342 Erfgoed

Het is november, nog maar twee maanden te gaan, dan staan we met beide benen in de jaren ’20. Ik vind het een bizarre gedachte, de tijd is niet bij te benen.

Ik ondervond deze week weer eens dat een enkel bericht alles in de wereld stilzet. Hoewel in werkelijkheid alles doorgaat als een roller coaster en wij denderen maar door en gaan onnadenkend verder. De mens is zo kwetsbaar en dat is niet aan leeftijd gebonden.

Palermo, op elke hoek erfgoed

Erfgoed is de term die men gebruikt om datgene te duiden, wat men van vorige generaties erft en ik kan rustig stellen dat ik daar heel wat van gezien heb tijdens mijn reis door Sicilië. Maar is wat wij in onze tijd nalaten ook zo waardevol en wat is er van ons over na 2000 jaar. Het is een vraag die steeds weer bij mij boven komt als ik met mijn foto’s bezig ben.

Teatro Massimo in Palermo

Deze week laat ik nog wat foto’s zien van Palermo, dat gelegen is aan de Noordkant van Sicilië, aan de Tyrreense zee. Daar bezocht ik o.a. het immens grote en schitterende Theatro Massimo. Wellicht herken je het theater uit het derde deel van de film The Godfather. Het imposante gebouw was te groot voor een mooie foto, de zon stond op dat moment ongunstig. Maar gelukkig stond er ook een maquette bij de entree. 

De impossante zaal van Teatro Massimo

Vanuit Palermo (klik) vervolgden we de reis naar Segesta (klik) en daar midden in het glooiende landschap de eerste tempel van deze reis. De Dorische zuilentempel uit de 4^e eeuw v. Chr. is nooit afgemaakt. Het dak ontbreekt en het is onbekend aan welke god deze tempel is gewijd. Maar dit alles doet niets af aan de schoonheid van dit prachtige bouwwerk. Maar dat was nog niet alles, de grootste verrassing was te vinden boven op de top van de heuvel. Een hele klim bij 28ºC, maar gelukkig reden er pendelbusjes naar het imposante Griekse theater.

Segesta, de tempel en het theater

Sprakeloos stond ik daar, op de plek waar mensen handen in de 3^e eeuw v. Chr. boven op de top van de heuvel een Grieks theater creëerden en waar ook nu nog tweemaal per jaar voorstellingen zijn.

Het was in een woord schitterend, maar ook de volgende stop was weer een hoogtepunt.

Érice, een van de oudste steden van Siclië

Érice (klik) dat groots op een 751m hoge berg prijkt, is een van de oudste steden van Sicilië. De stad werd al in de 5^e eeuw voor Christus door het oude volk van Sicilië, de Elymiërs gesticht, delen van de oude stadmuur zijn nog bewaard gebleven en het uitzicht is overweldigend. Maar Érice biedt ook een prachtig Middeleeuws stadsbeeld. Hoewel ik er ook moderne straatkunst tegenkwam. In de prachtig geplaveide straten en steegjes heeft de tijd stilgestaan. Ik stond stil van verbazing, in het hele stadje zag ik de originele bestrating. Mensenwerk, zonder de techniek van nu.

Verrassend genoeg zag ik op het stadsplein Ristorante Edelweiss, dat verwacht je daar toch niet. 

Het stadsplein en het prachtige plaveisel

Thuis zat ik al snel weer in de achtbaan van het leven. Waarvan je tot op zekere hoogte zelf de snelheid kan bepalen, want je kunt ook nee zeggen. Hoewel dat voor veel mensen een enorme barrière is.

Érice, is fotogeniek

Er stond deze week “hoofd-zaak” genoteerd in mijn agenda, een bezoek aan de kapper. Mijn grijze lokken werden gewassen en terwijl ik naar de kappersstoel liep voor het knippen zag ik de kaarten hangen, het bericht kwam als een mokerslag binnen. Het grijze weer was nog grijzer toen ik naar buiten stapte en kleuriger is die dag niet meer geworden. Soms slaat het noodlot genadeloos toe en is alles definitief anders.

Kwetsbaar zijn hoort bij de mensheid. Je kunt er geen verzekering voor afsluiten en het leven geeft geen garanties.

Een deel van de oude stadsmuur van Érice

Ik zag de film De Liefhebbers (klik) , een aangrijpend en heel herkenbaar verhaal over getroebleerde familierelaties. Een bitterzoete, maar prachtige film. In het kort:

De film volgt het gezin van architect Jan Liefhebber, die al ruim een jaar aan beginnende alzheimer lijdt en dat al die tijd voor zijn vier volwassen kinderen heeft verzwegen. Wanneer zij het geheim ontdekken, komen de onderlinge verhoudingen onder grote druk te staan. Om nader tot elkaar te komen zullen ze de confrontatie met elkaar én zichzelf moeten aangaan, want zelfs onvoorwaardelijke familiebanden hebben hun grenzen.

De film laat ook heel duidelijk zien dat verstoorde relaties ontstaan als er sprake is van aannames en eenrichtingsverkeer. Maar dat laatste werkt alleen in het verkeer.

Mandragora (klik) links

Natuurlijk is er in deze sombere maand november ook tijd om te lezen en ik ben begonnen aan een prachtig boek. De Poppenfabriek is een debuutroman van de Schotse Elizabeth Macneal, ik zag het in de boekhandel liggen en al direct sprak het verhaal mij aan. Misschien ook omdat het laatste deel van mijn favoriete serie: Victoria, over de Grote Tentoonstelling in het Crystal Palace(klik) in London ging

In het kort het boek De Poppenfabriek:

London 1850, de vooravond van de Grote tentoonstelling: een arm meisje, arbeidster in een poppenfabriekje, wordt als model gevraagd door een schilder van de kunst vernieuwende Prerafaëlistische Broederschap (Prerafaëlieten: Rossetti (klik), Millias(klik) , Hunt (klik) ) Zij stemt erin toe op voorwaarde dat de kunstenaar haar schilder- en tekenlessen geeft. Ze is afkomstig uit een arm, benepen, burgerlijk gezin, dat daarna niets meer met haar te maken wil hebben. Er breekt voor haar een heel nieuw leven vol kunst, ontdekking van eigen talent en vrije liefde aan. Maar het hele verhaal door dreigt er gevaar, een excentrieke verzamelaar en taxidermist (klik) is geobsedeerd door haar en stalkt haar.

Het boek is beeldend geschreven, een sfeervolle historische roman met overtuiging neergezet met kleurrijke personages, een mooi Victoriaans tijdsbeeld en spannend. Losjes gebaseerd op het leven van Elizabeth Siddal(klik), kunstenares, muze, model en later vrouw van Dante Gabriel Rossetti. 

Niet zo gek dat de filmrechten al zijn verkocht, het is een heerlijk boek.

Érice, uitzicht vanaf de stadmuur 

Druk, druk, druk…mensen wordt op tijd wakker voor dat het (bijna) te laat is.

Ineens hoor ik dit nummer Roller Coaster (klik) van Danny Vera:

Here we go

On this rollercoaster life we know

White those crazy heights and real deep lows

I really don’t know why

Ik zou het van de daken willen schreeuwen, mensen LEEF en besef dat morgen alles anders kan zijn. Verzamel mooie herinneringen want ook die laat je na en ook dat is waardevol erfgoed. Doe de dingen die je wil doen nu dat nog mogelijk is. Wacht niet tot later, want later is allang begonnen.

Zit ik toch nog met de vraag, waarom beseffen we dat pas in de herfst van het leven?

Doordenker:

Alles waar je ogen van gaan sprankelen moet je doen.

Moderne kunst in de straten van Érice

In het Spotlight:

Light Walk Scheveningen (klik) 

Op 14 december wordt er in Scheveningen een uniek wandelevenement georganiseerd. Vier afstanden brengen de wandelaars door een prachtig verlicht Scheveningen. Onderweg zijn er spectaculaire (licht)acts te bewonderen en kun je genieten van verschillende lekkernijen die bij de tijd van het jaar passen. Er wordt gelopen voor een goed doel, de Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij (KNRM).

Er is ook een kindertocht, dus maak er eens een leuk familie-uitje van.

Natuurwandelingen (klik) 

Ook Natuurmonumenten heeft in deze tijd mooie wandelingen op de agenda staan. Ook bij jullie in de buurt, dus altijd de moeite waard om de site te bezoeken en een wandeling te plannen.

NS-wandelingen (klik) 

Van A naar B-wandelingen, zoals ik dat altijd noem worden door de NS geboden. Op de site kun je kiezen uit verschillende wandelingen, een route van het ene station naar het andere. Kies bijvoorbeeld eens een wandeling van Delft naar Schiedam. Klein Amsterdam zoals Schiedam ook wel wordt genoemd, de Jeneverstad, zal je verrassen. Maar vergeet dan vooral je camera niet, want Schiedam is zeer fotogeniek.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey