356 Hongerig

 

De dagen worden korter en de klok tikt gewoon door alsof er niets aan de hand is. Ook na het verzetten van de wijzers naar wintertijd. Het jaar verstrijkt in een sneltreinvaart door een vreemd landschap, de natuur is aan zet en dat zet ons leven op zijn kop.

Enige tijd geleden las ik een stuk over tijd. Tijd bestaat niet, schreef Julian Barbour een Brits fysicus. Een boeiend onderwerp, zeker in de situatie waarin wij zitten. Ik nam er even de tijd voor, voordat ik deze blog begon te schrijven.

Toen ik in januari besloot om te stoppen met bloggen had ik geen enkel vermoeden dat ons dagelijks leven totaal zou veranderen in een rollercoaster. Het eerste kwartaal van dit jaar eindigde in ongekende verwarring en nu in het laatste kwartaal van 2020 zitten we nog steeds in de mallemolen van het vervreemde leven. De natuur leest ons de les en wij dienen ons aan te passen, want wie niet luisteren wil …

 Rollercoaster (klik) 

Ik schreef in de afgelopen tien maanden toch nog twee keer en verrassend genoeg kreeg ik de afgelopen weken verschillende e-mailtjes en reacties van volgers, ze informeerden hoe het met mij ging. Mijn schrijfsels werden gemist en dat terwijl ik met heel andere fijne dingen in de weer was, ondanks of eigenlijk ook dankzij de dreiging van dat onzichtbare monster.

Met mij gaat het goed tot op heden, natuurlijk is het jammer dat er minder avontuur in mijn leven zit. Maar met een dak boven mijn hoofd, voldoende te eten en twee rechterhanden mag ik zeker niet klagen. Belangrijker is te beseffen dat er nog zoveel wel mogelijk is.

Vanmorgen stond ik op en buiten was het loodgrijs, niet bepaald weer om de natuur in te trekken, maar wel om lekker thuis bij de digitale radio bezig te zijn. Alle tijd om er een fijne dag van te maken, gelukkig heb ik daar nooit moeite mee. Er borrelde iets en er begon iets te stromen en de laptop kwam na lange tijd op tafel. Tijd bestaat niet, googelde ik en kwam terecht in een boeiend college, dat bleef ik volgen en toen ik aan het eind op de klok keek, bleek dat er een heel uur was verdwenen van mijn dag. Zie je wel dacht ik, tijd bestaat niet.

 Die verlangzaming in ons leven is niet verkeerd, het is een tijd van bezinning.

Waar keek ik naar vraag je je nu wellicht af en dat wil ik graag met jullie delen omdat we er zeker in deze tijd nog iets van kunnen opsteken. Want we staan stil, maar zijn eigenlijk in beweging en dat is maar een fragment uit het college van Robbert Dijkgraaf (klik). In heldere woorden en voorbeelden toont hij ons de realiteitstheorie van Albert Einstein en dat is absoluut geen saaie kost. Ga er even voor zitten en besef dat we op een verkeerde manier naar tijd kijken en zijn we niet allemaal op zoek naar die vierde dimensie.

Stilzitten bestaat dus niet…

Tijd kom ik altijd te kort in welke tijd we ook zitten, dat zit in mijn aard en wellicht in mijn genen. Ik wandel elke dag minimaal anderhalf uur en dan het liefst in de natuur, maar ook gewoon in de buurt en mijn stappenteller helpt mij daarbij. Thuis heb ik potloden, verf en kwasten, boeken, muziek en films om de “zware” tijd te ontlasten. Ik heb dit jaar heel veel gelezen, te veel om alles te benoemen. Maar het boek dat ik nu lees deel ik graag met jullie. Het was een tip van een mede blogger, maar helaas herinner ik niet meer wie er over schreef.

Het is een boek van Pip Williams (klik) met de prachtige titel Het boek van vergeten woorden. Een betoverend boek over de kracht van woorden.

Samenvatting: 

Esme wordt geboren in een wereld van woorden. Moederloos en onbedwingbaar nieuwsgierig brengt ze haar tijd door in een schuur waar haar vader en een team toegewijde mannen woorden verzamelen voor de allereerste Oxford English Dictionary. In een houten koffer van haar vriendin Lizzie verzamelt ze woorden die verkeerd gesorteerd, weggegooid of genegeerd werden en ze geeft ze een plek in haar eigen boek van vergeten woorden. De woorden helpen Esme de wereld beter te begrijpen.

Zoals jullie weten kijk ik ook graag naar een film. Maar omdat onverwachts naar een bioscoop gaan er nu niet in zit, kijk ik nu gewoon thuis vanuit de luie stoel als ik daar zin in heb. Ik had nog een film liggen, een leenfilm van een vriendin, een film uit 2004 een aanrader volgens haar en dat was het, ik zag hem deze week voor de tweede keer. De film “As it is in heaven” (klik) doet iets met je en blijft aan je blijft kleven. Het is een realistisch verhaal over wat mensen kan maken en breken. Een prachtige ontroerende film met een betoverend mooie titelsong.

Gabriella’s song (klik) 

 

Terwijl ik de woorden aaneenrijg lijkt tijd werkelijk niet te bestaan en als mijn maag begint te knorren, kijk ik op de klok en zie dat er uren zijn verstreken. Op dat moment denk ik aan een nieuw woord dat is ontstaan in de 1,5 meter samenleving. Huidhonger, een prachtig woord voor een contactloos leven. Wellicht is het een kanshebber voor het woord van het jaar 2020.

Ik dwaal af, het is lunchtijd en enigszins hongerig sta ik op en zie dat het buiten nog somberder is geworden, het stortregent. Goed weer voor warme winterse erwtensoep uit eigen keuken en in een handomdraai staat mijn lunch op tafel en met een lach op mijn gezicht denk ik… Wat een snert dag!

Het is een bijzondere tijd, het is de eerste ramp die ik ervaar in mijn leven. De agressie neemt toe, hongerige mensen, huidhongerige mensen gedragen zich onvoorspelbaar. Ik probeer niet op te gaan in de negatieve stroom, hoewel dat niet altijd zo eenvoudig is. 

Mijn advies, blijf niet hangen in wat er niet mogelijk is, focus op wat wel kan. Verspil vooral geen energie aan klagen, schreeuwen en tegenstribbelen, daar is de tijd die wij hebben veel te kostbaar voor en een mensenleven veel te kort.

Besef dat de natuur altijd zal winnen en sterker is dan de mens.

 

Doordenker:

De wereld verandert door jouw voorbeeld, niet door jouw mening.

 

Wees alert, doe voorzichtig, blijf positief en deel je geluk.

Ik wens jullie een fijne dag.

 

Lieve groet,

 

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

355 Papier

Vanmorgen hoorde ik een prachtig nummer op de radio dat mij direct raakte. Mensen zijn gemaakt van dun papier, zo’n mooi gevonden zin. Omdat ik mij de afgelopen maanden veel met papier heb beziggehouden zag ik ook een mooie aanleiding om te schrijven.

Hoewel, aan dat schrijven komt geen papier te pas…

Dat mensen creatiever worden als er ruimte is om over alles na te denken is niet nieuw. Kunstenaars, kunstschilders, schrijvers, dichters en componisten, zochten door de eeuwen heen de afzondering op om tot mooie resultaten te komen. Die waardevolle bron, die wij allen in ons hebben, is de afgelopen maanden door veel mensen herontdekt.

Er werd massaal gewandeld door de natuur in eigen land en ook dat bracht een proces opgang. De natuur heeft naast een helende werking ook de kracht om ons hoofd vrij te maken en creatieve gedachtes opgang te brengen. Ook ik was productiever dan normaal en deze keer wil ik wat werk van de afgelopen maanden met jullie delen.

Samen met een paar mede Crea-Bea’s hadden we een WhatsApp-groepje gevormd en bedachten we opdrachten met elkaar. We deelden de resultaten doormiddel van foto’s en dat werkte heel stimulerend. Zo hebben we elkaar door de crisis geloodst en maakten we er samen een bijzonder waardevolle tijd van. 

Ik denk wel dat ik er een verslaving aan over heb gehouden, een papierverslaving.

Mensen zijn gemaakt van dun papier, ik hoorde Leonie Meyer op de radio met haar nieuwe single. Luister hier: Mensen zijn gemaakt van dunpapier (klik). Het lied raakte mij, er zijn zoveel mensen die de afgelopen maanden en ook nu nog aan huis gekluisterd zijn en het samen zijn missen, de knuffels en omhelzingen.

Ook al kun je weer op avontuur, het is nergens meer hetzelfde en wellicht zal dat nog lang zo blijven.

In nummer 354 Oppepper schreef ik over de film: La Bonne Épouse (klik) met in de hoofdrol Juliette Binoche (Chocolat). Ik heb de film inmiddels gezien in mijn favoriete filmtheater geheel volgens de Corona-maatregelen en dat is heel goed te doen, maar vreemd. Deze Franse film is echt een heerlijke must-see. Franse chaos met veel humor, ik heb van die film echt genoten.

Ik heb inmiddels ervaren dat avonturen weer mogelijk zijn. Die C-regels zijn er nou eenmaal, maar het is in elk geval geen reden meer om alles te blijven mijden.

Het vele thuisblijven geeft ook de rust en ruimte om veel te lezen en ook deze keer wil ik een paar boeken die ik gelezen heb met jullie delen. Twee boeken met in de hoofdrol onze Nederlandse koloniale geschiedenis, twee verhalen die spelen in Batavia, maar wel verschillende tijden.

Schaduwspel (klik) 

In deze historische roman beschrijft Simone van der Vlugt de levens van Eva Ment en Jan Pieterzoon Coen, en een belangrijke periode uit de Nederlandse geschiedenis, de 17^e eeuw. Eva Ment verkeert in de betere kringen van Amsterdam. Op een bijeenkomst ontmoet ze Jan Pieterzoon Coen, een man van aanzien, die op zoek is naar een echtgenote. Ze trouwen en in het voorjaar van 1627 reizen Jan en Eva met hun pasgeboren dochtertje naar de Oost. Na een zeereis vol ontberingen worden ze als vorsten onthaald in Batavia. Er volgt een periode van gewenning, maar vooral van vele verliezen. Gedesillusioneerd reist Eva na een verblijf van bijna drie jaar terug naar Amsterdam.

Simone van der Vlugt kan als geen ander een historisch verhaal tot leven wekken en Het Schaduwspel biedt een magistrale inkijk in een periode uit de Nederlandse geschiedenis die meer dan ooit onderwerp van discussie is.

Tropenbruid (klik) 

Amsterdam 1907. Het weesmeisje Anna droomt van een ander, grootser leven. Op een dag reageert ze op een advertentie waarin een ambtenaar in Nederlands-Indië een echtgenoot zoekt. Een maal in Batavia ontdekt Anna al snel dat haar huwelijk met de starre Willem niets anders is dan een dekmantel voor carrièregekonkel, geheime liefdes en verzwegen familiebanden. Tropenbruid is een prachtig roman tegen de achtergrond van een onderbelicht deel van onze koloniale geschiedenis.

Een prachtig boek geschreven door Susan Smit, het verhaal van Anna is weliswaar fictie, maar het boek geeft een reëel beeld van Indië, Batavia aan het begin van de vorige eeuw.

Van het een komt het ander en na het lezen van het boek Schaduwspel ben ik vast van plan in de komende weken het West-Fries Museum in Hoorn te gaan bezoeken, het Museum van de Gouden Eeuw (klik) 

Het voelt goed om weer plannen te maken, ik heb het gevoel dat ik te lang in de buurt ben gebleven. De grens zoek ik nog niet op en ga ik nog niet over, maar dat is ook helemaal niet nodig, want Nederland heeft enorm veel te bieden.

De zon lacht me toe, het wordt een mooie week en dus ga ik ontdekken.

Doordenker:

Uit de grond van je hart groeit altijd iets moois.

Ik wens jullie een fijne dag, doe voorzichtig, wees positief en deel je geluk.

Lieve groet,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

354 Oppepper

Nog even en het eerste halfjaar zit erop, de eerste helft van 2020 staat in ons geheugen gegrift en komt in de geschiedenisboeken. Ik weet niet hoe het met jullie is gegaan, maar ik ben gelukkig gezond gebleven en ben tot op heden de dans ontsprongen.

Ik ben de maanden goed doorgekomen en heb dagelijks gelopen en gefietst, hoewel dat wel in de buurt was. Tijdens het lopen maakte ik foto’s en fotocollages. Ik beleefde de lente heel intens. Ik zag meer, hoorde meer en zelfs mijn neus werd vaak verrast. Alle zintuigen werden scherper. Zelfs mijn creatieve brein werd steeds actiever. Bovendien heb ik de afgelopen maanden heel veel gelezen.

Het weer zat gelukkig mee en dat was wel heel erg fijn. Inmiddels is de lente het land uit en hebben we de zomer met open armen ontvangen.

Hoewel na al dat ophokken van mensen er verhitte demonstraties ontstaan en er veel “deskundigen” schreeuwend bij elkaar komen. De ene maatregel spreekt de ander tegen en iedereen weet het beter. Wetend dat niemand weet hoe het wel moet, vertrouw ik alleen op mijn eigen voorzichtigheid en blijf ik hopen dat ik het gevreesde monster nergens tegenkom.

Toch bemerkte ik met mijn altijd positieve instelling een keerpunt, ik ontdekte dat zelfs lezen kan gaan vervelen. Huh…

Van mijn ondernemende energieke levensstijl is weinig meer over, de dagelijkse sleur, “de waan van de dag”, thuis en in de buurt begon mij op te breken. De donkere wolken, zowel buiten als binnen stapelden en ik zag de bui al hangen. Ik zocht in de online shops naar een liefdevol “schop onder je kont” pakket, tegen beter weten in want dat is nergens te koop.

Ik kon wel een oppepper met meer dan vier P’s gebruiken.

Vanmorgen stond ik op en dacht: Moeilijk betekent niet onmogelijk. Het betekent dat je hard moet werken aan een ander patroon en blijven vertrouwen op je eigen voorzichtigheid. Het roer moet om, ik ben de kapitein en ik laat mijn schip niet zomaar zinken, ook al zijn de mogelijkheden beperkt.

Een mooi begin voor de tweede helft van 2020, dat werd mijn doel.

Ik had al drie maanden geen blog meer geschreven en dus werd het tijd om weer eens te schrijven, gewoon vanuit mijn hart de dingen benoemen en dat werd mijn oppepper. Aan fotocollages geen gebrek, mijn wandelingen hebben voldoende mooie plaatjes opgeleverd met Moeder Natuur in de hoofdrol.

De laptop kwam weer eens op tafel en ik begon ….

Beginnen was niet zo moeilijk, de letters kwamen als vanzelf op het scherm, maar omdat ik het zelf altijd leuk vind om leuke uitstapjes te maken, deel ik ook graag wat ik wil gaan doen de komende week. Een uitdaging want er waren nog geen plannen en ik was niet meer op de hoogte van welke films er draaiden in de bioscoop. Ik had die interesse losgelaten omdat het bezoeken van een bioscoop niet of moeilijk mogelijk was.

Vanmorgen kwam als bij toverslag een interessante film langs op sociale media, een die ik graag bij jullie onder de aandacht breng: La Bonne Épouse (trailer). Dat lijkt mij een heerlijke Franse film met in de hoofdrol actrice Juliette Binoche, die de meeste van jullie ongetwijfeld kennen van de film Chocolat.

De eerste stap is gezet, de afspraak is al gemaakt.

Maar ook deel ik graag iets van mijn leesplezier. Ik las de afgelopen maanden boeken waarin heden en verleden elkaar kruisten, boeiende familieverhalen zijn tegenwoordig mijn favoriet. Al voor de crisis had ik de zes delen van de Zeven Zussen gelezen en het wachten op het zevende deel duurt voorlopig nog wel even. Inmiddels heb ik ook alle andere boeken van Lucinda Riley gelezen en dus ging ik op zoek naar iets anders.

Ik ontdekte de boeken van de Duitse bestsellerschrijfster Corina Bomann (klik), een schot in de roos, ik ben inmiddels verslingerd aan haar boeken en heb er al vijf gelezen:

De jasmijnzussen

Het klaprozenjaar

De maneschijnsonate

De stormroos

De rozentuin

Het zijn stuk voor stuk boeken die je niet meer kunt neerleggen als je erin bent begonnen. Prachtige romans, boeiende en ook spannende familieverhalen met daarin ook een stuk geschiedenis.

Haar laatste boek is in februari 2020 uitgekomen, het eerste deel van De vrouwen van de Leeuwenhof - Agneta’s Erfenis. Het prachtige Zweedse landgoed de Leeuwenhof is het decor van de levens van drie heel verschillende vrouwen, die alle drie op hun eigen manier hun weg door het leven proberen te vinden op zoek naar een gelukkige toekomst. De recensies zijn veelbelovend. Het volgende deel “Mathilda’s geheim” komt in oktober 2020 uit en deel 3 “Solveigs belofte” volgt pas in februari 2021. 

Ik wacht nog even met de verhalen van de Leeuwenhof, want na dat eerste deel moet je nog heel lang wachten op het volgende.

En terwijl ik die laatste zin schrijf, bedenk ik dat geduld niet mijn schoonste zaak is. Misschien moet ik mijn geduld eens gaan trainen.

Doordenker:

Je mag elke dag opnieuw beginnen.

Samen gaan we de tweede helft van 2020 tegemoet, wat zijn jullie plannen?

Ik wens jullie een fijne dag, doe voorzichtig, wees positief en deel je geluk.

Lieve groet,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

353 Samen

Juist nu samen niet meer vanzelfsprekend is, krijgt 75 jaar bevrijding herdenken en vieren iets heel speciaals. Het zijn gedenkwaardige dagen, in een gedenkwaardige tijd en een gedenkwaardig jaar. Het jaar 2020 gaat de geschiedenisboeken in voor de volgende generaties.

Vandaag herdenken (klik) we de slachtoffers van WOII en morgen vieren we dat Nederland 75 jaar geleden werd bevrijd. Wij leven al 75 jaar in vrede, in een vrij en democratisch land. Ik ben een kind van na die oorlog en toch pas ik mijn lees en kijk gedrag altijd aan in de maand mei. Het voelt ook alsof ik dat moet doen, omdat we nooit mogen vergeten wat een oorlog voor gevolgen heeft en welke diepe sporen het generaties lang nalaat.

Nu we allemaal te maken hebben met de Coronamaatregelen besef ik nog meer wat vrijheid met mij doet en met de mens in het algemeen doet. De afstand die is opgelegd is misschien wel het meest pijnlijk. De mens is een kuddedier, dat net als een huisdier geknuffeld moet worden. De meest kwetsbare mens wordt het diepst getroffen door alle beperkingen die zijn opgelegd. Achteraf zal pas blijken hoe diep de wonden zijn en welke littekens blijvend.

Mijn oude buurvrouw (92) zegt steeds als ik haar spreek: “Het lijkt wel oorlog” en dan zie ik de eenzaamheid in haar nietsziende ogen. In en in triest en mijn hart huilt als ik haar zo zie. Maar kun je het onzichtbare monster dat ons bedreigt wel vergelijken met een oorlog? Is de angst die wij nu kennen niet heel anders dan die in een gewelddadige oorlog?

Mijn ouders waren 15 en 18 jaar oud tijdens het grote bombardement op Rotterdam in 1940, de oorlog was nog maar net begonnen. Ze werden volwassen in een tijd van angst, honger en ellende, waar ze op latere leeftijd liever niet over spraken. Toch weet ik wat zij in grote lijnen doormaakte, omdat ik ernaar bleef vragen. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen: “Ik hoop dat je het nooit zal meemaken”.

In de strijd die wij voeren en met de vrijheidsbeperking die ons is opgelegd, groeit mijn creativiteit en eigenlijk heeft genieten een andere, diepere dimensie gekregen. Het moeten is uit mijn leven en tijd heb ik ervoor teruggekregen. Hoewel al die creatieve uitspattingen ook tijd kosten, de dagen vliegen om.

Maar ik zie ook meer verbinding om mij heen, ook al moeten we afstand houden. We kopen bewuster bij de lokale bedrijven, denken na over onze manier van leven en zijn meer bezig met de veranderingen die noodzakelijk zijn voor onze planeet. Een mooie ontwikkeling, dankzij alle ellende. Bovendien is er weer meer saamhorigheid. 

Samen kunnen we dit alles aan. Maar we zijn er nog lang niet, er komen nog bittere tijden wat de economie aangaat. Maar als we wat we nu leren vast kunnen houden, ook na deze crisis, dan zijn al die beperkingen toch niet voor niets geweest.

In de maand mei lees ik elk jaar iets passend, vandaag begin ik aan het boek geschreven door Jeroen Kuypers: Nu ik je nooit meer zie.

In het kort het verhaal:

Leon en Vera worden in 1936 door hun Oostenrijkse familie naar Rotterdam gestuurd. Hun vader, fabrikant van porselein, heeft al voor de Anschluss begrepen dat er voor joden geen plaats meer is in Oostenrijk. In de Maasstad moeten de twintigers een zelfstandig bestaan zien op te bouwen. Vera werkt als secretaresse bij de Bijenkorf en wordt verliefd op de rijke flamboyante Hugo Barton. Leon is graveur in de serviezenspeciaalzaak Jungerhans en kan zijn ambitie als kunstschilder waarmaken als galerie Leuker zijn doeken aan de man brengt. Terwijl de oorlog dreigend dichterbij komt, merkt Vera dat haar afkomst als een muur tussen haar en Hugo staat. Tegelijkertijd raakt Leon betrokken bij een complot van kunstvervalsing en zet hij hun bestaanszekerheid op het spel met zijn communistische sympathieën. En wanneer in 1940 de eerste bommen op Rotterdam vallen staan beiden voor onmogelijke keuzes.

Ik kocht ook de speciale uitgave van Libelle, 75 jaar Vrijheid, met indrukwekkende verhalen over vrouwen en de oorlog. Mooi om te bewaren en om elke keer tussendoor een verhaal te lezen. Op de achterkant een prachtig gedicht van Leo Vroman:

Kom vanavond met verhalen

hoe de oorlog is verdwenen,

en verhalen ze honderd malen:

Alle malen zal ik wenen.

Gisteren had ik een wel heel productieve kunstzinnige dag. Ik was lekker op dreef en met de herdenkingen nog voor de boeg maakte dit bijzondere werk.

  

Vandaag herdenken we, opdat we niet vergeten. Vrijheid is niet vanzelfsprekend, sta daar maar eens bij stil.

Doordenker:

Vrijheid maken we samen.

Pas goed op jezelf en op ieder die je lief is, wees verstandig en volg alle adviezen op.

Blijf gezond en positief.

Lieve groet,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

352 Ommezwaai

Het zomerse weer maakt dat we van de zon kunnen genieten en dat verzacht de pijn in de bizarre omstandigheden waarin we zitten. Gek genoeg vermaak ik me best, hoewel de avonturen anders zijn dan anders en eigenlijk niet meer dan een flinke wandeling en een enkel fietstochtje in de buurt.

In deze tijd wandel ik tranen met tuiten onder de meidoorn door en langs het fluitenkruid en koolzaad. Aan de enorme hoeveelheid bloeiende boosdoeners helpt geen hooikoortspilletje. Maar toch houdt dat mij niet tegen om een wandeling te maken langs stille weelderig begroeide paden. Ik geniet van de buitengewone stilte en luister naar de vogels. Tijdens het wandelen maak ik foto’s en af en toe een filmpje met de geluiden van vogels. En als je lang genoeg blijft filmen, kun je daar thuis ook weer van genieten.

In stilte zit meer dan het denken kan bevatten.

Op een mooie middag besloot ik toch even het veilige nest te verlaten. We moeten de lokale ondernemingen steunen in deze tijd en dat was een mooi excuses voor een ijsje. Freddy was er zelf en mijn bezoek kreeg een verrassende wending toen hij vroeg waarom ik gestopt was met bloggen.

Ik schreef over in 2014 over hem in nummer 84 IJstijd (klik) en dat kon hij destijds zeer waarderen.

Terwijl hij naar het bloggen informeerde omdat hij had gelezen dat ik was gestopt, koos ik mijn favoriete smaak en liet het inpakken voor thuis. We namen afscheid en hij riep mij nog na: “Blijven bloggen hoor!” en met een glimlach liep ik weg. Ik was verrast omdat hij mij al die jaren was blijven volgen.

Op mijn laatste blog nummer 351 Isolement (klik), een editie die ik schreef nadat ik drie maanden was gestopt met schrijven, kreeg ik ook zulke leuke verrassende reacties en dat vervulde mij met trots.

Thuis besloot ik terug te lezen wat ik destijds over Freddy schreef en de herinneringen kwamen boven, in gedachte zag ik die dag terug. Mijn moeder was vaste klant bij Freddy en zeker in de zomer bij mooi weer was een wandelingetje naar Freddy, haar dagelijkse loopje. Mijn moeder is er niet meer en hoewel ik haar nog steeds mis, ben ik blij dat ze deze bizarre ommezwaai niet meer behoeft mee te maken.

We hebben tijd zat nu en dus lees ik nu ook regelmatig een blog terug en dan komen daarbij ook de beelden en emoties terug. Zo bijzonder waardevol al die schrijfsels, zeven jaar lang herinneringen, gedachten en doordenkers. Het verrast mij zelfs als ik lees hoeveel avonturen er in een week gingen, zeker nu we aan regels zijn gebonden.

Maar al die regels waaraan we gebonden zijn, geven ons ook ruimte. Ruimte om op adem te komen, om weer tot ons zelf te komen en ruimte om te creëren en om veel te lezen.  

Op dit moment lees ik een fantastisch boek, een heerlijke roman geschreven door Jojo Moyes (klik), De Sterrengever.

In het kort: In 1937 volgt de Britse Alice Wright haar kersverse echtgenoot Bennett, zoon van een rijke landeigenaar, naar zijn thuisland Kentucky, Amerika. Al snel blijkt dat de vrijgevochten Alice zich niet kan schikken naar de eisen van haar man en vooral haar schoonvader. Ze sluit zich aan bij de Pack Horse Library (paardenbibliotheek): een groep van vijf vrouwen die te paard in het armoedige en onderontwikkelde gebied boeken uitlenen aan mensen die anders verstoken zouden blijven van kennis. Hier leert ze ware vriendschap en liefde kennen. Deze “paardenbibliotheek” heeft werkelijk bestaan: het was een project dat opgezet was door de presidentsvrouw Eleanor Roosevelt.

De Sterrengever is een historisch verhaal en tijdens het lezen worden de verschillende thema’s duidelijk. De onderdrukking van de vrouw speelt een hoofdrol, maar ook ongeletterdheid, racisme, de opkomst van vakbonden spelen een rol in het verhaal. Het is een heerlijk verhaal, maar zeker geen zware kost, door de humoristische schrijfstijl lees je het boek met een glimlach.

Een prachtig verhaal dat mij ook doet beseffen hoe vrij en rijk wij in ons kleine landje zijn, zelfs nu met alle beperkingen. En hoewel ik in vrijheid ben opgegroeid, weet ik dat vrijheid absoluut niet vanzelfsprekend is.

Terwijl ik in gedachte op die eerste Paasdag het bos in liep, fietste er iemand langs die ik niet kende en hij riep: “Vrolijk Pasen!”. Ik glimlachte en dacht dat deze grote ommezwaai, de Corona-story, wellicht uiteindelijk toch nog een happy end zal krijgen.

Tja, ik blijf ten alle tijden positief.

Doordenker:

In stilte kun je beter horen.

Pas goed op jezelf en op ieder die je lief is, wees verstandig en volg alle adviezen op.

Blijf gezond en positief.

Lieve groet,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey