226 Streken

Streken

De tijd lijkt steeds sneller weg te tikken, een week vliegt om en zeker als het weer mee zit. Onbegrijpelijk de dagen lijken langer, hoewel er niet meer uren in een dag gaan. Het is zomertijd en dus trekken we nog meer naar buiten en genieten staat in hoofdletters op de agenda.

In de afgelopen week kwam ik mezelf tegen, het blijft heel confronterend als je in je eigen historie rondwandelt. Je moet er niet in blijven hangen, maar ik besefte des temeer dat dagelijks genieten een must is, welke leeftijd je ook hebt. Te vaak gaan we aan dat besef voorbij, het leven is te kort om tijd te verspillen.

De afspraak was al een keer uitgesteld omdat het weer niet mee zat, maar in de afgelopen week was het zover en bezocht ik met mijn generatie (nichten en neven) het Nederlands Openluchtmuseum (klik)  in Arnhem. En hoewel dat voor mij niet de eerste keer was, blijft het elke keer weer een verrassend uitje. Een uitje waarin streken en steden elkaar accepteren, zoals dat hoort. Alleen als je elkaar respecteert krijgt het leven een diepere dimensie.

Bij binnenkomst de Rotterdamsche Electrische Tram, de oude gele tram van de RET met het wiel als besturing springt gelijk in het oog en verrassend genoeg is de eerste halte bij de Amsterdamse Jordaan.

Een bezoek aan het Openluchtmuseum is een feest van herkenning. In de “Jordaan” zongen we even mee met een smartlap, in het café van “Tante Stien” en in het oude postkantoor stonden we even stil bij het loket “pensioenbetalingen”. Daar zagen we de postzegelautomaat, de stempels, de postwissels, de telefooncel en de postvakjes, een postkantoor uit mijn jonge jaren met alles erop en eraan.

De tijd was er stilgezet en het digitale tijdperk was er ver te zoeken.

In de Rotterdamse tram werd het groepje Rotterdammers direct opgemerkt en al snel hadden we vrienden voor één dag en telkens als de bestuurder ons zag lopen, zwaaide hij ons toe.

Na de krotwoningen in de Amsterdamse Jordaan brachten we een bezoek aan de Veluwse boerderijen uit een ver verleden en dat bracht weer andere herinneringen met zich mee bij het zien van het houten gemak of anders genaamd, de poepdoos of plee.

Mijn voorouders kwamen uit Brabant en daar hadden ze ook een gemak in de boerenschuur, in die tijd was daar nog geen riolering zoals wij dat tegenwoordig kennen. Een bezoek aan het gemak werd altijd lang uitgesteld, omdat je langs een agressief uitziende herdershond moest, die daar aan de ketting lag. De waakhond kwam nooit kwispelend naar je toe, maar blafte het hele erf bij elkaar en liet daarbij zijn tanden zien en dus ging je daar alleen bij héél hoge nood naar het gemak.

Pfff ben ik al zo oud, is het werkelijkheid of fictie?

Deze week zag ik de voorstelling “Pilp Fuction” (klik)  , gespeeld door de Ploeg en geregisseerd door Jacop Ahlbom. De Ploeg duikt in de filmwereld en gaat de confrontatie aan met de helden van het witte doek. Een avontuur van een meisje op zoek naar haar moeder, de grote filmster. Een wervelend geheel, waarin hilarische theatersketches moeiteloos overgaan in oude aangrijpende filmbeelden. Ook deze voorstelling bracht veel herinneringen boven en hoewel dit fictie was, besefte ik maar al te goed dat juist al die herkenning in de voorstelling iets over mijn leeftijd zegt.

In Arnhem werd de zuurkool opgediend in een Twentse boerderij, de geur kwam ons bij binnenkomst al tegemoet en de gastvrije boerin bood ons een maaltijd aan. In de wasserij rook het naar groene zeep en boenden we de was met een borstel op een wasbord. We aten poffertjes op de Zaanse Schans en snoven de lucht op van versgebakken brood op in de bakkerij. En de zoete geur in de snoepwinkel van kaneelstokken en duimdrop bracht weer andere herinneringen boven.

De mens heeft een geheugen voor geuren en bepaalde geuren kunnen een sterke associatie aan onze jeugd oproepen. Ik zocht even op Wikipedia en zag dat zelfs Darwin daar al onderzoek naar deed.

Het Kruisgebouw, een klein ziekenhuisje bekeken we met een glimlach, dokter Pillenmans zat er wat houterig bij, net als de zuster bij de deur die op haar solex stapte voor een huisbezoek. Het rook er naar Lysol en bij de uitgang het bordje en de collectebus: Denk aan ons busje het is voor broertje en zusje. De doucheruimte deed mij denken aan het badhuis dat we vroeger bezochten, toen we zelf nog geen douche hadden.

Met ons geheugen was niets mis, dat is wel gebleken aan de verhalen die bovenkwamen drijven. Een tijdreis, de jaren trokken aan ons voorbij, hoewel we maar één dag ouder werden. 

De tijd haalt vreemde streken met ons uit, geruisloos duwt de tijd ons naar later en later is veel te snel heden en vervolgens verleden.

Maar in tegenstelling van wat jullie nu misschien denken, ben ik juist trots op al die ervaringen en herinneringen die ik in mijn rugzakje heb verzameld. Terugkijken in de tijd is een feest van herkenning en ik besef dat al die ervaringen en ontwikkelingen mij hebben gevormd tot wie ik nu ben.

Het Openluchtmuseum in Arnhem kun je onmogelijk in één dag helemaal bekijken, maar dat is een goede reden om er nog een keer naar toe te gaan. In elk geval is het een top uitje voor de hele familie, er is van alles te zien en te beleven voor jong en oud. Bovendien zullen de verhalen van de oudste generatie binnen de familie, de jongste inspireren.

Leren doen we ons leven lang, ontwikkelingen staan niet stil en dat is maar goed ook.

Doordenker:

Stel niet uit, want morgen is zo verleden tijd.

In het Spotlight:

Er zijn ook in mijn eigen omgeving op Voorne en Putten leuke kleine musea te bezoeken, die herinneringen losweken. Bezoek bijvoorbeeld eens:

De Duinhuisjes (klik) 

In Oostvoorne staan vier originele duinhuisjes uit 1850 tot 1910 met bijgebouwen. De eerste duinhuisjes bestonden uit aangespoeld hout, takken en riet. Simpel en goedkoop. Als de bewoners elders werk kregen, werden de huisjes afgebroken, vervoerd en weer opgebouwd. Na verloop van tijd kregen de huisjes muren van tweedehands stenen en een pannendak. Maar ze bleven uiterst eenvoudig.

Zeker eens leuk om te bezoeken en in combinatie met een wandeling door de Voornes duinen een mooi dagje uit.

Museum In Den Halven Maen (klik) 

In Den Halven Maen is een particulier museum nabij Tinte en geopend sinds 1991 voor publiek. Het is ontstaan door de verzamelwoede van de eigenaars. Er is een Oud Hollands snoepwinkeltje, een oud Cafeetje, een Kruidenierswinkeltje en een hoedenzolder. Vergeet ook niet de tuin met flauwe grappen te bezoeken. Op het terras kun je koffie-en theedrinken met iets lekkers.

Het is een leuke onderbreking van een zomers fietstochtje.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey