50 Goud

Goud

Het was voor mij een drukke, Bourgondische week en ik kan volmondig zeggen dat ik deze week het leven heb gevierd. Nu draait de wasmachine op volle toeren en schrijf ik nog “even” een blog en nog wel de vijftigste. Van uitgezakt op de bank zitten is nog geen sprake, zoals in het lied van Toontje Lager: “Zoveel te doen, ik heb nog zoveel te doen” kom ik ook deze avond wel door.

Natuurlijk werden we deze week opgeschrikt door het overlijden van de grootste held van onze tijd Nelson Mandela. Ondanks dat we allen wisten dat het einde dichtbij was, schrok ik er toch van. De “Grootvader” van de wereld, onze held is niet meer. Er verschenen prachtige beelden en citaten in de media. Deze man en wat hij heeft betekend mag nooit worden vergeten. Nelson Mandela verdient naar mijn mening een standbeeld in goud.

Eerdaags verschijnt er in de bioscoop ook een film over het leven van Nelson Mandela dat die is gemaakt zal geen toeval zijn. Ik heb al een trailer gezien en die zag er veel belovend uit. Dus die ga ik zien zodra de film wordt vertoond.

Zoals ik al schreef was het voor mij een enerverende week die bol stond met activiteiten. In het kort begon ik creatief, had  twee keer een gezellig etentje, bezocht twee keer het theater, ging met een vriendin een dag treinen en bezocht Maastricht, ik bezocht samen met mijn moeder een tante van negentig, die wij al heel lang niet hadden gezien, won ook nog eens twee prijzen in de postcodeloterij, deed de nodige huishoudelijke taken en heb bovendien ook nog eens gewerkt. En vooral dat laatste was van groot belang anders kan ik dat leuks natuurlijk niet doen.

Dat treinen had nogal voeten in aarde. Omdat mijn vriendin in Brabant woont en ik in Zuid Holland treinen we tegenwoordig nogal eens een dag. De treinkaart aanbiedingen van o.a. Kruitvat en AH zijn inmiddels populair bij ons.

De voorpret is leuk, een datum prikken en dan maar plannen. Deze keer zouden we naar Amsterdam. Alleen heb je de plannen van NS niet in de hand en de werkzaamheden aan het spoor gooide ook dit keer weer roet in het eten en dus gooiden we de plannen om. We gingen naar Maastricht afgelopen zaterdag.

We spraken af dat ik vanaf Rotterdam CS de trein naar Eindhoven zou nemen om 8.15 uur. Alleen waren koperdieven mij voor en de trein zou niet verder gaan dan Breda. Wat, waarom en hoe verder?

Naast mij zat op het perron een jonge vrouw die voor het eerst alleen met de trein naar Eindhoven ging. Ze kwam zoals later bleek uit Indonesië en was drie jaar in Nederland en zij woonde in Maassluis. Ze wist zich geen raad en we raakte aan de praat. We zouden samen verder reizen zodat ook zij uiteindelijk in Eindhoven haar vriendinnen zou kunnen ontmoeten. Vandaar uit zouden zij samen reizen naar een vriendin in Sittard.

Gelukkig heb je dan op zo’n moment een mobiele telefoon. Ik belde mijn vriendin en we spraken af in Den Bosch, alleen kon ik daar alleen komen via Utrecht.

Samen met mijn pas, op het perron in Rotterdam verworven “treinvriendin” vertrokken wij naar Utrecht alwaar we overstapten op de trein naar Den Bosch en Eindhoven. Diezelfde trein zou rechtstreeks doorgaan naar Sittard en naar Maastricht.

Gelukkig heb je dan op zo’n moment een mobiele telefoon. Ik belde mijn vriendin en ook mijn “reisvriendin” belde haar vriendinnen om het treinstelnummer door te bellen. Het was door al die chaos op het spoor gigantisch druk en dus was het spannend of we elkaar op tijd zouden vinden om daarna vervolgens met diezelfde trein naar Maastricht te reizen.

Bij het naderen van station nam ik hartelijk afscheid van mijn “treinvriendin”. Haar naam was Elly, hoe was het mogelijk. Bestaat toeval eigenlijk wel?

Mijn vriendin en ik vonden elkaar al snel en veel later dan gepland kwamen we in Maastricht aan. Wij hadden een korte maar heerlijke vriendinnendag die we in een klein Italiaans restaurantje beklonken.

De terugreis verliep gelukkig voorspoedig en ik vroeg mij af of “Indonesische Elly” haar vriendinnen had gevonden en of zij net zo’n leuke dag had gehad als ik.

Er valt hoop ik nog veel in mijn leven te vieren en ik zal er zelf alles aan doen om de slingers op te hangen.

Dit keer heb ik voor jullie maar één blog gespot:

Ik was verrast door de decoraties van Geninne’s art blog en die zijn zeker de moeite waard om eens te bekijken. 

Tip: Laten we de wijsheden van Nelson Mandela niet vergeten o.a.

-                     Als je iets goed ziet, geeft dan een compliment.

     Als je iets ziet wat fout is, bied dan je hulp aan.

-                     Het lijkt altijd onmogelijk totdat het klaar is.

-                     De goedheid van een mens is een vlam die wel verborgen, maar niet gedoofd  kan worden.

Liefs,

Happy Earl Grey

©Happy Earl Grey

U kunt mijn Blog volgen door links boven op de link aanmelden te klikken.

U kunt hieronder reageren zodat ik daar weer van kan leren.
(klik daarvoor op: Opmerkingen)