237 Aandacht

De weken gaan zo snel, als je even niet oplet is de zomer voorbij, volgende week is het alweer augustus. Wat mij betreft mag het overdag wel wat minder regenen, dan in de afgelopen week.

Waar ga ik deze keer eens over schrijven, ik wist het eigenlijk nog niet precies toen ik achter de toetsen plaatsnam. In de afgelopen week zaten ontelbare momenten, inspiratie genoeg. Een fietstocht, een zekere diepgang, een film, een lijk waarvan ik geen afstand kan doen, een ontmoeting, een opmerkelijk gesprek en ik zou nog wel even door kunnen gaan. Te veel om op te noemen, gek eigenlijk dat we nooit zo bewust terugkijken, want juist herinneringen maken de tijd waardevol.

Langs de Rotte

Ik dacht aan een paar kinderen die ik deze week tijdens het fietsen op een boerenhek zag zitten, op dat moment dacht ik: Waarover praten zij, daarbovenop op dat hek. Het was op dat moment zomaar een gedachteprikkel. Er is genoeg om over te praten.

En er is stof genoeg om over te schrijven, de letters worden als vanzelf aan elkaar geregen als ik eenmaal begin.

Enige tijd geleden las ik in het blauw/gele Zweedse woonwarenhuis een prachtige slogan: Aandacht maakt alles mooier. Een mooie doordenker en de tekst bleef hangen. Er zit zeker een kern van waarheid in die woorden. Immers alles wat aan je aandacht ontsnapt, sterft een langzame dood. Planten die geen aandacht krijgen, redden het niet en dat is met huisdieren niet anders. En hoe is dat bij de mens, soms lees je dat kinderen aan de aandacht zijn ontsnapt met alle gevolgen van dien of dat mensen na lange tijd pas in huis worden gevonden. Alles in ons leven heeft aandacht nodig.

Notenbomen v.l.n.r. hazelnoten, walnoten, kastanjes

Mijn oog werd getrokken naar iets ongewoons, het zat tussen een richel in de loggia (klik). Eerst dacht ik aan de nerven van een boomblad, maar toen ik dichterbij kwam zag ik de ragfijne vleugeltjes van een prachtige libelle. Of er nog leven in zat kon ik niet zien, dus deed ik zoals een kat dat doet, even een kort zacht tikje. Geen beweging, dus pakte ik voorzichtig de vleugeltjes en er kwam een prachtige, blauwe libelle tevoorschijn. Nog helemaal in takt, de ragfijne vleugeltjes fotogeniek gespreid, te mooi om zomaar weg te gooien.

Aandacht mag, zoals gezegd alles mooier maken, maar of alles er mooier door wordt is voor mij nog een discussiepunt. De media gaat, naar mijn mening, heel vaak veel te ver in hun aandacht voor items. En daar blijft het dan niet bij, vervolgens wordt het ook nog een gedachteloos door individuen gedeeld op sociaalmedia. Er is uiteindelijk geen sprake van onder een vergrootglas leggen, maar van opblazen totdat het onderwerp volledig uit zijn proporties uit elkaar klapt. Is dat aandacht dat alles mooier maakt?   

"Zo uit de grond"-  verse groente

Tussen de buien door fietste ik deze week nog een lekker tochtje. Eerlijk gezegd pakte ik eerst de metro naar de andere kant van Rotterdam en fietste ik terug naar huis. Zeker het eerste stuk werd een mooie ontdekkingstocht door een stukje Rotterdam dat ik niet kende, althans niet vanaf het fietspad. Ik fietste van Rotterdam Ommoord langs de Rotte naar de Rottemeren en vandaar door de stad naar Delfshaven. Daarna naar Schiedam en onder de Nieuwe Maas door naar Pernis, Hoogvliet en toen over de Oude Maas naar Spijkenisse.

Al fietsend kijk je met andere ogen, natuurlijk moet je op het verkeer letten, maar er is op de fiets meer aandacht voor de omgeving. Het was een verrassende tocht en fietsen door een tunnel die je alleen als autoweggebruiker kent, is ook een hele ervaring. Een paar weken geleden fietste ik door de Heinenoordtunnel en deze keer door de Beneluxtunnel van noord naar zuid. Er was zeker sprake van “diepgang”, ik kwam met een leuke ervaring rijker aan de overkant.

Beneluxtunnel zuid

Onderweg maakte ik wat mooie plaatjes en ja, ook ik deelde iets via sociaalmedia. Het waren onschuldige momentopnames dat wel. Maar toch… iedereen vraagt toch om aandacht.

Een ontmoeting deze week met een oudere dame, deed mij beseffen wat fysieke aandacht met mensen doet. We kwamen elkaar tegen op de daktuin van mijn wooncomplex en tijdens het gesprek vertelde ze dat ze altijd een mobiel bij zich had als ze op pad ging. Het was wel een wat ouder model, eenvoudig, maar meer heb ik niet nodig. Haar kinderen vonden dat het tijd was voor een Smartphone, maar hier heb ik voldoende aan. Mijn kinderen appen altijd met elkaar en als ik aan een smartphone ga beginnen, dan gaan ze mij ook appen. Daar begin ik niet aan, zei ze: “Ik hoor liever hun stem”. Tja…, ik begrijp dat wel.

Een plek waar mijn hart altijd een sprongetje maakt is De Buytenhof in Rhoon (klik) , een zorgboerderij met een theeschenkerij, een winkel en een pluktuin. Je kunt er het boerenleven zien, ruiken en proeven, met heel veel aandacht voor mens en natuur wordt daar met hart en ziel gewerkt. Ik wandel altijd een rondje door de boomgaard en natuurlijk even langs de vieze varkens, een bijzonder soort met gekrulde haren, die lekker knorrend rondscharrelen. Elk seizoen is er anders en ieder jaargetijde heeft zo zijn charme. In deze tijd hangen de takken, zwaar van de noten en het fruit in de zomerzon- of regen. Ik koop er heel graag de “zo uit de grond”-verse groente en vers geplukt fruit. En deze keer besloot ik ook een mooi boeket te plukken in de pluktuin. Een geluksmomentje is zo eenvoudig te creëren.

Sapppige appels in een zomerse bui

Iedereen heeft behoefte aan aandacht, de oude dame had gelijk, fysiek contact is intenser dan een appje. Maar helaas is er steeds minder fysieke aandacht voor elkaar. Kijk maar eens om je heen, de ogen zijn gericht op schermpjes, zelfs als mensen “gezellig” bij elkaar zijn. In de trein is een gezellig praatje met een medereiziger uit de tijd, mensen kruipen liever in hun digitale-cocon.

Als ik eerlijk ben doen persoonlijke ontmoetingen mij ook meer, dan wat woorden of plaatjes op een schermpje. De mooiste herinneringen bewaar ik aan “gezellig samen”. Gezellig appen, dat is zo vergeten. Soms denk ik dat we zijn te ver zijn afgedreven van ons mens zijn of overdrijf ik, ben ik te soft en zie ik alles verkeerd.

Ik kwam deze week een oude column tegen, een moeder schreef over haar zoon Job (klik) . Een jongen met een verstandelijke beperking, maar hoezo beperking? Lees de column maar eens en oordeel zelf.

Misschien is juist een plek als b.v. een zorgboerderij zo inspirerend omdat er zoveel aandacht aan mensen wordt gegeven. Je voelt dat er fysiek contact is met mensen die het hart op de juiste plaats hebben en veel minder aandacht voor harteloze, verlichtte schermpjes.

Als je haar maar goed zit

Fysiek contact, een bezoekje of even bellen? Ik hoor jullie denken, daar hebben we het veel te “druk” voor er blijft geen tijd over, we verdrinken in de waan van de dag

Maar is dat daadwerkelijk zo, verknoeien we niet heel erg veel tijd aan energieverspillende bezigheden. Denk eens na, waarom b.v. tijd steken in zinloze testen, die alleen uit commercieel oogpunt worden gedeeld door bedrijven die alles van ons willen weten. Wat heb je eraan of je de ogen van een piloot hebt, hoe hoog je IQ is of hoe betrouwbaar je bent. Ken jij jezelf niet of heb je bevestiging nodig? Die zinloze, tijdrovende testen zijn er maar met één commercieel doel en daar wordt je beslist niet gelukkiger van. Misschien drijf je onbewust mee op de digitale-rivier, als dat zo is dan wordt het tijd om daar eens aandacht aan te besteden en in actie te komen.

Aandacht maakt misschien niet alles mooier, maar aandacht voor elkaar maakt het leven wel waardevoller.

Bij wie moet jij nodig eens langs?

Doordenker:

Een mooi leven is een verzameling van kostbare momenten.

Regen, nou en...! Zou die reiger dat denken?

In het Spotlight:

Op een druilige zomerdag moet je zeker niet thuis blijven zitten, er is zoveel leuks te beleven. Maak van elk moment in je leven iets moois, ook al stortregent het. Ga eens naar de Bioscoop of bezoek eens een museum, laat je eens verrassen, onderneem eens iets dat je nooit eerder hebt gedaan. Of ga eens als een toerist door eigen stad.

Retour en Bourgogne (klik) 

Deze film zag ik afgelopen week in Lantaren Venster, mijn favoriete filmhuis in Rotterdam. Een heerlijk zomerse film, een prachtig familieverhaal waarbij het maakproces van wijn prachtig in beeld is gebracht. Een regenachtige dag krijgt een gouden randje bij het zien van deze film.

Woef (klik) 

Van drugshonden tot zwartgeld, het Belasting en Douanemuseum is misschien niet het eerste museum waar je aan denkt als je op een regenachtige dag met de kinderen op stap gaat. Maar de tentoonstelling: WOEF! heeft alles in zich wat kinderen leuk vinden. Met een neus voor douanewerk worden ze aan het eind voor hun bezoek ook nog eens verrast met zwartgeld. Zeker een bezoek waard!

Spreeuw Centraal (klik) 

Voor de tweede keer werd mijn aandacht getrokken naar een artikel over “De Spreeuw van perron 9” en weer dacht ik, dat is een prachtige titel voor een boek. 

De spreeuw in kwestie bestaat echt. Tijdens de immense verbouwing van het Centraal station in Rotterdam waren alle spreeuwen verjaagd door de bouwactiviteiten en het gebrek aan beschutting. Maar de spreeuwen kwamen na de verbouwing terug. De spreeuw van perron 9 zit er eigenlijk altijd, hoewel bijna niemand er oog voor heeft, laat staan oor.

Vanaf 26 augustus is er in Natuurhistorische Museum een tentoonstelling te zien over de “perronspreeuw”.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey