303 Draad

Het jaar en de maand januari zijn alweer 13 dagen oud, ik pak de draad weer op na een adempauze van een aantal weken en heb weer voldoende energie om te schrijven.

Ik koos vlak voor de feestdagen het hazenpad naar het zuiden en dat was een wijs besluit. Gek genoeg ontmoet ik steeds vaker “feestdagenvluchtelingen” of anders gezegd, mensen die de laatste decemberdagen het liefst zouden overslaan. Maar daarvan kunnen of willen veel mensen niet onder de verplichtingen uit komen. Eigenlijk hebben die laatste dagen van december een misplaatste benaming, er zijn zo ontzettend veel mensen waarvoor de “feest”-dagen bepaald geen feest is.

De mallemolen van het leven draait inmiddels alweer op volle toeren. De koffer staat weer in de berging, de kleding ligt ook al weer gewassen en gestreken in de kast en de foto’s staan alweer op mijn laptop.

Prachtige Pátio in de wijk Alfama, Lissabon

Je kunt alles wel ontlopen en op reis gaan, maar bij thuiskomst zijn er toch altijd de nodige beleefdheidsbezoekjes die je moet afleggen, daar kom je niet onderuit. En dus zat er in die eerste dertien dagen al heel veel beweging. Naast de nodige bezoekjes, een verjaardag, een gezellig etentje en helaas een crematie, zwom ik de wekelijkse banen weer, zag ik mijn eerste film al en bezocht ik de vakantiebeurs.

Terwijl de kerstkalkoen bij veel mensen in de oven stond, maakte ik een prachtige reis naar de Costa Lisboa en genoot van de zon. Ik ben tijdens die korte reis een beetje mijn hart verloren aan Portugal. Naast het heerlijke milde klimaat, zijn de Portugezen ongelofelijk vriendelijk, temperamentvol en toch rustig. Bovendien zal ik de kleuren en de tegels van het land nooit meer vergeten, ik ga zeker nog eens terug, maar dan in het voorjaar als alles in bloei staat.

De komende weken zal ik de foto’s met jullie delen, maar het valt niet mee om daar de mooiste uit te filteren, ze moeten immers ook raakvlakken hebben met het verhaal dat ik schrijf.

De tegels in de páto, wijk Alfama, Lissabon

Zoals ik in mijn laatste blog: 302 Tromgeroffel (klik) schreef, ging het boek: De Viool van Mijn Moeder mee op reis en dat bleek eigenlijk niet zo’n passend vakantieboek, hoewel ik het wel heb uitgelezen.

Het boek De Viool van Mijn Moeder (klik) ,is een boek over de oorlog en daar zijn al veel boeken over geschreven. Vaak vanuit de kant van slachtoffers, meestal met Joden of verzetsstrijders in de hoofdrol. Maar dit boek belicht de kant van de NSB, deze partij had tijdens de oorlog zo’n 100.000 leden. Grote kans dat er in je omgeving dus (achter)kleinkinderen zijn van mensen die in die tijd het gedachtengoed van de nationaalsocialistische beweging steunden. Wat velen niet weten is dat kinderen en kleinkinderen van NSB-ers nog tientallen jaren na de oorlog last hadden van dit verleden. Yvonne van de Berg, de schrijfster van het boek, is zo iemand en ze verwerkte haar ervaringen in deze openhartige autobiografische roman.

Het is een aangrijpend boek over een loodzwaar geheim, moedig geschreven en hoewel we er na al die jaren anders tegenaan kijken, een zware last voor kinderen en kleinkinderen die geen schuld hadden.

Het boek en de sfeer

Gelukkig had ik op mijn e-reader de bibliotheek voor de vakantie nog aangevuld. En kon ik na die zware kost, aan het eerste deel van de populaire boekenserie van schrijfster Lucinda Riley (klik) beginnen en eerlijk gezegd ben ik er inmiddels aan verslingerd. De Zeven Zussen is een prachtig boek. Het verhaal pakt direct en heden en verleden zijn prachtig door elkaar verweven.

Het verhaal: Na de plotselinge dood van hun vader komen de zeven zussen samen in het ouderlijk huis, een prachtig landhuis aan het Meer van Genéve. De zussen werden allemaal geadopteerd door Pa Salt en na zijn dood krijgen ze allemaal een brief met een mysterieuze verwijzing naar hun afkomst. Maia is de oudste zus en zij probeert als eerste met de weinige aanwijzingen haar afkomst te ontrafelen. In die zoektocht wordt de lezer meegenomen vanuit het prachtige Zwitserland naar Brazilië en dan tachtig jaar terug, van de bouw van het wereldberoemde Christusbeeld in Rio de Janeiro naar de roerige jaren twintig in Parijs.

De Taag, Ponte 25 abril en het Christusbeeld

Ik zag tijdens mijn reis het Christusbeeld (klik) in Lissabon, het beeld is 110 meter hoog (incl. sokkel) en staat aan de linkeroever van de Taag, het prijkt hoog boven op een berg aan het einde van de lange ijzeren brug, de Ponte 25 abril (klik). 

Het Christusbeeld in Lissabon is gebaseerd op het beroemde standbeeld, Christus de Verlosser in Rio de Janeiro en het is juist dat beeld waarover in het boek: De Zeven Zussen wordt geschreven. De ontwerper, ingenieur Heitor da Silva Costa en de beeldhouwer Paul Landowski hebben een belangrijke rol in het verhaal gekregen. Toen ik tijdens de reis aan de voet van het Padrãodos Descobrimentos (klik), het monument ter ere va de Portugese ontdekkingsreizigers in de 15^e en 16^e eeuw stond, besefte ik dat ik op geen beter moment aan het boek had kunnen beginnen. Brazilië is immers ook door de Portugezen ontdekt.

Het boek, een dikke pil van bijna 600 pagina’s, is nog niet uit maar ik weet nu al dat ik alle delen wil lezen, er zijn inmiddels vijf delen uit en dus kan ik nog even vooruit. Ik hou van de stijl waarin Lucinda Riley schrijft en waarin heden en verleden elkaar afwisselen.

Het ontdekkingsreizigers monument in Lissabon

  

Mijn vlucht naar Portugal had zowel heen als terug iets vreemds. Op de heenreis zat er een vrouw achter mij met een kat in een mandje en eerlijk gezegd wist ik niet dat je huisdier op deze manier als handbagage mee mocht nemen. Het beestje zat eerst zachtjes en onrustig te miauwen, maar vanaf de startbaan werd het helemaal hysterisch. Maar vreemd genoeg zat er op de terugreis een vrouw voor mij, met een Chihuahua in een tas en ook die ging hysterisch tekeer bij het opstijgen. En ik dacht, wat een waanzin om je geliefde kat of hond te laten vliegen als een vogel. Maar de ware “dierenvrienden”, voor en achter mij, hadden daar blijkbaar geen moeite mee.

Mensen, ze blijven je altijd weer verbazen en naar het schijnt kan alles telkens weer gekker.

Een van de kleurig betegelde straatjes, Lissabon

Ik zag een regenboog aan kleuren in Portugal, terwijl hier in Nederland een verhitte discussie gaande was over de Nashville-verklaring. Ik ga er niet te veel over schrijven, dat is al genoeg gedaan. Maar steeds vaker vraag ik mij af waar ons respect is gebleven of zijn we misschien de betekenis van het woord respect vergeten.

Even een reminder: Respect betekent aanzien, eerbied of waardering, die men heeft voor (of ontvangt van) iemand vanwege zijn kwaliteiten, prestaties of vaardigheden. Het woord betekent oorspronkelijk: omzien naar, en vandaar rekening houden met.

De eerste film die ik dit jaar zag was de film Mary Poppins Returns (klik), een vervolg op de film die ik in 1964 zag en natuurlijk keek ik zeker ook vanwege een dosis jeugdsentiment. Maar toen ik de film had gezien besefte ik dat de filmmakers in het maakproces hadden bedacht, dat de wereld wel een positieve vibe kon gebruiken en die waardevolle positieve boodschap komt over. De film zit vol verrassingen, is lief, kleurrijk en vrolijk, maar zit ook vol met wijze lessen. Bewaar het kind in jezelf is er een van en na de film huppelde ik (bij wijze van spreken) naar buiten.

De toren van Belém

We zijn inmiddels met meer dan 15 miljoen mensen, maar ik wil mijn eerste blog van dit jaar beëindigen met dit lied. Gewoon omdat ik hoop dat het plantjes dat ik wil zaaien, genaamd: Respect en Accepteren zullen uitgroeien tot een boom waarvan de takken alle kanten op gaan.

Zo aan het eind en het begin van het jaar nemen we ons heel veel voor, goede voornemens als, stoppen met wat dan ook en beginnen met ook nog wat. Maar ik stel voor dat we dit jaar massaal de betekenis gaan delen van het woord respect, dat weer hoog in het vaandel zetten en in de praktijk brengen. Zodat het fatsoen en waardering weer groeit in ons mooie, kleine schatrijke landje.

Ik heb de draad weer opgepakt en nu maar afwachten of nog iemand over is van mijn lezers, viewers en volgers. 

Wellicht kunnen we dan samen de plantjes: Respect en Accepteren te delen.

Doordenker:

Geef je hart eens voorrang en laat het denken los.

Uitzicht vanaf Pátio de Dom Fradigue te Lissabon

In het Spotlight:

Cats (klik) 

De Engelstalige West End productie: Cats, die 21 jaar onafgebroken liep is in Nederland en is van 15 t/m 27 januari 2019 in het Nieuwe Luxor te Rotterdam.

Hamlet (klik) 

De familievoorstelling (8+) van Theater Rotterdam is ook dit jaar weer een succes, de recensies zijn lovend en de voorstelling Hamlet, is ook genomineerd voor de Zapp Theaterprijs. Elk jaar weer verrast regisseur Pieter Kramer de theaterbezoekers van jong tot oud, veel succesvoorstellingen zijn dan ook beloond en ook dit jaar is Hamlet genomineerd voor de Zapp Theaterprijs. Een echte aanrader, die nog tot 14 april 2019 te zien in het land.

Pica Pica Winterparade (klik) 

Rotterdamse kunstenaars worden samengebracht met lokale muzikanten op de leukste hotspots. Voor mij is dit een nieuw festival, maar de Pica Pica agenda (klik) ziet er veel belovend uit. Ik ga zeker een van de locaties bezoeken.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey