290 Streken

Vannacht hoorde ik de wind door de lindebomen in mijn laan tekeergaan en tikte de regen tegen de ramen. Vandaag is het net zolang licht als donker, het ziet er grijs uit buiten, maar dat geeft geen reden tot klagen na die lange zomer. Moeder Natuur is aan het kleuren. Het is herfst, daar is geen twijfel over mogelijk.

Twijfel heb ik wel over de positieve berichten uit Den Haag, in het Pinokkio-beleid van de heren en dames uit de Hofstad heb ik niet zoveel vertrouwen. Een eenvoudig rekensommetje leert mij al snel dat de neuzen weer groeien in Den Haag. Want als iedereen er ongeveer 5 euro per maand op vooruit gaat en wij aan de zorgverzekering 10 euro per persoon per maand meer moeten gaan betalen en ook de btw wordt verhoogd, zie ik geen enkele vooruitgang.

Een vos verliest wel zijn haar, maar nooit zijn streken.

De Vos, de Kip en de Regenworm met vredesvlag

Ik begin met schrijven aan mijn wekelijks verhaal op WereldVrededag (klik) en dat geeft toch te denken. Want vrede hangt en staat met wie de touwtjes in handen heeft, waar je wiegje stond en hoe liefdevol je omgeving is. Vandaag is het ook Wereld Alzheimer dag (klik) en ook dat zet mij aan het denken. Als mijnheer Alzheimer je te pakken krijgt en zijn armen om je heen slaat, is ontkomen onmogelijk. Ook dan is een liefdevolle en vredige omgeving van groot belang.

Ik las deze week dat het aantal aanslagen en het aantal slachtoffers van terreurdaden in de wereld fors is gedaald. Een positief bericht, zouden liefde en respect dan toch uiteindelijk terrein gaan winnen en meer vrede brengen in de wereld.

Ik volgde de nabeschouwingen en de debatten niet van de week, maar in het nieuws zag ik dat er over en weer, heel wat kinderlijk gedrag werd vertoond om gelijk te halen. Ik zag het voor me, niet de degens gekruist, maar de lange Pinokkio-neuzen. Als de leiders van een land een voorbeeldfunctie hebben, waarom gedragen ze zich dan zo kinderlijk. Respect, het mag wel ietsjes meer zijn.

Grimmige politiek, dat zou ook wel wat meer kleur kunnen gebruiken.

De stadsboerderij

Afgelopen zondag bezocht ik het POW! WOW! festival 2018 (klik) dat werd georganiseerd in het Vierhavenkwartier te Rotterdam. Grimmig beton transformeren naar kleurrijke kunst, dat was de opdracht.

POW! WOW! begon ooit aan de randen van Hawaï, waar het de grauwe buitenwijken transformeerde tot een geliefde “Open Air Gallery”, of anders gezegd een openluchtmuseum. Na een aantal succesvolle edities, breidde POW! WOW! zich uit naar locaties als Los Angeles, Taiwan, Hong Kong en Japan. En nu werd het festival voor het eerst in Rotterdam georganiseerd.

Het werk van Super A

Ik stapte ‘s morgens al vroeg in de metro naar het Marconiplein en ging te voet op zoek naar de reusachtige werken van bekende Streetart-kunstenaars (klik) , op de site had ik hun namen zien langskomen. Op het gebied van Street Art ben ik een leek Hoewel ik ook in Berlijn prachtig werk had gezien, maar de namen van die kunstenaars kende ik niet.

Het werd een bijzondere zondag, ik viel van de ene in de andere verbazing en het was met recht POW! WOW! mijn respect groeide gestaag.

Een van de vissen van Dopie

Er was werk te zien van 70 kunstenaars via muurschilderingen, doeken, installaties en bestelwagens. Ik geloof nooit dat ik alles heb gezien die dag, want het was veel, zeker als je net als ik te voet op pad was. Maar het mooie van muurschilderingen is dat het blijft, in dat weekend werd er dus ook een nieuwe attractie geboren in Rotterdam.

Rotterdam is een openluchtmuseum rijker.

Ik mag hopen dat het aantal werken op het grauwe beton in de komende jaren zal groeien, want dat maakt een bezoek aan het Vierhavenkwartier absoluut de moeite waard. Als je de werken wil gaan zien dan kun je hier (klik) je route bepalen voor je eigen Street Art wandeling.

Het werk van Dopie

Al in de Marconistraat zag ik aan de muur van De Fruitvis, het schitterende werk van Dopie (klik) Zijn vissen kun je niet over het oog zien, ze kijken je aan en kijken je na, heel bijzonder. Ook vond ik het werk aan de muur van de stadsboerderij, van Dzia & Sons (klik) dat te herkennen is aan de zwierige lijnen, geweldig mooi en passend op die plek. Even ter zijde, deze Vos verliest geen haar en heeft alleen verfstreken. Het werk van Telmo Miel (klik) , die ik ook aan het werk zag, vond ik heel bijzonder en misschien nog wel het mooist van alles.

Dzia & Sons te herkennen aan de zwierige lijnen

Thuis ontdekte ik dat alle Street Art kunstenaars Instagram gebruiken om hun kunst te tonen en toen begreep ik ook het verhaal van de Amsterdammer die ik ontmoette en die speciaal naar Rotterdam was gekomen. Hij vertelde dat hij al in veel steden was geweest om Street Art te zien en was een enorme kunstliefhebber. Bij dat laatste voegde hij nog even toe dat hij (Amsterdammer) vaak in Rotterdam kwam omdat het zo’n bijzondere stad was en Rotterdam veel meer met kunst had dan Amsterdam.

Tja en op zo'n moment gaat mijn Rotterdamse hartje toch wat sneler kloppen.

 

Telmo Miel aan het werk

Ooit vroeg iemand aan mij: “Zijn al die Rotterdammers zo chauvinistisch?” en ik denk haast dat het inderdaad zo is. Want ook al woon ik als meer dan de helft van mijn leven onder de rook van Rotterdam, ik blijf een Rotterdammer en dat gaat nooit over. 

Waanzinnig mooi werk van Telmo Miel

En terwijl ik dit schrijf borrelt er ineens een tekst boven van een liedje (klik):

Weet je wat een Rotterdammer het mooist van Mokum vindt

Da’s de laatste trein naar Rotterdam, dat weet het kleinste kind

Hij vindt Amsterdam wel aardig, maar hij doet een dubbele moord

Voor z’n metro, z’n tunnel en….

Het lied werd in 1967 door Tom Manders (klik) gezongen. Maar gek genoeg was hij geen Rotterdammer, zijn wiegje stond in Den Haag, maar zijn liefde voor de stad Rotterdam was 

groot.

Kunst inspireert en fascineert

Moeder natuur heeft ook zo haar streken en dat ondervond ik gewoon thuis deze week.

Ik schreef jullie vorige week al dat mijn Sanseveria ging bloeien, het waren toen nog gesloten knopjes. Maar toen ik van de week de rolgordijnen, bij het donker worden liet zakken kreeg ik een zoete geur in mijn neus. De bloemknopjes waren opengegaan en de witte, sierlijke bloemetjes waren ineens zichtbaar en verspreidde hun geur. Prachtig en ik dacht, morgenochtend maak ik bij daglicht eerst een foto en ik lag de camera alvast klaar zodat ik het niet kon vergeten. Maar de volgende ochtend, was er geen sierlijk bloemetje meer te zien. Wat een rotstreek, dacht ik met een grijns. Ik moest wachten tot de zon weg was en het wat donkerder werd. toen herhaalde het kleine wonder zich.

Dina Saadi aan het werk

Je verbazen en verwonderen en je dan verbaasd afvragen, waarom?

Kunst, in welke vorm dan ook, inspireert mensen. Er is al heel veel wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, het bewijs is er. Maar waarom zijn er dan nog altijd volwassenen en leiders van het land die het ontkennen en kunst nog steeds als een hobby zien. Misschien moeten we de heren en dames in de Hofstad eens een doos kleurtjes geven om het kinderlijke gekibbel eens om te zetten in creativiteit. Misschien kunnen we dan de politiek transformeren naar een kleurig, (kunst) "zinnig", doelgericht en maatschappelijk en sociaal gericht bestuur. 

Dat laatste zou zeker een WOW! effect geven.

Ik zie nog steeds de lichtpuntjes

Ik verlies de moed niet, want ik zie nog steeds de lichtpuntjes in onze maatschappij en met elk positief bericht groeit het vertrouwen, uiteindelijk zal toch de liefde winnen.

Welke kleur geef jij deze week?

Doordenker:

De waarheid is nergens lid van.

Wonder der natuur thuis

In de Spotlight:

Rubens in Boijmans van Beuningen (klik)   

De tentoonstelling “Pure Rubens” toont het grootste overzicht van Rubens olieverfschetsen dat in de afgelopen 65 jaar is getoond. Museum Boijmans van Beuningen en het Museo Nacional del Prado in Madrid werkten samen om de mooiste werken bijeen te brengen. De tentoonstelling is t/m 13 januari 2019 te zien.

Dit is Cas! (klik) 

In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam kun je tot 13 januari 2019 kennismaken met fotograaf Cas Oorthuys (1908 – 1975): fotograaf, optimist, wereldreiziger en familieman met een oeuvre dat zich kan meten aan internationale namen. Een prachtige Vintage fotografie tentoonstelling die de moeite waard is om te bezoeken.

Waterlicht(klik)

Laat je zintuigen prikkelen in het droomlandschap WATERLICHT van Daan Roosegaarde. Als een virtuele vloed gemaakt van LED’s, software en lenzen overspoelt het Museumpark in Rotterdam en laat je ervaren hoe hoog het water zou komen zonder menselijke interventie. Tegelijkertijd creëert WATERLICHT aandacht voor de stijgende waterspiegel als gevolg van de opwarming van de aarde. Beleef de kracht en poëzie van het water en ga je van 25 t/m 27 oktober 2018 verbazen en verwonderen in het Rotterdamse Museumpark van 20.00 – 23.00 uur.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey