268 Gewoon

Het was de laatste dag van de maand februari, de koudste dag in februari ooit en ik besloot te gaan wandelen. Ik kan jullie wel verklappen dat het niet zo'n lange wandeling was, als dat ik van plan was. Wat fijn dat het huis mij later op die dag weer warm in de armen sloot. Maar eerlijk gezegd vond ik het heerlijk dat het toch nog even winter werd en er valt niets te klagen, de temperaturen lopen inmiddels alweer op en het is maart.

Gelukkig heeft Moeder Natuur de teugels stevig in handen, zij gaat gewoon haar gang en de mens is maar een heel nietig schakeltje in dat geheel.

Op Nationale Complimenten dag (klik) besloot ik al vroeg in de ochtend om aan deze blog te beginnen. Complimenten geven het klinkt zo vanzelfsprekend, maar toch doen we het in de praktijk niet zo veel en misschien zit dat niet in onze. De Nederlander is over het algemeen beter in mopperen en klagen over het weer en over wat er allemaal misgaat.

Maar met een positieve instelling kun je veel meer bereiken.

De Koningin van Televisieland, onze Mies, Mies Bouwman(klik) is de afgelopen week overleden, een positief mooi mens, die door heel Nederland werd omarmt. En dat kreeg zeer terecht alle aandacht in de media. Wat mij daarin vooral opviel was dat iedereen met zoveel plezier terugkeek naar wie zij was, want en dat hoorde je in elk interview: Mies was zo gewoon.

Een mooi gewoon mens, maar hoe gewoon is gewoon.

Dat was een mooie overdenking deze week waarin Mies zo vaak te zien was en iedereen haar “dacht” te kennen. De NOS noemde haar zelfs: Een beetje de Moeder van het volk (klik) .In de ode aan Mies in de Wereld Draait Door hoorden we dat het een fijn mens was, lief en toegankelijk, maar ook streng en kritisch. Precies zoals een moeder hoort te zijn, dacht ik op dat moment.

Mies was gewoon Mies, een mooi mens zonder franje, gewoon zichzelf zonder af te dwalen van haar persoonlijkheid. Gewoon een gelukkig mens (klik) 

Op maandag 26 november 1962 startte de 24 uur durende radio/tv-actieOpen het Dorp (klik), wat voor die tijd heel uniek was, in die tijd was er maar beperkt zendtijd. Die marathonpresentatie was in handen van Mies Bouwman en ze werd in de armen gesloten, door het hele Nederlandse volk. Die actie leverde tijdens de uitzending een bedrag van 12 miljoen gulden op en na de uitzending liep dat bedrag op tot 50 miljoen gulden. Ook bij ons thuis stond de tv heel de dag aan, hoewel ik niet meer weet of er een etmaal werd gekeken. Mies Bouwman die toen “onze Mies” werd, was 24 uur lang te zien op de buis, wat een prestatie.

Ik was tien en weet nog heel goed dat ik uit school kwam en de tv aan stond, gewoon op maandag en dinsdag.

Soms denk ik dat wij in het algemeen te ver van onszelf zijn afgedwaald. Dat toen bezit een groot goed werd, sociaalgedrag, asociaalgedrag werd en we ronddolen in het “Woud der Statussymbolen” bevlekt met merken. Alsmaar zoekend naar eigenheid, identiteit en bevestiging. Maar in werkelijkheid heb je die identiteit al bij je geboorte meegekregen, persoonlijkheid heeft niets met bezit te maken.

Maakt het: Vind ik leuk, dan vind ik jou leuk, echt gelukkig?

Een mooi mens ben je, gewoon zonder franje, als je open staat voor iedereen, puur en eerlijk, zonder dat er iets tegenover staat. Een positieve instelling opent deuren en het is de kunst om daar gebruik van te maken. Helaas er is geen boek, geen gebruiksaanwijzing, geen routekaart of navigatie om de uitweg in het labyrint, het “Woud der Statussymbolen” te vinden. 

Maar waar een wil is, is een weg.

We kunnen veel leren van kleine kinderen, die nog puur en onbevangen in het leven staan. Wat mij altijd ontroert aan kleine kinderen, is dat zij nog niet zijn verdwaald en iedereen respecteren “zonder aanziens des persoons”.

Gelukkig is er een groeiende tendens naar een eenvoudiger leven en dat doet mij deugd. 

Misschien is het nog niet te laat om weer gewoon, gewoon te gaan doen. Eenvoudig leven zonder franje, met oog voor het milieu, gezondheid en ieders welzijn. Consuminderen wordt nog niet met hoofdletters geschreven, maar er is een beweging gaande, een opgaande lijn. 

De leukste ontwikkeling is de groei van het aantal Tinyhouses (klik) in Nederland.

Het leven is één grote mise-en-scène (klik) waarin verschillende disciplines nodig zijn om het spel te ordenen.

De natuur kun je niet ordenen, dat zag ik deze week in de Rhoonse Grienden (klik), hoewel de griendwerkers (klik) dat elk jaar wel proberen. Het was Siberisch koud die dag, maar sprookjesachtig mooi. De kreunende oude wilgen, stonden er bibberend bij en leken mij voor gek te verklaren. Ik besloot dan ook, nadat ik voldoende plaatjes had, de wandeling te beëindigen en zocht daarna in de buurt troost bij een warme kop winterse soep.

Over het algemeen lukt het mij om gewoon mezelf te zijn en mijn eigenheid te bewaren.

Maar dan nog blijft de vraag, hoe gewoon is gewoon nu eigenlijk en ik vrees dat ik het antwoord op die vraag nooit zal vinden. Gewoon omdat de meningen verdeeld zullen blijven.

Ben jij diegene die je laat zien aan de buitenwereld?

Doordenker:

Niets is wat het lijkt niets.

In het Spotlight:

Nu het zo wintert is er niets fijner dan lekker naar de film gaan, niet thuis voor de buis, maar naar de bioscoop. Zelf raadpleeg ik vooraf altijd de Biosagenda (klik) en dit is wat ik wil zien:

De wilde stad (klik voor de trailer) 

Een film van de makers van De Nieuwe Wildernis. Een film over de natuur in de stad gezien door de ogen van Abatutu, de kat.

Médecin du Campagne (klik voor de trailer) 

Een huisarts van de oude stempel met een drukke praktijk op het Franse platteland. Zeven dagen van de week paraat, hij luistert, verzorgt en stelt gerust. Maar dan wordt hij ziek, hij heeft kanker en moet het rustiger aan doen, blijven werken is geen optie meer. Zijn eigen arts stuurt een plaatsvervanger, een vrouw.

Three billboards outside Ebbing, Missouri (klik) 

Nadat er maanden voorbijgaan zonder dat de dader wordt gevonden in de moordzaak van haar dochter, neemt Mildred Hayes een gedurfde stap. Een donker, komisch drama over de strijd van een moeder en Ebbing’s ordehandhaving.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey