De afgelopen grijze, stormachtige week heb ik aardig kunnen
kleuren. Kunst, cultuur en zeker ook cultuurverschillen wisselden elkaar af,
het werd daardoor ook een week vol met waardevolle levenslessen.
Nadat ik vorige week zondag uitgeschreven was, begon ik aan
een nieuw boek: Het meisje op de rots, van schrijfster Lucinda Riley. Wellicht
kennen jullie haar inmiddels ook, het is de schrijfster van de Zussen-serie, ik
schreef al eerder over haar. Het verhaal nam mij o.a. mee naar het prachtige
Ierland en het heden en het verleden wisselden elkaar weer af. Elke keer als ik
een van de boeken van Lucinda Riley lees, lees ik ook heel wijze woorden. Dus
ook deze keer wat citaten uit het boek, die de lezer aan het denken zet.
Uit
het boek:
Tegenwoordig
eisen we geluk. We vinden dat we daar recht op hebben.
De Kunsthal, een kleurige plek op een grijze dag
Zondagavond een Appie: Ga je mee naar Cuba? En zo liet ik
die maandagmorgen het grijs voor wat het was en vertrok ik naar het kleurige
Cuba.
Dat klinkt misschien ongeloofwaardig, maar de plaatselijke
bios biedt tegenwoordig afwisselend op maandag- en vrijdagochtend een speciaal
programma: Koffietijd met … Voor een bedrag van 5,50 euro kun je dan een
geselecteerde film zien en staat de koffie met iets lekkers voor je klaar. Ook andere
bioscopen in het land bieden dat programma, dus misschien ook een leuke tip
voor jullie.
Hedendaagse kunst in de Kunsthal Rotterdam
Voorafgaand aan de film kwam de nieuwe campagne van Sire
langs: #doeslief (klik) met
schokkende getallen over onaardig gedrag. Sire roept iedereen op om mee te doen
en eens wat liever voor elkaar te zijn. Maar ik denk dan, waar is het
misgegaan in ons mooie landje. Iedereen wordt lief en onschuldig geboren en
ergens in die jaren erna gaat het mis. Maar waar?
Is die campagne van Sire nieuw? Heb ik die noodkreet niet
vaker gehoord? Er kroop een oorwurm in
mijn hoofd en het zong de hele dag door mijn hoofd: What the World needs now (klik)
Uit
het boek:
Verlies
nooit je geloof in de schoonheid en de goedheid van de menselijke natuur.
Kleur en glans, kunst is wat jij er in ziet
De afgelopen maandag zag ik na #doeslief, de film: Verliefd op Cuba (klik) een
heerlijke, zonnige en kleurige film, precies wat ik nodig had op die grijze
sombere ochtend. Het verhaal was voorspelbaar en luchtig. Een moeder die het
niet eens is met de keuze van haar dochter, afreist naar Cuba en daar op een
hilarische manier de cultuurverschillen ervaart. Uiteindelijk beseft ze dat het
leven te kort om op de gebaande paden te blijven. Wat een heerlijke film!
Toen ik na de film naar buiten stapte scheen de zon en de
wereld zag er gelijk heel anders uit.
Ja...het leven heeft meer ja nodig!
Hoewel ik heel graag een film zie, is mijn liefde voor het theater
groter en ik keek er dan ook erg naar uit om de nieuwe voorstelling van mijn
favoriete acteur te zien. Nasrdin Dchar speelt: Ja. En hij speelt het niet
alleen, de tekst is ook van zijn hand. In de aankondiging staat het volgende:
Nasrdin en zijn vrouw gaan trouwen en je bent van harte uitgenodigd!
Nasrdin neemt je mee achter de schermen, in de
voorbereidingen, het samenstellen van de gastenlijst, het menu en alle vragen
die daarbij komen. Hij springt van de ene rol in de andere. Hij zingt, danst
door de avond heen en hij stelt zich ongelofelijk kwetsbaar op. Cultuurverschillen
binnen een relatie, hoe ga je daar mee om? Van het begin tot aan het eind boeit
deze voorstelling. Een voorstelling die ontroerend, pijnlijk, confronterend en
tegelijkertijd komisch is. Ik was werkelijk sprakeloos aan het eind van de
voorstelling toen ons gevraagd werd te gaan staan en wat er toen gebeurde
vertel ik hier niet… Maar het bleef nog dagen door mijn hoofd spelen. Wow! Wat
een prachtige voorstelling.
Uit het boek:
Ik begin te begrijpen dat pijn je wijsheid en kracht geeft en net zo bij het leven hoort als geluk.
Het
was ook zeker museumweer en dus bezocht ik de Kunsthal in
Rotterdam. Hoewel ik ging voor de tekeningen van Picasso, liet ik mij ook
verrassen door de andere tentoonstellingen. Hedendaagse kunst bevat
tegenwoordig steeds vaker projectie-kunst en dat ga ik steeds meer waarderen.
Kunst blijft altijd een punt van discussie, juist dat is zo fascinerend. Je
leert anders kijken en begrijpen wat je ziet is echt niet altijd nodig.
Er was nog een film die ik in de afgelopen week zag. Door
al die lovende woorden over de film Bohemian Rhapsody (klik) besloot
ik toch te gaan, hoewel ik eigenlijk nooit zo’n fan van Queen ben geweest. Natuurlijk
ging de film over zijn talent, de muziek, de concerten en het geld en de macht
van de platenbazen. Maar wat mij vooral raakte was het leven van Freddie
Mercury. Wat een eenzaamheid, mede door zijn geaardheid en de cultuur waarin
hij was opgegroeid. Wat een tragedie, de tranen kwamen als vanzelf en aan het
eind bleef iedereen zitten bij de aftiteling. Wat een prachtige film!
Uit
het boek:
Hoe
zou je weten dat je gelukkig bent als je ook niet af en toe ongelukkig bent?
Pablo in de Kunsthal, mooi papierwerk
Het
schemerde al toen ik naar het station liep, in gedachten nog bij de film, de
stad zag er ineens heel anders uit. De lichtjes gingen aan en dat gaf de stad
meer glans, ik kon het niet laten om wat plaatjes te schieten. Rotterdam heeft
door de jaren heen een totaal ander uiterlijk gekregen en is behoorlijk
gestegen op de toeristenladder. Overal kom je ze tegen, de selfie makende
toeristen, mensen vanuit de hele wereld. Waarschijnlijk sturen ze die selfies gelijk
naar het thuisfront met: Groeten uit Rotterdam (klik) Terecht, Rotterdam
is gewoon een prachtstad.
Soms moet je afstand nemen om te beseffen dat je leven veel
rijker is dan je beseft.
Tot die conclusie kwam ik aan het eind van de week toen ik
het boek had uitgelezen en ik hier over de beide films en die onvergetelijke
voorstelling schreef. Vier prachtige verhalen, waarvan twee fictie en twee non-fictie.
Maar gek genoeg hadden alle verhaallijnen iets met het loslaten van relaties en
met cultuurverschillen te maken. Vier verhalen met een begin en een eind, tussenin
pieken en dalen en het belangrijkste van alles, liefde.
Het leven als een sprookje, waarbij er toch niet altijd sprake is van: En ze leefden nog lang en gelukkig. We lezen erover, we kijken ernaar, maar leren we er iets van?
Prachtstad!
We komen allemaal weleens op een punt in ons leven dat we
het roer volkomen willen omgooien. Natuurlijk kun alles loslaten en een andere
weg in slaan. Weglopen is een gemakkelijke oplossing. Maar met je gevoel, de
liefde voor iets of iemand ligt dat anders, dat kun je niet zomaar uit of aan
zetten.
In de voorstelling: Ja, hoorde ik een prachtige zin,
ongeveer van deze strekking: Je kunt heel lang moeilijk doen, maar als moeilijk
voorbij is dan wordt het makkelijk.
Je groeit op, je krijgt iets mee, maar wat je er verder
mee doet… daar zit nou net de crux.
Heb jij weleens alles losgelaten om een andere weg in te
slaan?
Doordenker:
Stilte is de slaap die wijsheid voedt.
Kop van Zuid Rotterdam
In de Spotlight:
In de Kunsthal in Rotterdam kun je het werk van Picasso op
Papier tot 12 mei 2019 zien. Hoogtepunten in de tentoonstelling zijn de
kleurenlino’s van stillevens, stierenvechten, mythologische voorstellingen en
natuurlijk vrouwen.
Wist je dat er ook een NS-wandeling door Rotterdam bestaat?
Het is een wandeling vanaf het Centraal Station van 12 of 15 km, via groene
singels naar het historische Delfshaven en naar de Veerhaven. Tijdens deze
wandeling kun je op verschillende plaatsen de beroemde skyline en architectuur
van Rotterdam bewonderen.
De voorstelling Ja, van Nasrdin Dchar is nog in het land te
zien in verschillende theaters. Het is echt een voorstelling van deze tijd, die
je met andere ogen naar mensen laat kijken. Een echte must see!
Geniet van het leven en
deel je geluk.
Liefs,
Elly Embregts
©Happy Earl Grey
Ja dat is mooi als iedereen blijft zitten voor de aftiteling. In ons filmhuis is het not done om eerder op te staan. Zelfs niet als die Chinees is of zo
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk dat je zo geniet van het lezen van boeken....ben al zolang niet in een bioscoop geweest....wij hebben Netflix daar zijn zoveel mooie films en series te bekijken....heerlijk lekker thuis ...en ja de ommekeer staat voor de deur bij ons...weet nog echt niet welke kant het opgaat maar tis wel spannend en nodig ook.....liefs van mij fijne zondag 🍀💚
BeantwoordenVerwijderenGezellig om zo op een ochtend naar de bioscoop te gaan.
BeantwoordenVerwijderenWat mooi dat het thema 'loslaten' in allerlei vormen voorbij kwam deze week. Mooie foto's!
BeantwoordenVerwijderenJa, loslaten moet soms om ruimte te maken voor iets nieuws, vaak eng omdat je nog niet weet wat er komt. Ik heb verschillende keren in mijn leven een relatie of woonplaats losgelaten. Enorme ommekeren.
Ik ben ook blijven zitten tijdens de aftiteling van de film. Kippenvel had ik af en toe. Je had weer een mooie week. Groetjes Hetty
BeantwoordenVerwijderenZo kom je via boeken en films in één week in verschillende landen.
BeantwoordenVerwijderenHet zijn films die ik graag wil zien, maar wacht op tv/netflix.
Binnenkort hoop ik wel weer eens een museum te bezoeken.
Wat een actieve week zeg. Leuk om het thuis in mijn luie stoel allemaal te lezen.
BeantwoordenVerwijderenNou, je hebt een heel actief weekje achter de rug! Ondernemend hoor.. ik ben meer het thuisblijftype, maar vind het leuk om te lezen hoe jij je dagen invult.
BeantwoordenVerwijderenEn je geeft ongemerkt een heleboel wijze woorden mee; vanuit een boek of van jezelf..
Heerlijk om daar weer over na te denken!
een goed gevulde week die voor een gevuld blog zorgt
BeantwoordenVerwijderenWeer een drukke week, nou ja wat is druk als je iets met plezier doet?
BeantwoordenVerwijderenAntwoord op je vraag;
31 jaar geleden deed ik op 38-jarige leeftijd afstand van mijn vrijgezellenbestaan.
Wat ik nooit had verwacht en waar ik volkomen vrede mee had, gebeurde toch. De prins op het witte paard galoppeerde mijn bestaan binnen, inclusief twee kinderen van 12 en 14.
Het was niet niks, maar het gaat ons goed!