maandag 4 mei 2020

353 Samen




Juist nu samen niet meer vanzelfsprekend is, krijgt 75 jaar bevrijding herdenken en vieren iets heel speciaals. Het zijn gedenkwaardige dagen, in een gedenkwaardige tijd en een gedenkwaardig jaar. Het jaar 2020 gaat de geschiedenisboeken in voor de volgende generaties.

Vandaag herdenken (klik) we de slachtoffers van WOII en morgen vieren we dat Nederland 75 jaar geleden werd bevrijd. Wij leven al 75 jaar in vrede, in een vrij en democratisch land. Ik ben een kind van na die oorlog en toch pas ik mijn lees en kijk gedrag altijd aan in de maand mei. Het voelt ook alsof ik dat moet doen, omdat we nooit mogen vergeten wat een oorlog voor gevolgen heeft en welke diepe sporen het generaties lang nalaat.

Nu we allemaal te maken hebben met de Coronamaatregelen besef ik nog meer wat vrijheid met mij doet en met de mens in het algemeen doet. De afstand die is opgelegd is misschien wel het meest pijnlijk. De mens is een kuddedier, dat net als een huisdier geknuffeld moet worden. De meest kwetsbare mens wordt het diepst getroffen door alle beperkingen die zijn opgelegd. Achteraf zal pas blijken hoe diep de wonden zijn en welke littekens blijvend.

Mijn oude buurvrouw (92) zegt steeds als ik haar spreek: “Het lijkt wel oorlog” en dan zie ik de eenzaamheid in haar nietsziende ogen. In en in triest en mijn hart huilt als ik haar zo zie. Maar kun je het onzichtbare monster dat ons bedreigt wel vergelijken met een oorlog? Is de angst die wij nu kennen niet heel anders dan die in een gewelddadige oorlog?




Mijn ouders waren 15 en 18 jaar oud tijdens het grote bombardement op Rotterdam in 1940, de oorlog was nog maar net begonnen. Ze werden volwassen in een tijd van angst, honger en ellende, waar ze op latere leeftijd liever niet over spraken. Toch weet ik wat zij in grote lijnen doormaakte, omdat ik ernaar bleef vragen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: “Ik hoop dat je het nooit zal meemaken”.

In de strijd die wij voeren en met de vrijheidsbeperking die ons is opgelegd, groeit mijn creativiteit en eigenlijk heeft genieten een andere, diepere dimensie gekregen. Het moeten is uit mijn leven en tijd heb ik ervoor teruggekregen. Hoewel al die creatieve uitspattingen ook tijd kosten, de dagen vliegen om.

Maar ik zie ook meer verbinding om mij heen, ook al moeten we afstand houden. We kopen bewuster bij de lokale bedrijven, denken na over onze manier van leven en zijn meer bezig met de veranderingen die noodzakelijk zijn voor onze planeet. Een mooie ontwikkeling, dankzij alle ellende. Bovendien is er weer meer saamhorigheid. 

Samen kunnen we dit alles aan. Maar we zijn er nog lang niet, er komen nog bittere tijden wat de economie aangaat. Maar als we wat we nu leren vast kunnen houden, ook na deze crisis, dan zijn al die beperkingen toch niet voor niets geweest.




In de maand mei lees ik elk jaar iets passend, vandaag begin ik aan het boek geschreven door Jeroen Kuypers: Nu ik je nooit meer zie.

In het kort het verhaal:
Leon en Vera worden in 1936 door hun Oostenrijkse familie naar Rotterdam gestuurd. Hun vader, fabrikant van porselein, heeft al voor de Anschluss begrepen dat er voor joden geen plaats meer is in Oostenrijk. In de Maasstad moeten de twintigers een zelfstandig bestaan zien op te bouwen. Vera werkt als secretaresse bij de Bijenkorf en wordt verliefd op de rijke flamboyante Hugo Barton. Leon is graveur in de serviezenspeciaalzaak Jungerhans en kan zijn ambitie als kunstschilder waarmaken als galerie Leuker zijn doeken aan de man brengt. Terwijl de oorlog dreigend dichterbij komt, merkt Vera dat haar afkomst als een muur tussen haar en Hugo staat. Tegelijkertijd raakt Leon betrokken bij een complot van kunstvervalsing en zet hij hun bestaanszekerheid op het spel met zijn communistische sympathieรซn. En wanneer in 1940 de eerste bommen op Rotterdam vallen staan beiden voor onmogelijke keuzes.




Ik kocht ook de speciale uitgave van Libelle, 75 jaar Vrijheid, met indrukwekkende verhalen over vrouwen en de oorlog. Mooi om te bewaren en om elke keer tussendoor een verhaal te lezen. Op de achterkant een prachtig gedicht van Leo Vroman:

Kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen,
en verhalen ze honderd malen:
Alle malen zal ik wenen.



Gisteren had ik een wel heel productieve kunstzinnige dag. Ik was lekker op dreef en met de herdenkingen nog voor de boeg maakte dit bijzondere werk.



  
Vandaag herdenken we, opdat we niet vergeten. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, sta daar maar eens bij stil.

Doordenker:

Vrijheid maken we samen.




Pas goed op jezelf en op ieder die je lief is, wees verstandig en volg alle adviezen op.
Blijf gezond en positief.


Lieve groet,

Elly Embregts
©Happy Earl Grey

11 opmerkingen:

  1. Mooi wat je hebt gemaakt...heel mooi! En ja...je beschrijft het zoals ik het ook voel. Over jouw buurvrouw, haar gemis...en wat er nog komt...waar doen we goed aan...pas later zullen we het weten... Dank je voor dit blogje. Groetjes Petra

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Fijn weer te lezen. Je bent er weer als vanouds? Dat wensen we allemaal weer in deze tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fijn weer te lezen. Je bent er weer als vanouds? Dat wensen we allemaal weer in deze tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Fijn weer te lezen. Je bent er weer als vanouds? Dat wensen we allemaal weer in deze tijd.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. ๐Ÿ’•๐Ÿ€๐Ÿ™๐Ÿ’•๐Ÿ€๐Ÿ™๐Ÿ’•๐Ÿ€๐Ÿ™๐Ÿ’•

    BeantwoordenVerwijderen
  6. mooi wat je maakte
    maar k heb een vreemde tick gekregen ;-) bij veel volk samen in een film of hier op je kunstwerkje wil ik altijd de mensen uiteen drijven
    coronatijden doet vreemde dingen met je ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Mijn ouders waren ongeveer ent zo oud als jouw ouders. Ze woonden in Rotterdam en in Overschie. Zo jong en zoveel narigheid meegemaakt.

    Ze leven niet meer. Mijn moeder heeft jarenlang schriften gevuld met krantenartikelen tijdens de oorlog. Ze heeft ze weggegooid toen ze erg oud werd. jammer, ik had ze graan willen hebben.

    Iedere keer gedurende die dagen komen de herinneringen weer terug. Aan wat ze vertelden.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Prachtig wat je maakte. En ik hoop met jou mee... dat we de positieve kant niet zullen vergeten.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Wat mooi jouw kunstwerk! Daar houd ik van simpele vormen en zo goed te zien wat er mee bedoeld wordt. Schitterend. Ook om over te mijmeren, want waarom staan twee mensen de andere kant op. Om de mensen te steunen waarbij ze dicht bij staan. Om oogcontact te hebben met de ander die het nodig heeft. Of juist uit protest. Niet willen zien, of juist niet kunnen aanzien.... Mooi!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Wat een mooi kunstwerkje maakte je. En ik zie dat je niet meer zo vaak blogt. Ja de ene keer ben ik er ook veel meer mee bezig dan de andere keer. Dat gaat met vlagen. Maar een ding is zeker. Jouw blogje is altijd erg mooi.

    BeantwoordenVerwijderen