326 Natuurlijk

Liggend in het gras overdenk ik de week die weer voorbijgevlogen is, het weer zat mee dus dat werd dubbel genieten. Er zat veel beweging in en wandelend en fietsend kwam ik deze week aan de plaatjes.

Ik kwam opnieuw tot de conclusie, dat fotograferen tijdens een wandeling prettiger is dan tijdens een mooie fietstocht. Fietsend moet je steeds afstappen en dat kost tijd. Voor plaatjes in de natuur is tijd kostbaar, want in een enkele seconde is de kans op het mooiste plaatje gevlogen. Dus neem ik, als ik ga fietsen geen camera meer mee, dan volstaat mijn mobiel ook als ik echt iets bijzonders zie, dat ik mee naar huis wil nemen.

Er zat achteraf gezien heel veel natuur in de week en niet alleen buiten de deur, maar ook thuis voor de buis.

Wandelgenieten

Sinds half juni is er op NPO2 een heel interessant natuurprogramma: De Toren (klik). “We zijn geen mensen geworden, we zijn dieren gebleven”, is gewoon een prachtige zin aan het begin van de trailer, een mooie doordenker dacht ik. Maar ook de beelden kwamen bij mij binnen. Het eerste deel had ik gemist en dus keek ik het terug, natuurlijk bleek dat geen verspilde energie, anders zou ik er niet over schrijven.

De intro: In het programma De Toren neemt acteur Marcel Musters ons mee naar een geheimzinnige plek. In de toren is het donker en doodstil, de luchtvochtigheid wordt nauwlettend in de gaten gehouden. Geen ramen, geen uitzicht en slechts weinig mensen weten ervan. Nog minder mensen mogen erin, want in die toren liggen miljoenen natuurhistorische schatten opgeslagen

Natuurlijk voedsel

De zesdelige avontuurlijke documentaireserie verteld de verhalen achter onze grootse natuurschatten. Marcel Musters ziet, ruikt en voelt de natuur op een wel heel bijzondere manier. Een mammoetdrol die nog steeds ruikt. Een schelp die maar drie mensen op de hele wereld mogen aanraken. Een stier met menselijke genen. Het eerstgevonden bewijs van de theorie van Darwin. Het komt allemaal voorbij in De Toren

Inmiddels heb ik drie delen teruggekeken van die bijzondere serie De Toren op NPO 2 op de zondagavond om 21.15 uur en ik kijk ook al weer uit naar het volgende deel.

Diergaarde Blijdorp, Rotterdam

Ik bezocht deze week het mooiste dierenpark van Nederland, Diergaarde Blijdorp (klik) in Rotterdam. Ik ken het park al vanaf heel jonge leeftijd en kom er ook nu nog elk jaar. Het is een bijzondere plek, waar je dieren van ver in levende lijven kunt ontmoeten.

Maar als kind vond ik de ruimte waar potten stonden met embryo’s op sterk water heel fascinerend en die hadden ook in de documentaireserie: De Toren, niet misstaan. Die fascinerende ruimte is er niet meer in Blijdorp, maar verspreid door de Diergaarde staan tegenwoordig wel infostandjes, waar soms ook een dergelijke pot met embryo staat. De medewerkers vertellen daar graag over en geven ook antwoorden op de vragen die rijzen.

De Diergaarde van toen is allang niet meer de tuin uit mijn herinnering en dat is maar goed ook.

Pelikanen, dieren van ver

Het was prachtig weer en ik besloot die dag alle tijd te besteden aan de Vrije Vlucht Voorstellingen (klik) die drie keer op een dag te zien zijn. Het blijft elke keer weer spectaculair om te zien hoe de grootste uil, de Oehoe geruisloos langs vliegt, kleine kleurige vogels al vliegend hun prooi vangen en kleurige Ara’s krijsend rondcirkelen hoog boven in de lucht. Maar ook de Ibissen, de Scharrelaar en de dubbele neushoornvogel blijven telkens weer verrassen.

De krijsende Ara's kiezen het luchtruim

Door de jaren heen is het aantal soorten vogels dat aan de vrije vluchten deelneemt toegenomen en nu zie je bij elke show andere vogels. Maar of de show haalbaar is en slaagt, blijft afhankelijk van het weer en de wil van de vogels om deel te nemen.

De natuur kun je niet dwingen, dat gaat gewoon zijn natuurlijke gang.

De dubbele Neushoornvogel vangt een hapje

En dan nog even iets over de leeuwinnen, niet die in Blijdorp maar die andere kanjers. Wat een fantastische prestatie om de finale te halen, ongeacht welke plek ze bereiken.

Maar waar blijft de gebruikelijke massa hysterie die je altijd bij het voetbal ziet als de heren spelen. Waar blijft de kleur oranje in de straten? Ik zag Claudia de Brey deze week ergens aan tafel zitten, die het vrouwenvoetbal goed analyseerde en het over de strijd naar acceptatie had, zij schreef er een lied over met een tekst die te denken geeft.

Zie die LeeuWinnen (klik)  

Luister naar de tekst je weet dat vrouwen altijd meer moeten knokken om ergens te komen, zo zit de maatschappij nu eenmaal in elkaar.

Veilig onder moeders vleugel

Er kwam nog een mooie doordenker langs deze week en die schreef ik op: Je moet het leven voorwaarts leven, maar slechts achterwaarts begrijpen.

Toen ik deze week iemand ontmoette waarmee ik als klein meisje op de kleuterschool innig bevriend was, moest ik aan die woorden terugdenken. Ik had hem zeker twintig jaar niet meer gezien omdat hij sinds de jaren ’70 aan de andere kant van de wereld woont. Allereerst was het confronterend, ook ik ben zo oud geworden en dat was even slikken. Maar ook begreep ik nu meer van zijn keuze om destijds te vertrekken, ik zag nu wat ik toen niet had gezien, hij was als een vogel die als in de vrije vlucht de vrijheid had verkozen boven een leven met naaste familie, in een stad en ook nog eens in een klein land. Hij was uitgevlogen gewoon omdat dat van nature in hem zat.

We zijn geen mens geworden, we zijn dier gebleven en het ene dier is een huisdier en een ander dier blijft wild, vrij en zoekt de bewoonde wereld liever niet op.

De Kleine Panda hoog boven in de boom

Dwalend door mijn natuurlijke habitat kwam ik de week door, ik hoor bij de stad, maar kan ook niet zonder groen. Ach eigenlijk ben ik overal thuis, zolang er maar geen moeten bij komt kijken, dat mij van enige vrijheid berooft. Waarschijnlijk is dat toch dierlijkgedrag, oerinstinct. Maar in mijn vrije vlucht kom ik altijd weer graag terug op het eigen nest.

Ook al heb ik moeite met moeten, je moet daar ook niet moeilijk over doen, want ook moeten hoort bij ons dagelijkse doen.

That’s Life (klik) 

Wie kijkt hier naar wie?

Je hebt kudde dieren en solitaire dieren en daarin zijn wij mensen niet anders. Wie kent ze niet, de sluwe vossen, luie luiaards, snelle hazen, blaffende honden, luistervinken, valse katten, koele kikkers, bezige bijen, ijverige mieren en nog veel meer fabelachtige dieren.

De mens is een dier, maar een dier is zeker geen mens.

Welk dierlijk karakter heb jij?

Doordenker:

Het leven is een gunst, te weten hoe een kunst.

De vlinderkas laat meer zien dan vlinders

In het Spotlight:

Natuurhistorisch Museum Rotterdam (klik) 

Op een plek aan de rand van het park ligt het Natuurhistorisch museum, een doodleuk museum staat er op de site en dat is het ook. De collectie van het museum telt 400.000 monsters en al bij de entree zal het museum je verbazen. Het is een bijzondere plek, die zowel jong als oud zal verrassen. Absoluut een tip voor een regenachtige vakantiedag.

Het huis met de Leeuwen (klik) 

Is een prachtig boek over Diergaarde Blijdorp zoals die ooit was, geschreven door Tania Heimans. In het kort: 

Weinig mensen weten dat er aan de voorzijde van Rotterdam Centraal ooit een diergaarde lag. Lange tijd was deze uitgestrekte tuin vol exotisch leven een lustoord voor de elite. Daar stond ook het huis van de laatste diergaardedirecteur en zijn gezin: Dr. Koenraad Kuiper, zijn vrouw Corrie en hun vier kinderen. Een bezoek aan de dierentuin was voor Corrie als kind altijd een avontuur. Toen ze er in 1924 met haar gezien kwam wonen wilde ze meer zijn dan alleen maar een directeursvrouw. Ze schreef voor het NRC een column over haar leven, ze verbleef regelmatig in het artistieke milieu in Zwitserland en koos vaak haar eigen vrijheid boven de dienstbaarheid aan het gezin. Heel bijzonder voor een vrouw in die jaren. Daarnaast bood zij een thuis aan pleegkinderen, leeuwenwelpjes en dingo’s. Het bombardement van mei 1940 maakte een tragisch einde aan de diergaarde.

Dr. Koenraad Kuiper bleef zich verzetten tegen de bezetter en op 6 mei 2019 is er als eerbetoon aan de oud-directeur van Diergaarde Blijdorp (klik) , een plaquette onthuld in Blijdorp en een boom geplant. In de Tweede Wereldoorlog heeft Kuiper zich sterk gemaakt voor de rechten van Joden. Hij nam onderduikers in huis en verzette zich tegen “Voor Joden Verboden”-borden in zijn park.

De Mens in het Dier (klik) 

Een boek van Norbert Sachser en hij is een autoriteit in Gedragsbiologie. Het is een vermakelijk boek, want zoals hij zegt: “Dieren zijn precies als mensen”, en dat heb ik eerder gehoord. Zoogdieren zijn onze naaste verwanten, we lijken veel op elkaar, maar wat onderscheidt ons precies van hen? Hij beschrijft onder andere hoe honden empathie tonen, muizen alzheimer krijgen en waarom chimpansees oorlog voeren. Een boek dat antwoord geeft op vragen als: zijn dieren beter dan de mens – of staan ze dichter bij ons dan we denken?

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.