315 Kleurig

Terwijl de wasmachine zijn laatste rondje draait en de stad bol staat van de sportievelingen die aan de start verschijnen van de Rotterdamse Marathon, leg ik de laatste hand aan mijn wekelijkse verhaal. Ik heb al bijna alles geschreven, de weersverwachting ziet er veelbelovend uit en dus moet ik naar buiten.

Mij kom je vandaag niet tegen in Rotterdam, niet dat de sfeer niet goed is, het is altijd één groot feest. Maar nee, ik vind al die drukte niks, veel te veel mensen en bovendien was er in de regio ook genoeg te doen.

Het kriebelt, het is lente en er is van alles te ondernemen en ik stap op de fiets.

Dubbele tulp in muurvaasjes van Figr1 (klik) 

Ik zag de prachtige overzichtstentoonstelling met de foto’s van Erwin Olaf in het Haags Gemeentemuseum. Voor de tweede keer, de eerste keer was het zo druk dat ik de helft niet goed kon zien en bovendien had ik de foto’s in het Fotomuseum Den Haag ook nog niet gezien. Achteraf gezien vond ik de tentoonstelling in het Gemeentemuseum mooier en boeiender. Ik wist niet dat Erwin Olaf ook werkte met bewegende beelden en daar was ik ook deze keer weer zeer verrast over.

Kleine bolle meerkleurige tulp

Er zijn verschillende filmpjes te zien, maar een ervan inspireerde mij. Het was een zwartwit filmpje van een grote bos tulpen in een vaas, zonder geluid en het is werkelijk fascinerend om te zien hoeveel beweging er in een bos tulpen te zien is.  

Vorige week liet ik jullie knalgele tulpen zien (nummer 314 Groei klik) en schreef ik over mijn tulpencollectie. Tulpen die ik na aankoop op de foto zet en later als ze in de vaas staan, omdat tulpen je altijd verrassen. Maar gek genoeg heb ik er nooit een serie foto’s van laten zien, terwijl ik er echt ontelbare plaatjes van bezit.

Dus daarom deze week veel kleurige foto’s, die bij lange na niet zo mooi zijn als de foto’s en filmpjes in de tentoonstelling.

Spitse tulpen in een suikerzoete kleur

Ik zag de afgelopen week de film: Can you forgive me? (klik) Een film die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal over de Amerikaanse schrijfster Lee Israel (klik) Het verhaal speelt zich af in het smoezelige New York van begin jaren negentig. Lee Israel is haar bijbaantje kwijt en ze geeft haar laatste dollars uit aan medicatie voor haar zieke kat. Op een feestje hoort ze een zelfvoldane successchrijver opscheppen dat een writer’s block een uitvinding is van luie schrijvers. Lee Israel is precies zo’n schrijfster, thuis staart ze eindeloos naar het wit van het papier in haar type machine. Ze is niet lui. Ze gaat gebukt onder een groot gevoel van minderwaardigheid.

Dubbele roomkleurige tulpen

Op het moment dat ze de bodem van haar depressie heeft bereikt, ontdekt ze een nieuwe toepassing van haar gave om volledig op te gaan in de hoofdpersonen van haar biografieën. Ze begint brieven te schrijven als beroemde schrijvers, om ze als echt te verkopen.

Het is een bijzonder sterk geacteerde film en de rol van Lee Israel is fantastisch tot leven gebracht door Melissa McCarthy (klik) , zij heeft het verhaal samen met tegenspeler Richard E. Grant (klik) prachtig tot leven gebracht. De film kreeg zeer terecht drie Oscarnominaties. Een bijzonder verhaal, prachtig verfilmd.

Klassieke tulp, als in de stillevens van oude meesters

Ik fietste ook deze week door het lentelandschap, als door een plaatje in een goudgeel paspartout van Koolzaadbloemen, kleurig en tegelijk ook treurig, omdat daarvan mijn hooikoorts opspeelt. Overal zag ik beweging, de lammetjes dartelden in de wei en vogels floten het hoogste lied. Er hing een zoetige mestgeur in de lucht, een ander trekt zijn neus daarvoor op, maar ik geniet van dat landelijke. April is nog zo jong en toch is de zon al krachtig. Heerlijk om daar in alle vrijheid van te kunnen genieten.

Maar wat als dat niet meer mogelijk is, wat dan?

Dubbele knalroze tulpen met witte rand

Ik zag het programma: Five Day’s Inside (aflevering 2 klik) van Beau van Erven Dorens die het Rosa Spierhuis bezocht. In het Rosa Spierhuis wonen zo’n 70 kunstenaars op leeftijd. Sinds de oprichting in 1969 door harpiste Rosa Spier hebben hier al tal van kunstenaars hun laatste jaren doorgebracht. De bedoeling is dat kunstenaars hier kunnen werken en hun talent kwijt kunnen. Maar met het huidige zorgsysteem moeten mensen steeds langer op zichzelf blijven wonen. Daardoor komen ze ook hier pas op veel latere leeftijd in een verzorgingshuis. Beau wordt dan ook vrijwel direct geconfronteerd met dementie. Maar gelukkig wordt er ook nog kunst beoefend.

Wat mij trof was het gesprek met Caroline Kaart (klik) de 88-jarige operazangeres die het moeilijk heeft omdat ze een eenling is. Ze vertelde dat ze als enig kind is opgegroeid en geen kinderen heeft, de mannen in haar leven, haar vrienden en haar familie zijn er niet meer. Het leek haar juist om in het Rosa Spierhuis te gaan wonen, maar het valt haar moeilijk om de deur uit te gaan en mensen tegen te komen die haar niet kennen en naar doen tegen haar hond.

Witte tulp met een zonnig hart

Het gesprek met de hoogbejaarde diva raakte mij, ik kreeg een brok in mijn keel. Ik schrik van de gedachte die bij mij bovenkomt, ik ben ook als enig kind ben opgegroeid en heb geen kinderen. In die gedachten blijf ik niet hangen en heb ik geen vooruitziende blik, maar stel je voor…

Ach ik ben pas 66 lentes jong (bijna 67) wellicht heb ik nog een lange toekomst voor me. Zorgen zijn voor later, je kunt niet alles voor zijn en dus geen zorgen voor morgen.

Toch dacht ik ook bij het zien van die uitzending, als ik héél oud en hulpbehoevend word dan zou ik wel in zo’n huis willen wonen. Tussen mensen met een creatief brein, die daar ook nog iets mee doen, hoe moeilijk dat ook zal gaan. Hoewel dat soort huizen tegen die tijd hoogstwaarschijnlijk helemaal zijn verdwenen.

Enkele tulpen met een meerkleurig hart

Zonder meer is Five Day’s Inside een prachtige respectvolle serie geworden. Alle lof voor Beau, de yup met een groot empathisch vermogen.

Vandaag begon ik in een nieuw boek, hoewel ik het eigenlijk had willen bewaren voor in mijn vakantie, dat boek: De Nachtroos (klik) begon heel toepasselijk met een 100-jarige verjaardag.

De Franse schrijfster en filosofe Simone de Beauvoir (1908-1986) schreef ooit: Eén lente per jaar en in het leven slechts één jeugd.

Vurige spitse tulpen

De lente zit duidelijk in de lucht en er valt heel veel kleurigs te genieten, thuis blijven is geen optie en dus is mijn advies: Ga naar buiten!

The first day of spring (klik) 

Waar ga jij het liefst heen in de lente?

Doordenker:

Adem de lente en wees blij, de zomer komt al dichterbij.

Nog meer plaatjes uit mijn tulpencollectie

In het Spotlight:

Arboretum Trompenburg Rotterdam (klik) 

Trompenburg is een prachtig aangelegde plantentuin met een grote collectie bomen, struiken, vaste planten, bollen en knollen. De tuin ligt aan de rand van het centrum van Rotterdam in de wijk Kralingen. Het is een schatkamer voor plantenkenners en een weldaad van rust voor elke wandelaar die op zoek is naar rust in een drukke stad. Een kleurige fotogenieke plek.

Zeeuwse Bollenroute 2019 (klik) 

In het kader van de Zeeuwse Bollenroute zijn er op 19 en 20 april 2019 vijf schitterende voorjaarstuinen te zien. In de tuinen zijn het afgelopen jaar duizenden bloembollen gepland. De opzet van de tuinen verschilt sterk, maar de liefde voor bloembollen komt duidelijk tot uitdrukking. En bezoek waard en het ideale lente uitstapje.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.