Het was vrijdag Warme Truien-dag (klik) en
het leek er bijna op alsof de weergoden daar ook vanaf wisten. Er stond een
frisse wind en een warme trui omarmde mij die dag en de dagen erna, want
februari is koud begonnen.
Om een brug te bouwen heb je geen stenen nodig, althans voor
een spreekwoordelijke brug.
Een vluchtige ontmoeting op een roltrap deed mij beseffen
dat mooie herinneringen voor altijd zijn en toen ik daar later thuis over
nadacht besefte ik dat ik al op heel jonge leeftijd een bruggenbouwer was en
dat geldt eigenlijk voor iedereen. Maar daar staan we nooit zo bij stil.
Vroeger en nu, mooie herinneringen blijven
Johnny was mijn eerste vriendje, hij was denk ik drie jaar en
ik al vier. We woonden toen in Rotterdam West naast elkaar en zaten in dezelfde
kleuterklas. Onze moeders werden vriendinnen en op maandag (wasdag) werd er op
zolder gewassen met het dakraam open en wij, Johnny en ik speelde samen tussen
de daken in. We waren heel close en onafscheidelijk. Waar Johnny was, daar was
ik en andersom. Er werd een stevige brug gebouwd die zelfs bleef bestaan toen
we verhuisden naar dezelfde nieuwbouwwijk in Rotterdam Pendrecht en we een paar
straten van elkaar woonden.
Naar mate de jaren verstreken bleef de brug tussen onze ouders
bestaan, maar Jonny en ik bewandelden ieder afzonderlijk een ander levenspad.
Op stevige pijlers bouw je de mooiste bruggen
Toen ik deze week in de krant een artikel las over de 50e
verjaardag van de Rotterdamse Metro besefte ik dat het dit jaar ook 50 jaar
geleden is dat ik voor het eerst ging werken. Ik begon in september 1968 bij de
Bijenkorf en ging vanuit Rotterdam Pendrecht elke dag naar mijn werk met de spiksplinternieuwe
metro en stapte dan uit bij metrostation Beurs. Werken bij de Bijenkorf op de
Coolsingel, wat was ik daar trots op.
De Coolsingel gaat op de schop en er is tot 8 april 2018 in
Museum Rotterdam (klik) een
mooie ode aan de Coolsingel te zien. Toen ik de tentoonstelling bezocht
verraste het mij om daar ook een (kleine) sinterklaasetalage van de Bijenkorf te
zien, die destijds wereldberoemd waren.
Ook in de Bijenkorf werden vriendschappen gesloten en de
spreekwoordelijke bruggen gebouwd. Stevige pijlers die nog steeds staan, hoewel
we niet meer zo vaak met elkaar over die brug wandelen, helaas hangen de tuien niet
meer zo strak. Maar met het aanschroeven van wat bouten en moeren is het
achterstallig onderhoud zo weer opgelost.
Oude bruggen hebben monumentenzorg nodig en dierbare oude vriendschappen
vergen ook onderhoud.
Samen een brug bewandelen
Toen ik in de jaren negentig begon met dramacursussen en
daar met hart en ziel mijn passie in vond had ik niet kunnen vermoeden, dat ik
daar ook zulke mooie, sterke bruggen zou slaan. Op de planken laat je jezelf
volledig zien en leer je mensen kennen op een heel speciale intense manier. Ik
kan het niet uitleggen, maar dat gevoel gaat heel diep. In die tijd leerde ik
veel over mijzelf, maar ook veel over mijn medespelers en dat smeedt een band.
Hoewel we niet altijd bij vriendschappen stilstaan, zijn
niet alle vriendschappen voor altijd. In een artikel in het blad Jan (klik) blijkt uit onderzoek dat je in zeven jaar tijd ongeveer de helft van je
vrienden kwijtraakt. Maar blijf je langer dan zeven jaar bevriend dan zou dat
weleens een vriendschap voor het leven kunnen zijn.
Roestvorming, bruggen moet je onderhouden
Levensloop, tijd, afstand en interesse zorgen ervoor dat
bruggen stroef gaan bewegen en openblijven staan. Vriendschappen raken soms uit
het oog, maar niet uit het hart.
Maar mooie herinneringen zijn voor altijd en als die
worden opgehaald borrelen er namen en gebeurtenissen boven en telkens weer vraag
je je dan af, hoe zou het met die zijn en met die. Dan is het alsof het
ophaalbruggetje in beweging komt.
Vorig jaar ontmoette ik wat mensen uit de tijd dat we op de
planken stonden en het was alsof de jaren wegvielen en we samen over die oude
brug liepen. Zo warm en hartelijk was die mooie dag in Rotterdam en over twee
weken staat Leiden in onze agenda met als thema code rood. En wat dat laatste
gaat worden, daar heb ik nu nog geen antwoord op, maar het mag duidelijk zijn
dat ons hart weer wat harder is gaan kloppen en oude tijden herleven.
Bruggen om door een ringetje te halen
Er zijn van die vriendschappen van vroeger die goud waard blijken
te zijn, bruggen om door een ringetje te halen.
We bouwen al heel jong bruggen op school en later op het
werk, bij het spelen, dansen, sporten of tijdens een andere gezamenlijke hobby.
Er zijn tijdelijke bruggetjes tijdens de vakantie en noodbruggen bij
calamiteiten. Maar ook korte en heel lange bruggen, waarvan de tuien kunnen
vieren, maar voor elke brug geldt dat beide kanten moet worden onderhouden, anders
verliest een brug zijn stevigheid.
Ieder bewandeld een eigen levenspad, wegen gaan alle kanten
op, maar dat neemt niet weg dat met de langst in stand gebleven vriendschappen
herinneringen blijven bovendrijven als je samen bent. Mooie gebeurtenissen
blijven levendig en soms drijven er personen boven, maar blijven zoektochten op
het internet toch vruchteloos.
Voor glans moet je blijven poetsen
Totdat ik deze week op een roltrap naar beneden stond en ik
ineens een bekend gezicht zag, verrast was ook de persoon die op de andere
roltrap stond. Het was een vluchtige ontmoeting, maar toch werd er in dat
kleine moment een ophaalbruggetje neergelaten. Er is al emailcontact geweest en
komende tijd gaat ervoor zorgen dat die laatste stukjes van de puzzel in ons
geheugen, het beeld compleet gaan maken.
Hoe het met Johnny ging, vragen jullie je misschien af. Hij
heeft uiteindelijk, al lang geleden zijn bestemming gevonden in Nieuw-Zeeland.
Mijn moeder is er helaas niet meer, maar haar vriendin de moeder van Johnny nog
wel, ze is 89 jaar en als ik haar bezoek halen we herinneringen op aan het oude
westen en als we samen oude foto’s kijken is het alsof de jaren wegvallen.
De gouden bruggen in je leven moet je blijven poetsen.
Wie zou jij weleens terug willen zien??
Doordenker:
Je kunt beter een brug bouwen dan een muur.
Er zitten altijd twee kanten aan een brug
In het Spotlight:
Het voorjaar komt er weer aan en dus gaan we weer plannen
maken. Ga bijvoorbeeld eens op stap met de Urban Guides en ga Rotterdam eens op
een andere manier bekijken. Te voet of op de fiets, er zijn verschillende
mogelijkheden en de gidsen laten u graag de onbekende stukjes van de stad zien.
Op 16 en 17 februari wordt het Chinese Nieuwjaar gevierd,
2018 is het jaar van de hond. In de kleurrijke parade op en rond de Kruiskade
wensen leeuwen en draken Rotterdam een voorspoedig nieuw jaar.
Op 25 februari 2018 wordt er in de Van Nelle fabriek in Rotterdam
weer een Swan Market georganiseerd. De Swanmarket biedt startende creatieve
ondernemers een platform en de markt is inmiddels uitgegroeid tot een
lifestyle-markt vol verrassingen.
Geniet van het leven en deel je geluk.
Liefs,
Elly Embregts
©Happy Earl Grey
Je quote deze week is een mooie...zo is het! Lieve groet Petra
BeantwoordenVerwijderenLeuke post. In 2009 heb ik een reunie van de MMS gehad, dat was heel leuk en een paar vriendinnen weer terug gevonden. Toch verloopt het na een tijdje toch weer, er zit een heel groot gat van leven en ontwikkeling tussen de schooltijd en als je elkaar op je 60ste weer ontmoet. Je deelt dan toch eigenlijk alleen de herinneringen van je schooltijd en bent daar op een gegeven moment over uigepraat.
BeantwoordenVerwijderenDat vind ik een voordeel van Facebook. Ik "vond"een nichtje bij wie ik veel logeerde en een 86-jarige tante. Zo deel je ineens weer een stukje van elkaars leven
BeantwoordenVerwijderenEen mooi stukje, iets om over na te denken in deze vluchtige tijd. Mooi is dat toch hè.. dat na zoveel jaren er nog altijd die klik is en je weer verder kan waar je was gebleven, althans met sommige mensen...
BeantwoordenVerwijderenPrachtig beschreven zoals Johhny en jij daar speelden op zolder!
Ja, zoiets ervaarde ik ook, bruggen die een heel stuk verleden met het heden verbinden.
BeantwoordenVerwijderenGouden bruggen in het leven moet je zelf poetsen. Wat een mooi gezegde. Met zoveel waarheid. Ik ga zondag naar een vriendin aan de andere kant van Nederland. Ik ken haar nog uit mijn studie tijd. We waren de brug wel eens vergeten, maar houden hem tegenwoordig zo goed gepoetst. Er zijn maar weinig woorden nodig , zo dierbaar.
BeantwoordenVerwijderenDank voor je mooie stukje
Fijne week, Manon
Wie ik nog wel eens zou willen zien is mijn eerste vriendinnetje.
BeantwoordenVerwijderenZe woonde schuin achter me en we speelden als kleuters veilig in "het poortje".
Toen ik 5 was verhuisde het gezin naar Canada.
Toen ik net internet had heb ik nog wel eens naar haar gezocht, maar met alleen een voornaam en leeftijd kom je niet ver.
Wat een mooi geschreven stukje is dit en zo waar. Stroef lopende bruggen zijn hier ook aan beide zijden, het laatste half jaar, weer stevig opgepoetst, iets waar ik nooit van had durven dromen en heel dankbaar voor ben. Oude jeugdvriendinnen hoor of zie ik nu weer zeer regelmatig, we hebben de draad weer opgenomen, en gaan door waar we ooit gebleven waren.
BeantwoordenVerwijderenFijn weekend, Janneke