297 Power

Eén inademing en op de volgende uitademing lijkt de week alweer voorbij. Wat gaat de tijd toch snel. Ik wil er ook niet te lang bij stil staan, maar het feit is dat je met diezelfde snelheid ook ouder wordt. Het is de suikerzoete waarheid en de waarheid is bitter.

Zoals ik vorige week al schreef zag ik schitterende film: De Dirigent, waarin we het verhaal zien van de Nederlandse Antonia Brico die in 1926 naar de VS emigreerde om dirigent te worden. Ze wordt niet serieus genomen en moet via een enorme omweg haar droom verwezenlijken. Om haar doel te bereiken wijst ze ook een huwelijksaanzoek af. Een sterke vrouw die weet wat ze wil en moet knokken tegen een mannenwereld.

En dat nog geen honderd jaar geleden.

Vrouwen worden aan de lijn gehouden.

In onze tijd zouden wij die kracht, Vrouwenpower noemen. Inmiddels moet ik concluderen dat wij van die sterke vrouwen in onze geschiedenis nog heel veel kunnen leren.

Ik zag de vierde aflevering van de prachtige documentaire Vrouw op Mars (klik) waarvan je de vorige afleveringen nog kunt terugkijken via de link. We worden in de documentaire door de tijd geloodst door Fidan Ekiz, die met heel veel respect en nieuwsgierigheid weet te boeien. De kracht van deze serie zit ook in de afwisseling van mooie interviews en de legendarische zwartwit beelden. Waarom is het zo’n boeiende serie, misschien juist omdat ik veel herken vanuit mijn jeugd.    

Al in de eerste aflevering: Van huisvrouw tot huisman, waarin de huisvrouw centraal stond, werden er deurtjes in mijn hersenen geopend en dreven er herinneringen boven. Ik hoorde in gedachten mijn moeder vertellen, je mocht als gehuwde vrouw niet meer werken zodra je in het huwelijk trad.

Het enige recht van de vrouw tot aan 1956, het aanrecht.

Tot aan een wetswijziging in 1956 was een gehuwde vrouw in Nederland handelingsonbekwaam. Dat betekende, dat gehuwde vrouwen niet zelfstandig een overeenkomst, zoals een bankrekening konden afsluiten of beslissingen over de opvoeding van kinderen mochten nemen. Alleen met medewerking van de man/echtgenoot kon een vrouw rechtshandelingen verrichten. Als zij eigen inkomsten had uit arbeidsovereenkomst, moest zij ontslag nemen bij haar werkgever, zodra zij huwde.

Reken maar even mee, de vrouw heeft pas 62 jaar het recht om zelfstandig en onafhankelijk te handelen als zij was getrouwd.

Bestseller die ook mijn hart veroverde

Ik heb net het boek: De Verloren Kinderen uitgelezen, een prachtig boek dat je niet wil dichtslaan. Het verhaal, Engeland 1948. Moeder Mavis is een oorlogsweduwe met twee dochters van pas 9 en 5 jaar. Haar nieuwe partner is gewelddadig en als zij zwanger is stelt hij haar voor de keuze, als zij wil trouwen om hun zoon te erkennen moet ze haar dochters afstaan. Ze kiest voor het huwelijk en heeft dan geen enkel recht van spreken meer, de man is de baas en zij moet zich aan zijn regels houden. Tegen haar wil, tekent Mavis uiteindelijk onder druk en haar dochters komen in een weeshuis terecht. 

Zonder dat hun moeder op de hoogte is worden de meisjes naar Australië verscheept en daar wacht hen een bizarre ontvangst, naar huis gaan is dan volkomen onmogelijk.

Het zwakke geslacht knokte zich door de tijd

Voor zelfstandigheid hebben vrouwen lang geknokt, mannen stonden door de eeuwen heen lijnrecht tegenover de vrouwen, het zwakke geslacht. Die laatste term is door mannen bedacht, echter het tegendeel is waar, dat heeft de tijd ons wel geleerd. De geschiedenis bewijst steeds opnieuw dat er heel veel sterke vrouwen actief zijn geweest en tot op heden wordt er nog steeds terrein gewonnen.

In die vierde aflevering van Vrouw op Mars: Het zwakkegeslacht aan de macht (klik) , zien we een zoektocht naar de pioniers in de politiek. Er werd massaal geknokt voor Vrouwenkiesrecht en dat is dit jaar precies 100 jaar geleden.

Mijn grootmoeder geboren in 1898 maakte al die veranderingen mee.

Ik besef dat mijn grootmoeders dat heel bewust moeten hebben meegemaakt. Zouden mijn voormoeders ooit aan die stille vrouwenmarsen hebben deelgenomen?

De beelden laten de zwartwit beelden zien, van honderd heren die moeten bepalen of vrouwen mochten meebeslissen over het land. Dat had nog heel wat voeten in aarde en met open mond beluisterde ik de feiten die tegen het toelaten van de vrouw in de politiek door de heren werden aangevoerd. Maar bij de landelijke verkiezingen in 1918 stemt toch een handjevol mannen voor een vrouw. Zo nam 100 jaar geleden Suze Groeneweg (klik)  als eerste vrouw, tussen 99 mannen, plaats in de Tweede Kamer en pas daarna kregen vrouwen stemrecht.

Bij elke aflevering trek ik zo mijn eigen conclusie, net zoals ik dat na het zien van de film: De Dirigent deed.

Achter elke deur een andere wereld.

Het is 2018 en we spelen nog steeds geen gelijkspel, hoewel er veel terrein is gewonnen, het is veelal nog steeds een mannenwereld. Denk o.a. maar eens aan de hoeveelheid vrouwen die in de regering zitten en de verschillen op de arbeidsmarkt waarbij gelijke banen nog steeds niet gelijk worden beloond. Een enkele keer wordt er nog wel terrein gewonnen, denk daarbij aan het vrouwenvoetbal dat nu eindelijk op de kaart staat. Maar toch…

Ik vraag we steeds vaker af of wij, vrouwen van deze tijd zo krachtig zijn als al die dames die voor onze zelfstandigheid hebben geknokt. Zijn wij nog wel zo moedig of is ons na al die jaren de moed in onze sneakers gezakt. 

Ik gooit er zo aan het eind nog even wat passende muzikale noten tussendoor, luister maar eens: Vrouwen aan de macht (klik) 

Een ding staat voor mij als een pal boven water, als er meer vrouwen zouden regeren in de wereld dan zou alles er heel anders uitzien.

Waar is onze Vrouwenpower gebleven?

Doordenker:

Liefde begint thuis.

Vrouwenpower, hebben wij de kracht nog.

In het Spotlight:

1001 Vrouwen in de 20^ste eeuw (klik) 

In het Amsterdams Museum is tot en met 10 maart 2019 de tentoonstelling Vrouwen in de 2este eeuw te zien. Verhalen van inspirerende, beroemde en beruchte vrouwen. 

Dit las ik op de site: De veelheid aan verhalen geeft een verrassende kijk op de geschiedenis van de vorige eeuw. Al ligt de nadruk op het verleden, de tentoonstelling is uiterst actueel: ook vandaag de dag zijn mogelijkheden en hindernissen voor vrouwen onderwerp van gesprek.

Ma (klik) 

Marga Geerlings fotografeerde de moeder van Hugo Borst die aan Alzheimer leed. De foto’s roepen veel herinnering en emotie op. Sommige foto’s hoef je maar één keer te zien of ze staan voor altijd op je netvlies gebrand. Onder de titel: Ma is er een prachtige selectie te zien in de tentoonstelling. De dementie, mantelzorg en afscheid, het zijn allemaal thema’s waar veel van ons mee te maken krijgen. De tentoonstelling is geopend in het Stedelijk Museum Schiedam op de Dag van de Mantelzorger en is tot 3 maart 2019 te zien.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey