeuwen” moet ik echt even afkicken als ik het boek sluit.

Luister ook eens naar “Vrouwen aan de macht” van Stef Bos(klik) 

Wat denken jullie van vrouwen aan de macht?

Doordenker:

Zie niet wat je denkt te zien, maar zie wat er is.

Diergaarde Blijdorp in Rotterdam

In het Spotlight:

Vrouwen van Rotterdam (klik) 

In Museum Rotterdam is vanaf 18 februari 2017 een nieuwe tentoonstelling te zien. Het is een ode aan de vrouwen van toen, voor de vrouwen van nu. De Rotterdamse wederopbouw wordt vaak gepresenteerd als een heldhaftige periode van plannen, mannen, gebouwen en bouwers. Maar wat is de rol van de vrouw geweest in die wederopbouwperiode? Bij de viering van 75 jaar Wederopbouw vorig jaar leken de meisjes en vrouwen van toen onzichtbaar, hun verhalen onderbelicht en onbekend. Terwijl juist in deze periode de positie van de vrouw in de maatschappij sterk veranderde.

Sterke vrouwen van Rotterdam in beeld.

Gek op Surrealisme (klik) 

Museum Boijmans Van Beuningen presenteert van 11 februari t/m 28 mei 2017 met trots “Gek van surrealisme”, een ongeëvenaard overzicht met topstukken afkomstig uit vier befaamde Europese privéverzamelingen. Het museum laat de passie en de belevingswereld zien van kunstenaars als Salvador Dali, Max Ernst, René Magritte en Joan Miró, alsmede hun verdraaiingen van de dagelijkse werkelijkheid.

Ik denk een aanrader, een tentoonstelling die je niet mag missen.

Museumnacht 010 (klik) 

Het mooiste museumfeestje van 2017 wordt op 4 maart weer gevierd. Tijdens de Museumnacht 010 zie je de mooiste tentoonstellingen, unieke collecties, te gekke projecten en bizarre performances bij musea en culturele instellingen door de hele stad Rotterdam. Kijk voor het uitgebreide programmaoverzicht op de site.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

217 Reiziger

Als oude bomen....

Reiziger

De wereld is behoorlijk in beweging en dat is op elk moment van de dag te volgen, maar of wij het ware verhaal horen is nog maar de vraag. Feit is dat veel mensen door al die negatieve berichten diepongelukkig en angstig zijn.

Ik ben niet zo snel bang en laat mij niet zo snel meeslepen in de onrust in de wereld. De geschiedenis leert ons dat er door de eeuwen heen altijd beweging, oproer en volksverhuizingen zijn geweest op onze planeet. Daar kunnen wij als individu weinig meer aan doen dan onze stem laten horen en petities tekenen.

De afgelopen week besloot ik op een mooie ochtend mijn rugzak in te pakken en op stap te gaan en niet veel later zat ik in de metro naar het centrum van Rotterdam.

Werelds Rotterdam

En als ik door de stad loop gaan mijn gedachten van heden naar verleden. De stappen die je in je leven zet zijn belangrijk, maar pas in de 2^e helft van je leven besef je dat. Toen ik in Rotterdam werd geboren was de wederopbouw nog in volle gang en nadat ik het boek: De Lege Stad van Simone vande Vlugt (klik) had gelezen besefte ik hoe leeg die stad nog moet zijn geweest toen ik in 1952 werd geboren. Gek genoeg was ik mij daar in mijn jeugd nooit van bewust. Ik kende de stad alleen met als kloppend hart, het bouwen aan de nieuwe stad en dat eigenlijk al mijn levenlang.

Ik maak een reis door de tijd en ik besef dat we eigenlijk allemaal reizigers zijn.

De wereldreis die ik op die bewuste ochtend voor ogen heb, begint in het centrum van Rotterdam en lopend naar de mooiste dierentuin van Nederland zie ik de dikke, oude kastanjes staan. Ik praat niet met bomen, maar als bomen konden praten zouden ze dan dat kleine meisje van toen nog herkennen. Ik glimlach bij die gedachten en loop op mijn doel af.

Diergaarde Blijdorp aan de Van Aarsenlaan in Rotterdam

Elke beweging begint met een stap en elke stap brengt mij dichter bij mijn doel. De tuin uit mijn jeugd herken ik uit duizenden, de oude ingang aan de Van Aarsenlaan heeft nog steeds hetzelfde hek. Hoewel er aan de andere kant van de dierentuin een moderne, grotere ingang is gemaakt met een enorme parkeerplaats, is de oude ingang mij nog het meest dierbaar. Diergaarde Blijdorp (klik)  bezoek ik nog elk jaar en achter het hek van de oude ingang, is een laan die naar de Rivierahal loopt, daar stonden in mijn kinderjaren aan weerszijde Ara’s op een standaard met een kettinkje aan hun poot. Ook herinner ik mij nog het apenhuis waar de Chimpansees te eten kregen aan een tafel met stoeltjes. Ik ben dat nooit vergeten.

Gelukkig zijn de tijden veranderd en hebben de dieren (bijna) allemaal de ruimte en een zekere vrijheid, hoewel daarover natuurlijk ook nog altijd discussie is. Ik slenter graag door die tuin van mijn jeugd en waar ik tegenwoordig oog in oog kan staan met de dieren zonder hekwerk. Daardoor schiet ik op mijn wereldreis van één dag foto’s, waarover ik mij later op de dag verbaas.

De Victoriahal

Wist je dat Diergaarde Blijdorp ook 21 waardevolle en unieke rijksmonumenten herbergt? Een groot deel is in de loop der jaren gerestaureerd, gemoderniseerd en onderdeel gaan uitmaken van de landschappelijke inrichting. De uitdaging is en blijft om de monumenten aan te passen aan de eisen van de moderne tijd, met behoud van het oorspronkelijke karakter. Dat maakt de Diergaarde qua inrichting heel bijzonder.

De Rivierahal is tegenwoordig een binnenspeeltuin, er waren bijna geen kinderen op die doordeweekse dag in februari. Ik genoot van de heerlijke rust en wandelde door naar de Victoriahal die er ook nog is, maar duidelijk nog gerenoveerd moet worden. Daar hingen twee kleine jongens over de rand van de vijver en viste, net als ik vroeger had gedaan met hun kleine handjes naar de visjes.

Heemraadsingel Rotterdam

Ik zocht later op de dag thuis naar oude foto’s waarop ik plaatsen herken van mijn stad, plaatsen die nu nog steeds bestaan en waaraan ik dierbare herinneringen bewaar. Zoals de Euromast in aanbouw, het houten bruggetje op de Heemraadssingel.

Wij zijn allemaal tijdreizigers en de herinneringen aan je jeugd bepalen voor een groot deel je leven.

Die gedachten doen mij ook pijn omdat ik deze week Het Vergeten Kind (klik) steunde en de petitie tekende. Jaarlijks worden er 7.000 kinderen, samen met een ouder, noodgedwongen opgevangen in vrouwen- en maatschappelijke opvang. Ze zijn dakloos of zijn slachtoffer van mishandeling, verwaarlozing of seksueel misbruik en dat gebeurd in ons kleine, rijke, mooie en welvarende Nederland.

Inwoners van Blijdorp

Maar de wereld kent ontelbare vergeten kinderen, de ellende is veel groter dan die jaarlijkse 7000 in ons eigen land, het is maar net waar je wordt geboren.

Als de herinneringen aan je jeugd zo waardevol zijn en een groot deel van je leven bepalen, hoe moet dat dan zijn als je met pijnlijke herinneringen de 2^e helft van je leven bereikt, die vraagt houdt mij al dagen bezig. Ik kan het mij niet voorstellen, omdat ik een schatkist vol aan mooie jeugdherinneringen bezit en helaas kan ik al de kinderen van de wereld geen mooiere herinneringen geven. Maar ik besef des te meer dat ik van geluk mag spreken dat mijn wiegje in Nederland stond.

De Euromast (links in aanbouw)

Ik slenterde terug door het mooie Rotterdam, de moderne architectuur heeft iets wonderbaarlijks. Ik hou van de plekken waar ik ook nog iets van de oude stad terugvind, maar volmondig en trots durf ik te zeggen dat de wederopbouw is geslaagd.

Als ik bij het Centraal Station nog wat plaatjes schiet met mijn camera verschijnen er twee vrolijke meisjes voor mijn lens die breed lachend poseren. Ik lach terug en als ik een praatje met ze wil maken, zegt een van de tieners verrast: O, Nederlands!

We waren beiden verrast en ik dacht: Wat zijn mensen toch mooi.

Wat verraste jou deze week?

Doordenker:

Wie met niets tevreden is, bezit alles.

De koning van Blijdorp en zijn vrouwen

In het Spotlight:

Un Pleasant Surprice (klik) 

Ik bezocht de site van het RO-theater en vond een voorstelling die ik zeker ga zien. De volgende woorden raakten mij: Hoe kijken we naar gruwelijke nieuwsbeelden? Waarom rouwen we collectief bij de ene foto en klikken we door bij de andere? En na de volgende zin, wist ik het zeker: Dagelijks worden we geconfronteerd met een bombardement aan beelden. En de vraag blijft hangen, welke rol nemen wij als toeschouwers in.

De voorstelling is vanaf 1 maart 2017 te zien (kijk voor speellijst op de site). 

OBJECT 2017 (klik) 

De beurs is een platform voor de nieuwste limited editions van bekende en opkomende ontwerpers, je vindt er werken in verschillende ontwerpdisciplines en materialen. OBJECT is een beurs met design, ambachten, mode, kunst en architectuur en een must voor liefhebbers, verzamelaars, professionals en andere design gelijkgestemde mensen. OBJECT 2017 kun je bezoeken op 11 en 12 februari op het SS Rotterdam, het voormalig vlaggenschip van de Holland Amerika Line. Kijk op de site voor verdere informatie.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey