224 Eitje

Eitje

De zomertijd is ingegaan en het is een prachtige lentedag, wat wil je nog meer. Er valt niets te klagen, hoewel dat eigenlijk als vanzelfsprekend in onze genen zit.

In de hoofdrol deze week eten, voedsel en dat is eigenlijk juist deze week beschamend. Terwijl er in Nederland een actie op touw wordt gezet om geld in te zamelen voor de slachtoffers van de hongersnood in Afrika, had ik verschillende eetafspraken. Te veel calorieën passeerden mijn neus, te veel om te weerstaan en dat laat natuurlijk zijn sporen na.

Tegenstellingen, ons leven zit er vol mee en ons dagelijks bestaan bestaat uit keuzes maken. Maar hoeveel keus heb je als je in Afrika geboren bent en er aan voedsel niet veel te kiezen valt.

FoodScape (1.20X3.00) van Tjalf Sparnaay

En in ons land gaat het over Linda, die haar overgewicht gewichtig bekend maakt en haar eigen actie start en bij Umberto zitten drie van haar volgelingen, maar dan zonder overgewicht, de casting dacht aan het perfecte plaatje natuurlijk. Waarbij ik dan denk: Goeie actie!

In de afgelopen week bezocht ik in De Kunsthal (klik) de overzichtstentoonstelling over hyperrealistische schilderkunst, ook wel fotorealisme genoemd. Ik stond oog in oog met o.a. een mega spiegelei (80x80) en een mega hamburger. Een stevig staaltje kunst zo perfect geschilderd, adembenemend fijn precisiewerk om op te vreten.

Hyperrealisme is een fascinerende schilderkunst

Het hyperrealisme ontstaat eind jaren ’60 in Amerika, een groep kunstschilders neemt het dagelijks leven en objecten uit de consumptiemaatschappij tot onderwerp van hun werk. Zij gebruiken fotografie als uitgangspunt voor hun schilderkunst. De schilderijen - van stadsgezichten, landschappen en portretten tot stillevens van snoep, glimmende autobumpers en ketchupflessen - wekken de suggestie van extreme detaillering.

De suggestie van extreme detaillering

Maar verrassend genoeg zijn de werken van o.a. het spiegelei en de hamburger van de hand van de in 1954 geboren Haarlemmer Tjalf Spaarnay (klik) en op zijn site kwam ik nog veel meer prachtige kunstwerken tegen die ik met jaloers makende blikken bekeek. Mega bakken junkfood zonder calorieën en met name van de tulpen was ik zeer onder de indruk.

Chuck Close, een zelfportret op gebouwd uit kleine streepjes (etsching on paper)  

Tegenover de Kunsthal staat het Natuurhistorisch museum en ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik er nog nooit binnen was geweest.

Deze week werd mij een onthoofde Haas aangeboden, die ik dankbaar in ontvangst nam en het grappige in het geheel is dat die onthoofde haas ineens in het geheel van vandaag paste. Ik zie de vraagtekens rijzen, maar de toelichting volgt later.

Al geruime tijd stond een bezoek aan de expositie: Dode dieren met een verhaal, op mijn lijstje en dus stapte ik na mijn bezoek aan de Kunsthal binnen bij het Natuurhistorisch museum Rotterdam (klik). Direct bij binnenkomst maakte mijn zintuigen een sprongetje, ik keek mijn ogen uit en ik rook de dieren en hun historie.

Natuurhistorisch museum Rotterdam

Ik zag de “Dode dieren met een verhaal” in de prachtige hal direct na binnenkomst, ik las de verhalen van de Verslikvis, de 2^e Kamermuis, de Domino-mus en ook van de egel die ten onderging aan het gedrag van de mens en aan junkfood met de hoofdletter M. Dat laatste zou bij ons de alarmbellen moeten laten rinkelen, junkfood is dodelijk voor iedereen, mens en dier. En dat niet alleen, ik zag ook hoe afval in toenemende mate een dreiging is voor de natuur.

Het is een eitje, een makkie om gewoon maar te doen alsof er niets aan de hand is. Maar de mens is bezig met zelfvernietiging. Als wij met zijn allen doorgaan en blijven accepteren wat de huidige consumptiemaatschappij ons biedt, gaan wij een enorme ramp tegemoet. Het zien van vogelnesten van plastic en elektriciteitsdraad en de maaginhoud van vogels, stemde mij verdrietig. Maar toen ik diezelfde avond de schokkende beelden van een varkensslachterij in België zag, was ik verbijsterd en van slag.

Dode dieren met een verhaal

In Afrika sterven nog steeds mensen van de honger en veel mensen accepteren niet dat mensen een beter bestaan elders zoeken, in “het land van melk en honing”. Maar wat zou je zelf doen?

Aan deze kant van de aardbol, in “het land van melk en honing” staan kemphanen tegenover elkaar en vechten we tegen de overtollige kilo’s en blijven we kiloknallers kopen, verpakt in schadelijke plastikverpakkingen. Geven we te veel geld uit aan junkfood, snoep, sigaretten, drank en vervolgens ook aan sportscholen om in shape te blijven. En ik denk aan een reclamespotje: Geschikt/ ongeschikt.

Het is bepaald geen eitje om gedrag te veranderen, maar het is twee voor twaalf en hoe je het ook went of keert er moet een ommekeer komen. Het is hoog tijd dat iedereen gaat inzien dat er iets moet gebeuren.

Ben ik te negatief? Ik denk van niet, soms moet je de waarheid eens zeggen of schrijven om tot verandering te komen. Ik weet daar alles van, verandering breng je teweeg door bij jezelf te beginnen. Je ziet steeds meer mensen die zich bezighouden met het klimaat, het milieu. Maar voor mijn gevoel zijn er nog steeds te weinig mensen die er daadwerkelijk iets mee doen.

Je zintuigen maken een sprongetje

Somber ben ik zeker niet, verandering komt langzaam op gang. Het is net als het gewicht op mijn schaal, heel langzaamaan zie ik de dalende lijn door aanpassingen in mijn eigen gedrag. Alleen is het de kunst om de valkuilen te ontwijken en dat is niet altijd eenvoudig, maar zonder uitdagingen heb je geen boeiend leven en afwachten is geen optie, niets gaat vanzelf.

Misschien is mijn boodschap deze keer zwaar, maar als het denken op gang komt, dan ben ik tevreden zonder daar somber over te zijn. De zon schijnt, we staan aan het begin van de lente en de lente staat voor nieuw leven. Dat is toch het moment voor verandering.

Nog even iets luchtigs, anders blijven jullie met vragen zitten.

Hoe zit dat met die onthoofde Haas, even voor de duidelijkheid, een chocoladepaashaas. Voor de gever was het natuurlijk sneu om vlak bij het doel een haas te onthoofden, maar daar kun je ook de humor van inzien. Uiteindelijk is een chocolade Haas, in tegenstelling tot mens en dier gemaakt om te sneuvelen.

Welke uitdaging ga jij aan deze week?

Doordenker:

Soms zit het tegen, maak daar geen punt van.

Links een oude bekende: Ramon, de bekendste olifant uit Diergaarde Blijdorp (overleden in 1998)

In het Spotlight:

Rotterdampas (klik) 

Ik heb elk jaar heel veel plezier van de Rotterdampas, die niet alleen geldig is in Rotterdam. Waar je woont maakt niet uit, echt iedereen kan een Rotterdampas bestellen. De standaard pas kost €60,00 voor een jaar lang voordeel, maar als je in Rotterdam of een deelnemende gemeente woont, studeert of 65-plus bent, dan kan je in aanmerking komen voor een reductietarief en dan is aanschaffen wel heel aantrekkelijk.

Tip: Heb je een Rotterdampas maak dan ook een account aan, zodat je extra lastminute voordeeltjes ontvangt en om inzicht te krijgen in je persoonlijke voordeel.

Rotterdamse festivals (klik) 

In Rotterdam is altijd iets te beleven en ik adviseer je de festivals alvast in je agenda te noteren. Want de leukste festivals mag je niet missen. Laat het weer bepalen wat je gaat ondernemen en bij mooi zonnig weer is er altijd wel een leuke picknickplaats te vinden in de stad, waar muziek en gezelligheid samenkomen.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey