zondag 11 februari 2018

265 Junk





Precies op de 50ste verjaardag van de Rotterdamse Metro begon ik te schrijven aan mijn wekelijkse story. Het was er goed weer voor, deze week werd het eindelijk winter en daar heb ik buitensporig veel van genoten. Er werden stappen gezet, kilometers gemaakt en natuurlijk zat ik ook nog uit de wind in het winterzonnetje op een terrasje.

Het was koud, heel koud en op het strand lag zelfs wat kruiend ijs. We worden watjes van al die milde wintermaanden en zijn niets meer gewend.

Door alle aandacht voor de opening van de Rotterdamse metro 50 jaar geleden op 9 februari 1968 (klik) , dacht ik terug aan die tijd. Juist dat jaar, 1968 was voor mij een gedenkwaardig jaar. Ik kwam van school en vond mijn eerste baan en dagelijks ging ik vanuit Rotterdam Zuid met de bus en de metro naar het centrum van de stad.


Landgoed Mildenburg Oostvoorne


De stad die uit de puinhopen volledig opnieuw werd ingericht en het klinkt bizar, zijn moderne skyline te danken heeft aan die dramatisch dag in mei 1940.

Het reizen met de metro zag er in die tijd totaal anders uit dan nu. Het beeld staat mij nog helder voor ogen. Om acht uur, de gezichten nog op halfzeven, warm en klam dicht tegen elkaar, sommige nog half duttend en zittend las men de papieren krant en niet het tabloidformaat (klik) dat wij nu kennen. Zeker niet, die hadden wij toen nog niet, de krant van toen was groot en onhandig, je zat er (zeker in de spits) iedereen mee in de weg.

Van digitaal lezen was toen nog lang geen sprake

Deze week las ik in mijn digitale krant over een (nog) niet erkende verslaving, waar een op de zes jongeren mee te kampen heeft, de verslaving aan Sociaal Media. Ze leiden aan slaaptekort, kunnen hun studie niet afmaken en raken offline hun vrienden kwijt. Soms gaat het zover dat ze niet meer normaal kunnen functioneren. Maar hulp wordt nergens geboden omdat de verslaving aan Sociaal Media geen erkende ziekte is. Verslavingsdeskundigen pleitten inmiddels voor erkenning.

De Sociaal Media junk heeft heel veel digitale vrienden, maar vereenzaamt uiteindelijk omdat er geen tijd is voor sociale contacten.


Moedernatuur kan toveren


Digitalisering is een verrijking, maar tegelijkertijd ook een gevaarlijke ontwikkeling op diverse vlakken. Onze afhankelijkheid van de mobiel groeit omdat het ding, het digitale kleinood steeds meer mogelijkheden biedt. Ik ga zelf ook niet meer de deur uit zonder mijn digitale held en mijn e-reader.

Toen ik deze week in de metro om mij heen keek zag ik mijn medereizigers met gebogen hoofden, vaak in een ongezonde houding, turend op digitale schermpjes en voor een deel ook nog met de oren dichtgestopt met oordopjes. Volledig in een eigen cocon, onbewust aanwezig, ver weg van de realiteit en met een gesloten houding.

De mens is een sociaal soort en menselijk contact bestaat voor een groot gedeelte uit communicatie, waarbij gebruik wordt gemaakt van taal. Lichaamstaal of non-verbale communicatie wordt beschouwd als een belangrijke vorm van communicatie bij het vaststellen van onderlinge relaties, omdat emoties veelal non-verbaal worden overgebracht. Bij kinderen en pubers is lichaamstaal de eerste stap bij het zoeken naar en het maken van contact.

Cocon-gedrag is dus bepaalt geen positieve instelling om echt met elkaar in contact te komen.


Neuzen naar de blauwe hemel


Het was 1968 en dagelijks kwam ik in de metro dezelfde mensen tegen, immers we werkten allemaal op vaste tijden, een flexibele werktijd was nog lang niet in zicht. Dagelijks kwam je op hetzelfde tijdstip dezelfde mensen tegen. De telefoon, die niet mobiel was bleef thuis aan een snoer op het halkastje staan. Tijdens de reis maakte je een praatje met die of gene, je zag elkaar immers dagelijks en dus was er contact. Bij het instappen keek je elkaar in de ogen en groette je elkaar en op vrijdag wenste je medereizigers een fijn weekend en op maandagochtend zag je elkaar weer en dan werd er over het weekend gesproken.

Er is heel veel veranderd in vijftig jaar, heel veel ten goede en dat is iets om trots op te zijn. Ons kleine landje staat in de top tien van rijkste landen. Maar…

Hoe rijk zijn wij ten opzichte van sociaal gedrag naar elkaar?


Het groene strand is wit


Ik zat deze week in de metro en bekeek de kruinen om mij heen, de ogen, de spiegels van de ziel gericht op het verlichte scherm. Rondom mij gebogen hoofden en Sammie (klik)  nestelde zich als een oorwurm voor de hele dag in mijn hoofd:

Sammie loop niet zo gebogen
Denk je dat ze je niet mogen
Waarom loop je zo gebogen Sammie
Met je ogen Sammie op de vlucht
Hoog Sammie
Kijk omhoog Sammie
Want daar is de blauwe lucht


IJzig koud


Het zijn allang niet meer alleen de jongeren, die met gebogen hoofd en een gesloten houding door het leven gaan. We moeten te veel, willen alles hebben, weten en doen. Alles moet snel en iedereen heeft het druk. Maar de klok is niet sneller gaan lopen, die tikt nog net zoals vroeger. En onze biologische klok loopt ook niet sneller, maar doordat we steeds langer leven geeft die ons juist meer tijd om te genieten.

Het netwerk van de metro is in die vijftig jaar behoorlijk uitgebreid en er wordt nog steeds gewerkt aan betere verbindingen en nieuwe lijnen.

Bij de mens is het niet anders, ieder mens moet werken aan zijn netwerk. Al vanaf je geboorte begin je met verbinding maken, je kijk de wijde wereld in met een open blik en strekt je armen uit naar de mensen om je heen. Daarna ga je naar school, je kijkt eerst de kat uit de boom, door te kijken met een open vizier, dan kies je met wie je wil spelen en maak je vriendjes en vriendinnetjes. Die vriendschap wordt weer verbonden met je netwerk thuis. Het leven gaat verder en zolang je leeft is bouwen aan een netwerk van groot belang.


Strand stilleven


Maar hoe zit het dan als je uitsluitend bezig bent met Sociaal Media?

Eigenlijk is die hele term “Sociaal Media” misplaats. Natuurlijk kun je vrienden van vroeger of verloren familie terugvinden en kun je samen leuk online spelletjes spellen. Maar het blijft een onnatuurlijke, vluchtige ontmoeting die in wezen niet sociaal is.

Van nature hebben wij een belangrijke vorm van communicatie meegekregen en dat is lichaamstaal, non-verbale communicatie. Waarbij je elkaar in de ogen kijken en elkaar, voor je elkaar spreekt, onbewust al ruikt. Intuïtief weet je dan al heel veel van de persoon tegenover je voor er een gesprek begint.

Ik zit ook vaak met het hoofd gebogen in de metro, volledig in het verhaal van mijn digitale boek. Een junk ben ik zeker niet, maar het schrijven van dit verhaal heeft ook mij aan het denken gezet.

Ik ga eens wat meer aan mijn netwerk werken en lezen doe ik dan maar thuis.



Netwerk jij nog steeds, of heb je daar geen tijd voor?



Doordenker:

Haasten brengt vaak vertraging mee.


De lente komt er aan


In het Spotlight:


De museummetro is tot 13 februari 2018 te zien op station Blaak, maar de online tentoonstelling geeft ons ook een leuk kijkje in de metro van toen.



De foto’s zijn deze week gemaakt tijdens mijn wandelingen in Oostvoorne, waar het niet alleen voor wandelaars een eldorado is. Voor vogelliefhebbers is er een 15,5 km lange vogelboulevard. Waar ooit de Nieuwe Maas uitmondde in de Noordzee kun je nu dwalen tussen duinen, slikken, rietvelden en landgoederen. Je kunt er naast de IJsvogel, Wielewaal, Nachtegaal en Lepelaars ook volop reeën spotten.





Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

10 opmerkingen:

  1. Dat zijn weer wijze woorden Elly en prachtige foto's

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Proberen maat te houden met alles is belangrijk, hoewel ook best lastig soms. Mooie foto's weer, Elly!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Er zijn mensen,die ik door de afstand niet meer "echt"ontmoet. Maar dan is bellen beter dan mailen voor mij. Zoals vanmiddag een uur kletsen met een oude vriendin in Suriname.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. M’n moeder zei altijd, alles waar tè voor staat ie niet goed...ook in jouw mooie verhaal een waarheid als een koe!

    Lieve groet, MJ

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het mobiele tijdperk... wie weet wat er nog allemaal komt...
    Voor mij is een mobiel nog steeds een ding waar ik in nood mee kan bellen of als familie in nood ze mij kunnen bereiken... Geef ook nooit mijn mobiele nummer aan mensen buiten mijn familiekring...
    Een mobiel is een heel handig iets voor als je het echt nodig hebt...
    Had mijn tweedehands gekregen omdat ik hiervoor iets waarvan ze zeiden je hebt een koelkast... Ze hadden van alles erop gezet... maar ik heb nog steeds prepaid...
    En toen... was ik binnen een paar dagen ineens mijn beltegoed kwijt foetsie meer dan 10 euro... bleek dat het ding aanslaat als ze ergens wifi hebben... dus vriendelijk gevraagd of ze de mobiel weer alleen kunnen instellen op bellen en gebeld worden... Gelukkig kon dit... want ik vind een abonnement te duur als je iedere eurocent moet omdraaien...
    Bovendien hoeft het allemaal niet zo voor mij... misschien ben ik hopeloos ouderwets misschien heb ik daarom ook wel een blog hihi... Nee, die heb ik om mijn moeder op een leuke manier op de hoogte te houden wat er allemaal in ons huis en tuin gebeurt... daarnaast vind ik het enorm leuk als ook anderen zoals jij af en toe een reactie schrijven dank je wel!
    fijne dag,
    groetjes van Marijke

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Prachtige boomstronk, sneeuw en strandfoto's! Maak je ze zelf? Mijn moeder is
    ook een van mijn trouwste fans, leuk!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Toen ik een smartphone kreeg dacht ik, die ga ik nooit in het openbaar gebruiken. En ik doe het ook weinig. Maar...... ik doe het wel, kijken op het beeldscherm. Nooit gedacht dat ik dit zou doen. Ik vind het een hele verbetering na alle mobiel telefoneren in bussen en treinen. Wat vond ik dat erg. Ik heb ooit tegenover een meisje gezeten die van Arnhem tot Den Haag luid aan het telefoneren was. Ze keek me af en toe nijdig aan alsof ik haar stoorde. Ik begrijp nu nog niet dat ik geen andere plaats opgezocht heb. Ik vind het altijd een naar gezicht mensen die op hun beeldscherm staren en oordopjes inhebben. Ik begrijp het aan de andere kant ook wel. Het is zoveel drukker in het openbaar vervoer dan vroeger. Zoveel prikkels. Ik word er vaak heel moe van. En jezelf dan afschermen is geen gek idee als je er elke dag midden in zit. Het verslavende aan de sociale media baart mij wel zorgen. Niet alleen jongeren, ik merk het zelf ook. Soms denk ik, waarom zat ik daar nu zo lang op? Wat verwacht ik er eigenlijk van? Maar behalve dat, zie ik er ook voordeel in. Ik lees veel over mensen die bijv. een sociale fobie hebben en op deze manier toch mooie contacten opbouwen. En ook lees ik over jonge bloggers die blogmeetings hebben en elkaar dus ook in het echt opzoeken. Aan elk nadeel zit een voordeel denk ik dan ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ik hou van mijn smartphone en bedenk hoeveel het me brengt. Even tijdens het tuinieren kijken hoe je iets moet snoeien bijvoorbeeld. Appen met de kinderen, foto’s doorsturen het is een bonus. Maar geen FB voor mij. Daar heb ik geen zin in. Ik heb ook behoefte aan rust. Balans dus tussen aan en uit. Mooie overpeinzing. Groetjes Hetty

    BeantwoordenVerwijderen
  9. En toch doen we er allemaal aan mee. Maar gelukkig heb ik ook nog veel persoonlijke contacten. En een ongezellig ding is het die telefoon.
    Wat een prachtige foto's. Vooral die van het strand.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. oh jee, ja dat wordt een drama, moeders achter de kinderwagen met een mobiel in de hand, mensen die hun hond uitlaten met dat ding in de hand, vreselijk vind ik het.. ik mag graag achter de pc zitten maar het lijflijke contact met vrienden vind ik toch wel zeker zo belangrijk :-)

    BeantwoordenVerwijderen