295 Verhalen

Het is er toch van gekomen, mijn warme jas is uit de kast, het wordt kouder en we verzetten de klok. Het is wintertijd!

Eerlijkheidshalve ben ik geen voorstander van het verzetten van de tijd, elk jaar weer vind ik het klinkklare onzin en heel veel mensen ondervinden er last van. En of het werkelijks iets bijdraagt aan een beter milieu, daar zet ik grote vraagtekens bij. Elke keer ontstaat er een discussie over, maar worden er geen knopen doorgehakt.

Ik vind tijd verzetten, tijdverspilling en daar kan ik slecht tegen.

In elk mens zit een verhaal, schreef ik al eens eerder en toen ik de afgelopen week in het theater twee bijzondere voorstellingen zag moest ik daaraan terugdenken. Twee totaal verschillende verhalen die van geen kanten met elkaar te rijmen zijn, van twee totaal verschillende mensen, verhalen die laten zien hoe kwetsbaar wij allen zijn.

Achter elke deur zit een ander verhaal

Deze week stond ik ook zelf weer eens op de planken samen met ongeveer twintig andere figuranten van 11 tot 70+. Het waren voor mij totaal onbekende mensen, maar zelfs al na die eerste repetitie ontstond er een band. In de eerste uren ontdek je dat je met de een iets meer hebt dan met de ander, zo puur zoals kinderen dat hebben. Maar toch ontstaat er iets magisch en drijven er verrassingen boven. Als je een passie hebt voor theater komt dat eruit en drijft dat naar de oppervlakte. Het zijn de verhalen die in de mens verborgen zitten en die er tijdens dat maakproces uitkomen, de drempel die je dan overgaat maakt mensen mooier.

Samen iets maken, tot op de laatste minuut nog schaven en schuren en werken naar het hoogtepunt. In het geheel gezien was het maar een kleine bijdrage aan het festival Welcome to our Guesthouse 2018 (klik) , maar ik stond weer even op de planken en dat voelde heerlijk.

Ik hou van verhalen over mensen met daarin de pieken en dalen van het leven.

Elk huisje heeft zijn kruisje

De voorstelling die ik in Werkplaats Walhalla zag en die nog steeds onder mijn huid zit, was toch wel Het Verbrande Huis (klik) een Surinaamse familiekroniek. In deze voorstelling wekt Bodil De la Parra (klik) het huis en haar bijzondere Surinaamse familie tot leven. Ook gaat ze terug naar haar Joods Portugese voorouders, die ooit op de vlucht waren voor de inquisitie. Een persoonlijk verhaal dat zijn licht laat schijnen op de Nederlandse-Surinaamse geschiedenis. Waarvan we als Nederlanders eigenlijk zo weinig weten.

Bodil komt al haar hele leven in Paramaribo, de stad waar haar vader Pim De la Parra (klik) opgroeide. Ze bezocht zijn geboortehuis aan de Zwartenhovenstraat ontelbare keren en dat huis brandde in de nacht van 14 oktober 2012, onder het toeziend oog van haar familie, tot de grond toe af. Het enige dat restte was de drempel en in één klap was meer dan een eeuw geschiedenis in rook opgegaan.

In die voorstelling speelt Bodil De la Parra alle personages in het huis, de constante schakeling tussen tijd, plaats en personages maken deze voorstelling heel bijzonder.

Toen ik later op de avond mijn eigen drempel overstapte en het huis mij omarmde, was mijn hoofd nog steeds bij deze prachtige voorstelling. Wat een acteerprestatie en dan het verhaal, een Surinaamse familiegeschiedenis waar men niet over sprak, prachtig doorverteld omdat het niet mag worden vergeten. De voorstelling is nog tot begin december te zien in verschillende theaters in het land en echt een must see.

Met een lach en een traan

Tegenstellingen maken het leven boeiender, daar ben ik van overtuigt.

Als we de zolder betreden komt de trieste eenzaamheid je tegemoet. Het is de zolder van een eenzame oude circusartiest, die hoewel zijn carrière voorbij is nog eenmaal wil vlammen. Moederziel alleen, verdwaalt tussen zijn schilderijen verteld hij wat hij altijd al heeft willen doen. Voordat hij echt is opgebrand wil hij zijn grote filmdroom waarmaken en hij neemt het publiek, waar hij altijd van heeft gehouden, mee in zijn zwanenzang. Verleden, heden en toekomst verpakt in een tragikomedie waarin werkelijkheid en fictie naadloos samenvallen.

De Laatste (klik) , is een solovoorstelling waarin we Jack Wouterse (klik) zien als oude clown. Ik zag de try-out in Schiedam, de voorstelling gaat op 10 november a.s. in première en is overal in het land te zien.

Ik ken Jack Wouterse als een geweldige acteur, maar in de flyer las ik dat hij ooit begon als clown in het circus van Sjoukje Dijkstra. Hij kwam pas later als acteur in het theater terecht en was te zien in verschillende series en films. Hij ontving een Gouden Kalf voor zijn rol in de film “Suzy Q”, en daarnaast is hij ook zelf filmmaker. Zoals hij het zelf noemt is deze voorstelling een aftreksel van hemzelf, maar er zit ook heel veel fantasie doorheen. Het is een voorstelling over eenzaamheid, ouder worden, wat wil je nog doen en wat kun je nog.

Ik zocht naar een trailer van de film “Suzy Q” (film 1999 klik) en vond de hele film, waarin ik bekende gezichten zag van jonge acteurs en actrices, die uiteindelijk groot en bekend werden. Maar wat ik vooral opvallend vond, was de digitaal loze tijd waarin de film zich afspeelt, geweldig die kledingstijl en de stijl van wonen. Ik ben er maar eens voor gaan zitten, want deze film had ik nooit gezien.

Verhalen moeten worden doorverteld, dat houdt de geschiedenis levendig en we kunnen ervan leren.

Een verhaal uit een andere tijd

Ik las het boek van Susan Smit, Gisèle. Een epische oorlogsroman, een op feiten gebaseerde liefdesgeschiedenis van drie mensen, de getalenteerde glazenierster Gisèle d’Ailly van Waterschoot van der Gracht (klik) , dichter Adriaan Roland Holst (klik) en de ambitieuze actrice Mies Peters, verbonden door hun hartstocht voor het theater, de beeldende kunst en de poëzie. De oorlog dwingt iedereen uiteindelijk om een keuze te maken tussen buigen of barsten, goed of fout, haat of liefde. Te midden van alle vernietiging, honger en geweld is de kunst de enige manier om te overleven.

Ook dit verhaal liet mij niet direct na de laatste pagina van het boek los, bijzonder ook omdat je de mensen die in het boek worden genoemd van naam kent en daardoor raakt het je denk ik nog meer. Het duurde even voor ik aan een ander boek kon beginnen, maar inmiddels heb ik die stap alweer gezet.

Het werk van Gisèle is o.a. te zien op de SS Rotterdam

Maar de keuze viel wel weer op een boek dat op waarheid is gebaseerd, ook een verhaal dat moet worden doorverteld.

De Meid, geschreven door Marlies Allewijn is het waargebeurde verhaal van een dienstmeid. Het verhaal van de Zeeuwse Neeltje Lokerse die begin 20^ste eeuw iets revolutionairs deed: ze nam als dienstbode wraak op haar werkgever, de vader van haar bastaardkind. Midden op het Binnenhof schoot ze de man neer, met als doel aandacht te vragen voor het onrecht dat vrouwelijke dienstboden dagelijks overkwam. Neeltje werd een publieke heldin en werd zelfs vrijgesproken. Door haar toedoen werd de wet Loeff- waarin onderzoek naar vaderschap en alimentatie geregeld is, enkele jaren later gerealiseerd. Een prachtige roman over het aangrijpende leven van een intrigerende, stoere vrouw.

Een Zeeuwse geschiedenis

Verhalen wie houdt daar niet van, maar vertellen we onze eigen geschiedenis nog wel voldoende door. We maken selfies, we appen, vloggen en bloggen, maar wat vertellen we daadwerkelijk door en is dat voldoende voor de volgende generaties, een boeiende vraag.

Er blijven natuurlijk altijd mensen die schrijven, verhalen en sprookjes vertellen. Al eeuwig bestaan er verhalenvertellers en wat er ook gebeurd, zij zullen nog eeuwig voortleven. 


Maar wat doe je met je eigen geschiedenis?

Doordenker:

Mooie dingen gebeuren ineens.

In de mallemolen van het leven draaien we allemaal een rondje mee

In de Spotlight:

Rubens in Boijmans van Beuningen (klik)   

De tentoonstelling “Pure Rubens” toont het grootste overzicht van Rubens olieverfschetsen dat in de afgelopen 65 jaar is getoond. Museum Boijmans van Beuningen en het Museo Nacional del Prado in Madrid werkten samen om de mooiste werken bijeen te brengen. De tentoonstelling is t/m 13 januari 2019 te zien.

Hollandse meesters uit Britse landhuizen (klik) 

In het Mauritshuis in Den Haag is nog tot 6 januari 2019 een unieke tentoonstelling te zien, tweeëntwintig schilderijen uit twaalf huizen van het National Trust. Nooit eerder was zo’n grote groep Hollandse meesterwerken uit het bezit op reis buiten het Verenigd Koninkrijk.

Dit is Cas! (klik) 

In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam kun je tot 13 januari 2019 kennismaken met fotograaf Cas Oorthuys (1908 – 1975): fotograaf, optimist, wereldreiziger en familieman met een oeuvre dat zich kan meten aan internationale namen. Een prachtige Vintage fotografie tentoonstelling die de moeite waard is om te bezoeken.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey