322 Kleurrijk

Wat een week, er werden heel wat hemelse lichtflitsen afgevuurd en donders, wat een noodweer bracht dat. Mijn laan, die afloopt, deed mij ineens aan een waterval denken. De natuur zat te springen om veel water, maar is het genoeg en kan het mooie weer nu eindelijk beginnen. Goeie vraag, waarvan ik het antwoord schuldig blijf.

Niets veranderlijker dan het weer, gelukkig maar.

De weken vliegen voorbij en hoewel ik nog steeds na geniet van mijn zonnige en kleurrijke vakantie op Madeira, raakt het al meer op de achtergrond. De foto’s houden de herinneringen warm en de plaatjes liegen er niet om. Deze keer neem ik jullie onder andere mee naar een prachtige Botanische tuin, die eigenlijk veel te groot was voor een eenmalig bezoek.

Aloë Vera zie je overal op Madeira

Geboren Rotterdammers worden chauvinistisch genoemd, maar...

Chauvinisme, kom je overal tegen dacht ik al snel toen Pedro, onze chauffeur op Madeira, zich voorstelde. Hij was geboren op Madeira en met trots vertelde hij over zijn prachtige eiland en hij liet ons bijzondere plaatsen op het eiland zien.

Vol trots vertelde hij het verhaal van de Cristo Rei (klik) , het monument op Ponta do Garajau, een landtong aan de zuidkust, schuin onder de hoofdstad Funchal. Het beeld is 14 meter hoog en kijkt uit over zee. Het werd in 1927 gebouwd en werd in 1925 door Paus Pius XI ingehuldigd. Het beeld is ouder dan het erop lijkende, wereldberoemde Christusbeeld in Rio de Janeiro dat in 1931 werd ingewijd. Ook in Lissabon had ik de Cristo gezien, die hoog boven de stad de bevolking beschermd. Maar onze chauvinistische chauffeur Petro, voegde er nog even fijntjes aan toe dat het beeld in Rio en in Lissabon dan wel groter zijn, maar de Cristo van Madeira was er als eerste.

Ik stond aan de voet van het enorme beeld op de Ponta do Garajau, Madeira en dacht aan het boek: De Zeven Zussen. Dat boek las ik tijdens mijn reis naar Lisboa in december. Een prachtig boek met daarin o.a. de historie van het Christusbeeld in Rio.

Ponta do Garajau

Diezelfde dag brachten we ook een bezoek aan de Nonnenvallei. Op 19 km van Funchal, in een 633 meter hoge vallei en verscholen tussen hoge bergtoppen ligt het dorp Curral das Freitas. Die naam betekent “Nonnenvallei”, die plaats ontstond toen kloosterlingen Funchal ontvluchtten via een nauwelijks te vinden wandelpad en zich zo verborgen hielden voor Franse zeerovers die Madeira binnenvielen. De enige berijdbare weg naar het dorp werd in 1959 aangelegd en kronkelt omhoog langs en rond de flanken van de steile bergen. De weg is soms heel erg smal en voert langs diepe afgronden. Het was dan ook een huiveringwekkende, spannende rit om er te komen.

De stilte in de Nonnenvallei zal ik niet snel vergeten, evenals de steile bergen met de bloeiende gele brem. De natuur was er adembenemende mooi.

De stilte van de Nonnenvallei

Terwijl ik mijn verhaal schrijf hoor ik het nieuws en hoe kleurrijk het leven ook is, er zijn toch altijd weer berichten die mij zorgen baren. En dat zijn niet de negatieve beelden die we telkens krijgen voorgeschoteld over geweld. Maar wel dat korte berichtje dat ik zonet hoorde. Uit een onderzoek onder ouders in opdracht van Jantje Beton, is gebleken dat 15 % van de kinderen nooit buiten speelt. Alarmerend, want kinderen die nooit buiten spelen lopen hierdoor het risico zich niet optimaal te ontwikkelen, volgens de organisatie Jantje Beton. Er deden 12.000 ouders mee aan het onderzoek.

Adembenemende natuur

Ik schrok daarvan en keek even op de site van Jantje Beton (klik) en daar las ik een mooie slogan: Stop nooit met spelen.

En met een glimlach dacht ik: Nooit! Dat is levenslang, dus echt nooit. Maar met de neuzen gericht naar het digitale scherm gaat de mens door het hedendaagse leven. Dus bedenk ik een andere slogan: Geef digitaal speelgoed een bijrol, geen hoofdrol.

De Carreiros bij de Toboganbaan

Diezelfde huiveringwekkende weg naar de Nonnenvallei, reden we ook terug en vervolgens naar een van de mooiste dorpjes van Madeira, Monte. Het dorpje is in de achttiende eeuw tijdens de koloniale periode van Madeira ontstaan. De rijkere inwoners van Funchal vluchtte de bergen in, weg van de hitte, het lawaai en de geuren van de stad. Zij lieten weelderige tuinen aanleggen die vandaag de dag nog steeds tot de belangrijkste attracties van Monte behoren.

Maar het meest bekendst is het dorp Monte om zijn Toboganbaan. In rieten manden, tobogans genoemd worden mensen door de steile straten van Monte naar beneden, naar de stad gegleden. De Tobogans worden bestuurd door Carreiros, in wit geklede heren met strohoed, die een beetje doen denken aan de gondeliers in Venetië. Vroeger lieten de rijke inwoners van Monte zich zo naar Funchal vervoeren. Vandaag de dag is er een moderne kabelbaan van en naar Funchal en zijn het toeristen die voor een pittige prijs plaatsnemen in de Tobogans.

Een tocht om nooit te vergeten misschien, maar ik nam de benen en bezocht de Botanische tuin.

Botanischer kan bijna niet

Monte Palace Tropical Garden (klik) is niet zomaar een “tuintje”, het beslaat een oppervlakte van 70.000 m2 en herbergt een overvloedige verzameling aan exotische planten en bomen uit de hele wereld, compleet met zwanen, eenden en pauwen, die de centrale lagune bewonen. Naast al die prachtige, weelderige bloemen -en plantengroei is er ook veel kunst te zien, o.a. een mooie tentoonstelling Afrikaanse kunst en een enorme verzameling mineralen, de “Secrets of Mother Nature”.

Links de centrale lagune met zwanen, eenden en paauwen

Al bij het betreden van de tuin zag ik dat het een wonderschone plek was, maar tegelijkertijd besefte ik dat ik dat nooit allemaal kon gaan zien die ene middag. Want de tuin is qua oppervlakte groot, maar ook zijn er enorme hoogteverschillen. Er werd die middag dus heel veel kuitenwerk verricht, maar dat was absoluut de moeite waard. Bij die werkelijk onbeschrijfelijk mooie botanische tuin in Monte, verbleekte het plaatsje Monte zo’n beetje, zelfs op de foto’s komt de werkelijke schoonheid niet helemaal tot zijn recht.

De Monte Palace Tropical Garden is kleurrijk en in een woord “Paradijselijk” te noemen.

Een geurende schoonheid tegen een wand van Azulejo tableaus

De maand juni, de spannende boeken maand, is inmiddels alweer een week oud en ik heb het eerste spannende boek al uitgelezen. Een boek van Suzanne Vermeer, een pseudoniem van de in juni 2011 overleden Paul Goeken. In overleg met zijn familie werd destijds besloten om de boeken van Suzanne Vermeer voort te zetten. Ik heb echter geen idee wie de boeken nu schrijft. Maar inmiddels is het een uniek handelsmerk geworden voor ijzersterke zomer- en wintertrillers. De opeen na laatste zomertriller is Het Strandhuis (klik) , een spannend verhaal dat mij meenam naar het Italiaanse eiland, Sardinië.

Ik las het in een keer uit en eigenlijk bedenk ik terwijl ik het schrijf, dat er weinig verschil zit tussen, met je neus gericht zitten naar een digitaal scherm of in een boek of e-reader.

Bestaat er eigenlijk zoiets als een leesverslaving?

Rijkdom uit een koloniaal verleden

Ik moet na het uitlezen van een boek altijd even afkicken. Maar toen ik een interview las met de Queen of Crime, Karin Slaugther (klik) naar aanleiding van het uitkomen van haar allerlaatste boek, voelde ik al een lichte huivering.

Het laatste boek van Karin Slaugther: Laatste Weduwe, is het zevende boek in de Georgia reeks (klik). De volgorde van die reeks vond ik al snel terug via google. Ik las al eerder de bloedstollende Grant County-reeks en de Atlanta-reeks. Eigenlijk is het onbegrijpelijk dat zo’n aardige jonge vrouw zulke bloedstollende, gruwelijk spannende verhalen kan bedenken.

Orchideeën in alle soorten en maten

Na dat interview was ik om en deze week begon ik in het eerste deel van de Georgia-serie: Genesis en ik moet bekennen, het is nu al gruwelijk spannend. Elke vrije minuut zit ik met mijn neus gericht in het verhaal dat mij niet loslaat, hoogst irritant eigenlijk, maar wat een leesgenot.

Juni is spannende boeken maand, maar ik vrees dat ik van de komende maanden ook spannende maanden ga maken.

Prachtige rozensoorten

Maar tussendoor moet ik mijn stappenteller gehoorzamen, speel ik buiten en blijf ik mijn foto’s en verhalen delen. Hoewel mijn schrijfsels absoluut minder gruwelijk zijn dan de bloedstollende verhalen die Karin Slaugther ons voorschotelt.

Lees jij in de maand juni een spannend boek?

Doordenker:

Zorgen moet je doen niet maken.

Hoeveel Begonia-soorten bestaan er?

In het Spotlight:

Singel 39 (klik) 

Een heerlijke Nederlandse film op een grijze dag en eens even wat anders dan een spannend boek. Gezellig met een vriendin zag ik Singel 39, een ontroerende feelgoodfilm over een vriendschap die alles overstijgt. Echt puur genieten!

#RAM19 (klik) 

Tijdens de Maand van de Architectuur is er veel te beleven in Rotterdam. Bezoek o.a. het Post Podium in het voormalig Postkantoor op de Coolsingel nu het nog kan, want het gaat voor verbouwing een lange tijd dicht.

Op 15 en 16 juni is er een tweedaagse Dag van de Architectuur (klik)  en op die dagen kun je nog meer binnenkijken op bijzondere locaties. Plan van tevoren je bezoek om teleurstellingen te voorkomen.

Poetry International Rotterdam (klik) 

Een van de oudste festivals van de stad viert zijn vijftigste verjaardag en van 13 t/m 16 juni 2019 komen poëzie en muziek samen in de Doelen. Er zijn heel veel events en workshops, raadpleeg de site voor een keuze.

Geniet van het leven en deel je geluk.

Liefs,

Elly Embregts

©Happy Earl Grey

Ik waardeer het als je een reactie achterlaat en delen met je vrienden mag ook.