262 Repeat

De week begon met Blue Monday (klik), deprimaandag en ja het was nat en grijs. Maar wat een flauwekul is dat toch elk jaar, Blue Monday, een depressie die de media ons aanpraat en waar de massa achteraanloopt. Het was gewoon een maandag als elke andere maandag en ik kleurde hem bepaald geen grijs.

De titel verraad het al deze week zat achteraf gezien vol herhalingen.

Ik werd geplaagd door een kwelgeest, je zou het ook een seniorenmomentje kunnen noemen. Het was woensdagochtend, ik was al vroeg in de weer en op de afgesproken tijd stond de koffie klaar voor mijn bezoek. Ik had alles onder controle, althans dat dacht ik. De tijd verstreek en met mijn neus in een boek tikt de tijd snel weg. De bel ging, gezellig! Maar dat was nog niet het bezoek dat ik verwachtte, waar bleef nou toch mijn bezoek? Ik hoorde mijn kwelgeest grinniken en als bij toverslag dacht ik aan mijn agenda. Daarin zag ik dat de afspraak op donderdag stond gepland, de volgende dag. Ik herhaalde donderdag, terwijl het land in rep en roer was, het hele ritueel en zat ik op tijd klaar met koffie.

Literair- en Kinderboeken museum, maar enkele minuten lopen van Den Haag Centraal 

Want op die donderdag werd de tweede storm van dit jaar verwacht. En de hele dag klonk het in de media, code rood, code rood, code rood … repeat, repeat, repeat. Het kan onmogelijk iemand ontgaan zijn. Een heftige dag die het land volledig op z’n kop zette, de zwaarste storm in vijftig jaar.

Die avond zag ik in elke nieuwsuitzending dezelfde beelden en daar bleef het niet bij. Ik zag de beelden ook terug in de diverse actualiteiten- en praatprogramma’s die avond. Ik heb de beelden niet geteld, maar de op drift geraakte veerpont, de mensen die van straat geblazen werden, de jongeman met fiets, het dak dat in Rotterdam van een flat waaiden enz. enz., kwamen meer dan 7 keer langs die avond. Beelden, gemaakt door mensen die ter plaatse waren en het met hun mobiel filmden. Da’s is een makkie voor de omroepbazen tegenwoordig.

Ik dacht altijd dat zendtijd kostbaar was, maar tegenwoordig heb ik het idee dat er aardig wat zendtijd gemakshalve met dezelfde beelden of en dat zie ik ook bij herhaling met dezelfde gasten wordt gevuld. Alsof we de interviews en feiten uit ons hoofd moeten leren, gelukkig zit er een knop op de kijkdoos.

Ben ik de enige die alles dubbelziet of ben ik aan een andere bril toe?

De Nationale Schrijversgallerij

Vorige week schreef ik over het Louis Couperus museum in Den Haag. Bij het verlaten van dat pand nam ik een leuke flyer mee naar huis over “Schrijvershuizen in Nederland”. Een inspirerende folder die mij deze week opnieuw in Den Haag deed belanden. Ik bezocht en dat was niet voor de eerste keer, het Literatuur museum en het Kinderboeken museum. Een heerlijke dag dwalen door literatuur en handgeschreven documenten van grote schrijvers, het werd een dag vol mooie verhalen.

In het Kinderboekenmuseum bedotte ik mijn kwelgeest en werd ik weer een beetje kind(s). Tussen de muren van boeken is het een heel gemakkelijke opgave om je klein te voelen. Maar ik ben nog net niet in het kleine rode brandweerautootje gaan zitten en ik kon mij ook bedwingen bij het zien van de Kikker- gestreepte broeken. Ik krop wel lekker in een ei en luisterde naar de verhalen van de in Brielle geboren schrijver, Toon Tellegen(klik).

De plek waar grote mensen, klein worden

In het Literatuurmuseum (klik) en ook in het Kinderboekenmuseum (klik) is op dit moment een prachtige tentoonstelling te zien met circa honderd illustraties van Charlotte Dematons (klik) onder meer uit De Gele Ballon en Alleen op de wereld. Haar werk werd bekroond en zo ontving ze voor Grimm en Nederland de Zilveren Penseel en voor Sinterklaas de Gouden penseel.

Het werd bij herhaling een heerlijke dag dwalen tussen de verhalen in Den Haag.

Deze week kwam opnieuw in het nieuws dat steeds minder kinderen boeken lezen en eerder waren er ook al alarmerende berichten over de schrijfvaardigheid bij kinderen. Ik vind dat werkelijk een zorgwekkende conclusie, want de liefde voor lezen groeit al op heel jonge leeftijd. Maar er zijn ook andere onderzoeken. In de lijst van de 10 meest belezen landen in dewereld (klik) staat Nederland op nummer 10. 

Maar hoe zal dat in de toekomst zijn, gaan kinderen van nu op latere leeftijd alsnog lezen.

Het werk van Charlotte Dematons is nog tot 11 juni 2018 te zien

Er wordt weinig meer met de handgeschreven, maar alles komt terug. Helemaal hip en trendy is het handletteren of anders gezegd Kalligraferen(klik), bloggers en vloggers zijn er druk mee.

Maar eerlijk is eerlijk, ik schrijf zelf ook steeds minder met de hand, terwijl ik een persoonlijk handschrift nog altijd weet te waarderen. Mijn handschrift is ook minder mooi geworden, de oefening daarin ontbreekt tegenwoordig. Terwijl ik dat laatste schrijf dwalen mijn gedachten af naar de strafregels die ik bij herhaling op school moest schrijven. Een uitgestorven strafmaatregel denk ik, maar een mooie bijkomstigheid was wel dat je handschriftvaardigheid daardoor vooruitging.

De tijd zal ons leren of wie nu nog met de hand schrijft ook blijft, maar dat valt te betwijfelen.

Correctie van toen, de delete-knop moest nog worden uitgevonden

Alle Schrijvershuizen in Nederland bezoeken lijkt mij een leuke uitdaging voor dit jaar:

A.M. de Jongmuseum, Nieuw Vossemeer 

Louis Couperusmuseum, DenHaag 

Huygensmuseum Hofwyck, Voorburg     

               

Muiderslot (P.C. Hooft), Muiden    

                  

Multatuli Huis, Amsterdam  

             

Museum Betje Wolff, Middenbeemster       

Museum Het Spinozahuis, Rijnsburg              

Slot Zuylen (Belle van Zuylen),Oud-Zuilen     

    

Theo Thijssen Museum, Amsterdam   

Museum Rijswijk-Het Tollenshuis, Rijswijk         

Het digitaal schrijven heeft naar mijn mening heel veel voordelen. Dat besefte ik destemeer bij het zien van de handgeschreven teksten met doorhalingen en gedichten die door bekende schrijvers steeds opnieuw werden geschreven totdat het uiteindelijk in het net geschreven werd. De handschriften van literaire helden verdienen veelal geen schoonheidsprijs, maar de kladjes zijn wel van onschatbare waarde.

Een leven lang schrijven laat zien dat we niet stilstaan, we blijven maar ontwikkelen.

De kleurige kinderwereld is niet zo zwart wit

Als kind begon ik met tekenen en kleuren. Toen ik in 1959 voor het eerst naar school ging leerde ik schrijven met een kroontjespen en inkt. Pas veel later mochten we eerst een vulpen en pas later een balpen gebruiken. Op de middelbare school leerde ik typen om een schrijfmachine. Pas veel later i.v.m. het kostenplaatje, werd de elektrische typemachine geïntroduceerd, een kostbare investering binnen een bedrijf. De ontwikkeling stond niet stil en de computer was de volgende fase, grote toestellen met ingewikkelde systemen.

Nu zit ik thuis, gewoon aan tafel, schrijvend achter mijn laptop en wie weet dicteer ik in de toekomst mijn verhaal aan een robot.

Dit hele verhaal zet mij aan het denken, ik ga mijn handschriftvaardigheid maar eens opkrikken. Tekenen is schrijven en de een kan dat mooier dan de andere, maar oefening baart kunst.

Ik blijf het herhalen, het handmatig schrijven moet blijven.

Wat schrijf jij nog met de hand?

Doordenker:

Wees jezelf je bent er leuk genoeg voor.

Den Haag Centraal, de muzikale afsluiting

In het Spotlight:

World Press Foto Rotterdam (klik) 

In de Laurenskerk in Rotterdam is de Internationale fototentoonstelling vanaf 20 januari 2018 drie weken lang gratis te zien.

Chinese Nieuwjaar Rotterdam (klik) 

Op 16 en 17 februari wordt het Chinese Nieuwjaar gevierd, 2018 is het jaar van de hond. In de kleurrijke parade op en rond de Kruiskade wensen leeuwen en draken Rotterdam een voorspoedig nieuw jaar.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey