255 Later

De zon werpt lange schaduwen het huis in en schreeuwt om aandacht, het is alsof ik naar buiten word getrokken. Ik luister niet want ik moet mijn verhaal kwijt, hoewel dat ook op een later tijdstip zou kunnen. Maar mijn agenda is aardig gevuld en ik wil toch op tijd mijn blog publiceren, het schrijven is voor mij een must geworden.

Sommige gebeurtenissen in je leven doen je beseffen dat je niet eeuwig jong blijft.

Goed gemutst ging ik op weg naar de grootgrutter die op de kleintjes let, hoewel ik bij dat laatste mijn vraagtekens zet, maar dat is een andere kwestie. Een eindje voor mij zag ik haar lopen, steeds moeizamer met haar rollator, de tachtig is ze al jaren gepasseerd, ik ken haar redelijk goed. Elke dag loopt ze hoe moeilijk dat ook is haar rondje en ik zie haar steeds verder achteruit gaan. Het tempo van jarengeleden is eruit. Ze loopt steeds trager, steeds meer naar een kant gebogen, maar elke dag blijft ze het volhouden. Bewegen is nog steeds haar drijfveer.

Vlak achter mij hoor ik iemand lopen en ik kijk om, het is een vrouw van mijn leeftijd. Ik ken haar niet, maar ze zegt: “Ach, het is wat als je zo oud bent, ik zie haar regelmatig lopen”. We raken aan de praat, de vrouw deelt haar zorgen over later en ik begrijp haar volkomen.

Mijn grootmoeder

Gelukkig weet niemand hoe later eruitziet, maar later komt vaak sneller dan je had verwacht.

Deze week viel de enveloppe van het SVB op de mat en heb ik de volgende stap naar later gezet en mijn AOW (klik)  aangevraagd. Niet dat het een formulier was dat ik moest invullen, maar een eenvoudige brief met een verwijzing hoe je de AOW moet aanvragen op de site. Het kostte mij geen moeite om alles correct in te vullen, het was zo gebeurd. Maar ik ben nu nog helder van geest en bij de tijd, hoe moet dat later, als het mij tenminste gegeven is om veel later nog mee te maken.

In die gedachte moet je vooral niet blijven hangen en je moet vooral ook niet klagen, want daar wordt je alleen maar lelijk van.

De realiteit zet je soms ineens weer op beide benen en dat gebeurde zeker de afgelopen weken. Maar het is net als bij een weegschaal. De lichte mooie herinneringen komen boven, terwijl het gewicht van verdriet zwaarder weegt en dan is het van groot belang om weer in balans te komen.

Ik zocht wat oude foto’s, zwart witte plaatjes uit mijn jeugd en kwam daar ook het portret van mijn grootmoeder tegen, waarnaar ik ben vernoemd. Een krachtige vrouw die al jong weduwe werd, ze moet begin zestig zijn geweest toen mijn grootvader net voor hij 65 jaar werd plotseling overleed.

Cornelia Maaike samen met haar moeder

Soms voel ik mij ineens schatrijk, omdat ik zowel mijn ouders als grootouders goed heb leren kennen. De verhalen van de voorgaande generaties staan in mijn geheugen gegrift en daar ben ik dankbaar voor.

Cornelia Maaike, mijn grootmoeder werd in 1898 geboren, zij was de oudste van elf kinderen. Ze groeide op in een arbeidersgezin waar elk dubbeltje, meerdere keren moest worden omgedraaid. Het waren zware tijden en ze had bepaald geen gemakkelijke jeugd. Als het weekloon (in contanten) werd uit betaald aan haar vader, dan ging hij eerst langs de kroeg en ging daarna laveloos naar huis, van het weekloon was dan niet veel meer over.

Mijn overgrootvader kan ik mij ook nog vaag herinneren, wij noemden hem Opa Kooi, we kwamen er niet veel, veel later begreep ik pas waarom. In zijn kleine armoedige, vieze huisje stonden langs de wanden allemaal kleine houten kanariekooitjes, de een floot nog harder dan de ander. Er was ook een rode lapjeskat en midden op tafel stond de jeneverfles. Eén beeld is mij nog duidelijk bijgebleven, waarbij Opa Kooi zijn bord tomatensoep zat leeg te slurpen en tegenover hem zat de kat, die likte ook van het bord soep. Ik zie het nog voor me.

Een familie-vakantie in Oostvoorne, jaren '50

Mijn grootmoeder moest haar steentje al jong bijdragen in het gezin met elf kinderen, zij was immers de oudste.

Later vertelde ze ons de verhalen over vroeger in geuren en kleuren en dat was zeker het geval tijdens de gezamenlijke kampeervakanties. We hadden een eenvoudige tent met olielampjes en zowel thuis als op de camping hadden we geen tv, geen telefoon en er was nog lang geen sprake van digitale schermpjes. Er werd samen gezongen en er werden verhalen verteld en vaak vroegen wij dan: “Oma, vertel nog eens van vroeger”. En telkens opnieuw luisterden we naar haar herinneringen.

Het zijn de zoete herinneringen die mij zijn bijgebleven, hoewel het voor haar barre tijden moeten zijn geweest.

Omdat ze haar steentje moest bijdragen binnen het grote gezin, ging ze bij Frank Rademakers in Rotterdam aan de slag, het moet rond 1910 zijn geweest. Daar was het haar taak om de alom bekende Haagse Hopjes in te pakken. Dag in dag uit pakte ze de zoete koffiesnoepjes in en er mocht niet van gesnoept worden. De regels binnen de fabriek waren heel streng en niet te vergelijken met onze huidige werkvloer. Thuis was er absoluut geen geld voor die Haagse luxe en toen op een dag haar zusje onder het raam van de fabriek stond, kon ze de verleiding niet weerstaan. Ze gooide wat Haagse Hopjes door het raam, haar zusje lachte haar dankbaar toe. Helaas werd die actie ook gezien door haar meerdere, ze werd ontslagen en met lood in haar versleten schoenen kwam ze thuis en daar kreeg ze er nogmaals van langs.

Rademakers hopjes

Naast mijn laptop staat een glazen pot met Haagse Hopjes en toen ik besloot mijn grootmoeders verhaal eens te delen, besloot het snoepje eens onder de loep te nemen. En het verhaal van de oorsprong van het Haagse Hopje (klik) is een wonderlijk verhaal dat ik ook graag met jullie deel.

Het snoepje is genoemd naar baron Hendrik Hop (1723 – 1808) (klik), gezant der Staten van Holland. Toen de Fransen in 1792 Brussel innamen, werd Hop naar Den Haag teruggeroepen, waar hij tot 1801 boen het confiseurhuis van de firma Van Haaren & Nieuwerkerk op de Lange Voorhout 92 woonde. De baron was verslaafd aan koffie. Het verhaal wil dat hij op een avond zijn kop koffie met suiker en room op de kachel liet staan. De volgende ochtend bleek dat een karamel te zijn geworden. Hop vond die brokken suiker met koffiesmaak erg lekker. Toen hij korte tijd later van zijn dokter geen koffie mocht drinken, vroeg hij zijn onderbuurman, bakker Theodorus van Haaren, voor hem van die “brokken koffie” te maken. Ze werden al gauw “de brokken van baron Hop” genoemd en die kregen in 1880 de naam Haagsche Hopjes.

Verdwalen in oude foto's

Heerlijk om zo te verdwalen naar aanleiding van wat zwart wit foto’s. Ik kijk naar mijn verzameling oude foto’s die mij terugbrachten naar mijn jeugd, Ja, later is allang begonnen en de tijd is omgevlogen. Even denk ik aan een tekst van een liedje: Hier heb ik nog een foto van heel lang geleden en als ik blijf kijken, dan wordt het weer heden.

Mijn grootmoeder is 94 jaar geworden in redelijke goede gezondheid, zij bleef bewegen op haar manier en liep met 85+ nog van de vijfde etage naar beneden. Ze heeft 29 jaar “van Drees getrokken” (klik) , zoals men dat destijds noemde als je AOW ontving. Over een paar maanden ontvang ik mijn eerste AOW en ik mag hopen dat ik daar minstens zolang van mag genieten als de vrouw waarnaar ik ben vernoemd.

De schaduwen waren inmiddels uit het huis verdwenen, de maan slokte het daglicht op en ik zag op de klok dat het veel later was dan ik voor ogen had. Ik haalde even diep adem. Pff … later komt wel heel dichtbij, daar moet ik maar niet te lang bij "stil blijven staan", want we moeten vooral blijven bewegen.

De woorden zijn weer aaneengeregen, de ketting lijkt compleet en tevreden kijk ik naar een collier van letters. En soms verbaasd, vraag ik me af waar ik het toch allemaal vandaan haal.

Sta jij weleens stil bij later?

Doordenker:

Tijd is er niet om te doden, maar om te leven.

Koffie van nu

In het Spotlight:

Gilde Rotterdam (klik) 

Wil je bijzondere plaatsen in Rotterdam ontdekken? Boek dan eens een mooie wandeling met het Gilde Rotterdam. Ga wijken als Kralingen, Crooswijk of Heyplaat eens met andere ogen bekijken en het zal u verbazen wat de gids u te vertellen heeft. Boek vooraf op de site uw Rotterdamse wandeling.

Wintervuurwerk (klik) 

In Scheveningen kun je op de zondagavonden 3, 10 en 17 december genieten van het wintervuurwerk. Het vuurwerk begint om 19.00 uur en dat is een mooie tijd om er een familie-uitje van te maken. Lekker uitwaaien op het strand, gezellig samen eten en daarna als afsluiter het vuurwerk.

Blijf positief, geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey