196 Utopie

Onopgeloste zaken?

Utopie

Voor mij liep een meisje aan de hand van haar moeders getatoeëerde arm, althans ik ga ervan uit dat het haar moeder was. Ze keek ondeugend achterom en stak ineens haar tong uit. Ik liep verder en dacht na over het voorval. Ik ben ook een gek mens.

Het zaadje was gepland en langzaamaan groeide mijn verhaal.

Het is de inspiratie die het zaadje laat groeien, maar dat is niet het enige. Thuisgekomen maakte ik aantekeningen, soms doe ik dat om niet te vergeten wat ik wil schrijven. Losse aantekeningen, die later als de steentjes in een mozaïek aan elkaar worden geschoven, net zolang tot ik tevreden ben.

In de afgelopen week kwam ik veel verloren tijd tegen, die mij deed beseffen hoe laat het was.

Een Arbo-vrij tijdperk

Ik was op weg naar het zwembad, toen ik het meisje en haar moeder tegenkwam en in het zwembad begreep ik haar ineens. Terwijl ik mijn baantjes trok en mijn medezwemmers een duik zag nemen, besefte ik plotseling dat ik tot de onbeschreven soort behoor. Het soort mens dat met uitsterven wordt bedreigd, ik heb geen tattoos, mijn vel is onbeschreven als een blanco vel papier.

Het deed mij denken aan een cabaretvoorstelling waarin de letters HOME onder de loep werden genomen, die tegenwoordig overal voor het raam staan. De vraag in die voorstelling was: weten de bewoners anders niet dat ze thuis zijn? 

Het postkantoor

Waarom laat je een tekst op je lijf tatoeëren, op plekken waar je er zelf helemaal niets van ziet en waarvan de kleine letters door de jaren heen vanzelf uitgroeien tot hoofdletters. Dat was iets om over na te denken en ik zwom verder. Misschien ben ik op dat punt ouderwets, ik ga graag met de tijd mee. Maar ik pas voor wat betreft die beschreven vellen.

De afgelopen week ging ik naar het Openluchtmuseum in Arnhem, ik was er ooit eerder in de jaren ’80 en het mag duidelijk zijn dat er veel was veranderd. De grootste verrassing was de Rotterdamse Tram die langs de Amsterdamse wijk, de Jordaan rijdt. De oude boerderijen, de plaggenwoning en de Zaanse Schans kon ik mij nog goed herinneren. Hoewel het plaatje nu veel completer was mede door de weelderige begroeiing. Of was ik er destijds in een ander jaargetijde, dat zou natuurlijk ook kunnen.

De Rotterdamse Tram in Arnhem rijdt langs de Amsterdamse Jordaan

Het was een prachtige dag, maar ook een confronterende dag omdat ik mijn jeugdherinneringen tegenkwam, de jaren die achter mij liggen in een museum. Ik kwam verloren tijd tegen en dat was heel bijzonder, maar ook wel even slikken. Ik kwam tot het besef dat mijn jeugd geschiedenis is en ik duidelijk in de tweede helft van mijn bestaan ben aanbeland.

Dat kleine meisje dat ik samen met haar moeder tegenkwam groeit waarschijnlijk op in een familie dat helemaal weg is van Tattoos en zij weet niet beter. Waarschijnlijk zal zij ook op jonge leeftijd al een tattoo laten aanbrengen.

Mijn jeugd in beeld

 

Ik groeide op in een tijd waarin alleen zeelieden een tatoeage (klik) hadden en de mensen die Auschwitz (klik) hadden overleefd. Maar met name die laatste tattoos, de registratienummers werden over het algemeen niet zichtbaar gedragen, dat was te pijnlijk.

Ik Googelde even en dat leerde mij dat 80 procent van de dragers van een tattoo, spijt krijgt en dat het verwijderen van een tattoo een pijnlijke aangelegenheid is.

Op de terugreis naar huis voelde ik mij trots omdat ik ben opgegroeid in een tijd waarin veel hervormingen werden doorgevoerd. Een roerige tijd waarin het gewoon was om op de barricade te staan. In de jaren ’60 werd de wederopbouw afgerond, hoewel de woningnood nog schrijnend was. Geleidelijk aan kwam binnen het huishouden de koelkast, de wasmachine, de telefoon en de televisie. En het was met name de televisie die ons hele leven ging beïnvloeden, het interieur werd anders de tafel als middelpunt verdween en we kregen een bankstel.

En na de televisie volgde het bankstel

De afgelopen twee dagen heb ik wat op de bank gehangen, snotverkouden met griepverschijnselen. Het zet mij weer even met beide benen op de grond, even luisteren naar mijn lijf en pas op de plaats. Sommige dingen die je overkomen veranderen nooit denk ik met een glimlach.

Belangrijk is goed huizen in je eigen vel en het maakt niet uit of dat een beschreven of onbeschreven vel is.

Het leven is geen rechte weg en ook dat kleine meisje, aan de hand van haar moeder zal uiteindelijk worden wie ze is. Maar gek genoeg komt het besef dat je met het groeien der jaren steeds meer jezelf wordt, pas in de tweede helft van je leven en die bewustwording maakt mijn leven heel waardevol.

Op de barricade

Ik ben een Babyboomer (klik) en hoewel daar veel over gezegd en geschreven wordt, kan ik daar niets aan veranderen en dat zou ik ook niet willen. Ik behoor tot een belangrijke generatie, de protestgeneratie (klik) worden wij Babyboomers ook wel genoemd. Over mijn generatie is nog veel te vertellen en dat beloofd wat de voor de komende jaren.

Ik draag de titel Babyboomer met trots en zal dat altijd blijven doen. Ik stond aan de wieg van immense veranderingen in de wereld en zal daar altijd met een rechte rug aan terugdenken.

Elke generatie zal gaan voor een betere wereld, maar uiteindelijk zal dat denkbeeld weer worden ingehaald door de tijd.

Waar ben jij trots op?

Doordenker:

Een Utopie is nooit te bereiken.

Banken beloofde gouden bergen

In het Spotlight:

Museum van de twintigste eeuw (klik)

Het Museum van de twintigste eeuw vindt je in Hoorn en zoals de site het noemt een feest van herkenning. De tentoonstelling De Wonderjaren ’50 en ’60 is nog tot 2 oktober te zien.

Lijn 10 (klik)   

In Rotterdam kun je ook nog rijden in de tram uit mijn jeugd. Tramlijn 10 rijdt o.a. ook de Rotterdamse Bijnamen Tramtour (klik) . Waarbij de bijnamen van alle hoogtepunten in de stad worden toegelicht.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Happy Earl Grey

©Happy Earl Grey